Τάκης Ζαχαράτος - Αποκλειστική συνέντευξη στο eirinika.gr στην διάρκεια της οποίας συγκινήθηκε πολλές φορές: «Θα ήθελα να σουβλίσουμε όλους αυτούς που μας έχουν σουβλίσει εμάς σαν τα αρνάκια»

«Θεωρώ πως οι άνθρωποι έχουν γίνει παγωμένοι στο να εκφράσουν τα συναισθήματα τους, την αγάπη τους, το να φλερτάρουν, στο να βρίσουν... να είναι άνθρωποι. Αυτό μας κάνει κατεψυγμένους και νομίζω πως είναι καιρός για απόψυξη συναισθημάτων»

«Θα ήθελα να σουβλίσουμε όλους αυτούς που μας έχουν σουβλίσει εμάς σαν τα αρνάκια»

«Θα ήθελα να είχα ένα μαγικό ραβδάκι και να έπαιρνα από κάθε σπιτικό το κακό όνειρο που ζει τα τελευταία χρόνια»

Σαββάτο βράδυ και δεκάδες ταξί έχουν παραταχθεί στην αρχή της Αμερικής. Προνομιούχοι οι οδηγοί  που κάθισαν έξω από τις πόρτες του θεάτρου Αλίκη. Εκεί όπου πέντε ημέρες την εβδομάδα παρατηρείται το αδιαχώρητο. Και πώς να συμβαίνει αυτό όταν ο Τάκης Ζαχαράτος δίνει και τα ρέστα του επί σκηνής...2,5 ώρες ένα one man – show που περνάει την πολιτική από κόσκινο, συγκινεί καθώς ανασύρει από την μνήμη μας προσωπικότητες όπως αυτές  της Μελίνα και της Αλίκης.

Δεν τον είχα συναντήσει ποτέ. Έφθασα στο θέατρο. Το ραντεβού που είχαμε ορίσει ήταν για μετά την παράσταση. Εντυπωσιάστηκα. Αμέσως σκέφτηκα αυτός ο άνθρωπος που δίνει το είναι του στη σκηνή, χαραμίζεται στην Ελλάδα. Τελειώνει η παράσταση. Ο κόσμος ξεσπά όρθιος σε δυνατά χειροκροτήματα. Με «φυγάδευσαν» οι υπεύθυνοι του θεάτρου στο καμαρίνι του. Περίμενα από εκεί να κοπάσουν τα χειροκροτήματα και να τον αφήσουν να φύγει. Όταν τελικά τα κατάφερε και ήρθε, παρά την κούραση του μου έδωσε μια εκπληκτική συνέντευξη. Σε κάποια σημεία μάλιστα και ο ίδιος συγκινήθηκε. Η Αλίκη και η Μελίνα έχουν χαράξει τη ψυχή του και μάλλον είναι ο γνώμονας του δυναμισμού του αλλά και του ταυτόχρονα χαμηλού προφίλ του.

Μιλήσαμε για την παράσταση αλλά και για την σάτιρα και πως αυτή πρέπει να ασκείται σε πολιτικούς. Μου είπε επίσης ότι το σχέδιο είναι απλό: πολιτική βία σε συνδυασμό με μια εικονική πραγματικότητα έχουν «καταψύξει» τα συναισθήματα και τις αντιδράσεις του κόσμου.  Από την άλλη ο Τάκης Ζαχαράτος θεωρεί επαναστατική πράξη το γέλιο...αυτές τις εποχές.

Όταν τον ρώτησα για την τρομερή επιτυχία που γνωρίζει, χαμήλωσε το βλέμμα και με φωνή που μαρτυρούσε παιδική αφέλεια ή αν θέλετε ακόμη και αθωότητα μου απάντησε πως το χρωστούσε στην Αλίκη...

Στη συνέντευξη που ακολουθεί επιχείρησα να σκιαγραφήσω τον Τάκη Ζαχαράτο την στιγμή που βρίσκεται –κατά την άποψη πολλών- στο απόγειο της καριέρας του. Το συμπέρασμα που έβγαλα εγώ όταν τον είδα στο καμαρίνι του, αλλά και την στιγμή που απομαγνητοφωνούσα την συνέντευξη είναι ο Τάκης είναι ο ορισμός του STAR. Απλός, προσιτός που η επιτυχία δεν τον καβαλάει αντιθέτως την καλωσορίζει αποδίδοντας την στον κόσμο και αφιερώνοντας την στην Αλίκη... Απολαύστε τον...

