Θα ήταν τρελό μια χώρα που παρακαλάει για κεφάλαια να «κλεισθεί από τον κόσμο έξω» - Ένα άρθρο του Τάσου Τέλλογλου

του Τάσου Τέλλογλου

Άκουγα  χθες το βράδυ ότι καλούνται από τους οικονομικούς εισαγγελείς ως ύποπτοι οι πρώην συνεργάτες του Παπακωνσταντίνου και οι συγγενείς του για την αφαίρεση ονομάτων από τη λίστα Λαγκάρντ και αναρωτιόμουν αν έκαναν ήδη όλα τα άλλα που φυσιολογικά προηγούνται. Μήπως θα έπρεπε να αρχίσουν στέλνοντας τον κ Μ.Σφακιανάκη του ηλεκτρονικού εγκλήματος και τον κάθε αρμόδιο να δουν σε ποιόν υπολογιστή- αν έγινε σε υπολογιστή του υπουργείου –παραποιήθηκε το αρχικό αρχείο αντί να ρωτούν στα «τυφλά». Και έπειτα να καλέσουν τους παριστάμενους σε συνάντηση στο υπουργείο των Οικονομικών το φθινόπωρο του 2010 όπου όλοι οι υπηρεσιακοί παράγοντες απεφάνθησαν ότι η λίστα είναι παράνομο αποδεικτικό μέσο.

Στην εκτίμηση αυτή συμφωνούσε αργότερα και ο τότε  ειδικός γραμματέας του ΣΔΟΕ κ. Γιάννης Διώτης που γνώριζε ότι δεν θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τη λίστα στα φορολογικά δικαστήρια αν κάποιος από τους καταθέτες της προσέφευγε σε αυτά. Επειδή δε η συζήτηση πρέπει να γίνει επί του πραγματικού και όχι επί των φαντασιώσεων της πολιτικής καλό θα είναι να ερωτηθούν και οι υπάλληλοι του ΣΔΟΕ που δούλεψαν τα ονόματα που αρχικά είχε δώσει ο Παπακωνσταντίνου για «επεξεργασία» (παράνομη φυσικά) αν ήταν σε θέση να ελέγξουν 2062 λογαριασμούς ή απλά συζητάμε για να περνάει η ώρα.

Προσοχή, μέχρι τώρα αυτό που στοιχειοθετείται είναι ότι λείπουν τρία αρχεία συγγενών του Γ. Παπακωνσταντίνου, με τον ίδιο να ισχυρίζεται ότι έχει χάσει τη λίστα και ότι η λίστα επί 2 χρόνια έμεινε αναξιοποίητη χωρίς ποτέ κανείς αυτές τις μέρες να έχει μπεί στον κόπο να απαριθμήσει τις προϋποθέσεις που θα έπρεπε να δημιουργηθούν για να αξιοποιηθεί (αλλαγή θεσμικού πλαισίου, χρήση ειδικού λογισμικού, συνεργεία ελέγχου με πρόσθετο προσωπικό).

Φυσικά η λίστα και η ιστορία της, όπως λέει στη χθεσινοβραδινή του ανακοίνωση ο ΣΥΡΙΖΑ, δείχνει τη στενή σχέση των κυβερνώντων με τους καταθέτες που εμφανίζονται σε αυτή. Αλλά δεν εξηγούν μόνο αυτά γιατί δεν προχώρησε ο έλεγχος όχι μόνο με αυτή τη λίστα αλλά και με όλες τις άλλες (Λιχτενστάιν, Λουξεμβούργο, Μ.Βρεταννία, Ολλανδία ). Ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να ξεπεράσει την πραγματικότητα που δημιουργεί η ελευθερία κίνησης κεφαλαίου αναφέροντας «η υπόθεση της Λίστας Λαγκάρντ, αποτελεί διαχρονικό σκάνδαλο της εγχώριας κλεπτοκρατίας, που αναδεικνύει τη μεροληπτική, υπέρ του μεγάλου πλούτου, λειτουργίας του τραπεζικού συστήματος και της ασύδοτης και χωρίς έλεγχο κίνησης των κεφαλαίων.» Σε όλες τις χώρες του κόσμου οι τράπεζες είναι υπέρ του μεγάλου πλούτου γιατί απλά οι μεγαλύτεροι πελάτες αφήνουν μεγαλύτερες προμήθειες, για να τελειώνουμε με αυτό, το κάθε «μαγαζί» αντιμετωπίζει ευνοϊκότερα τον μεγαλύτερο πελάτη.

Η κίνηση των κεφαλαίων στην υπόλοιπη Ευρώπη δεν διαφέρει πάρα πολύ αν εξαιρέσουμε μερικές χοντροκομμένες περιπτώσεις ξεπλύματος για τις οποίες ελέγχονται οι τράπεζες. Ούτε μπορεί το έμβασμα μιας εταιρείας ή φυσικού προσώπου να περιμένει τους υπαλλήλους της εφορίας που χρειάζονται 5 και 7 –εσχάτως-χρόνια για να ελέγξουν μια παρελθούσα χρήση προτού φύγει για το εξωτερικό. Δεν υπάρχει λύση στο πρόβλημα της κίνησης κεφαλαίων παρά μόνο ο προστατευτισμός ή η φορολογία στις πράξεις (φόρος Τόμπιν). Αλλά θα ήταν τρελό μια χώρα που παρακαλάει για κεφάλαια να «κλεισθεί από τον κόσμο έξω». Μαζί με τα νερά της σκάφης κάποιοι –όχι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ- κινδυνεύουν να μην  προσέξουν και το μωρό. Που το απειλούν στον ορυμαγδό της ηθικολογίας μιας κοινωνίας σε γενικευμένη ανομία.

Πηγή: protagon.gr