Ξένια Καλογεροπούλου: «Ζούμε έναν τρελό, αλλά και ηλίθιο εφιάλτη» - Η συνέντευξη της αγαπημένης ηθοποιού μικρών και μεγάλων‏

Γαντζωμένη με λύσσα σε έναν ληγμένο έρωτα, η ηθοποιός Ξένια Καλογεροπούλου αφήνεται στα χέρια του ψυχοθεραπευτή της, για να ξεφύγει από την εμμονή της με το παρελθόν, και μας μιλά για την παράσταση «Ο δήμιος του έρωτα».

Του Γιώργου Σ. Κουλουβάρη, Ναυτεμπορική

Συνδυάζοντας το θέατρο με τον χορό, η θεατρική μεταφορά του σπουδαίου διηγήματος του συγγραφέα και καθηγητή της ψυχιατρικής Ίρβιν Γιάλομ παρουσιάζεται στο θέατρο του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης, κάθε Δευτέρα και Τρίτη, στις 9 το βράδυ.

Η ηρωίδα του έργου καταφεύγει σε έναν ψυχοθεραπευτή, ο οποίος θα κάνει τα πάντα για να τη βοηθήσει. Όμως, όλα τα θεραπευτικά εργαλεία του αποδεικνύονται εντελώς ανίσχυρα και εκείνη κλείνεται όλο και περισσότερο στον εαυτό της και αρνείται να απαγκιστρωθεί από το παρελθόν. Και καθώς προσπαθούν με κάθε τρόπο να ξεριζώσουν αυτό που τη στοιχειώνει, γεννιέται ανάμεσά τους μια πολύ τρυφερή και ανθρώπινη σχέση.

Η Ξένια Καλογεροπούλου βυθίζεται στις βασανιστικές συνεδρίες με τον δήμιο του έρωτα και μιλά για την παράσταση και για τον εφιάλτη της σύγχρονης πραγματικότητά μας.

Τί βασανίζει την ηρωίδα του έργου;

Η 70χρονη ηρωίδα του έργου, η Θέλμα,  στα 62 της χρόνια είχε μια σύντομη ερωτική σχέση με έναν νεότερό της ψυχοθεραπευτή. Έχει να τον δει οκτώ χρόνια και έχει εξιδανικεύσει τόσο τον ίδιο, όσο και τις 27 ημέρες που μοιράστηκε μαζί του.  Όπως λέει και η ίδια: «Ζει τη ζωή της οκτώ χρόνια πριν».

Ποια θέματα πραγματεύεται το κείμενο, με εφαλτήριο την εμμονή της;

Τον φανταστικό έρωτα και την αληθινή αγάπη. Τη δυσκολία του ψυχοθεραπευτή να βοηθήσει μια ασθενή, χρησιμοποιώντας τον καθιερωμένο δρόμο της επιστήμης του. Το αν μπορούμε να βοηθήσουμε κάποιον, που δεν μπορεί να βοηθήσει τον εαυτό του.

Οδηγείται, τελικά, στη λύτρωση;

Στο τέλος του έργου, μοιάζει να είναι ευτυχής. Αυτό δε σημαίνει ότι έχει λυτρωθεί από την εμμονή της. Και μάλλον δε θα λυτρωθεί ποτέ. Ίσως να μη θέλει να λυτρωθεί από αυτήν.

Πώς διαμορφώνεται η θεατρική διασκευή του διηγήματος από το σκηνοθετικό άγγιγμα του Κώστα Γάκη;

Οι διάλογοι στο αφήγημα του Γιάλομ είναι εκτενέστεροι. Έπρεπε να επιλέξει ο Κώστας τα κομμάτια, που ήταν πιο σημαντικά και πιο κατάλληλα, για να ακουστούν στη σκηνή. Από εκεί και πέρα, νομίζω ότι διασκεύασε το κείμενο έχοντας στο νου του τη συγκεκριμένη  παράσταση που ήθελε να κάνει.

Με ποιον τρόπο παρεμβαίνει στην παράσταση το χορευτικό στοιχείο;

Η Έλενα Γεροδήμου, χορεύτρια και ηθοποιός, εκφράζει σε άλλες στιγμές την «ψυχή» της άρρωστης Θέλμας, σε άλλες το παρελθόν της, τα νιάτα της, όταν ήταν χορεύτρια. Η σχεδόν συνεχής παρουσία της είναι μια αρκετά τολμηρή επιλογή του σκηνοθέτη, που με ξάφνιασε στην αρχή, αλλά τώρα τη βρίσκω πολύ ενδιαφέρουσα. Ο Χρίστος Παπαδόπουλος, επίσης χορευτής και ηθοποιός, υποδύεται τον ψυχοθεραπευτή - εραστή της Θέλμα, τόσο σαν πραγματικό πρόσωπο,  όσο και σαν φανταστική φιγούρα στη μνήμη της.

Ποια συναισθήματα σάς προκαλεί η «σουρεαλιστική παράσταση» της σύγχρονης πραγματικότητας μας;

Αν εννοούμε το ίδιο πράγμα, μιλάμε για έναν τρελό, αλλά και ηλίθιο εφιάλτη.

Ποια είναι τα μηνύματα, που πρέπει να αφουγκραστούμε από αυτήν την εμπειρία, και από πού θα πρέπει να αρχίσουμε τις αλλαγές;

Δεν αγαπώ πολύ τη λέξη «μηνύματα». Μου θυμίζει αυτόματο τηλεφωνητή. Μάλλον ερωτήσεις πρέπει να κάνουμε, τόσο στους άλλους, όσο και στους εαυτούς μας. Με την ελπίδα να αλλάξουμε, τόσο εμείς, όσο και ο κόσμος γύρω μας.

Βλέπετε κάποια αχτίδα φωτός;

Την ψάχνω απεγνωσμένα, αλλά αν υπάρχει, είναι καλά κρυμμένη.

Ταυτότητα παράστασης : μετάφραση: Ευαγγελία Ανδριτσάνου, θεατρική διασκευή – μουσική – σκηνοθεσία: Κώστας Γάκης, σκηνικά - κοστούμια: Παναγιώτα Κοκορού, χορογραφίες: Έλενα Γεροδήμου - Χρήστος Παπαδόπουλος, φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης, βοηθός σκηνοθέτη: Ιφιγένεια Ντούμη, παραγωγή: Γιώργος Καρναβάς - Δημήτρης Παπαϊωάννου - Αργύρης Παπαδημητρόπουλος - Διονύσης Μπουγάς. Παίζουν: Ξένια Καλογεροπούλου, Μηνάς Χατζησάββας, Έλενα Γεροδήμου, Χρήστος Παπαδόπουλος.