Βασίλης Παπακωνσταντίνου: Η μάνα μου είχε τόσο ωραία φωνή που δεν κοιμόμουν για να την ακούω να με νανουρίζει - Συνέντευξη από καρδιάς με τον αγαπημένο τραγουδιστή‏

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ συνέντευξη στην Αντιγόνη Κατσούρη στο "ΜΟΥΣΙΚΟΡΑΜΑ"



Αντιγόνη: Βασίλη, ας ξεκινήσουμε από την αρχή και ας γυρίσουμε στα παιδικά σου χρόνια! Πώς ήταν τα πρώτα σου χρόνια, όσον αφορά στην επαφή σου με την μουσική  και ποιο ήταν το κίνητρό σου στην ενασχόλησή σου με την μουσική;
 
Βασίλης: Η πρώτη τέχνη με την οποία ήρθα σε επαφή ήταν η μουσική, μέσω των ακουσμάτων μου που είχα από τα τραγουδίσματα της μητέρας, του πατέρα και των αδερφών μου στο τραπέζι στο χωριό κάθε Κυριακή (ίσως τραγουδούσαμε και επειδή είχαμε να φάμε!) Έτσι λοιπόν μπήκε το υπέροχο μικρόβιο της τέχνης μέσα μου από τα παιδιά μου χρόνια. Στην συνέχεια που ήρθαμε στην Αθήνα, ξέρεις! Ο γείτονας είχε μια κιθάρα, μου την δάνειζε, έπαιζα.. τα γνωστά! Μετά έκανα το πρώτο συγκρότημα στην γειτονιά μου, την εποχή της δεκαετίας του 60κάτι, με ξένα ροκ τραγούδια. Παίζαμε γιατί μας άρεσε, δεν παίζαμε για να κάνουμε καριέρα. Ποτέ μου δεν το είχα σκεφτεί! Στη συνέχεια βέβαια, μετά από το χειροκρότημα που πήραμε μετά από την πρώτη συναυλία, εκεί μπήκε και το μικρόβιο της αναγνώρισης ! Θέλαμε το χειροκρότημα  και –αλίμονο – ποιος δεν το θέλει ! Ακόμα και τα παιδάκια στο σχολείο, στο δημοτικό, όταν λένε το ποίημά τους, περιμένουν το χειροκρότημά τους ! Και έτσι έγινε σιγά – σιγά...

Αντιγόνη: Είχα διαβάσει κάπου ότι είχε και η μητέρα σου πολύ ωραία φωνή ! Καθόλου παράξενο λοιπόν, πώς κληρονόμησες ένα τέτοιο μεγάλο χάρισμα!
 
Βασίλης: Είχε νομίζω από τις καλύτερες γυναικείες φωνές που έχω ακούσει στην ζωή μου. Με νανούριζε, κι έτσι μπήκα στον χώρο της μουσικής, με τα νανουρίσματά της, και πολλές φορές την ξενυχτούσα γιατί δεν κοιμόμουν, μην τυχόν και χάσω νανούρισμα !! (γέλια)



Αντιγόνη: Εκείνες οι εποχές ήταν δύσκολες, ακόμη και για την επιβίωση, και αναρωτιέμαι πώς αντέδρασαν οι γονείς σου σ’ αυτή την μεγάλη απόφασή σου τότε να ασχοληθείς με την μουσική;
 
Βασίλης: Εκείνες τις εποχές ήταν πολύ δύσκολο, δηλαδή υποτίθεται ότι ο καλλιτέχνης πάντα θα πείναγε, μία ζωή ! Κι έτσι γινόταν με τους περισσότερους, μην κοιτάς κάποιες εξαιρέσεις με ορισμένους «επιτυχημένους», ας πούμε. Και ο πατέρας μου στενοχωριόταν, γιατί ήθελε να ασχοληθώ με σπουδές, ξέρω εγώ, με κάποιες δουλειές σίγουρες για το μέλλον μου. Εν πάση περιπτώσει, δεν με κυνήγησε. Ποτέ δεν με κυνήγησε, αλλά στενοχωριόταν κρυφά. Μετά βέβαια, όταν ήρθε η αναγνώριση, δικαιώθηκα και πολύ το ευχαριστήθηκε !

