Σταχτοπούτα και κοκκινοσκουφίτσα υπήρξα στην καριέρα μου, αλλά παραμύθια δεν έμαθα να λέω - Η συνέντευξη μου στον Blogger του Πινακίου, Λευτέρη Θεοδωρακόπουλο

Μια Κυρία δεν χρειάζεται συστάσεις... Ειδικά όταν με τη δουλειά της έχει διαπρέψει και έχει εμπνεύσει πολλούς νεότερους να ακολουθήσουν τα βήματα της, αλλά και τους παλιότερους να την χειροκροτήσουν. Ο λόγος για την Ειρήνη Νικολοπούλου την οποία συνάντησα σε μια εκδήλωση τυχαία. Της συστήθηκα και με καλωσόρισε στη ζωή της με ένα χαμόγελο. Όχι, όμως από αυτά τα... δημοσιοσχετίστικα αλλά αληθινό. Αυθόρμητα της ζήτησα να μου παραχωρήσει μια συνέντευξη. Εκείνη δέχθηκε.  Λίγο αργότερα συνειδητοποίησα πως έδρασα χωρίς να αντιληφθώ ότι είχα κλείσει συνέντευξη σε μια από τις Μεγαλύτερες δημοσιογράφους των ελληνικών χρονικών.



Έφερα στο νου μου τις συνεντεύξεις από τις γιγάντιες προσωπικότητες της διεθνής σκηνής που είχε αποσπάσει.  Ενθουσιάστηκα αλλά ταυτόχρονα αγχώθηκα για την δική μας συνέντευξη. Είχα τόσα πολλά να ρωτήσω και άλλα τόσα πολλά να μάθω. Πήγα στο ραντεβού μας και αντιδρούσα λες και έπαιρνα την πρώτη μου συνέντευξη. Εκείνη το αντιλήφθηκε και με χαλάρωσε.  Μου μίλησε για τα παιδικά της χρόνια στον Πειραιά και πως από την οδό Μουσών –όπου ήταν το πατρικό της- κατέκτησε την Ευρώπη με την πέννα της και με την προσωπικότητα της.  Τόνισε πως η μητέρα της, ήταν αυτή που ώθησε τόσο την ίδια όσο και την αδερφή της να ξεφύγουν από τα δεδομένα της εποχής και με όπλα τα όνειρα τους αλλά και τις σπουδές τους να κατακτήσουν τη ζωή τους. Μου αποκάλυψε τα παρασκήνια των πρώτων της αποστολών και μου εξομολογήθηκε πως μέχρι και κάμερα κουβαλούσε για να φτάσει πρώτη στον Λεχ Βαλέσα. 

Η συνέντευξη

Όταν άρχισε να μου διηγείται τις αναμνήσεις της, από τι συνεντεύξεις από την Μπεναζίρ Μπουτό, τον Φρανσουά Μιτεράν και τον Άντονι Κουίν η ατμόσφαιρα ηλεκτρίστηκε καθώς λίγο έλειψε να δακρύσει. Άλλωστε οι στιγμές που είχε ζήσει η ίδια με τους Μεγάλους του κόσμου μας δεν ήταν αμελητέες κάθε άλλο, ήταν πέρα από δημοσιογράφος ένας άνθρωπος που γνώρισε αυτούς που έγραψαν ιστορία ο καθένας από το δικό του μετερίζι. Ωστόσο, μέχρι σήμερα δεν έχει καταλάβει γιατί έφυγε από το Mega και δεν κρύβει την πικρία της -η οποία κρατά μέχρι σήμερα-γιατί συνέβη αυτό. Και όπως στην συνέχεια παραδέχεται από εκείνη την στιγμή ποτέ δεν βρήκε το δημοσιογραφικό βηματισμό της. Η Ειρήνη Νικοπούλου έχει μια πανέμορφη κόρη που την αγαπά πολύ, την Έλενα. Τώρα όμως βρίσκεται στο Λονδίνο για σπουδές και αυτό που μας εκμυστηρεύτηκε είναι ότι δεν θέλει η κόρη της να κάνει τα ίδια λάθη με εκείνη. Τέλος, μας μίλησε για την νέα της προσπάθεια που έχει προσελκύσει πολύ κόσμο και αυτή φέρει το όνομα eirinika.gr. Είναι το δημοσιογραφικό της ιστολόγιο το οποίο, σύμφωνα πάντα με την ίδια, διαφέρει από τα υπόλοιπα γιατί πολύ απλά είναι προέκταση του εαυτού της. Πριν διαβάσετε την συνέντευξη που ακολουθεί, θέλω να σας πω, πως δεν είναι οι βαρυσήμαντες δημοσιογραφικές επιτυχίες που την κράτησαν στην ελίτ της ελληνικής αλλά και της ευρωπαϊκής δημοσιογραφίας για πάνω από 20 χρόνια, αλλά ο άνθρωπος που είναι...Απλή, πρόσχαρη που ξέρει ποια είναι και που πατά στο χώρο αλλά και στη ζωή της και γι’ αυτό το λόγο φαίνεται πως δεν φοβήθηκε κανέναν και πάλεψε για να φτάσει στα άστρα και απ’ ότι φαίνεται τα κατάφερε.