Συνέντευξη στον Λευτέρη Χ. Θεοδωρακόπουλο

 Έχω ακούσει από κόσμο που έχει δει την παράσταση σας, πως τον ταξιδεύετε...Θέλετε να μας μιλήσετε λίγο γι’ αυτό το ταξίδι;

«Αυτό το ταξίδι ξεκινάει νομίζω... από τη γυναίκα που με ενέπνευσε να κάνω αυτή τη δουλειά τη Μαρινέλλα, και με όχημα αυτή τη  σπουδαία ερμηνεύτρια -που για μένα μέχρι σήμερα παραμένει πηγή έμπνευσης και οδηγός καριέρας, ζωής και γενικά συνόλου-  νομίζω ότι περνάνε όλες οι προσωπικότητες που έχω κάνει μέχρι τώρα μέσα από ένα κείμενο που έγραψα και  θεωρώ ότι  δεν είναι μόνο μιμήσεις που αποδίδω στην σκηνή.  Το κείμενο ή το ταξίδι αυτό  λοιπόν που βλέπετε μια ωραία ροή που συμπαρασύρει τον θεατή και τον κάνει να ξεχαστεί για λίγο και να ταξιδέψει στο παρελθόν, στο παρόν και στο μέλλον. Εγώ πάλι θα το χαρακτήριζα εκδρομή και όχι ταξίδι. Αισθάνομαι κάθε μέρα που έρχομαι εδώ, πως μπαίνω σε ένα λεωφορείο και πάω εκδρομή. Και η αγωνία μου είναι να είναι κάθε φορά ικανοποιημένοι οι «επιβάτες».

Αλήθεια πως προλαβαίνετε να αλλάζετε τόσο γρήγορα κουστούμια και να βγαίνετε σε κλάσματα δευτερολέπτου ξανά στην σκηνή;

«Αυτό δεν μπορώ να το απαντήσω δεν ξέρω πως γίνεται...Οι αλλαγές είναι και ενδυματικές και φωνητικές... Ίσως να έχω επηρεαστεί από τα shows που έβλεπα στο εξωτερικό και μ’ άρεσαν...Είχαν αυτές τις μαγικές και γρήγορες αλλαγές. Και στο κάτω-κάτω προτιμώ εγώ να είμαι στην πρίζα και στην πίεση παρά να βαρεθεί ο κόσμος. Άλλωστε έχουμε φτάσει στις 170 παραστάσεις, που τις απόλαυσαν πάνω από 60.000 θεατές...Είμαι πάρα πολύ χαρούμενος που συνεχίζουμε μετά το Πάσχα και αυτό το γεγονός δείχνει ότι ο κόσμος το αγάπησε και έδειξε πως αυτή η «εκδρομή» ή το «ταξίδι» -πείτε το όπως θέλετε- ήταν κοινή μας ανάγκη.

Έχει συμβεί κανένα μικρό «ατύχημα» λόγω ταχύτητας;

«Έτυχε την ημέρα της έκλειψης –κάτι που δεν μου δεν μου έχει τύχει ποτέ στη ζωή μου- μου έφυγε το μικρόφωνο από το χέρι. Δεν το περίμενα. Ο ηχολήπτης μου με καθησύχασε και μου είπε ότι στα shows και τα lives συμβαίνουν τέτοια, είναι φυσικό και λόγω της έντασης και της ταχύτητας»

Ο Τάκης Ζαχαράτος θαρρεί πως έχει κερδίσει και το πιο δύσκολο κοινό (σ.σ το ρωτώ γιατί φαντάζομαι πως είναι δύσκολο να φύγει κανείς από το θέατρο και να μην έχει απολαύσει την παράσταση σας).

