Ακόμα και τον Παπαδήμο; - Ένα άρθρο του Αντώνη Καρακούση

του Αντώνη Καρακούση

Ασθενής η ελληνική μνήμη, βραχυπροθεσμοπαθής η πολιτική, όλα για το παρόν, καμία πρόνοια για το μέλλον και η δημόσια συζήτηση ατελής, προβληματική, χωρίς συνέχεια και βάθος, χωρίς επεξεργασίες, για τις εντυπώσεις και μόνο γι' αυτές.

Αν επιχειρήσει κανείς να προσεγγίσει όσα απασχόλησαν τη χώρα τα τελευταία πολλά χρόνια θα καταλάβει γιατί συμβαίνουν όσα μας συμβαίνουν.

Το 2002 απολαμβάναμε τα αγαθά του νέου νομίσματος και μόνο αυτά.

Οσοι επιχείρησαν να ψελλίσουν ότι απορρέουν και υποχρεώσεις από τη συμμετοχή μας στην ευρωζώνη αντιμετωπίσθηκαν ως άλλοι εχθροί του λαού.

Οσοι μίλησαν για την ανάγκη επέμβασης στο ασφαλιστικό σύστημα της χώρας πετροβολήθηκαν και σχεδόν εξοστρακίσθηκαν.

Η ασφαλιστική μεταρρύθμιση χάθηκε στο πλήθος οργισμένων αντιδράσεων από εκείνους που σήμερα σκίζουν τα ρούχα τους για τις συντάξεις που χάθηκαν.

Και αργότερα όταν κάποιοι επιχείρησαν να διευθετήσουν τον χρόνο εργασίας και να περιγράψουν πιο ευέλικτες σχέσεις εργασίας λιθοβολήθηκαν και πάλι από εκείνους που τώρα κλαίνε για την ατελείωτη ανεργία.

Στη συνέχεια οι ίδιοι λεβέντες σχεδόν συμμάχησαν με τον Κώστα Καραμανλή και ευνόησαν την αμέριμνη διακυβέρνησή του.

Είχαν γοητευθεί από το στιλ, τη λαϊκότητα, από τα μεγάλα λόγια και ιδιαιτέρως από την άβουλη διακυβέρνησή του.

Αλλά ακόμη κι όταν πια είχαμε φθάσει στο χείλος του γκρεμού οι σημερινοί τιμητές και κήνσορες παρακολουθούσαν απαθείς κι απολάμβαναν την καλή ζωή, που θεωρούσαν αδιατάρακτη.

Μέσα στην αγκύλωση και την απάθειά τους δεν πίστευαν ότι μπορεί να καταρρεύσει το μοντέλο.

Μετά τις εκλογές του 2009 ακόμη κι όταν είχαν αρχίσει να χτυπούν οι καμπάνες απαιτούσαν την εκπλήρωση των προεκλογικών υποσχέσεων και δεν έβλεπαν ότι η χώρα αποκλείονταν από τις αγορές και έμπαινε σε καραντίνα.

Λεφτά ζητούσαν εκεί που δεν υπήρχαν, την περικοπή των δαπανών δαιμονοποιούσαν, την είσπραξη των φόρων και την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής απέρριπταν, όλα τα αντιμετώπιζαν ως μέγιστα δεινά, επειδή δεν είχαν αίσθηση της θέσης της χώρας και των δεινών που θα ακολουθούσαν. Κάτι καλαμπούρια για δανεικά από τη Ρωσία, την Κίνα και την Αμερική ξεστόμιζαν και δεν έβλεπαν την επερχόμενη βύθιση.

Ανατρέχοντας σε δηλώσεις κι αναφορές του 2010 θα διαπιστώσει ο καθείς το κενό και την αδυναμία πρόγνωσης των διαφαινόμενων εξελίξεων.

Η τελευταία διετία επίσης κυριαρχείται από αναστολές και αντιστάσεις χωρίς νόημα, χωρίς περιεχόμενο.

Πολικαντισμοί, μικροπολιτικές από τους περισσότερους που ενεπλάκησαν στον πολιτικό διάλογο.Ούτε αποφασιστικότητα, ούτε σχέδιο.Παρά μόνο αναμονές και αναστολές για τον ουσιαστικό χειρισμό της κρίσης.

Γι' αυτό και συνεχής ήταν καταφυγή σε λύσεις ανάγκης, της τελευταίας ώρας. Και όταν υποτυπωδώς προέκυπτε ένα σχέδιο και βρίσκονταν οι κατάλληλοι άνθρωποι να το διεκπεραιώσουν, οι περισσότεροι όρθωναν εμπόδια και προέτασσαν πολιτικούς σκοπούς και επιδιώξεις.

Ασκήθηκαν οι περισσότεροι σε μια διαρκή πολιτική άσκηση φθοράς. Και έτσι φθάσαμε στις περσινές διπλές εκλογές, οι οποίες έβγαλαν ότι έβγαλαν και διαμόρφωσαν την παρούσα διάταξη δυνάμεων και το σχήμα διάσωσης με όσα προβληματικά το συνοδεύουν.

Και αυτό όμως δεν αποτέλεσε βάση για αρκετούς.

Ο πολιτικός στόχος παραμένει κυρίαρχος και η δημόσια συζήτηση συνεχίζει να οδηγείται απ' αυτόν.

Η λίστα Λαγκάρντ μονοπωλεί την επικαιρότητα, δίκες προετοιμάζονται, ακόμη και πρόσωπα που έδωσαν όλες τους τις δυνάμεις για την διάσωση της οικονομίας και της χώρας, όπως ο Λ. Παπαδήμος, πετροβολούνται προς χάριν άκαιρων πολιτικών επιδιώξεων, οι οποίες με βεβαιότητα θα μας οδηγήσουν σε νέες περιπέτειες και όχι στη λύση του προβλήματος της χώρας.

Οπως το 2009 έτσι και τώρα δεν συζητούμε για το μέλλον, δεν επεξεργαζόμαστε το σχέδιο του μέλλοντος, παρά εξαντλούμαστε σε αγώνες άγονους και σε μάχες κενές περιεχομένου.

Πότε αλήθεια θα συζητήσουμε για το πως θα δημιουργήσουμε νέες δουλειές , πως θα ξαναχτίσουμε νέα παραγωγή , πως θα προάγουμε παλιές και νέες υπηρεσίες, πως θα φτιάξουμε το νέο κράτος, πως τέλος πάντως θα προετοιμάσουμε την Ελλάδα του 2020;

Πότε θα μιλήσουμε ουσιαστικά για την κοινωνική προστασία, για την αλληλεγγύη, για τους φόρους , για τις δαπάνες, για τη μορφή και τον χαρακτήρα της οικονομίας και για τη συνοχή της κοινωνίας μας;

Πότε τέλος πάντων θα ξεφύγουμε από τα μικρά, για να ασχοληθούμε με τα πραγματικά μεγάλα;

Πηγή: tovima.gr