«Να κόψεις τον λαιμό σου» - Ένα άρθρο του Θανάση Πάτρα

«Να κόψεις τον λαιμό σου», μου λέει έξαλλη καθώς δρασκελίζει θυμωμένη το κενό που έχω αφήσει, επί τούτου, ανάμεσα στη μηχανή μου και το άτσαλα σταθμευμένο αυτοκίνητο.



«Είπατε κάτι, κυρία μου;», τη ρωτάω, μη μπορώντας να πιστέψω ότι μου ζητάει τα ρέστα.
«Να κόψεις τον λαιμό σου», μου ξαναλέει μιλώντας μέσα από τα δόντια της, κοιτάζοντας χαμηλά, ενώ απομακρύνεται.
«Μα, κυρία μου, βλέπετε ότι άφησα επίτηδες δυο μέτρα κενό - για να μπορούν, αυτοί που κατεβαίνουν από το πεζοδρόμιο, να περνάνε ελεύθερα - εξάλλου, εκεί που ήσασταν πηγαίνω και, όπως καταλαβαίνετε, δεν υπάρχει πουθενά αλλού χώρος για παρκάρισμα. Μήπως θα προτιμούσατε να ανεβάσω τη μηχανή στο πεζοδρόμιο, όπως έκαναν οι άλλοι;».
«Να κόψεις τον λαιμό σου», μου φωνάζει πια από την ασφάλεια των δέκα μέτρων που μας χωρίζουν, ενώ ήδη προσπαθεί να περάσει στο απέναντι πεζοδρόμιο, το οποίο είναι κατειλημμένο από ένα πορτοκαλί ημιφορτηγό.
«Τι να σας πω, κυρία μου», της απαντώ καθώς γυρνάω την πλάτη μου για να μπω στον χώρο του ΕΟΠΥΥ που, παρά το ασφυκτικό παρκάρισμα στους πέριξ δρόμους, ήταν σχεδόν άδειος.
«Να κόψεις τον λαιμό σου», φωνάζει ξανά και γυρίζω να δω μήπως δεν απευθύνεται σε μένα, αλλά σε κάποιον άλλο οδηγό που έχει δυσκολέψει την ευθεία και εντελώς απροβλημάτιστη πορεία της, είτε άθελά του, όπως εγώ, είτε εσκεμμένα, όπως πολλοί κάνουν.

Ανακαλύπτω ότι η μεσόκοπη κυρία δεν μιλάει σε άλλον, εμένα έχει ακόμα στο μυαλό της. Πρέπει να κορυφώσει την οργή της και να αδειάσει την ένταση που, τελείως αδικαιολόγητα, θεωρώ ότι της δημιούργησα.

Ήταν καλοβαλμένη και περιποιημένη, υπερβολικά βαμμένη, σαν αλμοδοβαρική φιγούρα, με έναν εκκεντρικό σκελετό γυαλιών σφηνωμένο στα μάτια της. Δεν πρέπει να ήταν ούτε καν εβδομήντα, αλλά ήταν - ίσως - η γιαγιά που όλοι θα θέλαμε να έχουμε, μ’ ένα ωραίο γούνινο παλτό και ένα καλόγουστο, πολύχρωμο φουλάρι. Μια χαρά φαινόταν η γυναίκα, εννοώ δεν θα μπορούσε με τίποτα να είναι η γραφική και ιδιότροπη κυρία της γειτονιάς που μας έπαιρνε τις μπάλες που έπεφταν στον κήπο της όταν ήμασταν μικροί. "Απλώς", ήταν πολύ θυμωμένη. Θα μου πεις τώρα, είναι δύσκολο να καταλάβεις γιατί είναι τόσο θυμωμένη;

Σκέψου πόσοι της λένε καθημερινά να κόψει τον δικό της λαιμό. Ο μανάβης που πρέπει να της πουλήσει πατάτες με 1,50 ευρώ το κιλό, ο μπακάλης που δεν μπορεί και ο ίδιος να της εξηγήσει γιατί ενώ οι συντάξεις πέφτουν οι τιμές δεν ακολουθούν την ίδια πορεία, ο φαρμακοποιός που είναι αναγκασμένος να της ζητήσει συμμετοχή στα φάρμακά της. Ο έφορος που δεν μπορεί να της κάνει περισσότερες δόσεις, ο υπουργός που βλέπει ανάπτυξη στο ζόφο, η τρόικα που ζητάει περισσότερες θυσίες, οι εταίροι που της κουνούν επιδεικτικά το δάχτυλο - λέγοντάς της ότι δεν έχει κάνει αρκετά, από όσα έχουν συμφωνηθεί. Ο γείτονας που ανάβει το χαλασμένο τζάκι του με μελαμίνες και επιδεινώνει το αναπνευστικό της, ίσως ακόμα και ο καθρέφτης της που δεν μπορεί να βοηθήσει τα παιδιά της και εγγόνια της, όπως θα ήθελε.

Σκέφτηκα πολύ γρήγορα ότι πρέπει να ηρεμήσω και να καταλάβω ότι ακόμα και αν έχει άδικο, πρέπει να κατανοήσω την κατάσταση. Είναι θυμωμένη για πολλούς, ίδιους λόγους με εμένα. Μπήκα βιαστικά αλλά με καθαρή σκέψη στον ΕΟΠΥΥ. Εξάλλου, έπρεπε να κόψω τον λαιμό μου και να τελειώσω το γρηγορότερο δυνατόν. Μια ακόμα δύσκολη μέρα ξεκινούσε.