Το φωτεινό μονοπάτι Tupac Amaro του κ. Τσίπρα

Η εξωτερική πολιτική ποτέ δεν είναι μια βραχυπρόθεσμη υπόθεση. Κανόνας τον οποίο επί δεκαετίες αγνοεί η ελληνική εξωτερική πολιτική με συχνούς μεταβαλλόμενους προσανατολισμούς. Το πρόσφατο ταξίδι του κ. Τσίπρα στη Νότιο Αμερική ήρθε να επιβεβαιώσει αυτήν την συγκεκριμένη λανθασμένη ελληνική προσέγγιση.

Γράφει ο Δημήτρης Μαχαιρίδης 
 
Το αναμενόμενο θα ήταν ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης να μην επαναλάβει λάθη της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, όπως κατά τη δεκαετία του ’80, που αναζήτησε μάταια τρίτους δρόμους εκεί που δεν υπήρχαν. Φαίνεται, όμως, ότι στον τόπο μας το πάθημα ποτέ δεν γίνεται μάθημα.
 
Το χριστουγεννιάτικο ταξίδι του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ στη Βραζιλία και στην Αργεντινή μοιάζει περισσότερο με χολιγουντιανό κακέκτυπο στιλ «αναζητώντας το πράσινο διαμάντι» ή καλύτερα «αναζητώντας το φωτεινό μονοπάτι». Αν αναζητούμε συγκρίσεις και συμπεράσματα από τέτοιου μεγέθους χώρες μάλλον ασχολιόμαστε με αλχημείες.
 
Η Βραζιλία σε μέγεθος είναι από τις μεγαλύτερες χώρες στον κόσμο, διαθέτει αυτάρκη οικονομία εδώ και δεκαετίες, εξάγει αμυντικά συστήματα, τεχνολογία, μόδα, πρώτες ύλες, κατεργασμένα προϊόντα, τελευταία έχει μπει δυναμικά στο χρηματιστήριο της εμπορίας ατμοσφαιρικών ρύπων και διεκδικεί επίδομα από όλον τον πλανήτη για να μην ισοπεδώσει τον Αμαζόνιο, τον πνεύμονα του πλανήτη μας. Στα περισσότερα θέματα ο ΣΥΡΙΖΑ έχει διαμετρικά αντίθετες θέσεις. Και αν θέλουμε προσέγγιση με τη χώρα αυτή σε ποιον τομέα θα την είχαμε; Η Βραζιλία μας υποστηρίζει παραδοσιακά στα Ηνωμένα Έθνη στο θέμα του Κυπριακού. Ο ΣΥΡΙΖΑ, όμως, έχει αποκρυσταλλωμένη θέση στην απαίτηση της Βραζιλίας να γίνει μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας στον ΟΗΕ; Γιατί η ελληνική θέση δεν μπορεί να ξεφύγει από εκείνην της Ευρωπαϊκής Ένωσης συνολικά, η οποία έχει δύο χώρες στο Συμβούλιο Ασφαλείας (Ηνωμένο Βασίλειο και Γαλλία) και οι οποίες δεν διαπραγματεύονται τέτοιες αλλαγές.
 
Τα κοινά μας με την Αργεντινή -εκτός από χρεωκοπίες- συνίστανται στην υπεροψία και των δύο λαών προς τους γείτονές τους, την σπάταλη ζωή των πολιτών αμφότερων των χωρών πέραν των δυνατοτήτων τους και την ανοργανωσιά και την ευρείας κλίμακας διαφθορά και στις δύο. Γιατί κατά τα λοιπά, η Αργεντινή ελέγχει τη Γη του Πυρός, στρατηγικό πέρασμα για τις υπερδυνάμεις, έχει μια τεράστια ΑΟΖ από την οποία θα τρέφεται ο πλανήτης στους επόμενους αιώνες και μια σύγκρουση με μια άλλη χώρα της ΕΕ, το Ηνωμένο Βασίλειο.
 
