Ανδρέας Μπονάτσος: «Τα τραγούδια δεν έχουν ηλικία», ένας συναρπαστικός Las Vegas singer και entertainer για δύο παρασκευοσαββατοκύριακα!

Τον Ανδρέα Μπονάτσο τον έχουν αποκαλέσει Las Vegas singer και entertainer. Εκείνος μου λέει ότι με τη φωνή και το πιάνο του μπορεί να τραγουδήσει είτε κάτω από πολλά φώτα είτε με ένα μικρό φωτάκι. Το πρόγραμμά του είναι μία his way αναδρομή στο πολυαγαπημένο ελληνικό και διεθνές ρεπερτόριο από τη δεκαετία του 1950 μέχρι σήμερα, προσαρμοσμένο κάθε βραδιά στη διάθεση του κόσμου που το παρακολουθεί. Γι’ αυτό αξίζει να τον ακούσετε ξανά και ξανά στο «Sirocco 2» στη Γλυφάδα, όπου ξεκινάει τις εμφανίσεις του την Παρασκευή 17/10 για τα δύο επόμενα παρασκευοσάββατα. 

Στον Νίκο Βουλαλά - athinorama.gr

Πόσο καιρό παρουσιάζεις το πρόγραμμα πώς το διαμόρφωσες;
Ξεκινώντας στα 18 μου σπουδές στο Παρίσι άρχισα να παίζω σε μικρούς χώρους τραγουδώντας γαλλικά, αγγλικά, ιταλικά και ισπανικά τραγούδια, από το διεθνές ρεπερτόριο που όλοι αγαπάμε από τις δεκαετίες του ’50 μέχρι το ’90. Στα 21 μου, αφού έχω παίξει στο πλευρό της Αλίκης στην Εβίτα, αρχίζω τον μοναχικό μου δρόμο του πιανίστα, του τραγουδιστή και του performer. Συνεπώς το πρόγραμμα που παρουσιάζω στον εξαιρετικά εξοπλισμένο χώρο του «Sirocco 2» δεν είναι χθεσινό. Μέσα σ’ αυτό, θα ακούσεις ένα blues της Νέας Ορλεάνης με το «Δίχτυ» του Ξαρχάκου, το «Ne me Quitte pas» του Ζακ Μπρελ με μια μπαλάντα απ’ αυτές που έχω δώσει σε δικούς μας τραγουδιστές, Pink Martini με το «Ένας φίλος ήρθε απόψε απ’ τα παλιά». Κάνω επίσης εμβόλιμα αφιερώματα σε συνθέτες όπως ο Βαρδής, ο Πλέσσας, ο Χατζηνάσιος, ο Σπανός και ο Κραουνάκης. Είναι ένα πρόγραμμα που προκαλεί συγκίνηση, προσφέρει διασκέδαση και κλείσιμο του ματιού.

Το διαμορφώνεις ανάλογα με τη βραδιά;
Αυτό ακριβώς συμβαίνει. Αφουγκράζομαι τη διάθεση του κόσμου γι’ αυτό δεν είναι ένα πρόγραμμα για να το δεις μόνο μία φορά. Σίγουρα υπάρχει μία δομή μέσα στο μυαλό μου, αλλά βρίσκομαι διαρκώς σε εγρήγορση κι αν νιώσω ότι με πηγαίνει κάπου ο κόσμος είμαι έτοιμος να τον ακολουθήσω. Θυμάμαι μια φορά, ας πούμε, που τραγουδούσα το «If you go away» και βλέπω έναν κύριο να παίζει με το κομπολόι του. Τον πειράζω, λοιπόν, λέγοντάς του «Μάλλον είμαστε για Διονυσίου τώρα, έτσι;» κι αρχίζω να λέω το «Της γυναίκας η καρδιά» και να το μπλέκω με το «If you go away».

Οι νεότεροι αγαπούν το παλιό τραγούδι;
Εκείνοι κι αν το αγαπούν! Τελευταία αυτό το ακούν διασκευασμένο από καλλιτέχνες της νέας γενιάς, έχουν εκτιμήσει την ωραία γλώσσα και τη μελωδία του κι έτσι ζητούν τα swing, τον Πλέσσα, τα τραγούδια του παλιού κινηματογράφου ή των αμερικανικών μιούζικαλ. Το τραγούδι δεν έχει ηλικία!

Μουσικά, ποια είναι η αγαπημένη σου εποχή;
Η δεκαετία του ’60 σίγουρα. Και διεθνώς και εδώ είχε φοβερές μελωδίες και φοβερούς ερμηνευτές. Ποιους να θυμηθώ από τους δικούς μας… Τη Μαρινέλλα; Τη Βάνου; Τον Βογιατζή; Τον Πουλόπουλο;

Τι χώρο αφήνει η διασκευή παλιών τραγουδιών για το καινούργιο τραγούδι;
Το παλιό τραγούδι μας εμπνέει για να προχωράμε. Κι άλλες φορές αποδεικνυόμαστε ικανότεροι κι άλλες υποδεέστεροι. Μπορεί η κρίση να έχει συρρικνώσει τη δημιουργία και την κυκλοφορία νέων τραγουδιών, όμως το τραγούδι δεν μπορεί να πάψει να υπάρχει.

Τα καλοκαίρια σε βρίσκουμε πλέον στη Φολέγανδρο, σωστά;
Βρέθηκα τυχαία στο νησί, ως Δίδυμος! Βρήκα ένα καταφύγιο έμπνευσης εκεί: από τη μία κάνοντας ένα επιχειρηματικό άνοιγμα με ένα κατάστημα με είδη δώρων όπου μόνο δώρα δεν πουλάω, αλλά το έχω μετατρέψει σε στέκι φίλων που περνούν και τα πίνουμε! Από την άλλη, κάνω υπέροχα live στο Κάστρο, κάτω από το φεγγάρι. Επιτέλους μπορώ να πω ότι αυτός είναι ο πλούτος μου!

Δημιουργικά με τι είσαι απασχολημένος;
Έχω έτοιμο σε δύο γλώσσες, ελληνικά και αγγλικά, το «Maria Callas: The Musical» και έχοντας συμβόλαιο με το Badminton αναμένω την παραγωγή του. Έχω κάνει συναντήσεις με πολλούς σκηνοθέτες και άλλους καλλιτέχνες, οι οποίοι ενδιαφέρονται να λάβουν μέρος. Είναι ένα μιούζικαλ τύπου «Εβίτα» σε μουσική, ενορχήστρωση, λιμπρέτο και στίχους δικούς μου, το οποίο προσεγγίζει τη μεγάλη ντίβα από την ανθρώπινη πλευρά της. Το έγραψα απ’ την ψυχή μου για μία γυναίκα που έλαμψε, που έδωσε τη ζωή της στην τέχνη, που ερωτεύτηκε και πόνεσε, μένοντας τελικά με το μεγάλο ερώτημα γιατί δεν αγαπήθηκε ποτέ. Το άλλο μιούζικαλ που έχω στα σκαριά είναι η «Θεία από το Σικάγο», την οποία εύχομαι να υποδυθεί ο Τάκης Ζαχαράτος.