Λανς Άρμστρονγκ - Όσκαρ Πιστόριους: Aπό την αποθέωση στην αποκαθήλωση - Ένα άρθρο του Νίκου Μιχαλόπουλου

Tο 2013 φαίνεται να έχει μπει με άγριες διαθέσεις για τον χώρο του αθλητισμού ή για να είμαι πιο ακριβής για την βιτρίνα του αθλητισμού.
Μέσα στο πρώτο τρίμηνό του είδαμε να αποκαθηλώνονται δύο παγκόσμια είδωλά του και μάλιστα το ένα από αυτά προέρχεται από εκείνο το κομμάτι του, που έρχεται να μας υπενθυμίσει, πως και στην ζωή αν και δεν γεννιόμαστε ίδιοι, τουλάχιστον μπορούμε να είμαστε ίσοι.
Η χιονοστιβάδα ξεκίνησε με τις αποκαλύψεις-παραδοχές του Λανς Άρμστρονγκ περί χρήσης του πιο προηγμένου συστήματος ντόπινγκ, που είδε ποτέ ο κόσμος επί σειρά ετών, τόσων, όσων να φτάνουν για την κατάκτηση 7 φορές του πιο επίπονου, απαιτητικού και αναγνωρισμένου αγώνα στον χώρο της ποδηλασίας, του γύρου της Γαλλίας.



Και συνεχίστηκε, γιατί είμαι σίγουρος, πως δεν κατέληξε ακόμα, με την δολοφονία μιας γυναίκας από τα χέρια του ανθρώπου-σύμβολο, του Όσκαρ Πιστόριους, του αθλητή με τα κομένα πόδια, που έφτασε σε τέτοια επίπεδα αυτοβελτίωσης, ώστε να μπορεί να αγωνίζεται στον τελικό των Ολυμπιακών αγώνων, συναγωνιζόμενος αρτιμελείς αθλητές επί ίσοις όροις.
Στην δεύτερη περίπτωση να ξεκαθαρίσω, πως δεν μου επιτρέπεται να σταθώ στο ίδιο το έγκλημα, αφού διεξάγεται ακόμα η έρευνα, αλλά στις παράπλευρες απώλειες του, που κάνουν την υπόθεση να μοιάζει ξαφνικά τόσο με τη πρώτη και αφορά στις τεράστιες ποσότητες αναβολικών ουσιών, που βρέθηκαν στο σπίτι του.

Και εδώ εντοπίζεται ο γόρδιος δεσμός του αθλητισμού.
Είναι καταπληκτικό το πώς καταφέρνουν προβεβλημένοι άνθρωποι του αθλητισμού να αφήνουν άφωνο τον κόσμο με τα κατορθώματά τους τόσο πολύ, όσο και με την κατρακύλα τους.
Είναι τόσο κοντινή η διαδρομή από την μία άκρη στην άλλη, που ο ανυποψίαστος άνθρωπος, θεατής, θαυμαστής, ρομαντικός, ιδεολόγος αδυνατεί να κατανοήσει.
Και αν όλοι οι παραπάνω μαζί με την πιο ευαίσθητη ομάδα, αυτή των παιδιών αδυνατούν να καταλάβουν, χάνοντας επιπλέον και τα ινδάλματά τους, τότε τί γίνεται με όλους τους υπόλοιπους, που φροντίζουν κάποιοι από τους πρωταγωνιστές να μπουν στο club των προβεβλημένων; Γιατί φυσικά το πρόβλημα είναι η προβολή και τίποτα άλλο.