Το 1982, μόλις 8 χρόνια μετά την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο, η Αργεντινή εισέβαλε στα νησιά Μαλβίνες ή Φόκλαντς για το βρετανικό στέμμα. Τότε, δικαιολογημένα, η Ελλάδα πήρε θέση κατά της εισβολής. Τώρα η Αργεντινή αναμοχλεύει το θέμα για δικούς της λόγους. Και αν οι Αργεντινοί ζητούσαν τη βοήθειά μας στο θέμα των Φόκλαντς σε αντάλλαγμα την εμπειρία τους για την έξοδο μας από την οικονομική κρίση, τι θα απαντούσε ο ΣΥΡΙΖΑ;
 
Άλλο, λοιπόν, να έχουμε μια ψυχεδελική αφίσα του Τσε στο σπίτι μας με μουσική υπόκρουση ινδιάνικης μουσικής και άλλο να κάνουμε εξωτερική πολιτική. Γιατί η τελευταία δεν είχε, δεν έχει και δεν θα έχει ιδεολογία. Έχει μόνο ρεαλισμό και σκληρή διαπραγμάτευση μέχρι εξαντλήσεως.
 
Αν, όντως, θα ήθελε η αξιωματική αντιπολίτευση να αντλήσει παραδείγματα για να διαμορφώσει το δικό της μοντέλο εξόδου από την κρίση θα έπρεπε να κατευθυνθεί προς τη χώρα του ανατέλλοντος ήλιου, την Ιαπωνία. Η πιο καπιταλιστική χώρα της Ασίας έχει δείξει τα καλύτερα δείγματα αντίστασης στους πιστωτές της, τα hedge funds και τους φωστήρες του ΔΝΤ.
 
Στη δεκαετία του 1980 η Ιαπωνία αντιστάθηκε στις πιέσεις Ευρώπης και ΗΠΑ για άνοιγμα της αγοράς της. Παρά τις αρνητικές επιδόσεις της οικονομίας της από τις αρχές του 21ου αιώνα, δεν σταμάτησε μέχρι τώρα να βελτιώνει την βιομηχανική παραγωγή της και τις υποδομές της. Σήμερα διαθέτει τις πιο γρήγορες ιντερνετικές ταχύτητες και κέρδισε μεγάλο κομμάτι της παγκόσμιας εξαγωγικής πίτας προς την Κίνα. Διαθέτει δε ένα σοσιαλιστικό σύστημα υγείας -παράδοξο για χώρα με μακρές δεξιές κυβερνήσεις- και μια μεγάλη παρέμβαση του κράτους στην οικονομία. Ακόμη και σε περιόδους που το γεν ήταν στα πολύ χαμηλά του, οι ιαπωνικές τράπεζες δεν έχασαν ισχύ και οι ιαπωνικές κυβερνήσεις κώφευσαν στις πιέσεις για laissez-faire από δεξιά think tanks και νεοφιλελεύθερους οικονομολόγους.
 
Ουσιαστικότερο θα ήταν τέτοιου είδους πολιτικά ταξίδια να μην συναγωνίζονται ευκαιρίες για αποδράσεις διακοπών. Πρώτ’ απ’ όλα θα έπρεπε να υπάρχουν λεπτομερείς ανακοινώσεις για το κόστος τους, το ποιος πληρώνει και ποιους καλύπτει το ταξίδι. Ειδικά τώρα πλέον που η διαδρομή Σύνταγμα-Βουλιαγμένη για τους περισσότερους μας είναι πολυτέλεια. Έπειτα, τέτοιου είδους επισκέψεις θα πρέπει να αντανακλούν έναν κοινό παρονομαστή εξωτερικής πολιτικής, πάνω στον οποίον κυβέρνηση και αντιπολίτευση μπορούν να στήσουν τον καμβά τους.
 
Βέβαια, αυτός ο κοινός παρονομαστής δεν υπήρξε ποτέ στην ελληνική εξωτερική πολιτική, γιατί πρέπει να τον εφεύρει τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ; Μα εκεί θα ήταν η διαφορά και η ρήξη του νέου με το παρελθόν, όπως ο ίδιος ισχυρίζεται. Διαφορετικά, τέτοιου είδους ταξίδια περισσότερο μοιάζουν να οδηγούν σε νέα φωτεινά μονοπάτια μετανάστευσης για μεγαλύτερη μερίδα Ελλήνων.
Αναδημοσίευση από το tsantiri.gr