Ο Τσίπρας πάει Μέγαρο-ένα άρθρο του Γιάννη Παντελάκη

Την Τετάρτη, ο Αλέξης Τσίπρας θα πάει στο Μέγαρο Μουσικής. Αν εκείνο το βράδυ είχε κάποια συναυλία με Νταλάρα ή Σαββόπουλο, κανένας δεν θα το έκανε θέμα. Ιδιαίτερα ο Παναγιώτης Λαφαζάνης που φέρεται να ζήτησε έντονα από τον πρόεδρό του να μην πάει στο Μέγαρο, το βράδυ της Τετάρτης. Ο Τσίπρας, δεν τον άκουσε. Ούτε αυτόν, ούτε μερικούς άλλους από τον ΣΥΡΙΖΑ που δεν ήθελαν να δουν τον αρχηγό τους να μιλάει σε μια εκδήλωση για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. 

Μια εκδήλωση την οποία δεν οργανώνει καμιά συνιστώσα με θέμα "ο ρόλος της Δεξιάς στα χρόνια της μεταπολίτευσης" ή κάτι τέτοιο. Αλλά το ίδρυμα "Κωνσταντίνος Καραμανλής" με αφορμή τα 15 χρόνια απο τον θάνατο του ιδρυτή της Ν.Δ. Βέβαια, εκτός από τον Τσίπρα, ομιλητές θα είναι οι Σαμαράς, Βενιζέλος, Κουβέλης και ένα πάνελ άκρως φιλο-καραμανλικό. Βέβαια, εκτός απο την Κουμουνδούρου, πουθενά αλλού δεν εγινε θέμα. Λογικό. Ο ΣΥΡΙΖΑ αυτοπροσδιορίζεται, συχνά-πυκνά, ως αντισυστημικό κόμμα, αυτός πρέπει να δώσει εξηγήσεις σε κάποια στελέχη και ψηφοφόρους του.

Το ενδιαφέρον ομως, δεν σταματάει εδω. Και η απέναντι οχθη, το Μέγαρο Μαξίμου δηλαδή, φαίνεται πως δεν είδε με καλό μάτι την παρουσία Τσίπρα. Θεωρούν πως ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να διεμβολίσει τη Ν.Δ., διαχωρίζοντάς την σε "καλή" και "κακή". Η πρώτη, ειναι η "καραμανλική", τους ψηφοφόρους της οποίας βλέπει με συμπάθεια ο Τσίπρας. Για την ακρίβεια, η στρατηγική Τσίπρα. Η δεύτερη, ειναι η "σαμαρική", την οποία έχει μπροστά του ως βασικό πολιτικό αντίπαλο ο ΣΥΡΙΖΑ, άρα τη διαχωρίζει απο την πρώτη, την κατηγορεί πως φλερτάρει με ακροδεξιές τακτικές κ.ο.κ. Νομίζω πως και οι δυο πλευρές ανησυχούν για λάθος λόγους. Ο Α. Τσίπρας θα κάνει μια ομιλία που πράγματι θα επιχειρεί έναν τέτοιον διαχωρισμό (τον έχει κάνει ήδη, άλλωστε, στο πρόσφατο παρελθόν), αλλά αυτό δεν αρκεί για να ανησυχεί κανέναν. Ούτε τον Λαφαζάνη που θεωρεί λάθος να μπαίνει ο ΣΥΡΙΖΑ στο ίδιο κάδρο με τη Ν.Δ., ούτε τον Σαμαρά που φοβάται μήπως κάποιοι υποκύψουν στη στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν πρόκειται να συμβεί τίποτα απ' όλα αυτά. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πιθανότητες να διεμβολίσει ένα κομμάτι ψηφοφόρων της συντηρητικής παράταξης, όχι αν κάνει πιο σαφείς και διακριτές τις εννοιες "καραμανλικοί" και "σαμαρικοί". Άλλωστε, ο Σαμαράς, απο τους "καραμανλικούς" αναδείχθηκε στην ηγεσία και χαριν αυτών παραμένει σ αυτή. Οι πιθανότητες του ΣΥΡΙΖΑ, συνδέονται απο την ικανότητά του να τους πείσει ότι έχει ένα εναλλακτικό πρόγραμμα διακυβέρνησης. Και αυτοί οι ψηφοφόροι, αν ποτέ φτάσουν ως την κάλπη του ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να εχουν οποιαδήποτε προέλευση. Αρκεί να έχουν πειστεί ότι η ζωή τους θα ειναι καλύτερη από ο,τι σήμερα. Κάτι ανάλογο ισχύει και για τη Ν.Δ. Αν οι ψηφοφόροι τους εγκαταλείψουν, αυτό δεν θα οφείλεται σε κανέναν άλλο λόγο, παρά γιατί κρίθηκε αποτυχημένη η πολιτική τους. Δεν θα εχει ευθύνη ο ΣΥΡΙΖΑ γι' αυτό.

Τα κόμματα διαβάζουν το "σήμερα" με όρους του παρελθόντος, έστω, του πρόσφατου παρελθόντος. Και χαράσουν στρατηγικές με βάση αυτούς τους όρους. Όμως, το 2013, όπως και τα δύο προηγούμενα χρόνια, δεν μοιάζουν με καμιά χρονική περίοδο του παρελθόντος. Είναι χρόνια πρωτόγνωρα, σε όλες τις παραμέτρους. Οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές.

Το έλλειμμα των κομμάτων στις καμπύλες των δημοσκοπήσεων, δεν καλύπτεται με τεχνάσματα και στρατηγικές που - ακόμα και στο πρόσφατο παρελθόν - έβρισκαν πρόσφορο εδαφος. Όλα είναι διαφορετικά. Οι δημοσκόποι βλέπουν τις υπόγειες μετακινήσεις ψηφοφόρων και δεν το πιστεύουν. Και οι πολιτικοί, εξακολουθούν να μην θέλουν να τις βλέπουν...