Αντιγόνη: Είσαι ένας άνθρωπος με ήθος, με αρχές και με έναν χαρακτήρα ακέραιο. Πώς αντιμετώπισες τον χώρο της μουσικής, όπου, όσο μεγάλο ταλέντο και ικανότητες κι αν έχει κανείς, βιώνει καθημερινά την διαφθορά των κυκλωμάτων και των ανθρώπων που προσπαθούν να επιβάλλουν μια συγκεκριμένη καλλιτεχνική στάση;
 
Βασίλης: Με αυτά τα εφόδια που είπες, ακριβώς : με τις αρχές !  Όταν υπάρχουν αρχές, είσαι αυστηρός με τις αρχές σου και παραμένεις σ’ αυτές σταθερός σαν βράχος , δεν κάνεις πίσω ούτε βήμα!  Εξ ου και η ροκ μουσική – από εκεί βγαίνει (rock = βράχος).  Με τον ίδιο τρόπο συνέχισα να έχω πάντα και μια αληθινή σχέση με το υλικό που διάλεγα να τραγουδήσω  ή δημιουργούσα για να τραγουδήσω. Και μέσα σ’ αυτή την σχέση αλήθειας, ό,τι έκανα, ό,τι διάλεγα, ό,τι τραγουδούσα, το έκανα για να εκφραστώ. Αγαπούσα τα τραγούδια που τραγουδούσα, ανατρίχιαζα με το πρώτο άκουσμά τους. Αυτό ήταν και  το αποκλειστικό μου κριτήριο για την επιλογή τους.



Αντιγόνη: Ποιο πιστεύεις πως τελικά είναι το κριτήριο επιτυχίας;
 
Βασίλης: Αν κανείς ξεκινήσει επιδιώκοντας την επιτυχία, νομίζω ότι θα κάνει καριέρα «κατασκευασμένη» και δεν θα εκφράζει την ίδια την τέχνη. Το κριτήριο για μένα το μοναδικό είναι το να είσαι ερασιτέχνης, να ερωτεύεσαι δηλαδή την τέχνη, και να έχεις ανάγκη να εκφραστείς. Όταν υπάρχει αυτή η αλήθεια, τότε τα άλλα έρχονται σιγά – σιγά.

Αντιγόνη: Υπήρξε κάτι σ’ αυτόν τον δύσκολο και σκληρό χώρο, που να σε απογοήτευσε υπερβολικά, όλα αυτά τα χρόνια;
 
Βασίλης: Διάφορες συμπεριφορές του σιναφιού, ξέρεις, αλλά δεν απογοητεύομαι. Έχω μάθει να κατανοώ. Μπορεί να διαφωνώ, αλλά δεν μνησικακώ, ούτε εχθρεύομαι, ούτε και τίποτα άλλο. Το μόνο που κάνω είναι να προσπαθώ να καταλάβω τους λόγους για τους οποίους υπάρχουν αυτές οι συμπεριφορές. Όταν το κάνεις αυτό, τότε αμβλύνεται και η δυναμική όσων στρέφονται εναντίον σου και έτσι, με κατανόηση και από την μεριά σου, περνάς καλύτερα και με τον ίδιο σου τον εαυτό!

Αντιγόνη: Πολύ πρόσφατα (τον Νοέμβριο) κυκλοφόρησε ο καινούριος σου δίσκος με τίτλο «Αφετηρία». Σ’ αυτό τον όμορφο δίσκο υλοποίησες και μια πρωτοποριακή ιδέα, για την συμμετοχή νέων δημιουργών, αποδεικνύοντας για ακόμα μια φορά πως είσαι πάντα κοντά σε  νέους καλλιτέχνες! Μίλησέ μου γι’ αυτόν…