 «Φέτος όντως οι κριτικές που έχω πάρει και τα λόγια που έχω ακούσει στο καμαρίνι είναι πάρα πολύ συγκινητικά και θέλω να ευχαριστήσω τον κόσμο για την αγάπη και στην εμπιστοσύνη που μας έχει δείξει, είναι τρομερά τιμητικό κάποιος να ξεκινά από το σπίτι του και να κάθεται σε μια καρέκλα 2,5 ώρες χωρίς να καπνίσει, χωρίς να πιεί και να παρακολουθεί μόνον έναν άνθρωπο. Αυτό και μόνο το γεγονός το θεωρώ τεράστια τιμή. Σε ό,τι αφορά αν έχω κερδίσει τον κόσμο δεν το κοιτώ κατά περιόδους της καριέρας μου αλλά σε βάθος χρόνου, θα μπορώ να σου απαντήσω σε μερικά χρόνια, όχι τώρα. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να είμαι συνεπής στο στόχο μου, να ξεπερνάω κάθε φορά τον εαυτό μου και να ανεβάζω τον πήχη»

Ποια δικιά σας σκηνή ξεχωρίζετε εσείς και για ποια άλλη θα πρέπει να έρθει κάποιος οπωσδήποτε να δει την παράσταση;

«Για εμένα δεν υπάρχει αγαπημένη σκηνή....είναι σαν να ρωτάς μια μητέρα πιο παιδί της αγαπάει πιο πολύ. Όλη η παράσταση είναι δομημένη αλληλένδετα. Ουσιαστικά η κάθε σκηνή είναι ένα σκαλοπάτι που σε πάει στην επόμενη...Οπότε δεν μπορώ να σου πω, έλα μη δεις αυτό δες το άλλο. Αυτή η παράσταση είναι σαν ένας οργανισμός».

Σε παλιότερη συνέντευξη σας είχατε πει ότι σατιρίζετε την πολιτική αλλά με μέτρο γιατί φοβάστε μην αναλύσετε το αναλυόμενο. Σας κουράζει εσάς να κάνετε πολιτική σάτιρα ή πιστεύετε πως φοβίζει τον κόσμο;

 «Όχι, δεν φοβάμαι. Άλλωστε στο πρόγραμμα μου υπάρχει έντονη πολιτική σάτιρα στο μέτρο που πρέπει να υπάρχει...Γιατί είναι αυτό που λέω, το να αναλύσεις το αναλυμένο κουράζει, αλλά εγώ ρίχνω τις βόμβες εκεί που πρέπει και φεύγω. Ειδικά η Μίριαμ Παπλού, μπιμπελόγατα και καψουροθύληκο αυτή η λαϊκή ντίβα με τα σουξέ της που είναι φέτος ερωτευμένη με τον Αλέξη τον Τσίπρα και τον έχει κορώνα στο κεφάλι της, περνάει κάποιους πολιτικούς απ’ το κόσκινο.  Δεν έχω κανένα θέμα να κάνω πολιτική σάτιρα, την κάνω, αλλά θεωρώ πως πρέπει να γίνεται από εμένα σε τέτοιο βαθμό που να γελάει ο κόσμος- να αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει και να διασκεδάζει».

Στον ελληνικό λαό έχει ασκηθεί βία σε πολλά επίπεδα  όλα αυτά τα χρόνια και αν ναι θεωρείτε πως η σάτιρα είναι ένα μέσο εκτόνωσης ή ακόμη και απάντησης;

