Story of the day: Πώς η Βασιλεία γέννησε στο σπίτι της! Μας εξηγεί γιατί ο φυσικός τοκετός είναι στάση ζωής! (φωτό)

Η φίλη μου η Βασιλεία ήταν ανέκαθεν ένα κορίτσι «προχώ». Συγκεκριμένη και συγκροτημένη στάση ζωής, «ψαγμένες» επιλογές και απόλυτη αφοσίωση στα εκάστοτε εγχειρήματά της. Θυμάμαι το Πάσχα που μας πέρασε, με το σύντροφό της Νίκο μου έλεγαν αν παρατήρησα κάτι στην εμφάνισή της, με την κοιλίτσα της να είναι ήδη ελάχιστα φουσκωμένη. Και μετά τα συγχαρητήρια και τα ευχολόγια η Βασιλεία το πέταξε: Ξέρεις ε, δεν το λέμε ακόμα σε πολύ κόσμο, αλλά θα γεννήσω στο σπίτι μου. Μην σου φαίνεται περίεργο, το κάνουν πολλές γυναίκες, δεν είναι επικίνδυνο, είναι μάλιστα και επιδοτούμενο απ’ το κράτος. Και φυσικά, αν θέλεις, όταν γίνει με το καλό μπορώ και να σου μιλήσω για την όλη εμπειρία. Μακάρι να γεννιούνται όλα τα παιδιά με τέτοια αγάπη και αφοσίωση. Καλώς ήρθε λοιπόν ένας πραγματικός Νεοσμυρνιώτης.

«Η ιδέα του φυσικού τοκετού ήρθε από μια φίλη μου. Εκείνη με ενέπνευσε γιατί πριν από 3 χρόνια είχε γεννήσει έτσι την κόρη της. Τότε εγώ δεν σκεφτόμουνα παιδιά αλλά μου είχε φανεί πολύ ωραίο. Το έψαξα από τότε πολύ και δεν μου άρεσε η τόση «ιατρικοποίηση» του τοκετού και της εγκυμοσύνης. Το ταξίδι αυτό πρέπει να είναι φυσικό.

Επειδή είμαι άνθρωπος που γενικά με τους γιατρούς και τα φάρμακα δεν έχω και την καλύτερη σχέση (εμπιστεύομαι την ομοιοπαθητική) είναι τέτοιος ο τρόπος ζωής μου και τα βιώματά μου που τελικά μόνο έτσι φυσικά θα γεννούσα. Η φύση ξέρει, το σώμα και η ψυχή της γυναίκας ξέρουν. Όλα έχουν κατά τη γνώμη μου ένα πέπλο φυσικότητας, τόσο ο τοκετός όσο και η εγκυμοσύνη. Το να γεννάς φυσικά δεν σημαίνει καθόλου ότι δεν είσαι συνεπής και ότι τα αφήνεις όλα στην τύχη. Δυστυχώς πολύς κόσμος το βλέπει έτσι, αλλά είναι εντελώς λάθος.

Κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης έκανα από τον 3ο μέχρι και τον μήνα μου ειδική γιόγκα εμπνευσμένη από τις γυναίκες που γεννάνε στον Αμαζόνιο, με διαφορετικές τεχνικές τοκετού από την συμβατική μαιευτική. Καθ’ όλη την διάρκεια της κύησης δεν πήρα κανένα φάρμακο, παρά μόνο κάποια ομοιοπαθητικά. Πρόσεχα πολύ την διατροφή μου. Έπινα ειδικά βότανα και τσάγια ανάλογα με το τρίμηνό μου. Έκανα κάθε μέρα μασάζ στην κοιλιά για το μωρό και τα όργανά του. Έκανα ειδικούς διαλογισμούς για να έρθω σε επαφή με το μωρό αλλά και για μένα. Κοιμόμουνα μόνο από την αριστερή πλευρά, γιατί από την δεξιά περνάει μια αρτηρία η οποία οξυγονώνει την μήτρα. Το μωρό μου από τον 5ο μήνα είχε «πάρει θέση» και λένε ότι τους αρέσει να είναι χαμηλά για να ακούνε την φωνή της μαμάς να δονείται.

Στον γυναικολόγο μου δεν πήγα καθόλου κατά την διάρκεια της κύησης. Τον ενημέρωσα ότι θα γεννήσω στο σπίτι εξέφρασε τις επιφυλάξεις του αλλά έθεσε εαυτόν στην διάθεσή μου αν κάτι πήγαινε στραβά. Φυσικά έκανα 3 απαραίτητους κατά τη γνώμη μου υπέρηχους. Ο ένας είναι αυτός της «αυχενικής διαφάνειας» και ο άλλος είναι η «Β επιπέδου». Τέλος, έκανα και έναν τελευταίο, την 36η εβδομάδα, για να επιβεβαιώσουμε αν το μωρό είναι σε «σωστή θέση», δηλαδή με το κεφάλι κάτω. Οι μαίες είναι επιστήμονες και χωρίς αυτές δεν πας πουθενά, είτε γεννάς στο μαιευτήριο είτε στο σπίτι. Νομίζω όχι μόνο η δική μου αλλά γενικά πολλές οι μαίες είναι άγγελοι. Σου μιλάνε με πολύ ιδιαίτερο τρόπο και σου μαθαίνουν πολύ σημαντικά πράγματα.

Είναι μια πολύ κοντινή μητρική φιγούρα, κατά τη γνώμη μου σημαντικότερη και από τον ίδιο τον γιατρό.  Είναι σε θέση να παρακολουθούν την εγκυμονούσα και να σου πουν ανά πάσα στιγμή τι χρειάζεσαι πραγματικά.

