Κακοστημένο poker–ένα άρθρο της Αλεξάνδρας Παν. Σαγρή

Αν το ερώτημα για το αν παίζεται ένα κακοστημένο Poker, εις βάρος των λαών και των κρατών του Νότου απλά μερικές μέρες πριν(και όχι μόνο), πλανιόταν στον αέρα των σκέψεων πολλών από εμάς, μετά την τελευταία απόφαση του Eurogroup για το κούρεμα των Κυπριακών καταθέσεων, αρχίζει και επιβεβαιώνεται ο αρχικός φόβος όλων μας.

Υποτίθεται, πως η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, μετά τα όσα έχει διαχειριστεί από το 2009, όταν πρώτα ξέσπασε η κρίση στη Ελλάδα, μετά από το ντόμινο αποσταθεροποίησης που βίωσε από τις χώρες κράτη-μέλη του Νότου και μετά από την αδιαμφισβήτητη παραδοχή πολλών αξιωματούχων για τα λάθη των συνταγών λιτότητας στο ελληνικό πρόγραμμα, υποτίθεται επαναλαμβάνω, θα είχε βγει πιο ώριμη και έτοιμη για τη διαχείριση κρίσεων και θα λάμβανε αποφάσεις λογικές και όχι αψυχολόγητες.

Αντιθέτως όμως, μετά και τις τελευταίες εξελίξεις,  εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς τη λήψη αποφάσεων χωρίς αντίκρισμα από τη μεριά της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στη λύση του προβλήματος, αποφάσεις που δεν έχουν ως στόχο τους τη βελτίωση των συνθηκών, αποφάσεις χωρίς ανθρώπινο πρόσωπο, αποφάσεις με γνώμονα συγκεκριμένα πολιτικά συμφέροντα, αποφάσεις με άρωμα Γερμανίας, με μόνο σκοπό την επικράτηση του δυνατού.

Άραγε αυτό ήταν που οραματίστηκαν οι ηγέτες που ενέπνευσαν τη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Αυτοί είναι οι κοινοί στόχοι, τα κοινά οράματα, τα κοινά ιδανικά;;

Ο στόχος είναι η απόλυτη εξάντληση των κρατών μελών με συγκεκριμένη γεωπολιτική θέση, φυσιογνωμία, κουλτούρα και ιστορία;

Φωνάζουμε και θέλουμε περισσότερη και πιο προοδευτική Ευρώπη, θέλουμε μια Ευρώπη που στο κέντρο της θα είναι ο άνθρωπος, ο Ευρωπαίος πολίτης, την Ευρώπη της αλληλεγγύης, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της ισότητας. Κοινότυπο ακούγεται; Ίσως. Πού είναι όμως αυτή η Ευρώπη;

Απαιτούνται μακροχρόνιοι σχεδιασμοί και συμβιβασμοί επί συνόλου, που θα οδηγήσουν σε σοβαρές, στέρεες, υπεύθυνες λογικές, σε ισορροπίες μεταξύ των χωρών, ώστε η καθεμία ξεκάθαρα να διατηρεί την ανεξαρτησία της και την αυτονομία της και ώστε να υπάρχει αμοιβαία εμπιστοσύνη μεταξύ των. Μια χαμένη εμπιστοσύνη στην παρούσα δεδομένη χρονική στιγμή που κλονίζεται με κάθε ευκαιρία, μέσω συγκεκριμένων πρακτικών και στρατηγικών,  στο βωμό των επικείμενων Γερμανικών εκλογών και συμφερόντων και προκαλεί ανασφάλεια, αβεβαιότητα στους λαούς, κράτη-μέλη.

Το Κυπριακό ΟΧΙ στις επιταγές της ΤΡΟΙΚΑ τη δεδομένη χρονική στιγμή είναι μια ηχηρή απάντηση, η οποία πρέπει αν συνδυαστεί και με μια συγκεκριμένη πολιτική και οικονομική πρόταση, με ένα plan B , προκειμένου να μετριάσει τις απώλειες και να διασφαλίσει την οικονομία της και τους πολίτες της.

Η ελληνική κυβέρνηση έχει χρέος να στηρίξει την επιλογή του Κυπριακού κοινοβουλίου, να διαπραγματευτεί και εκείνη με τη σειρά της με τον πλέον δυνατό τρόπο, τους καλύτερους δυνατούς όρους για τους πολίτες της. Ας βάλουμε τις δικές μας κόκκινες γραμμές , τα δικά μας όρια, ας πούμε τα δικά μας ΟΧΙ. Σε αυτό το σημείο βέβαια,  θα πρέπει να τονίσουμε(καθώς πολλοί γρήγορα θα βιαστούν να συγκρίνουν την ελληνική περίπτωση με την κυπριακή), πως σημασία έχουν οι συνθήκες και η χρονική στιγμή που συμβαίνουν και εξελίσσονται τα γεγονότα. Άλλωστε ψύχραιμα και αποστασιοποιημένα όλα φαίνονται εκ των υστέρων πιο ξεκάθαρα.