Αν κάποιος δει τα ζωή σας σε προεπισκόπηση, τότε θα διαπιστώσει πως μοιάζει με παραμύθι. Από την οδό Μουσών στον Πειραιά όπου μεγαλώσατε κατακτήσατε την κορυφή όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη. Είναι τα πράγματα έτσι όπως δείχνουν; Υπήρχαν στην πορεία σας νεράιδες, δράκοι;
«Ναι, έτσι είναι.

Και θα μπορούσα να πω πως βρήκα ακόμη και το γοβάκι της Σταχτοπούτας, με τη λογική ότι κάποια στιγμή βρήκα τον δρόμο μου.

Πιστεύω πως μου πήγαινε πάρα πολύ η δημοσιογραφία -και δεν επιλέγω τυχαία την Σταχτοπούτα αλλά ούτε στην συνέχεια την κοκκινοσκουφίτσα-γιατί πράγματι πέρασα πάρα πολλά και πολύ δύσκολα σε σχέση αν θέλεις με τα εφόδια με τα οποία μπήκα στην δημοσιογραφία. Γιατί είναι αλήθεια ότι χάρη και στις δικές μου προσπάθειες αλλά και μιας μητέρας που είχα που μας ενέπνεε πολύ εμένα και την αδερφή μου να προχωρήσουμε μπροστά, ήταν μια πολύ προοδευτική γυναίκα η οποία έβλεπε πολύ μπροστά, σπουδάσαμε πριν από 35 χρόνια όταν οι συνομήλικοι μου εκείνη την εποχή δεν προχωρούσαν τόσο πολύ και ειδικά οι γυναίκες.  Ωστόσο και ενώ είχα σπουδάσει και είχα Παιδεία από το σπίτι μου είχα δίπλα μου και τις «κακές αδερφές» της Σταχτοπούτας και είχα γύρω μου και πολλούς λύκους ως κοκκινοσκουφίτσα. Και το λέω αυτό γιατί ήμουν ένα άτομο που έμπαινε στη δουλειά και επειδή έπιανα το ρεπορτάζ και ήξερα τι ήθελα να κάνω, ήμουν  σαν την κοκκινοσκουφίτσα που πήγαινε μέσα στο δάσος και δεν ήξερα ότι δίπλα μου ήταν κρυμμένοι 10 λύκοι. Δεν έδινα σημασία στις εχθρότητες, στις διάφορες ζήλιες (οι οποίες ήταν άπειρες μέσα στο χώρο), εμένα με ενδιέφερε η δουλειά και το ρεπορτάζ και κυρίως με ενδιέφερε από την πρώτη στιγμή  το διεθνές ρεπορτάζ. Για έναν περίεργο λόγο -τώρα το ερμηνεύω έπειτα από πάρα πολλά χρόνια- δεν μου άρεσαν τα εσωτερικά. Μάλιστα από την πρώτη στιγμή στην καριέρα μου κοίταζα προς το εξωτερικό. Το πρώτο θέμα-φάκελο που πήρα ήταν οι Φιλιππίνες, που είχε τότε δολοφονηθεί ο Ακίνο. Ο Αμέσως επόμενος μεγάλος φάκελος ήταν το Παλαιστινιακό κλπ. Αν το δούμε τώρα αυτή τη σταδιοδρομία πιο ήρεμα μπορούμε να πούμε πως ήταν ένα μεγάλο παραμύθι, πάρα πολύ ωραίο που το έζησα με πολύ ένταση και που μου έδωσε πολλές χαρές. Γι’ αυτό όπως είπες και εσύ όταν θα κάνω εγγόνια θα έχω πολλά να τους διηγούμαι».
Οι νεότεροι στο χώρο συνάδελφοι, κοιτώντας τις συνεντεύξεις που έχετε πάρει, νιώθουμε «μικροί». Έχετε αντιληφθεί πως με το έργο σας και τη δουλειά σας ξεπεράσατε τα όρια και διδάξατε πως στην δημοσιογραφία όλα είναι εφικτά;