Βασίλης: Η Αφετηρία είναι ο τελευταίος δίσκος που κυκλοφορεί  - κατά σειρά εννοώ, γιατί θα βγάλω κι άλλους πολλούς (γέλια). Είναι ο πιο πρόσφατος. Είχε πέσει μια ιδέα, μια που οι δισκογραφικές πια δεν υπάρχουν, δεν υφίστανται, να δώσουμε βήμα σε νέους δημιουργούς. Και έτσι μέσω διαδικτύου δώσαμε επτά τραγούδια, σε στίχους πάντα του Οδυσσέα Ιωάννου, με σκοπό να μελοποιηθούν από νέους δημιουργούς. Τα τραγούδια που ακούσαμε τελικά ήταν γύρω στα 950, και πολλά βράδια κάτσαμε και ξενυχτήσαμε μέχρι πολύ αργά για να κάνουμε την διαλογή. Επειδή θέλαμε μόνο επτά, έπρεπε να ακούσουμε αυτά τα 950 τραγούδια πάρα πολλές φορές, γιατί χάνεσαι μέσα σε μια τέτοια ποσότητα. Τελικά τα καταφέραμε. Νομίζουμε ότι διαλέξαμε τα πιο κατάλληλα – για εμας πάντα, γιατί μπορεί και άλλα που δεν τα διαλέξαμε να είναι πολύ καλά, απλώς διαλέξαμε τα συγκεκριμένα για την δική μας την παραγωγή. Και τον είπαμε αυτό τον δίσκο «αφετηρία» για δύο λόγους : γιατί είναι αφετηρία για τους νέους αυτούς δημιουργούς αφενός, και από την άλλη μεριά για ένα νέο ξεκίνημα της ίδιας μας της καθημερινότητας. Ας ξεκινήσουμε επιτέλους να διεκδικούμε το μέλλον μας.

Αντιγόνη: Στην μουσική σου πορεία έχεις κάνει συνεργασίες με όλους σχεδόν τους αξιόλογους καλλιτέχνες της εποχής. Ένας από τους κορυφαίους ήταν και ο Μίκης Θεοδωράκης, με τον οποίο έκανες περιοδείες σ’ όλο τον κόσμο, αλλά και αμέτρητοι άλλοι συνθέτες, στιχουργοί, τραγουδιστές. Παρόλα αυτά δεν κλείνεις την πόρτα σε λιγότερο γνωστούς καλλιτέχνες, αλλά, αφού τους επιλέξεις προσεκτικά, προχωράς δυναμικά και σε καινούριες συνεργασίες.
 
Βασίλης: Όλοι είναι κορυφαίοι και όλοι έχουν δικαίωμα να δοκιμάσουν να γίνουν κορυφαίοι. Έχω συνεργαστεί πραγματικά με καταξιωμένους καλλιτέχνες, όπως π.χ. Θεοδωράκης, Λοϊζος, Μικρούτσικος, Άσιμος, και συγχρόνως έχω τραγουδήσει με πάρα πολλούς πρωτοεμφανιζόμενους, οι οποίοι στην συνέχεια αναγνωρίστηκαν. Και αυτό συνεχίζω να κάνω με νέους ανθρώπους – και δεν είναι μόνο οι δημιουργοί, είναι και οι άνθρωποι που βρίσκομαι στην ίδια σκηνή μαζί τους, στο πάλκο. Έχω τραγουδήσει με όλους σχεδόν τους συναδέλφους, κατά την γνώμη μου τους πιο σημαντικούς, και συνεχίζω να συνεργάζομαι πάντα και με νέα παιδιά. Μόλις πέρσι π.χ. μοιραστήκαμε την σκηνή με τα Κίτρινα Ποδήλατα, που είναι σχετικά νεοεμφανιζόμενο συγκρότημα.

Αντιγόνη: Ποιο θεωρείς το σημαντικότερο προτέρημα σε έναν καλλιτέχνη και σε έναν άνθρωπο και πόσο ρόλο παίζει το δεύτερο για σένα ως προς μια πιθανή συνεργασία;
 
Βασίλης: Καταρχήν όσον αφορά την συνεργασία καλλιτεχνικά θα πρέπει να δούμε το ταλέντο, κι από εκεί και πέρα βλέπω με προσοχή αυτός ο καλλιτέχνης τι στάση έχει , τι ρόλο παίζει, τι «θέση» έχει πάρει ως άνθρωπος στην κοινωνική του ζωή, τί συνείδησή έχει κλπ.

Αντιγόνη: Ως καλλιτέχνης είσαι δημιουργικότατος, με μια μοναδική πορεία και μια τεράστια δισκογραφία.  Από την αρχή της πορείας σου έχεις δισκογραφήσει σχεδόν 900 τραγούδια και έχεις κυκλοφορήσει πάμπολλους δίσκους και συμμετοχές! Τώρα με την μουσική βιομηχανία πώς τα βλέπεις τα πράγματα;
 