«Φυσικά, ήρθαν κάποιοι άνθρωποι που κάνουν standup comedy και μου είπαν “δεν τολμάμε να τα πούμε γι’ αυτούς τους ανθρώπους” και εγώ τους απάντησα θα τα πω ως έχει...Καταρχάς θεωρώ πως το γέλιο είναι επαναστατική πράξη στις μέρες μας, θεωρώ ότι είναι αντίσταση η σάτιρα  από τη φύση της...Η σάτιρα είναι σαν ένα μαχαίρι, είναι στο χέρι αυτού που το κρατάει το πώς θα το χρησιμοποιήσει...Μπορεί να σφάξει τον άλλον, μπορεί να τον φοβίζει, μπορεί απλά να τον κάνει να καθρεφτιστεί στη λεπίδα για να δει απλώς πως είναι...Η σάτιρα έχει να κάνει με τον τρόπο που τη χειρίζεσαι...και θεωρώ πως κάνει κανονική αντιπολίτευση. Και μάλιστα αυτή τη στιγμή πιστεύω πως ο κόσμος έχει την ανάγκη να γελάσει, να συγκινηθεί κι αυτή η «εκδρομή» εδώ  δεν είναι μόνο γέλιο, είναι και σάτιρα έχει και συγκίνηση, έχει χαρά, έχει τραγούδι. Εγώ επιδιώκω όλα τα συναισθήματα να βγουν στην επιφάνεια...να ακούσω όλες τις νότες. Νομίζω πως το πιάνο ανταποκρίνεται στη ψυχολογία ενός ανθρώπου επειδή έχει όλες τις νότες και όλες τις οκτάδες. Εγώ θέλω όλες οι οκτάδες να ακουστούν, όλες οι νότες, όλα τα συναισθήματα να βγουν στην επιφάνεια και να τα νιώσουμε. Νομίζω ότι όλη αυτή η μαυρίλα και όλος αυτός ο πόλεμος –γιατί πιστεύω πως είμαστε σε πόλεμο κανονικό- γίνεται για να αμαυρώσουν την καρδιά και τα συναισθήματα. Και εγώ τορπιλίζω αυτήν την κατάσταση με τη σάτιρα που κάνω γιατί θέλω να αισθάνομαι και να αισθάνονται οι άνθρωποι και αγάπη και συγκίνηση και δάκρυ. Και όλο αυτό που περιέγραψα συμβαίνει και εμένα με χαροποιεί. Ξέρετε πιστεύω πως μας έχουν παγώσει. Η κατάρα είναι η τεχνολογία η ζωή μέσα από τις οθόνες που μας δείχνουν μια εικονική ψεύτική πραγματικότητα σε συνδυασμό με την πολιτική βία που ασκείται. Θεωρώ πως οι άνθρωποι έχουν γίνει παγωμένοι στο να εκφράσουν τα συναισθήματα τους, την αγάπη τους, το να φλερτάρουν, στο να βρίσουν...να είναι άνθρωποι. Αυτό μας κάνει κατεψυγμένους και νομίζω πως είναι καιρός για απόψυξη συναισθημάτων. Μας έχουν καταψύξει τα συναισθήματα και την οργή κι όλα...Είναι στο χέρι μας να γυρίσουμε τον διακόπτη για λιώσει αυτός ο πάγος».

Υποκρίνεστε πολλά πρόσωπα επί σκηνής αλήθεια οι άνθρωποι είμαστε πολυπρόσωπα όντα;

«Θεωρώ πως η μεγαλύτερη ανωμαλία είναι να θεωρήσεις πως ένας άνθρωπος είναι αυτό και μόνο που βλέπεις. Μου λένε πχ είστε καλός άνθρωπος, εγώ τους απαντώ δεν είμαι μόνο καλός άνθρωπος μπορεί  να είμαι και κακός, μπορεί να είμαι και μέτριος, μπορεί να είμαι και σπαστικός, μπορεί να είμαι και πάρα πολύ γλυκός. Πιστεύω λοιπόν πως ο άνθρωπος μπορεί να έχει πάρα πολλές πλευρές. Πρέπει αυτές τις πλευρές να τις ψάξει, να τις αναγνωρίσει για να τα έχει καλά με τον εαυτό του. Κανείς ούτε τέλειος είναι, ούτε είναι ένα πράγμα. Το να προσπαθείς να μπεις σε ένα καλούπι είναι σαν να είσαι νεκρός σαν να προσπαθείς να μπεις σε κάδρο φωτογραφίας. Όσο νεκρή είναι μια φωτογραφία που είναι μια στιγμή στη ζωή σου. Το να προσπαθείς να είσαι κάτι είναι τραγικό».