        Η Ειρήνη Νικολοπούλου με τον Πρόεδρο της Πολωνίας Λεχ Βαλέσα

«Θέλω να είμαι αντικειμενική, κάνοντας έναν απολογισμό μια και αυτό περίπου μου ζητάς...Δηλαδή ναι μεν είχα και εγώ μέσα μου το ζιζάνιο και πήγα ας πούμε στην Πολωνία μόνο με έναν κάμεραμαν, όπου ο άνθρωπος δεν μπορούσε να τα σηκώσει όλα τα μηχανήματα και μοιραζόμουν το βάρος μαζί του και δεν με ένοιαζε καθόλου που γινόμουν και βοηθός οπερατέρ και λίγο ηχολήπτης και όλα αυτά, με ενδιέφερε πως έπρεπε να πάρω συνέντευξη από τον Λεχ Βαλέσα. Ναι μεν είχα το «μικρόβιο» του ρεπόρτερ από την άλλη όμως ήταν και η εποχή που με βοήθησε. Η τηλεόραση τότε ήταν μόνο η ΕΡΤ 1, 2 και 3, δεν υπήρχε ακόμη η ιδιωτική, άρα έπαιζα σε ένα γήπεδο σχεδόν μόνη μου. Δεν υπήρχαν και πολλοί που να μιλάνε και ξένες γλώσσες, δεν υπήρχαν και πολλοί που είχαν φύγει στο εξωτερικό και να είχαν εξοικειωθεί με αυτό και έτσι έπαιζα σχεδόν μόνη μου. Από το ’89 και μετά τα πράγματα έγιναν και πιο δύσκολα και πιο ανταγωνιστικά με την ιδιωτική τηλεόραση, αλλά αυτό εμένα με επηρέασε θετικά γιατί αποτέλεσε μεγαλύτερη πρόκληση. Δηλαδή πρώτη πήγα τότε στην Κίνα το 1997, πολλές φορές πήγα στο Πακιστάν, το έψαχνα πώς να στο πω...μπορεί να έκανα τις ειδήσεις (σ.σ παρουσιάστρια), αλλά αυτό για εμένα ήταν ένα διάλλειμα από το ρεπορτάζ. Δεν αισθανόμουνα δημοσιογράφος όταν παρουσίαζα δελτία ειδήσεων, αντιθέτως αισθανόμουνα δημοσιογράφος όταν μπορούσα να κάνω ρεπορτάζ.
Αραφάτ, Άντονι Κουίν, Μιτεράν, Μπεναζίρ Μπουτό...είναι μερικές από τις συνεντεύξεις των τεράστιων παγκοσμίων προσωπικοτήτων του κόσμου που έχετε πάρει. Όπως μιλάμε βγαίνει ένας τίτλος για τη καθεμία προσωπικότητα;



                                     Με την Benazir Bhutto

«Όταν κάθομαι και τους σκέφτομαι, μερικές φορές ξέρεις...μ’ αρέσει πολύ το παρόν και το ζω έντονα και θα έλεγα και το μέλλον σκέφτομαι μπροστά μου –και μπορώ να σου πω πως το μέλλον δεν με ενδιαφέρει να συναντήσω αντίστοιχες προσωπικότητες θέλω πιο ήσυχη ζωή και πιο... πρόσωπα στα οποία να αφοσιώνομαι, να είναι πιο δικά μου, να είναι στη σφαίρα της προσωπικής μου ζωής. Μπεναζίρ Μπουτό: Μια γυναίκα μύθος που κατάφερε να γίνει πολύ ανθρώπινη, να ερωτευτεί, να κάνει τα παιδιά της, να ερωτευτεί και να παντρευτεί με προξενιό, να περάσει στην ιστορία όταν δολοφονήθηκε, αλλά να έχει περάσει και πριν όταν φυλακίστηκε...Δεν ξέρω αν αυτός είναι τίτλος, αλλά είναι αυτό που εγώ αποκόμισα. Μια γυναίκα που δάκρυζε όταν μου μιλούσε για τον πατέρα της -που επίσης είχε φύγει με τον ίδιο τρόπο-μια πάρα πολύ σκληρή μοίρα... Μπεναζίρ Μπούτο λοιπόν...Μια αδυσώπητη μοίρα, αυτός θα ήταν ο τίτλος