Βασίλης: Το βιομηχανοποιημένο τραγούδι αντιμετωπίζει μια τεράστια κρίση.  Οι δισκογραφικές εταιρείες αυτοκαταργήθηκαν λόγω ηλιθιότητάς τους . Παραμένει βέβαια ένα πρόβλημα το ραδιόφωνο, το οποίο είναι κατεξοχήν το μέσον μετάδοσης των τραγουδιών. Το ραδιόφωνο παραμένει ακόμα κολλημένο στα υποπροϊόντα και στα «κατασκευάσματα», αλλά και αυτό αρχίζει σιγά-σιγά και αλλάζει. Όπως και οι πίστες, τα μεγάλα μαγαζιά όπου διεξάγεται λουλουδοπόλεμος και οι τραγουδιστές και οι τραγουδίστριες το τελευταίο που επιδεικνύουν είναι το ταλέντο τους, ενώ το πρωταρχικό είναι το καλλίγραμμο σώμα των τραγουδιστριών και οι «φέτες» των τραγουδιστών! Αυτά τα μαγαζιά πηγαίνουν όσο να ‘ναι λίγο πίσω, γιατί τώρα ο κόσμος βλέπει μέσα από την κρίση τις αληθινές ανάγκες του, που δεν είναι η αναγνώρισή του στο ανέβασμα της κοινωνικής κλίμακας . Έχει δει τον εαυτό του πραγματικά ποιος είναι και δεν λέει «ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;», γιατί δεν έχει να επιδείξει τίποτα, ενώ παλιότερα με μία Porsche απ’ έξω από το σκυλάδικο και με ένα «πρώτο τραπέζι» μέσα, αισθανόταν ότι είναι ο κυρίαρχος του κόσμου!

Αντιγόνη:  Ίσως είναι μια από τις θετικές επιπτώσεις της κρίσης, αφού κάθε τι έχει την καλή και την κακή του όψη.
 
Βασίλης: Αλίμονο, καλύτερα να μην την είχαμε, αλλά εν πάση περιπτώσει οι άνθρωποι κοιτάνε τώρα περισσότερο μέσα τους απ’ ότι κοιτούσανε στον καιρό του νεοπλουτισμού.

Αντιγόνη: Αφού το ραδιόφωνο και τα ΜΜΕ γενικότερα δυσλειτουργούν, πώς θα μπορεί ο καλλιτέχνης πλέον να προωθήσει την δουλειά του, δεδομένου ότι και το μέλλον της δισκογραφίας είναι θολό και τείνει να καταργηθεί;
 
Βασίλης: Σχεδόν έχει ήδη καταργηθεί. Ο τρόπος επικοινωνίας των τραγουδιών πλέον γίνεται περισσότερο από το διαδίκτυο παρά από τα μουσικά καταστήματα, που κι αυτά έχουν κλείσει κι έχουν μείνει ελάχιστα.



Αντιγόνη: Ασχολείσαι έντονα με την πολιτική, σε ενδιαφέρει η ζωή, σε ενδιαφέρουν οι άνθρωποι, ο τόπος σου, η πορεία του κόσμου. Είσαι αισιόδοξος ή απαισιόδοξος για την πορεία του κόσμου; Πιστεύεις ότι υπάρχει μέλλον και ότι θα βγούμε ποτέ από αυτό το τέλμα στο οποίο έχουμε βρεθεί, ως λαός;
 
Βασίλης: Δεν πρέπει να χάνουμε ποτέ την ελπίδα μας. Αν δεν υπάρχει ελπίδα δεν υπάρχει και ζωή. Θα πρέπει να συνεχίζουμε να ελπίζουμε, αλλά με την διαφορά ότι θα πρέπει ταυτόχρονα και να αγωνιζόμαστε. Θα πρέπει να είμαστε παρόντες, να είμαστε ενεργοί πολίτες.  Δεν μπορεί μια ζωή να είμαστε στην τηλεόραση, να βλέπουμε τούρκικα σήριαλ και να περιμένουμε από άλλους να μας λύσουν το πρόβλημα! Πρέπει να συμμετέχουμε οι ίδιοι και να επιδιώκουμε την αλλαγή. Θλίβομαι που στην Ελλάδα ακόμα οι άνθρωποι δεν έχουν συνειδητοποιήσει την κατάστασή τους και δεν διαμαρτύρονται όσο θα έπρεπε γι’ αυτό. Αντίθετα βλέπω τους Ισπανούς και τους Πορτογάλους να είναι κάθε μέρα στους δρόμους. Αν ξεκινήσει κάτι, θα  ξεκινήσει από εκεί. Δεν πιστεύω ότι θα ξεκινήσει κάτι από «τα πάνω» - με κυβερνήσεις και με κοινοβούλια δεν μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα, γιατί  ήδη οι πολιτικοί μας και αυτοί δεν είναι τίποτα άλλο παρά λογιστές της παγκοσμιοποίησης. Τώρα ας πούμε με τα μνημόνια, δεν κυβερνούν οι πρωθυπουργοί και οι υπουργοί μας. Απλώς παίρνουν εντολές και τις διεκπεραιώνουν. Γιαυτό πρέπει και η αντίδραση να είναι σε παγκόσμιο επίπεδο. Επειδή η συσσώρευση του κεφαλαίου είναι παγκοσμιοποιημένη, πρέπει και οι αγώνες να γίνουν παγκοσμιοποιημένοι.

