Η ντροπή της Ελβετίας - Πολύκροτο ντοκιμαντέρ του BBC: Στη χώρα του πλούτου έκαναν σκλάβους στα χωράφια τα φτωχά παιδιά, τα ξερίζωναν απο τις οικογένειες τους & τα κακομεταχειρίζονταν!

Άκουσε ένα δυνατό χτύπημα στην πορτα. Δύο αστυνομικοί είχαν έρθει σπίτι του.

«Τους άκουσα να φωνάζουν και κατάλαβα πως κάτι πάει στραβά. Κοίταξα από το παράθυρο και είδα ότι η μητέρα μου είχε σπρώξει τους ασυνομικούς κάτω από τα σκαλιά.»

Η μητέρα του γύρισε σπίτι και έκλεισε με φόρα την πόρτα. Την επόμενη μέρα ήρθαν τρεις αστυνομικοί, ο ένας κρατούσε τη μητέρα του και οι άλλοι δύο τον πήραν μαζί τους.

Έτσι ξεκινάει η ιστορία του David Gogniat, ενός από τους χιλιάδες Ελβετούς που αναγκάστηκαν να δουλέψουν από μικρά παιδιά σε αγροκτήματα στην Ελβετία, από το ίδιο το κράτος.

Από τα μέσα του 19ου αιώνα εκατοντάδες χιλιάδες παιδία έφυγαν με τη βία από τα σπίτια τους και στάλθηκαν σε αργοκτήματα για δουλειά – η λύση της Ελβετικής κυβέρνησης για φτηνή εργασία, μια πρακτική που συνέχισε ως και τον 20ο αιώνα.

Τον David τον πήγαν σε ένα παλίο αγροτικό σπίτι όπου έγινε αγρότης. Μέχρι και τη σημερινή ημέρα δε ξέρει γιατί του συνέβη αυτό στα 8 του χρόνια.

Ξυπνούσε στις 6 το πρωί και δούλευε πριν πάει σχολείο αλλά και αφού γυρνούσε. Η μέρα του δεν τελείωνε πριν τις 10 το βράδυ. Ο 70χρονος πλέον, σωματώδης άνδρας μοιάζει πολύ ευάλωτος καθώς θυμάται τη βιαιότητα του πατριού του.

«Θα τον περιέγραφα σαν ένα τύραννο. Τον φοβόμουν. Ήταν πολύ οξύθυμος και με χτυπούσε για το παραμικρό.»

Ο Gogniat ήταν ένα από τα «παιδιά συμβολαίου» όπως αποκαλούνταν στην Ελβετία. Η υποχρεοτική δουλειά για το κράτος ήταν μια πρακτική που συνέχισε εώς και τη δεκαετία του 1960, όπου σταμάτησε ανεπίσημα.

Η ιστορικός Loretta Seglias εξηγεί το λόγο που συνέβαινε αυτό: «Απήγαγαν τα παιδιά για οικονομικούς λόγους τις περισσότερες φορές. Μέχρι και πριν το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο η Ελβετία δεν ήταν πλούσια χώρα και πολλοί άνθρωποι ήταν φτωχοί.» Δεν χρησιμοποιούνταν μηχανές στη γεωργία, έτσι τα αγροκτήματα χρειάζονταν εργατικά χέρια.

Με αυτό τον τρόπο η κυβέρνηση χειριζόταν τους φτωχούς εκείνη την εποχή. Αν κάποιο παιδί έμενε ορφανό, η μητέρα του ήταν ανύπαντρη, ή είχε την ατυχία να είναι φτωχό, οι κοινότητες επενέβεναν. Οι αρχές έβρισκαν τον πιο φτηνό τρόπο για να φροντίσουν αυτά τα παδιά, επομένως τα έπαιρναν από τις οικογένειές τους και τα έδιναν σε θετούς γονείς.

Η πρακτική αυτή όμως είχε πολύ άσχημα αποτελέσματα καθώς τα παιδιά κατέληγαν σκλάβοι σε αγροκτήματα και άλλες χειρονακτικές δουλειές. Πολλοί από τους ακόμα εν ζωή Ελβετούς τώρα ζητπύς αποζημιώσεις από το κράτος, για μια υπόθεση που έγινε το μελανό σημείο στην ιστορία της χώρας.