Φρανσουά Μιτεράν: Τον έλεγαν ηγεμόνα, αυτοκράτορα...Εγώ, μπροστά μου είδα έναν άνθρωπο που παρότι πέθανε πολύ αργότερα, είχε ήδη καρκίνο... Έβλεπα έναν αδύναμο άνθρωπο (αδύναμο εξαιτίας της ασθένειας), πολύ δυνατό εξαιτίας όλης της προσωπικότητας και της ισχύς που είχε εκείνη την εποχή. Μόνο να δεις τη  φωτογραφία που έχω μαζί του, περιβάλλεται από δέκα διαφορετικούς δυνατούς πολιτικούς εκείνης της εποχής. Ωστόσο, ήταν αυτός που κρατούσε την Ευρώπη στα χέρια του και εγώ μίλησα μαζί του για πολιτισμό, γιατί αυτός ο άνθρωπος, ήταν βαθύτατα ον του πολιτισμού. Οπότε, θα έλεγα: Φρανσουά Μιτεράν, ένα πολιτικό ον που αγάπησε τον πολιτισμό.  Αυτός θα ήταν ο τίτλος.


             Με τον Φρανσουά Μιτεράν στην Ρόδο

Αυτά γι’ αυτούς τους δύο...Για τον Άντονι Κουίν τι να σου πω; Ήταν ένας Έλληνας και τώρα μάλιστα με αυτήν την κρίση, ένας Έλληνας τόσο δυνατός που εάν δεν ήμαστε και κωλοέλληνες θα μπορούσαμε αυτόν τον άνθρωπο να τον είχαμε κάνει παντιέρα μας. Και αντί αυτού, τον είχαμε τόσο πολύ πικράνει...Εγώ τον συνάντησα 1,5 χρόνο πριν πεθάνει και τον βρήκα πολύ πικραμένο γιατί τον είχαν τρελάνει με την γραφειοκρατία γι’ αυτά τα οικόπεδα που του είχαν χαρίσει στην Ρόδο και δεν τον άφηναν να τα αξιοποιήσει...Ο Άντονι Κουίν, ένας Έλληνας ακόμη και στο DNA του.
Κάποιο απρόοπτο;



«Με τον Άντονι Κουίν που με αγκάλιαζε συνέχεια και μου έλεγε Σ’ αγαπώ αγάπη μου... Επίσης είχε μαζί του τον γιο του και τον έλεγε Αλέξη συνέχεια (από την ταινία  Αλέξης Ζορμπάς). Το πιο τρομερό ήταν πως ήταν ερωτευμένος με τη γραμματέα του και μόλις την είχε παντρευτεί. Αυτή ήταν 33 ετών αυτός τότε ήταν 82.
Τη φιλούσε στο στόμα, αυτή έκανε ποδήλατο με τα παιδάκια της...
Δύο πολύ ωραίες εικόνες από το Λος Άντζελες».
Είχατε πει σε παλιότερη σας συνέντευξη, πως γνωρίζατε ότι κάποιοι άνθρωποι άκουγαν από εσάς  για πρώτη φορά πως έχαναν το αγαπημένο τους πρόσωπο. Πώς το διαχειριζόσασταν εσείς αυτό μέσα σας;