Ζούμε στην εποχή της κάθε είδους επωνυμίας, της επωνυμίας ως προυπόθεση και όχι ως αποτέλεσμα. Της επωνυμίας με την έννοια του γίνε γνωστός με κάθε κόστος και έλα μετά να το εξαργυρώσεις και ο αθλητισμός δεν θα μπορούσε να λείψει από αυτό. Και πώς θα μπορούσε άλλωστε για ένα από τα μεγαλύτερα κοινωνικά φαινόμενα στην εποχή της απόλυτης οικονομικής κατανάλωσης;
Ας προσπαθήσουμε να πιάσουμε όλοι το νήμα από την αρχή.
Μεγάλοι αγώνες σημαίνουν μεγάλες νίκες.
Μεγάλες νίκες σημαίνουν μεγάλα ρεκόρ.
Μεγάλα ρεκόρ σημαίνουν μεγάλη προβολή.
Μεγάλη προβολή σημαίνει πολύς κόσμος.
Πολύς κόσμος σημαίνει μεγάλες διαφημίσεις.
Μεγάλες διαφημίσεις σημαίνουν μεγάλες εταιρείες.
Μεγάλες εταιρείες σημαίνουν πολλά χρήματα.
Πολλά χρήματα σημαίνουν μικρές αξίες.
Μικρές αξίες σημαίνουν μεγάλη διαφθορά.
Και μεγάλη διαφθορά σημαίνει σταδιακός εκφυλισμός, σταδιακή μόλυνση ακόμα και των πιο υγιών κοινωνικών δομών και μία από αυτές είναι και ο αθλητισμός και όταν λέω αθλητισμό σίγουρα δεν εννοώ αυτόν των σύγχρονων Ολυμπιακών αγώνων, των diamond leagues, των 8 χρυσών μεταλλίων σε μία διοργάνωση από έναν αθλητή, την αναμονή του τερματισμού των 100μ. σε 0 χρόνο.
Και ρωτάω, κοιτώντας στα μάτια τους ανθρώπους, που προβάλουν όλα αυτά τα γεγονότα και τα κάνουν να φαίνονται τεράστια, πραγματικά έμειναν με ανοιχτό το στόμα, όταν άκουσαν τις αποκαλύψεις Άρμστρονγκ και τις ανακαλύψεις για τον Πιστόριους;   
Πραγματικά κάθε παγκόσμιο ρεκόρ που καταρρίπτεται και γίνεται πρώτη είδηση στις πολιτικές ειδήσεις και όχι μόνο στις αθλητικές, δεν γνωρίζουν προϊόν ποιάς αλήθειας είναι;
Το ότι οι ανθρώπινες κατακτήσεις αποκτούν άλλη σημασία ανάλογα με το πόσο προβεβλημένες είναι και όχι με την πραγματική τους αξία είναι τυχαίο γεγονός; To  γεγονός δηλαδή, πως ενδιαφέρει πολύ περισσότερο αυτό που συμβαίνει αγωνιστικά στην Γ’ κατηγορία ποδοσφαίρου από αυτό στην εθνική ομάδα του badminton για παράδειγμα δεν έχει να κάνει με τα τεράστια ποσά, που περνούν μέσα από τον χώρο του δημοφιλέστερου αθλήματος στον κόσμο; Και δημοφιλής είναι ο γνωστός. Και πώς να γίνει γνωστός ας πούμε ένας βετεράνος αθλητής, που συνεχίζει να αγωνίζεται σε προχωρημένη ηλικία, πρεσβεύοντας το πραγματικό νόημα του αθλητισμού, που είναι χαρά, υγεία, προσπάθεια, όταν τα πόδια του τρέχουν πολύ πιο αργά από εκείνα ενός σύγχρονου Ολυμπιονίκη, που όμως σχεδόν όλοι ξέρουμε, πως δεν τρέχουν μόνα τους; Kαι το παράδειγμα του βετεράνου είναι τυχαίο. Στη θέση του βάλτε τον παίδα τον έφηβο, την νεάνιδα, την κορασίδα, όλους αυτούς που ακόμα δεν έχουν φτάσει στην ζώνη του φωτός, αν και το έχουν πολύ μεγάλη ανάγκη για να ανθίσουν. Μάθαμε όλοι μέσω εκπαίδευσης να αναζητούμε το εντυπωσιακό και να το εκτιμάμε κιόλας. Γίναμε λίγο σαν τις αρένες της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, που αναζητούσαν το απόλυτο προς τέρψη και διασκέδαση. Και το απόλυτο για αυτούς έφτασε να είναι το αίμα. Δεν έφτανε να παλεύει ο άνθρωπος με τον άνθρωπο και τον βάλανε να παλέψει μα το λιοντάρι. Πώς λοιπόν σήμερα να αρκεστούμε σε ένα άλμα στο μήκος, που δεν πλησιάζει τα 9 μέτρα; Αυτή δεν είναι η αλήθεια; Προσέξτε όμως την λέξη ‘’εκπαίδευση’’. Όλα αυτά έχουν σημασία, όταν κάποιοι σε μαθαίνουν, ώστε αυτά να έχουν σημασία.  
Και κάπου εκεί χάνουμε την μπάλα.
Φτάσαμε στο σημείο να θεωρούμε τον αθλητισμό αμφισβητούμενο χώρο. Οι γονείς φοβούνται να σπρώξουν τα παιδιά τους σε αυτόν και τα παιδιά μπερδεύονται από τα αντιφατικά μηνύματα που λαμβάνουν. Οι ήρωες του χθες είναι τα σημερινά μας τα λερωμένα, τ’ άπλυτα, τα παραπεταμένα. Και έτσι χώροι εκ των πραγμάτων υγιείς φαίνεται να νοσούν, αφήνοντας περιθώριο στους επικίνδυνους και σκοτεινούς να κάνουν πάρτι. Κλείνουμε τους αθλητικούς μας χώρους στο κοινό για να τους μετατρέψουμε σε χώρους αποκλειστικής προετοιμασίας της αγωνιστικής μας βιτρίνας, που αύριο θα αποκαλύψει τα μυστικά της.
Και όταν μια οικογένεια θέλει να πάει να τρέξει, τα στάδια είναι όλα κλειστά. Και στάδια κλειστά σημαίνει πολλές άλλες ύποπτες πόρτες ανοιχτές. Σημαίνει Νο.1 χώρα στην παιδική παχυσαρκία. Σημαίνει περισσότερες ώρες στον υπολογιστή, στο κινητό και την μοναξιά. Σημαίνει χειρότερη ποιότητα ζωής αύριο για μια ολόκληρη κοινωνία, που γερνάει πριν την ώρα της, αρρωσταίνει περισσότερο και φυσικά είναι λιγότερο παραγωγική.
Αν κάποιος ήθελε πραγματικά να καταπολεμήσει το ντόπινγκ, θα μπορούσε να το κάνει πολύ εύκολα, αποκόβοντας οποιαδήποτε οικονομική συναλλαγή με τον χώρο του αγωνιστικού αθλητισμού. Πόσοι από τους σημερινούς mega stars πιστεύετε πως θα συνέχιζαν να κάνουν ολημερίς προπόνηση για ένα κλαδί ελιάς; Θέλει η Ελλάδα να ξαναπάρει πίσω την μόνιμη διοργάνωση των Ολυμπιακών αγώνων; Aς δημιουργήσει ξανά από την αρχή τους νέους εναλλακτικούς αγώνες της ελιάς και το κότινου, όπως το είχε κάνει άλλωστε και στο παρελθόν με μεγάλη επιτυχία.
Είναι εύκολο;
Όχι φυσικά. Είναι δύσκολο στα όρια του αδύνατου, αλλά σε αυτά τα όρια βρίσκονται και οι μεγάλες συγκινήσεις και είναι ωραίο αυτά τα όρια να τα σπας, στηριζόμενος σε ιδανικά και ιδεώδη, που προέρχονται κυρίως από την καρδιά σου, αν θες να ελπίζεις σε μια ζωή και σε μια νέα γενιά απαλλαγμένη από τα μικρόβια του απεχθούς κέρδους, της στείρας προβολής, της όποιας οικονομικής εκμετάλλευσης, της εξαφάνισης κάθε αξίας ζωής. Και οι πραγματικές αξίες της ζωής είναι αυτές που κάνουν την διαφορά στο ανθρώπινο είδος, το μυστήριο του οποίου δεν κρύβεται στο πως καταφέρνει να υπάρχει και να εξελίσσεται αλλά στο τι βρίσκει για να υπάρχει και να ζει για αυτό. Η ελπίδα, η προσδοκία, ο στόχος, το όνειρο, το όραμα είναι πράγματα πολύ διαφορετικά από την πείνα για φαγητό, που κινητοποιεί κάθε άλλο ζώο στον πλανήτη. Αλήθεια με αυτή την πείνα θέλουμε να συνεχίσουμε να ζούμε, ξέροντας ότι ουσιαστικά δεν χορταίνεται ποτέ; Δεν πήραμε το μάθημά μας βλέποντας πόσο ζούγκλα καταντήσαμε τις κοινωνίες μας, θέλοντας απλά να τρώμε περισσότερο;

