Ψήφισε το Νίκο Γκάλη για το Hall of Fame του 2013!‏

Όταν έφτασε ο Nίκος Γκάλης στη Θεσσαλονίκη, στις 29 Σεπτεμβρίου του 1979, ήταν 22 ετών. Μιλούσε ελληνικά με νεοϋορκέζικη προφορά και είχε μαλλί άφρο, σαν τους μαύρους μπασκετμπολίστες των Lakers και των Celtics που μεσουρανούσαν εκείνα τα χρόνια στο ΝΒΑ. Το πραγματικό του επώνυμο ήταν Γεωργαλής, αλλά οι Αμερικανοί δυσκολεύονταν να το προφέρουν και ο πατέρας του το άλλαξε σε Γκάλις...

Το ελληνικό μπάσκετ στα τέλη της δεκαετίας του '70 δεν έμοιαζε καθόλου με αυτό που έγινε από τα μέσα της επόμενης δεκαετίας και μέχρι σήμερα. Υπήρχαν μερικοί σπουδαίοι παίκτες, όπως ο Βασίλης Γκούμας, οι μεγαλύτερες επιτυχίες των εθνικών ομάδων ως τότε ήταν προκρίσεις σε Ολυμπιακούς και Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα, χωρίς τίτλους, όσο για τους συλλόγους, κανείς τους δεν είχε διεθνή ιστορία.

Αλλά η έλευση του Νικ Γκάλις από την Αμερική, έμελλε να φέρει τα πάνω κάτω. Το 1998 δήλωσε σε συνέντευξή του στο περιοδικό «Τρίποντο»: «Κάθε παίκτης του μπάσκετ στην Αμερική έχει ένα όνειρο• να παίξει στο ΝΒΑ. Εγώ δεν μπορούσα φυσικά να αποτελέσω εξαίρεση. Ήθελα να γνωρίσω αυτό τον μαγικό κόσμο και πίστευα ότι θα κατάφερνα να διακριθώ. Όταν όμως είδα το όνειρό μου να μη γίνεται πραγματικότητα με την πρώτη προσπάθεια, αποφάσισα να συνεχίσω σε μια άγνωστη μέχρι τότε για μένα χώρα• στην πατρίδα του πατέρα μου και της μητέρας μου, που έστω και από μακριά, την ένιωθα κατά κάποιον τρόπο ως την πραγματική δική μου πατρίδα. Σήμερα μπορώ ανεπιφύλακτα να πω ότι εκείνο το καλοκαίρι του 1979, ναι μεν δεν εκπληρώθηκε η μεγάλη μου επαγγελματική φιλοδοξία, να παίξω στο ΝΒΑ, αλλά από την απόφαση που πήρα, να συνεχίσω δηλαδή την καριέρα μου στην Ελλάδα, κέρδισα περισσότερα ως άνθρωπος και επιπλέον πιστεύω ότι η μικρή προσφορά μου στην Ελλάδα και στο μπάσκετ της είναι πολυτιμότερη από οποιαδήποτε ενδεχόμενη προσωπική μου διάκριση στο ΝΒΑ».

Γιος μεταναστών από τη Ρόδο, μεγάλωσε στην Αμερική. Αρχικά έκανε μποξ, αλλά μετά τον κέρδισε η καλαθοσφαίριση και διακρίθηκε ιδιαίτερα στα σχολικά πρωταθλήματα. Στο NCAA πετύχαινε 27,5 πόντους κατά μέσο όρο ανά αγώνα, πράγμα που το έδινε ελπίδες για μια μεγάλη καριέρα στο ΝΒΑ. Όταν όμως το 1979 επιλέχθηκε από τους Boston Celtics στο νούμερο 68 του ντραφτ, ένα νούμερο αρκετά πιο χαμηλό απ' αυτό που περίμενε, κατάλαβε πως στο ΝΒΑ θα τον έτρωγε ο πάγκος, τουλάχιστον στην αρχή, και αποφάσισε να αλλάξει εντελώς πλάνα. Γιατί ο Γκάλης ήταν γεννημένος ηγέτης. Κάτι που απέδειξε αμέσως μόλις ήλθε στην Ελλάδα.

