Κολλημένοι στο δόγμα των «μεγάλων επενδύσεων» από το εξωτερικό -ένα άρθρο του Σεραφείμ Αθ. Κοτρώτσου

Διαβάζω από το ρεπορτάζ του skai.gr σχετικά μ ε τις διατάξεις του νέου αναπτυξιακού νόμου που επεξεργάζεται η κυβέρνηση: «… Ταχύτερη έκδοση των απαιτούμενων αδειών για την υλοποίηση των στρατηγικών επενδύσεων  … δημιουργία μιας κεντρικής αδειοδοτικής αρχής από την οποία θα εκδίδονται οι άδειες για τις στρατηγικές επενδύσεις.

Για τους επενδυτές των οποίων τα σχέδια έχουν υπαχθεί στο δίκτυο fast track θα χορηγείται άδεια παραμονής έως και 10 έτη. Ακόμη, θα χορηγείται άδεια παραμονής πενταετούς διάρκειας σε υπηκόους τρίτων χωρών που έχουν λάβει βίζα και διαθέτουν ακίνητο αξίας 300.000 ευρώ.

Σε επόμενη φάση, και σε συνεργασία με το υπουργείο Δικαιοσύνης, αναμένεται να προωθηθούν ρυθμίσεις προκειμένου να εκδικάζονται κατά προτεραιότητα στο ΣτΕ προσφυγές επί στρατηγικών επενδύσεων …»

Αναρωτιέμαι πόσο δύσκολο είναι να καταλάβουν οι κυβερνώντες ότι η ανάπτυξη θα ξεκινήσει μόνο όταν πείσουν ότι αβεβαιότητα, κρατικοί αιφνιδιασμοί, γραφειοκρατία και διαφθορά έχουν τελειώσει σε αυτή τη χώρα. Γιατί δυσκολεύονται τόσο να αντιληφθούν ότι οι ξένοι περιμένουν πρώτα να δουν από τους ντόπιους, έστω μικρές επενδύσεις; Ούτως ή άλλως οι μικρές και πολλές επενδύσεις δημιουργούν ταχύτερα οικονομικό και κοινωνικό αποτέλεσμα αλλά και θέσεις εργασίας.

Οι μεγάλες «στρατηγικές»  επενδύσεις από το εξωτερικό, είναι υποχρεωτικά μακροπρόθεσμου χαρακτήρα. Συχνά μάλιστα για να πραγματοποιηθούν τα κράτη καλούνται να δώσουν «γη και ύδωρ».  Οι πολλές μικρές επενδύσεις μάλιστα έχουν συνήθως μικρότερες παράπλευρες απώλειες, σε περιβαλλοντικό ή και κοινωνικό αποτύπωμα.

Βέβαια στη χώρα μας αυτή τη στιγμή δεν έχουμε την πολυτέλεια να «κοιτάζουμε το γάιδαρο στα δόντια». Χρειαζόμαστε τόσο τις μικρές όσο και τις μεγάλες επενδύσεις, από έλληνες και από ξένους. Όμως ας συμφιλιωθούμε επιτέλους με το αυτονόητο: όσο ο εύπορος έλληνας κρατάει τα λεφτά του στο σεντούκι, σε προθεσμιακές καταθέσεις, στην Ελβετία, στο Λουξεμβούργο, στο Λίβανο κλπ. ή ακόμα τα επενδύει σε επιχειρήσεις και ακίνητα πέρα από τα σύνορα της χώρα μας, θεωρώντας τους ξένους επενδυτικούς προορισμούς ασφαλέστερους και επικερδέστερους, ο ξένος επενδυτής δικαίως διστάζει να ρισκάρει τα χρήματά του στη χώρα μας, ανεξαρτήτως κόστους εργασίας και  ευκαιριών.

Η πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης ελάχιστα αποδίδει. Πέραν της φτωχοποίησης των πολιτών δεν φαίνεται να οδηγεί σε βιώσιμο οικονομικό μοντέλο. Όσο κι αν γινόμαστε φθηνότεροι, ο διεθνής ανταγωνισμός θα συνεχίσει να περιέχει απείρως φθηνότερες επιλογές. Μειώνονται οι μισθοί αλλά εξαιτίας των μεγάλων επιβαρύνσεων στο μισθολογικό κόστος, δεν μειώνεται ανάλογα το συνολικό κόστος εργασίας. Όμως δεν είναι αυτός ο αποφασιστικός παράγοντας που εμποδίζει την ανάπτυξη, Το εργασιακό κόστος είναι μόλις μια παράμετρος του εκάστοτε επιχειρηματικού σχεδίου. Ούτως ή άλλως κανείς δεν πιστεύει πραγματικά ότι ποντάρουμε στο  να «κλέψουμε» μονάδες εντάσεως ανειδίκευτης εργασίας από την Τουρκία, την Αίγυπτο ή ακόμα την Άπω Ανατολή.

Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι επενδυτής από το εξωτερικό δεν μπορεί να προσεγγίζεται ως άλλος «Θείος από την Αμερική» που θα του στείλουμε το «όμορφο γράμμα» και θα μας στείλει το “check”. Τα αμερικανάκια τελείωσαν.

Σήμερα η υπάρχει πληθώρα πηγών πληροφόρησης. Ο διεθνής επενδυτής είναι σε θέση να παρατηρεί προσεκτικά και να γνωρίζει λεπτομερώς τι γίνεται εδώ. Δεν μπαίνει σε μια χώρα χωρίς τοπικούς συνεργάτες που να εμπιστεύεται και μελέτες από επαγγελματίες αναλυτές.  Συχνά μαθαίνει τι συμβαίνει στη χώρα που τον ενδιαφέρει ταχύτερα και πληρέστερα από τους Υπουργούς της τοπικής κυβέρνησης. Στην περίπτωσή μας ο όρος «συχνά» της προηγούμενης πρότασης μπορεί ανεπιφύλακτα να αντικατασταθεί από το «διαρκώς». Βλέπετε οι επαγγελματίες πολιτικοί που διοικούν αυτή τη χώρα έχουν εν πολλοίς χαοτική απόσταση από την παραγωγική οικονομία.

Ο επενδυτής λοιπόν δεν έχει λεφτά για πέταμα. Όσο βλέπει ότι οι έλληνες, οι οποίοι γνωρίζουν καλύτερα από αυτόν τις τοπικές ιδιαιτερότητες δεν επενδύουν στη χώρα τους, αντιλαμβάνεται ότι δεν έχει φθάσει ακόμα η ώρα για αυτόν. Όσο λαμβάνει αρνητικές εισηγήσεις από τους έλληνες συνεργάτες που εμπιστεύεται καταλαβαίνει ότι το ρίσκο είναι πολύ μεγάλο, ακόμα. Οι εγκάρδιες χειραψίες με έλληνες πολιτικούς δεν σημαίνουν για αυτόν πολλά πράγματα. Πιθανώς να τους βλέπει με συμπάθια αλλά αυτό δεν αρκεί για να προχωρήσει σε κάτι πιο ουσιαστικό.

Αγαπητοί κυβερνώντες,

Σταματήστε επιτέλους τα ταξίδια προσκλήσεις ξένων για επενδύσεις. Αποπροσανατολίζεστε, χάνεται το χρόνο σας με μεγάλο κόστος εις βάρος μας και μηδενικό αποτέλεσμα. Φτιάξτε σήμερα το πλαίσιο για να ξεκινήσουν ντόπιες, έστω μικρές επενδύσεις. Μετά διαφημίστε τα πρώτα success stories. Έλληνες και ξένοι μεγαλύτεροι επενδυτές θα ενημερωθούν ταχύτατα. Σύντομα θα έρθουν από μόνοι τους.

Η επένδυσή τους, όσο κι αν σας λυπεί, δεν θα ξεκινήσει από δείπνο μαζί σας. Ίσως επισφραγιστεί με κάτι τέτοιο αλλά ποτέ το αντίστροφο.

Αντί να εισάγετε λοιπόν νέες ευφάνταστες στρεβλώσεις διακρίνοντας τους επενδυτές σε «ευλογημένους» και μη, κάνετε επιτέλους μια νέα αρχή επενδύοντας στην εμπιστοσύνη και την απλότητα, με εφαρμογή σε όλους αυτούς που θέλουν να επιχειρούν, χωρίς περιορισμούς. Το μικρό παρασκευαστήριο παραδοσιακών τροφίμων στο ορεινό χωριό, αν πάρει γρήγορα την άδεια, βρει φθηνά και λειτουργικά δίκτυα και προβληθεί κατάλληλα, μπορεί να έχει ασύγκριτα μεγαλύτερη σημασία από την βραχονησίδα που προσπαθείτε απεγνωσμένα να μισθώσετε και ρεζιλεύεστε ασκόπως.

Ειδάλλως, από σεβασμό στην ελληνική γλώσσα, μην τολμάτε να μιλάτε για «αναπτυξιακό νόμο». Πείτε το καλύτερα "δημόσια πρόσκληση για διαπλοκή". Μην κοροϊδευόμαστε και μεταξύ μας συμπατριώτες. Το μέχρι πρότινος εύπεπτο πρόσχημα της δήθεν ανάπτυξης δεν μας ξεγελάει πια. Χορτάσαμε και οι "διασκευές" αποτυχημένων παραγωγών του παρελθόντος έχουν αρχίσει να μας εξαγριώνουν.