Top Woman η Κίτσα Βασιλειάδου: Η γηραιότερη ορειβάτισσα της Κρήτης με τις αναμνήσεις 60 χρόνων και τη διάθεση 18χρονου κοριτσιού! Είναι 78 και συνεχίζει! (φωτό)

Μαζί με το ορειβατικό της σακίδιο κουβαλά ιστορίες σχεδόν 60 χρόνων, πολλή αγάπη για τη φύση και τους ανθρώπους και τη διάθεση ενός 18χρονου κοριτσιού. Τι κι αν η ταυτότητά της μαρτυρά ότι είναι η γηραιότερη ορειβάτισσα της Κρήτης… Η κ. Κίτσα Βασιλειάδου, στα 78 της χρόνια, όχι μόνο διατηρεί το οξύ της πνεύμα, το χιούμορ, τον δυναμισμό της και ένα βλέμμα νεανικό, αλλά αποδεικνύει ότι η θεωρία της σχετικότητας βρίσκει πεδίο εφαρμογής και στην ηλικία, απλώς και μόνο συνεχίζοντας αυτό που έκανε μια ζωή: την ορειβασία.



Την γνωρίσαμε από κοντά την περασμένη Κυριακή, ως αρχηγό, στην εκδρομή του Ορειβατικού Συλλόγου Ηρακλείου, στο φαράγγι της Ίμπρου. Και μπορεί εμείς το φαράγγι να το νιώσαμε μέτρο προς μέτρο την επόμενη μέρα, αλλά τι να πουν τα 8 χιλιόμετρα της συγκεκριμένης διαδρομής σε μια γυναίκα που κάνει ορειβασία τα τελευταία 58 χρόνια, έχει περπατήσει βουνά και βουνά και έχει περάσει μόνο το φαράγγι της Σαμαριάς 53 φορές! Και που σε συμβουλεύει για το πιάσιμο της επόμενης μέρας: «Να κάνεις μασάζ με λαδάκι στις γάμπες και τους μηρούς. Και όχι καθισιό και ξάπλα… Αν ανεβοκατεβαίνεις σκάλες σε 2-3 μέρες το πολύ δε θα έχεις τίποτα».

Της γνωριμίας μας είχε προηγηθεί η φήμη της, αλλά ακολούθησαν και οι συστάσεις μαζί με μια χαριτωμένη ιστορία, που μας διηγήθηκε η ίδια, γελώντας. Πρόσφατα, στην παιδική ορειβατική κατασκήνωση του Συλλόγου τα παιδιά την αποκαλούσαν: «κυρία Κίτσα, κυρία Κύτσα…» για να εισπράξουν την απάντηση: «να μη με λέτε κυρία». Λίγο μετά επανήλθαν φωνάζοντας: «δεσποινίς Κίτσα, δεσποινίς Κίτσα…» για να τους διορθώσει εκ νέου: «Κίτσα σκέτο να με φωνάζετε».



Της Κίτσας Βασιλειάδου, λοιπόν, η συνταξιοδότηση δεν της ταιριάζει. Ακόμη και τώρα εξασκεί το επάγγελμα της βοηθού λογιστή, τα απογεύματα πηγαίνει στα γραφεία του Ορειβατικού Συλλόγου και τα Σαββατοκύριακα όταν δεν ακολουθεί στις εκδρομές, κάτι της λείπει.