Από το 1979 μέχρι και το 1992 αγωνίστηκε με τα χρώματα του Άρη Θεσσαλονίκης. Πήρε μια καλή ελληνική ομάδα και τη μετέτρεψε σε μια από τις κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης. Κέρδισε 8 πρωταθλήματα και 5 κύπελλα Ελλάδος ενώ συμμετείχε σε 3 Final Four. Αλλά ήταν τα κατορθώματά του με την Εθνική Μπάσκετ που άλλαξαν την ιστορία της καλαθοσφαίρισης στη χώρας μας. Ήταν η τεράστια έκπληξη του 1987, όταν η Εθνική πήρε το χρυσό στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα και η απόδειξη ότι εκείνη η επιτυχία δεν ήταν τυχαία, που ήλθε δύο χρόνια αργότερα, όταν το 1989 η Εθνική μπάσκετ πήρε το αργυρό στην επόμενη διοργάνωση.

Από το 1992 ως το 1994, ο Γκάλης έπαιξε με τα χρώματα του Παναθηναϊκού, έχοντας πια αποχωρήσει από την Εθνική, κατακτώντας ένα Κύπελλο Ελλάδας και συμμετέχοντας σε ένα ακόμη Final Four.

H επαγγελματική του καριέρα αυτά τα 15 χρόνια δεν είχε προηγούμενο επιτυχίας και δύσκολα θα επαναληφθεί από άλλον Έλληνα παίχτη. Έπαιξε σε 854 επίσημα παιχνίδια και σημείωσε 25.995 πόντους, δηλαδή 30,4 κατά μέσο όρο, έναν αριθμό εξωπραγματικό. Στο Παγκόσμιο Ανδρών του '86, σε ένα παιχνίδι ενάντια στον Παναμά, σκόραρε μόνος του 53 πόντους, τους μισούς παρά ένα καλάθι από τους 110 της Εθνικής! Ενώ σε έναν αγώνα του Άρη, κόντρα στον Ιωνικό Νικαίας, το 1981, πέτυχε 62 πόντους, που όμως δεν είναι το απόλυτο ρεκόρ της Α1. Κι αυτό, γιατί στον ίδιο αγώνα, που εξελίχθηκε από Άρης-Ιωνικός, σε Γκάλης-Γιαννάκης, ο μετέπειτα συμπαίκτης του στον Άρη και στην Εθνική, Παναγιώτης Γιαννάκης σκόραρε 73 πόντους!

Με 12.849 πόντους είναι ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία της Α1 των ανδρών. Αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 1986 και στα Ευρωπαϊκά του 1983, 1987, 1989 και 1991. Ήταν ανίκητης στο one-to-one, έχοντας για αγαπημένη κίνηση το τζαμπ-σουτ και το σπάσιμο της μέσης, με το οποίο απέφευγε το κόψιμο ακόμη κι από τους πιο ψηλούς αντιπάλους, ενώ η αλτικότητά του τού έδινε ό,τι του στερούσε το σχετικά μικρό του ύψος (1,83 μ.).

Ήταν τόσο σπουδαίος σκόρερ και τόσο επιδραστικός παίχτης για την εποχή του, που ακόμη και ο Άζα Πέτροβιτς, ο αδελφός του άλλου κορυφαίου Ευρωπαίου μπασκετμπολίστα της δεκαετίας του '80, του αδικοχαμένου Ντράζεν, δήλωσε κάποτε: «Ο Ντράζεν είναι αδελφός μου, αλλά ψηφίζω τον Γκάλη».

Read more: http://www.newsbomb.gr/sports/story/268779/psifise-to-niko-gkali-gia-to-hall-of-fame-toy-2013#ixzz2HepSSGmz