ΤΑΞΙΔΙ

Έχει την ρομαντζάδα της Σαντορίνης, την ηρεμία της Δονούσας και την «χαλαρουΐτα» της Ικαρίας. Το Καστελόριζο μπορεί να βρίσκεται εξόριστο στην ανατολικότερη άκρη της Ελλάδας και το ταξίδι για εκεί να μοιάζει ατελείωτο, όμως ο προορισμός σε αποζημιώνει και με το παραπάνω.

«Tι είναι αυτό; Πηγάδι;» «Ναι, πηγάδι. Βούτα μέσα το κεφάλι σου και μη φοβάσαι. Βούτα το και θα σου πάρει αμέσως όλες τις κακές σκέψεις. Θα δεις». Ο Ανδρέας είναι ένας άνθρωπος με σπάνιο χιούμορ, ώστε ακόμη και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, στη σκέψη του και μόνο δεν μπορώ να διώξω το χαμόγελο από τα χείλη. Ο τρόπος που εκφέρει το λόγο, που κινείται στο χώρο, η μπλούζα που φοράει, αυτά που λέει και κάνει. Είναι από τους ανθρώπους που συναντάς κάποια στιγμή στη ζωή σου για λίγα μόνο λεπτά της ώρας και τους θυμάσαι για πάντα. Ο ίδιος διατηρεί μια γκαλερί στη Χώρα της Πάτμου. Εκεί μπορείς να βρεις από εξαιρετικά έργα σύγχρονων Ευρωπαίων καλλιτεχνών έως και τις ζωγραφιές που έρχονται και κάνουν μαζί του μικρά Πατινιωτάκια (Πατινιώτες: έτσι λένε τους Πάτμιους στη γειτονιά των Δωδεκανήσων) τα πρωινά. Ωραίες μουσικές σε συντροφεύουν στο χώρο και πολλή, μα πολλή τρέλα. Ωραία τρέλα. Δημιουργική.

  Με ιδιαίτερη αρχιτεκτονική, πλούσια ιστορία, αλλά και ωραίες θάλασσες, φιλόξενα καταλύματα και εξαιρετικό φαγητό, η «παρεξηγημένη» Δωδεκανήσια μάς προσκαλεί να τη γνωρίσουμε και να την αγαπήσουμε.

Το Costa Classica και το MSC Armonia, με 3000 επιβάτες, έφτασαν στο λιμάνι του Αργοστολίου!

Οι προορισμοί δεν είναι απαραίτητα γνωστοί σε λίγους μυημένους. Τα όμορφα πράγματα εξάλλου δεν μένουν για πολύ καιρό κρυφά. Θα ακολουθήσουμε το ένστικτό μας, την έμπνευση της τελευταίας στιγμής με ένα και μοναδικό σκοπό: να αποτινάξουμε από πάνω μας τη σκόνη της πόλης. Φεύγουμε λοιπόν. Έτσι στα ξαφνικά για δύο-τρεις μέρες. Δεν έχουμε ετοιμάσει πρόγραμμα, δεν έχουμε κάνει κράτηση σε δωμάτιο. Δεν χρειάζεται κιόλας. Στα μέρη που θα πάμε δεν υπάρχει λόγος να αγχωθούμε για τίποτα. Είναι μια ευκαιρία να φορτίσουμε λίγο ακόμα τις μπαταρίες, να κρατήσουμε ζωντανό το καλοκαίρι όσο περισσότερο μπορούμε.

Κάθε φορά που η σκέψη μου πλανιέται στο νησί, μια γλυκιά νοσταλγία και ένας παραπονιάρικος θυμός με κατακλύζουν. «Η Κέρκυρα με το Ποντικονήσι και τα καντούνια τα στενά» δεν είναι ακριβώς το δικό μου νησί. Το χαριτωμένο αυτό τραγούδι αφορά μάλλον τους μαθητές της πενταήμερης εκδρομής και όσους επισκέπτες αισθάνονται ανάλογα. Η δική μου Κέρκυρα δεν είναι μόνο αυτό που προτείνουν τα ταξιδιωτικά γραφεία, είναι ένας κήπος μαγικός, που αποκαλύπτεται μόνο αν αφεθείς με όλες σου τις αισθήσεις. Εκτός εποχής, για παράδειγμα, είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο, άγνωστο στους περισσότερους Ελληνες.