Άνθρωπος απλός και άμεσος, ανοίγεται αμέσως και με γενναιοδωρία μοιράζεται ιστορίες που σε ταξιδεύουν πολλά χρόνια πίσω. Θυμάται τότε που κατέλαβαν οι Γερμανοί το Ηράκλειο. Μικρό κοριτσάκι, μόλις 5 χρονών, ξεσπιτώθηκε μαζί με την υπόλοιπη οικογένεια για να βρουν καταφύγιο στην ύπαιθρο. Δυναμική από νεαρό κορίτσι, έβρισκε τρόπο να κάνει αυτό που θέλει κι αγαπά. Στην ηλικία των 18 – 19, οι κοινωνικοί περιορισμοί δεν της επέτρεπαν να αθλείται. Ήταν οι εποχές που ο αθλητισμός ήταν σχεδόν αποκλειστικό ανδρικό προνόμιο στο Ηράκλειο. Αθλήτρια η ίδια, βρήκε διέξοδο, στον Ορειβατικό Σύλλογο, όπου ακολούθησε ένα θείο της. «Τότε οι γυναίκες που έρχονταν στις εκδρομές του συλλόγου, δεν τολμούσαν να κυκλοφορήσουν στο Ηράκλειο με παντελόνια. Τα κράταγαν μαζί τους και τα φόραγαν στο λεωφορείο» θυμάται η κ. Βασιλειάδου.



Ήταν το 1957, η χρονιά που για πρώτη φορά συμμετείχε σε ορειβατική εξόρμηση και «κόλλησε», όπως λέει η ίδια. Μια σχέση ζωής με το σύλλογο και την ορειβασία γεννήθηκε. Κι αυτό δεν είναι υπερβολή. Αν ζητήσετε από την ίδια να περιγράψει τη ζωή της θα πει: «ορειβασία, σύλλογος, γραφείο, σπίτι».

Τα χρόνια που έχουν μεσολαβήσει έχει περάσει από όλες τις θέσεις του διοικητικού συμβουλίου του Συλλόγου, αλλά δεν θυμάται πόσα χρόνια υπήρξε πρόεδρος. Δεν είναι οι θέσεις, αλλά οι σχέσεις με τους ανθρώπους που έχουν αξία για την ίδια. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που θεωρεί το καταφύγιο του Ορειβατικού Συλλόγου στον Πρίνο όχι το δεύτερο, αλλά το πρώτο της σπίτι.



«Είναι ένα καταφύγιο που χτίστηκε με πολλή προσπάθεια και προσφορά απ’ όλους το ‘64»λέει και θυμάται τον αγώνα που έκαναν για να μαζέψουν τα χρήματα. Με καμάρι λέει πως το 1991 επεκτάθηκε και πλέον μπορεί να φιλοξενήσει για διανυκτέρευση πάνω από 30 άτομα. Όσοι έχουν βρεθεί εκεί έχουν να το λένε για το πόσο φροντισμένο είναι. Εκεί, η κ. Κίτσα Βασιλειάδου δίνει κάθε χρόνο χριστουγεννιάτικο ραντεβού με τους φίλους του βουνού. Για τουλάχιστον δύο εβδομάδες ξεχνά τη φασαρία της πόλης και απολαμβάνει, όπως λέει η ίδια, την ηρεμία και την ομορφιά της φύσης, την καλή παρέα των άλλων ορειβατών, τα χόρτα του βουνού και μια θέα που απλώνεται από τη νότια Κρήτη ως τη Σαντορίνη.



Μέχρι τα Χριστούγεννα, όμως, μεσολαβούν αρκετές εβδομάδες και τουλάχιστον μία ακόμη εκδρομή του Συλλόγου με αρχηγό την ίδια. Αν και, όπως λέει, λόγω προβλημάτων υγείας, έχει πλέον περιορίσει τις εκδρομές σε περίπου 10 το χρόνο και βεβαίως προσέχει ώστε η διάρκειά τους να μην ξεπερνά τις 3 ώρες και να μην είναι δύσκολες. Εξαίρεση είναι το φαράγγι της Σαμαριάς. Αυτό θέλει να το περνά κάθε χρόνο. Κατόρθωμα; Για εμάς τους υπόλοιπους ίσως… Για την ίδια κάτι σαν ένα τάμα που ξεκίνησε το μισόν αιώνα πριν και έκτοτε εκπληρώνει κάθε χρόνο.

Πηγή: inotos.gr - Νεκταρία Μανουσουδάκη