Ξέρεις τελικά τι νομίζω ότι είναι το πιο σημαντικό στην όλη διαδικασία; Είχα από την πρώτη στιγμή θετική διάθεση και αυτοπεποίθηση γι’ αυτό που θα έκανα. Φυσικά, υπήρξαν πολλοί που κατέκριναν την επιλογή μου, αλλά η οικογένειά μου και οι δικοί μου άνθρωποι ήταν θετικοί και φυσικά ο Νίκος ήταν και αυτός φοβερά υποστηρικτικός σε όλη τη διαδικασία αλλά και ειδικά την μέρα που γέννησα, μια μέρα που σίγουρα δεν θα ξεχάσω ποτέ: στις 7:30 το πρωί έσπασαν τα νερά. Ξύπνησα ήρεμα τον Νίκο και πήρα τηλέφωνο την μαία. Ξεκινήσαμε να οργανώνουμε το χώρο στο σαλόνι, φουσκώσαμε την πισίνα, βάλαμε χαμηλή μουσική, ανάψαμε τα αιθέρια έλαια. Σύντομα άρχισαν οι πόνοι. Θυμάμαι έλεγα στο Νίκο «αγάπη μου έρχεται το μωρό μας». Ήρθε στο σπίτι η βοηθός μητρότητας και με έκανε να νιώσω πολύ άνετα. Από την πρώτη στιγμή μέχρι και να τελειώσει ο τοκετός με χάιδευε και μου έκανε μασάζ. Αν ταιριάζει κάποιος χαρακτηρισμός για αυτές τις γυναίκες είναι «η φυσική επισκληρίδιος» του τοκετού. Οι ώρες περνούσαν και όταν είχα την σωστή διαστολή μπήκαμε στην πισίνα σε ζεστό νερό εγώ και ο Νίκος.  Συνολικά ο τοκετός κράτησε 13 ώρες. Η μαία ήρθε την κατάλληλη στιγμή λόγο πριν το στάδιο της εξώθησης. Είχα κουραστεί στην πισίνα και βγήκα έξω, μου έστρωσαν στον καναπέ και βολεύτηκα στα μαξιλάρια μας. Παρά τους έντονους πόνους προσπάθησα να θυμάμαι όλα όσα είχα μάθει αυτόν τον καιρό (σωστές αναπνοές και να πιάνω τα «κύματα», τις οδύνες). Διαλογιζόμουν στο μωρό μου, γειωνόμουν, και ανάμεσα στα «κύματα» χαλάρωνα και ‘χανόμουν’. Πέρασα τα στάδια της ανυπομονησίας, της λαχτάρας, έως και της απογοήτευσης καθώς πέρναγαν οι ώρες και στο τέλος με 6 δυνατές συσπάσεις και μέσα σε χαμηλό φωτισμό και ησυχία ήρθε ο γιος μας. Εγώ ήμουνα στην αγκαλιά του Νίκου. Μου λέει η μαία «πάρτο αγκαλιά το μωρό σου, είναι αγόρι», και με το πρώτο του δάκρυ κλάψαμε και εγώ και ο Νίκος, μαζί πια σαν οικογένεια. Εδώ στο σπίτι μας. Μοναδικό συναίσθημα, όσο περνάνε οι μέρες (και ξεχνάω και τον πόνο) τόσο πιο μαγικές στιγμές μου φαίνονται.

Όμως η διαδικασία ενός φυσικού τοκετού δεν σταματάει μόλις γεννηθεί το βρέφος. Για 14 ώρες κρατήσαμε τον ομφάλιο λώρο και το μωρό ήταν συνδεδεμένο με τον πλακούντα του, τον οποίο κάψαμε την επόμενη μέρα με κερί. Θηλάσαμε τα πρώτα λεπτά. Με το μωρό είχαμε για 2-3 μέρες συνεχή επαφή δέρμα με δέρμα. Δεν έκανε καμία περιττή εξέταση, ούτε πήρε φάρμακα που δεν χρειαζόταν. Ήταν ένας μοναδικός τοκετός, δεν το μετανιώνω σε καμία στιγμή. Μετά από 3 μέρες ήρθε και από το σπίτι η παιδίατρος για τις τυπικές εξετάσεις. Είχε λίγο ίκτερο τον οποίο και ξεπεράσαμε με ηλιοθεραπεία και ατελείωτο θηλασμό.

Γενικά, πιστεύω ότι ο τοκετός πρέπει να είναι μια ιεροτελεστία. Η επίτοκος πρέπει να μοιάζει με Θεά την ώρα που γεννάει. Είναι το τιμώμενο πρόσωπο. Θέλει περιποίηση, σεβασμό και διακριτικότητα. Δεν θέλει χέρια να την πειράζουν. Όταν έρθει η ώρα το μωρό θα βγει. Εγώ ας πούμε την διαστολή μου την έλεγχα μόνη μου. Αυτό είναι κάτι που κατά τη γνώμη μου χάνεται στο μαιευτήριο. Ένας τέτοιος τοκετός, με φυσικότητα, ηρεμία, γαλήνη και πολύ αγάπη νομίζω ότι αξίζει σε όλες τις γυναίκες. Πρέπει απλά να εμπιστεύονται οι γυναίκες το σώμα τους και τη φύση και να ενημερώνονται σχετικά με τις επιλογές που έχουν για να γεννήσουν. Αυτό είναι όλο».