«Σε δυο περιπτώσεις είχε συμβεί αυτό...Στο Σάμινα και στο Γιάκοβλεφ. Στο Γιάκοβλεφ ήταν το χειρότερο που μου συνέβη...Γιατί απογειώθηκε ένα C-130 για να πάει να περισυλλέξει τους νεκρούς από το Γιάκοβλεφ και αντ’ αυτού, οι άνθρωποι αυτοί έπεσαν και σκοτώθηκαν και αυτοί πηγαίνοντας για να περισυλλέξουν τους άλλους. Κι εγώ ήμουν στον αέρα και άρχισα να λέω πως απογειώθηκε το C-130 και το C-130 συνέτριβη και αυτό...Εγώ μπήκα στο στούντιο στις 9 το πρωί και βγήκα στις 5 το απόγευμα,  ήμουν τόσο πρησμένη από τη στεναχώρια και από την ένταση την τρομερή. Νομίζω πως ήταν από τις πρώτες φορές που άρχισε να μου ανεβαίνει η πίεση».
Υπήρχαν Μέσα από τα οποία αποχωρήσατε με πικρία... «Και βέβαια...Από το Mega θεωρώ ότι  έφυγα χωρίς κανένα λόγο, το αντίθετο μάλλον γιατί παραήμουν φιλόπονη...»
Είστε ιδρυτική πρόεδρος ευρωπαϊκού δικτύου Ελληνίδων δημοσιογράφων...Θα μας πείτε δύο λόγια γι’ αυτή τη δραστηριότητα;  «Το ευρωπαϊκό δίκτυο Ελληνίδων δημοσιογράφων ιδρύθηκε το 1995, όταν μιλάγαμε για την Ευρωπαϊκή Ένωση και δεν ξέραμε τι είναι...και το ιδρύσαμε 20 γυναίκες δημοσιογράφοι. Πήρα την πρωτοβουλία όταν είχα πάει τυχαία ένα ταξίδι στις Βρυξέλλες. Είχαν αρχίσει να δημιουργούνται στις άλλες χώρες αντίστοιχα από γυναίκες δημοσιογράφους. Έτσι κι εμείς, μαζευτήκαμε 200 γυναίκες και ενημερώσαμε σε όλη την χώρα τις Ελληνίδες με το ευρωλεωφορείο της ενημέρωσης...»

Να μιλήσουμε λίγο για το blog; Πως ο δημοσιογράφος μεταμορφώνεται σε blogger; «Έγινα blogger μέσα από την γνωστή επίπονη διαδικασία της μελέτης. Αισθάνθηκα σαν να ξανακάθισα στα θρανία, διάβασα πάρα πολύ, ενημερώθηκα πάρα πολύ από πολλούς νέους ανθρώπους...Ομολογώ πως η κόρη μου με βοήθησε να έχω επαφή με τα νέα Μέσα κι όταν με έβαλε σε αυτό το δρόμο αρχίζοντας με το MSN τότε…μετά ακολούθησε το facebook. Από εκεί και πέρα  η κόρη μου, μου άνοιξε έναν δρόμο -αντί να τις ανοίξω εγώ το έκανε εκείνη- και εγώ από την πλευρά μου σαν καλή μαθήτρια και φοιτήτρια δεν μίλησα έχοντας το χάντικαπ του μεγάλου ανθρώπου που δεν είναι εξοικειωμένος έπρεπε να ξαναγίνω λίγο φοιτήτρια. Έγινα φοιτήτρια και όταν άρχισα να το κατέχω τότε είπα πως είμαι blogger. Συνέπεσε και με μία απότομη διακοπή πλέον της καριέρας μου, της συμβατικής -κλασικής δημοσιογραφίας κι έτσι μου έδωσε  την ευκαιρία η αρνητική πλευρά της διακοπής να με μετατρέψει σε blogger και να φτιάξω αυτό που βλέπουμε σήμερα το eirinika.gr».
Και δημοσιογράφος αλλά και μάνα...




«Πολύ δύσκολο… Νομίζω ότι τώρα αρχίζω και ισορροπώ, ελπίζω να μην ήταν πολύ αργά. Βλέπω ποια είναι τα λάθη που έκανα εξαιτίας της μικρότερης συμμετοχής μου  στην ανατροφή της κόρης μου και προσπαθώ τώρα κάποια να τα διορθώσω. Νόμιζα πως αν ήμουν πολύ γλυκιά μαμά και δεν χαλούσα χατίρι, ότι αυτό ήταν το καλύτερο.  Ε, τώρα προσπαθώ να δώσω πιο σωστές κατευθυντήριες γραμμές και να δείξω στην Έλενα και το άλλο πρόσωπο της ζωής- αν και το καταλαβαίνει, γιατί πλέον είναι 20 χρονών, παρότι εγώ έχω τύψεις γιατί δεν ήμουν όσο ήθελα μαζί της από τα 12 μέχρι τα 15 εκεί που διαμορφώνεται ο χαρακτήρας του ανθρώπου πιο πολύ, νομίζω πως τώρα έχω να προσθέσω πολλά. Σημασία έχει ότι είμαι εκεί και ανά πάσα στιγμή με το what’s up η Έλενα ανοίγει διάλογο μαζί μου όλη την ημέρα».