Nίκος Μιχαλόπουλος
Συγγραφέας Παιδικών βιβλίων    Εκπαιδευτικός
Αθλητής-Μέλος του μεγαλύτερου αθλητικού και φιλανθρωπικού ιδρύματος στον κόσμο, του LAUREUS SPORT FOR GOOD FOUNDATION, που χρησιμοποιεί τον αθλητισμό ως μέσο για θετικές κοινωνικές αλλαγές.

Υ.Γ.1. Και εν μέσω κρίσης και πείνας αρχίζουμε να ξετυλίγουμε το κουβάρι της οργάνωσης των Ολυμπιακών Αγώνων 2004 με τους παχυλούς μισθούς, τις εξωφρενικές σπατάλες, τις βασιλικές αποζημιώσεις, τα υπέρογκα ποσά, τις αυθεντίες, τα εθνικά συμφέροντα, τους πατριωτικούς σκοπούς.
Y.Γ.2   Και φυσικά η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή των Αθανάτων αποφάσισε για το καλό των αγώνων να αφαιρέσει από το πρόγραμμα ένα από τα αρχαιότερα αθλήματα, αυτό της πάλης . Τυχαίο;
Μεγάλα καράβια, μεγάλες φουρτούνες!!!
Μεγάλες φουρτούνες, πολλά πτώματα!!!