Αντιγόνη: Πέρα από την γενικότερη διαμαρτυρία και την αρνητική μας στάση, που είναι δύσκολο να επιτευχθεί σε συλλογικό επίπεδο, αφού σπάνια υπάρχει σωστή και οργανωμένη συσπείρωση γύρω από κάποιο στόχο, μπορεί πιστεύεις κάποιος να αντιδράσει ατομικά,  επιδιώκοντας και επιτυγχάνοντας ένα πιο άμεσο αποτέλεσμα;
 
Βασίλης: Όχι, πρέπει η αντίδραση να είναι μαζική. Μεμονωμένη δεν έχει φέρει ποτέ αποτέλεσμα στην ιστορία της ανθρωπότητας.



Αντιγόνη: Γνωρίζεις τις πολιτικές εξελίξεις με λεπτομέρεια, και είσαι αγωνιστής όχι μόνο με τα λόγια, αλλά και στην πράξη, από την αρχή της μουσικής σου πορείας μέχρι και τώρα, με οποιονδήποτε πρόσφορο τρόπο μπορείς κάθε φορά να σκεφτείς. Σου πέρασε καθόλου από το μυαλό να ασχοληθείς με την πολιτική ως αρχηγός κάποιου πολιτικού κόμματος;
 
Βασίλης: Όχι, ασχολούμαι με την πολιτική ως ενεργός πολίτης, κοινωνικά. Δεν θα ‘θελα να εμπλακώ  σ’ αυτά τα σχήματα, στα οποία – δεν ξέρω – κάτι δεν πάει καλά, και εν πάσει περιπτώσει η δημοκρατία μας δεν είναι αληθινή δημοκρατία . Έχουμε 300 βουλευτές, οι οποίοι στην ουσία υπηρετούν πέντε (5) αποφάσεις. Ο κάθε βουλευτής ανήκει στο «μαντρί» που το λέμε κόμμα. Αν λοιπόν λοξοδρομήσει λίγο και αποκτήσει συνειδησιακή, προσωπική πρωτοβουλία, τότε θα τον πετάξουν απ’ έξω από το «μαντρί». Άρα λοιπόν δεν χρειαζόμαστε 300 βουλευτές. Γιατί να μην είναι μόνο πέντε, αφού οι θέσεις και οι απόψεις που δικαιούνται να έχουν είναι μόνο πέντε;

Αντιγόνη: Πέρα από την ενασχόλησή σου με την μουσική, τι είναι αυτό που σε ξεκουράζει στην ζωή σου και σου δίνει ενέργεια και δύναμη ;

Βασίλης: Η συναναστροφή μου με νέους ανθρώπους, ευαίσθητους και ζωντανούς !!

Αντιγόνη: Αν μετά από 50 χρόνια π.χ. αποσυρθείς από τις ζωντανές εμφανίσεις (γιατί νωρίτερα δεν πρόκειται να σου το επιτρέψει το κοινό που σε λατρεύει) (γέλια), έχεις σκεφτεί τί άλλο θα ήθελες να κάνεις εκτός από μουσική;
 
Βασίλης: Έτσι κι αλλιώς μετά από 50 χρόνια θα με έχει αποσύρει η φύση (γέλια). Εκείνο που θα ήθελα είναι να μείνουν αυτά που αφήνω. Η ζωή μας είναι τόσο μικρή, αλλά αυτά που αφήνουμε ζουν πολύ περισσότερο από την  ίδια μας την ζωή. Μακάρι τα τραγούδια μου να συντροφεύουν τους ανθρώπους και με τά το δικό μου το φευγιό.