Το γεγονός ότι είστε 2,5 ώρες στην σκηνή 5 ημέρες την εβδομάδα φαντάζομαι ότι θέλει τρομερή πειθαρχία και συγκέντρωση; Έτσι δεν είναι; Αλλά και πέρα από αυτά δεν απαιτούνται και κάποιες άλλες θυσίες; Ποιες είναι αυτές;

«Καταρχήν κοιμάμαι συγκεκριμένη ώρα, ξυπνάω συγκεκριμένη ώρα, τρώω συγκεκριμένη ώρα, γυμνάζομαι συγκεκριμένη ώρα, κάνω διαλογισμό συγκεκριμένη ώρα, κάνω φωνητική...έρχομαι στο θέατρο 4 ώρες πριν αρχίσει η παράσταση, δεν μιλάω μέχρι τις 6 το απόγευμα...»

Δηλαδή έτσι όπως μου το περιγράφεται αυτή η παράσταση είναι η ζωή σας...

«Όλη μου η ζωή είναι αφιερωμένη σε αυτό. Δεν είναι θυσία είναι επιλογή...Είναι το I am What I Am κυριολεκτικά όμως...Δεν έχω παιδιά αλλά παιδί μου είναι η δουλειά μου. Καταρχάς δεν ξέρω αν έχει ξαναγίνει να βρίσκεται ένας άνθρωπος επί 2,5 ώρες στην σκηνή σε ένα τέτοιο θέατρο, με έξι μουσικούς επί 170 παραστάσεις, είναι εξουθενωτικό, να χορεύεις, να τραγουδάς...θέλει πάρα πολύ πειθαρχία επειδή είμαι αθλητής – έκανα ενόργανη, στίβο και βόλλεϋ και έχω μεγαλώσει σε οικογένεια αθλητών – ευτυχώς μυήθηκα στην ευγενή άμιλλα και τι σημαίνει η πειθαρχία για ένα καλό αποτέλεσμα. Υπάρχουν πολλοί αθλητές που είναι καλοί στην προπόνηση και δεν είναι καλοί στον αγώνα. Εγώ είμαι καλός και στην προπόνηση και στον αγώνα. Κάθε μέρα είναι σαν να αγωνίζομαι, γιατί δεν είναι δύο αλλά είναι πέντε παραστάσεις την εβδομάδα και είναι από τον Οκτώβρη...»

Όταν το θέατρο γεμίζει είναι μια δικαίωση για εσάς, για τους κόπους σας, για την προσπάθεια σας;

«Ήθελα να πάει καλά καταρχάς για την Αλίκη. Της το χρώσταγα. Το θεωρούσα μεγάλο βάρος στους ώμους μου να βρεθώ σε αυτό το θέατρο και να μην έχει επιτυχία, δηλαδή χαρίζω όλη αυτήν την επιτυχία που βίωσα φέτος – που είναι από τις μεγαλύτερες στην καριέρα μου- στην Αλίκη Βουγιουκλάκη γιατί ήθελε και να παίξουμε μαζί αλλά δεν προλάβαμε. Γι’ αυτήν την είχα την αγωνία».

Μα ο τρόπος –ειδικά στο τέλος- της παράστασης είναι σαν η Αλίκη να είναι ανάμεσα μας...

«Αυτό που λέτε το έχουν πει κι άλλοι. Κι αυτό με συγκινεί ιδιαίτερα, γιατί είναι σαν ήταν κλειστό από το 96 το θέατρο και φέτος είναι σα να ξανά άνοιξε το «Αλίκη» μετά από χρόνια».

Στις ημέρες μας όπου κυριεύει η κρίση των αξιών φαίνεται η απουσία της Αλίκης και άλλων μεγάλων προσωπικοτήτων όπως η Μελίνα, η Μαλβίνα...

«Πόσο δίκαιο έχετε. Και ο Βλάσσης...»

Ναι, και αυτό που λείπει είναι ότι λείπει ο δυναμισμός και η ώθηση από το θέατρο ως προς τον κόσμο. Και είδα απόψε έναν Τάκη Ζαχαράτο να προσπαθεί με έντεχνο τρόπο να αφυπνίσει το κοινό...

