Η Θεσσαλονίκη είχε γίνει συνώνυμη του τρίπτυχου: Πανίκας - Άνθιμος- Βασίλης-ένα άρθρο της Ηλιάνας Φωκιανάκη

Για όλους εμάς που μεγαλώσαμε στην Θεσσαλονίκη η απόφαση της  ισόβιας κάθειρξης για τον  Βασίλη Παπαγεωργόπουλο, είναι αν μη τι άλλο μια αναμενόμενη είδηση. Η Θεσσαλονίκη κατά την διάρκεια της δεκαετίας του ’90, ήταν μια  πόλη της χλιδής και της υπερβολής σε πολλά. Χωρίς όμως να είναι μια πόλη που έβλεπες να βελτιώνεται μέρα με την μέρα. Αντιθέτως, από το 1985 και μέχρι την εκλογή του κ. Μπουτάρη, η πόλη των ποιητών, του πολύ-πολιτισμού, της πνευματικότητας, της χαράς, της διασκέδασης και του φαγητού είχε γίνει μια πόλη συνώνυμο του τρίπτυχου Πανίκας-Βασίλης-Άνθιμος.

Οι χλιδές και οι υπερβολές την αφορούσαν πάντα βέβαια την Θεσσαλονίκη, αλλά αφορούσαν ένα συγκεκριμένο κομμάτι της πόλης που «γύριζε» γύρω από τον Δήμαρχο της. Όπως και ο πρώην Νομάρχης έτσι και ο πρώην Δήμαρχος, ο Βασίλης Παπαγεωργόπουλος αγαπούσε την προβολή, την χλιδή και την επίδειξη. Και την καλή ζωή. Εδώ και δεκαετίες, εμείς οι πολίτες της πόλης ακούγαμε συχνά από αγνώστους μέσα σε ταξί, σουβλατζίδικα και καφέ της πόλης «Αααα! Ο δήμαρχος. Καλέ ξέρεις πόσα έχει φάει αυτός; Δισεκατομμύρια (όταν ήμασταν ακόμα στη δραχμή) Εκατομμύρια! (Αφού μπήκαμε στο ευρώ)».

Αλλά οι περισσότεροι στο άκουσμα  όλων αυτών, χαμογελούσαμε μουδιασμένα  λέγοντας μέσα μας, ακόμα ένας που  μάλλον έκλεψε από το κράτος, ακόμα ένας διεφθαρμένος πολιτικός, ακόμα ένας άνθρωπος που θα έχει λεφτά να ταΐζει με χρυσά κουτάλια μέχρι και τα δισέγγονα του. Και που δεν πρόκειται να τον πειράξει κανείς.

Παραδόξως, ο Παπαγεωργόπουλος έβγαινε  και ξανά-έβγαινε στις εκλογές και ενώ ο κόσμος το είχε τούμπανο, υπήρχαν αρκετοί που τον ψήφιζαν –και τον πίστευαν.  Είχε βολέψει πολλούς μάλλον και δεν τους συνέφερε να μην τον έχουν δήμαρχο. Δώδεκα χρόνια τεράστια ποσά «χάθηκαν» μεταξύ χεριών, τσεπών και λογαριασμών. Το ωραιότερο βέβαια είναι, ότι δηλώνει αθώος. Μα και να υποθέταμε ότι δεν έκλεψε ο ίδιος, δεν είναι ενοχή το ότι επέτρεπε σε άλλους να κλέβουν ασύστολα επί δημαρχίας του;

Σαφώς και κανείς δεν περίμενε ότι  ο πρώην δήμαρχος της Θεσσαλονίκης θα αντιμετώπιζε μια τόσο σκληρή –και τόσο δίκαιη κατά τη γνώμη μου- δικαστική απόφαση. Αλλά το ζητούμενο δεν είναι το αν αυτός ο άνθρωπος θα μπει στην φυλακή μέχρι τον θάνατο του. Άλλωστε έχει δικαίωμα να εκμεταλλευτεί το προχωρημένο της ηλικίας του για να έχει μια πιο ευνοϊκή αντιμετώπιση και ίσως σε 15 χρόνια να είναι έξω. Και όπως φαίνεται ακόμα και τώρα, θα βρει ανθρώπους να τον στηρίξουν καθώς υπάρχουν κάποιοι που τολμούν να τον συγκρίνουν –αν έχουν το Θεό τους- με τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, αδιαμφισβήτητα τον πιο «καθαρό» Έλληνα της επανάστασης.

Το ζητούμενο είναι ένα και  είναι πολύ σημαντικό. Και αφορά  τον Βασίλη, τον Άκη (Θεσσαλονικείς  και οι δύο καταχραστές του  δημοσίου χρήματος- προς ντροπή όλων εμάς που είμαστε από την συμπρωτεύουσα) και όλα τα άλλα «καλά» παιδιά. Να δώσουν τα χρήματα πίσω. Να μην έχουν ούτε ένα ευρώ των ελλήνων φορολογούμενων να ξοδέψουν για τις κουφιοκέφαλες χλιδές τους. Να τους κατασχεθεί ακόμα και το τελευταίο κουτάλι στο συρτάρι τους. Που πιθανώς να είναι και χρυσό.