 Αντιγόνη: Η σχέση σου με το μεταφυσικό και με τον Θεό ποια είναι;
 
Βασίλης: Δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί ότι είμαστε σκόνη στον άνεμο. Πιστεύω στο θείο, όποιο και αν είναι αυτό. Και το λέω «θείο» με την έννοια της ηθικής, της συνείδησης και της αλληλεγγύης.  Έχω κάνει μια ωραία σκέψη σχετικά μ’ αυτό το θέμα. Ας υποθέσουμε ότι το σύμπαν έχει την μορφή του ανθρώπου, για να δούμε και το κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν. Αν λοιπόν το σύμπαν είναι το ΕΝΑ και εμείς είμαστε κομμάτια του, κύτταρά του, ας φροντίσουμε να μην είμαστε εμείς καρκινογόνα κύτταρα στο σώμα αυτό, το σύμπαν, το ΕΝΑ, που μπορείς να το λες και Θεό.



Αντιγόνη: Πιστεύεις ότι μπορεί να υπάρχει μετά θάνατον ζωή ή μετεμψύχωση; Είναι κάποια φιλοσοφία που σε εμπνέει;
 
Βασίλης: Δεν ξέρω. Με την έννοια της φυσικής μπορεί να υπάρχει! Γιατί αυτή η κουβέντα που κάνουμε τώρα, αν θα ήτανε κάποιο θεόρατο και αόρατο μάτι από πολύ μακριά, με την ταχύτητα του φωτός θα έφτανε μετά από εκατομμύρια χρόνια εκεί. Άρα οι πράξεις μας ταξιδεύουν αιώνια.

Αντιγόνη: Μετά από όλες αυτές τις σκέψεις που κάνεις τόσα χρόνια, εμβαθύνοντας και ψάχνοντας τα άδυτα της ανθρώπινης ψυχής μέσα από την μουσική σου, έχεις κατασταλάξει σ’ αυτό που όλοι ψάχνουν; Δηλαδή στο ποιο τελικά είναι το νόημα της ζωής και της ύπαρξης;

Βασίλης: Δεν ξέρω πώς το αντιλαμβάνεται κανείς, γιατί ο καθένας το αισθάνεται και έχει δικαίωμα να το αισθάνεται διαφορετικά, αλλά εκείνο που θα πρέπει σίγουρα όλοι οι άνθρωποι να έχουν στο μυαλό τους είναι η αλληλεγγύη. Αυτό το αίσθημα πρέπει να μας διακατέχει όλους.

Αντιγόνη: Ποια είναι τα μουσικά σου σχέδια, κοντινά (από αυτά που μπορείς να αναφέρεις) και μακροπρόθεσμα;
 
Βασίλης: Μακροπρόθεσμα σχέδια ποτέ δεν έχω και ποτέ δεν έκανα. Το μόνο που με ενδιαφέρει ως προς αυτό είναι να έχω πάντα την επαφή και την αγάπη και την αλληλοεκτίμηση που έχω με το κοινό. Βραχυπρόθεσμα, κάθε φορά κάνουμε κάτι για να δείξουμε την δουλειά μας κλπ. Σαφώς θα γίνουν κι άλλοι δίσκοι, σαφώς εμφανίζομαι σε όλη την Ελλάδα και στην Αθήνα συγχρόνως και θέλω να κάνω καινούρια πράγματα – καινούρια τραγούδια, καινούριες αναζητήσεις…

Αντιγόνη: Αν μπορούσες να αλλάξεις ένα πράγμα στον κόσμο, ποιο θα ήταν αυτό;
 
Βασίλης: Θα προσπαθούσα να δώσω πολιτισμό και συνείδηση στον κόσμο.

Αντιγόνη: Τι συμβουλή θα έδινες σε έναν νέο καλλιτέχνη;

Βασίλης: Να ασχοληθεί με αυτό εφόσον το αγαπάει και εφόσον τον εκφράζει, και να μην το κάνει για να αποκτήσει καριέρα, αυτοκίνητα, λεφτά και δόξα. Να το κάνει απλά και μόνο επειδή το αγαπάει!

Αντιγόνη: Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ και σου εύχομαι να είσαι πάντα υγιής, χαρούμενος και δημιουργικός όπως και τώρα !!!

Πηγή: mousikorama.gr