«Εμένα κάτι που με συγκίνησε πολύ στην Αμερική και μου έκανε τρομερή εντύπωση όταν δίπλα από το δίσκο της Ριάνα και του Τζάστιν Πίπερ ήταν ο Φρανκ Σινάτρα, ο Σάμι Ντέιβιντ Τζούνιορ...αυτό που θέλω να πω είναι ότι δεν υπάρχει ο «ρατσισμός» της ηλικίας και έτσι μεγάλοι καλλιτέχνες δεν πεθαίνουν ποτέ. Εγώ θεώρησα πως η Μελίνα έπρεπε να παρέμβει μέσα από μένα, η Αλίκη έπρεπε να παρέμβει γιατί είναι παρούσα και  όλα αυτά είναι πράγματα που έχει πει. Είναι ένα κείμενο που έγραψα εγώ βάσει λεγομένων της ιδίας. Στη σκηνή όταν παίζει το βίντεο κάθομαι στο πλάι και τη βλέπω για μπω στο τραγούδι – αυτό το υπέροχο τραγούδι του Γιάννη του Ξανθούλη και τον ευχαριστώ πάρα πολύ και του Γιάννη του Χριστοδουλόπουλου- για να πάρω δύναμη να ανταποκριθώ στο τραγούδι που μέσα από αυτό περνάει όλη της η καριέρα μέσα σε 3- 4 λεπτά. Η ανάγκη μου ήταν αυτή...να θυμίσω την είχαμε, τι έχουμε...Η κληρονομιά μας είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι  και δεν πρέπει να τους ξεχνάμε».

 Αν σας ζήταγαν να παίξετε σε παιδικό κοινό για κοινωφελή σκοπό, θα το κάνατε και αν ναι πως θα διαμορφώνατε την παράσταση;

«Πολύ θα ήθελα να γράψω ένα παιδικό γιατί αγαπώ τόσο πολύ τα παιδιά. Και ξέρετε ποιο είναι το αστείο; Πως λατρεύω την Μίριαμ Παπλού επειδή είναι καρτούν...ίσως έκανα κάτι με αυτήν, μοιάζει άλλωστε με την Όλιβ του Ποπάυ σαν κίνηση. Θα έκανα ένα πολύ τρυφερό παραμύθι που θα προετοίμαζα τα παιδιά για την σκληρότητα της ζωής, δίνοντας τους εφόδια γι’ αυτό. Η ζωή δεν είναι εύκολη, η ζωή δεν είναι πάρτυ ή μόνο διασκέδαση. Η ζωή έχει πολλά πράγματα και καθημερινά εκπαιδευόμαστε»...

Θεωρείτε πως εμείς οι μεγάλοι έχουμε χάσει την παιδικότητα μας...;

«Φυσικά! Αλλά είναι στο χέρι μας να την αποκτήσουμε ξανά γιατί απλά είναι κατεψυγμένη. Ζούμε σε μια εποχή κατεψυγμένων συναισθημάτων και παρακαλώ κάντε απόψυξη τώρα. Ας φύγουμε από τους υπολογιστές και τις τηλεοράσεις και ας βγούμε για έναν καφέ...Η Μελίνα έλεγε πως ο Έλληνας δεν χρειάζεται ψυχολόγο γιατί έχει τον φίλο του, τώρα πια όλοι τρέχουμε στους ψυχολόγους γιατί δεν προλαβαίνουμε να δούμε τους φίλους μας».

Σε λίγες ημέρες είναι Πάσχα, τι εύχεστε στον κόσμο; Και πως τον ονειρεύεστε;

«Θα ήθελα να σουβλίσουμε όλους αυτούς που μας έχουν σουβλίσει εμάς σαν τα αρνάκια και θα ήθελα να είχα ένα μαγικό ραβδάκι και σε κάθε σπιτικό σε αυτή τη χώρα να ξυπνούσαμε όλοι και ότι έχει προηγηθεί αυτά τα χρόνια να ήταν απλώς ένα κακό όνειρο και να ήταν η ζωή μας καλύτερη από ότι πριν...Η δύναμη είναι στο λαό, εμείς δίνουμε την δύναμη σε αυτούς να κανιβαλίζουν θεωρώ πως αν καταλάβει ο ψηφοφόρος ο απλός άνθρωπος πως αυτόν εξαρτάται το μέλλον αυτής της χώρας νομίζω πως τότε θα απαλλαχθούμε από πολλά δεινά και από αυτόν καθημερινό ψυχρό εκβιασμό που αν δεν ψηφιστεί αυτό δεν θα πάρετε τη δόση...