Έχετε ζήσει έξω πάρα πολύ και τώρα βιώνετε και εσείς την κρίση στην Ελλάδα.  Προτρέπετε την Έλενα να μείνει  στο εξωτερικό;   «Ζει ήδη στην Αγγλία και συγκεκριμένα στο Λονδίνο όπου και σπουδάζει αλλά με το ένα πόδι είναι στην Ελλάδα και δεν μπορώ να σου πω πως αυτή την στιγμή έχει αποφασίσει πως θέλει να μείνει και να δουλέψει στο εξωτερικό.

Είναι ελεύθερη να κάνει ό,τι θέλει, αλλά εγώ αυτό που έχω να της πω είναι πως μετάνιωσα που δεν έμεινα στο εξωτερικό να κάνω καριέρα σε κάποιο ξένο Μέσο Ενημέρωσης  και αυτό, πίστεψε με, μου κόστισε.
Θα ήθελα η κόρη μου να πάρει την απόφαση της και να μη μετανιώσει ποτέ γι’ αυτήν...»

Μιλήσαμε τώρα για την κόρη σας, πιο πριν για τα παραμύθια. Τι ιστορίες θα έχετε να διηγείστε στα εγγόνια σας;
«Εγώ μεγάλωσα ακούγοντας την μαμά μου να μου λέει πως η ζωή είναι ζούγκλα και τη ζούγκλα τη βρήκα μπροστά μου.
Θα ήθελα όμως  να τους πω και πολλά όμορφα πράγματα».
Περιμένατε τον ξεπεσμό της τηλεόρασης σε τέτοιο βαθμό; «Σιγά-σιγά πήγαινε προς τα εκεί. Εγώ το 2000, αφού έφυγα από  το Mega με αυτά που έβλεπα γύρω μου και αντιλαμβανόμουν θεώρησα πως είχε αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση. Γι’ αυτό στεναχωρήθηκα που έφυγα πάρα πολύ από το Mega γιατί από εκεί και μετά δεν ξαναβρήκα τον βηματισμό μου. Δεν μου ταίριαζε το οποιοδήποτε άλλο, από εκεί και πέρα. Μου είπε κάποιος πολύ χαρακτηριστικά -καλά να είναι ο άνθρωπος- “Ειρήνη πρέπει να γίνεις λίγο πιο ροζ και λίγο πιο κίτρινη” και απάντησα πως είναι αδύνατον, γιατί δεν είμαι εγώ...δεν μπορώ να μεταλλαχθώ».
Γιατί να επιλέξει κάποιος για την ενημέρωση του το eirinika.gr
«Νομίζω, επειδή  έχω πει πάρα πολλά δελτία ειδήσεων στη ζωή μου, είχα μετρήσει τις ώρες που ήμουν στον αέρα ζωντανά και τις είχα βγάλει πάνω από 5000 ώρες «πτήσης» -όπως τις λέμε- οπότε ξέρω να ιεραρχώ και να αξιολογώ τι θα ενδιέφερε τον μέσο τηλεθεατή χωρίς να βαρεθεί. Αν θέλεις είναι δελτίο ειδήσεων που δεν του λείπει καμία από τις σημαντικές ειδήσεις, δεν έχει κουτσομπολιό,  έχει κάποιες  ευχάριστες ειδήσεις  που έχουν και δόσεις  χιούμορ, αλλά και μόδα. Είναι μια σελίδα που είναι εγώ...ο τρόπος που σκέφτομαι, που δρω... Έχει μια στήλη το “it’s good news” που έχει όλες τις ευχάριστες ειδήσεις και αυτό επειδή δεν θέλω και κουράστηκα να ακούω αρνητικές και φρικαλέες ειδήσεις. Δεν θα μπω στη διαδικασία να  αναπαράξω  τη μουρμούρα.. Από την άλλη, η καλή είδηση είναι πιο αντικειμενική γι’ αυτό αξίζει κάποιος να ενημερωθεί από το eirinika.gr»
Τέλος, θέλω ένα μήνυμα σας για τους απλήρωτους δημοσιογράφους.. «Δεν επιτρέπεται να υπάρχει απλήρωτος δημοσιογράφος. Όποιος δεν μπορεί να πληρώσει τον δημοσιογράφο να μη χρησιμοποιεί τον δημοσιογράφο, να μη τον προσλαμβάνει. Είναι ντροπή να υπάρχουν απλήρωτοι δημοσιογράφοι».