Καθένα από τα τρία πόδια της Χαλκιδικής έχει τον δικό του ξεχωριστό χαρακτήρα και προσελκύει διαφορετικού είδους επισκέπτες. Ωστόσο, αν δεν έχετε ακόμα επισκεφτεί τη «βασίλισσα του Βορρά», η χερσόνησος της Κασσάνδρας είναι ιδανικός προορισμός για την πρώτη φορά. Συνδυάζει αρμονικά εξωτικές παραλίες με καλοστημένα beach bars και ταβέρνες-σημεία αναφοράς για τη γαστρονομία της ευρύτερης περιοχής. Σημείο εκκίνησής μας, το αεροδρόμιο «Μακεδονία»

Ο δρόμος που οδηγεί στο νότιο άκρο του νομού Αργολίδας, θα σας οδηγήσει σε μια κωμόπολη χτισμένη αμφιθεατρικά στις δύο πλευρές μια στενής λωρίδας γης που καταλήγει στο πυκνό πευκοδάσος Μπίστι: H Ερμιόνη θυμίζει περισσότερο νησί και αυτό είναι που της δίνει ένα ιδιαίτερο χρώμα. Ανηφορίζοντας μέσα από τα πλακόστρωτα σοκάκια και τα όμορφα σπίτια της, φτάνει κανείς στην πλαγιά του αρχαίου λόφου Πρωνός, που την κορυφή του στολίζει το εκκλησάκι της Αγίας Ερμιόνης, χτισμένο σε νησιώτικο στυλ στα θεμέλια του ναού της θεάς Ήρας.

Τις φωτογραφίες τις έστειλε η αναγνώστρια του pinakio.blogspot.gr Αδαμαντία Βλάχου.

Τη λίστα με τις 25 πόλεις με την καλύτερη ποιότητα ζωής στον κόσμο κατάρτισε για έβδομη συνεχή χρονιά το περιοδικό Monocle. Στην πρώτη θέση φέτος ανέβηκε η Κοπεγχάγη, από την τρίτη θέση πέρυσι, η οποία κατακτά τον τίτλο της καλύτερης πόλης στον κόσμο για δεύτερη φορά.

Στο "ζωντανό" chat της Telegraph, οι αναγνώστες ψήφισαν ως πιο αγαπημένο προορισμό στην Ελλάδα τις Κυκλάδες με 44%, και ακολούθησαν η Κρήτη και τα νησιά του Ιονίου με 22%.

  Δεν υπάρχει λόγος να λοξοδρομήσουμε προς τα μεγάλα νησιά. Ξενιτευόμαστε σε ανέπαφες στεριές της επαγγελίας. Ξυπνάμε μέσα στη νύχτα. Ήρεμοι, επειδή απλά, έχει φεγγάρι. Ναρκωμένοι από το ιώδιο της θάλασσας, έχοντας στα χείλη τη γεύση από το δέρμα του Οδυσσέα. Όλα τα άλλα τα έχει καταπιεί η θάλασς.

   Η μοίρα όμως, τα έφερε έτσι που όλες οι θέες δεν είναι… το ίδιο εκθαμβωτικές. Κάποια εστιατόρια έχουν κάνει την τύχη τους (ή την έχουν φτιάξει αν προτιμάτε) διαθέτοντας θέα που μνημονεύεται σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη.

Για την Ικαρία, όπως και για όλα σχεδόν τα ελληνικά νησιά, έχουν δημιουργηθεί πολλά στερεότυπα και ακούγονται πολλές απόψεις που εν μέρει μπορεί και να ισχύουν, είτε να εκφράζουν διαφορετικές πλευρές και γούστα. Έτσι λοιπόν, αν δεν έχετε πάει, σίγουρα θα έχετε ακούσει για το… ελεύθερο πνεύμα του νησιού, τη χαλαρότητα και την ανεμελιά που το διακρίνει, αλλά και τη φιλοξενία των κατοίκων του. Kι όσοι το έχετε επισκεφθεί, θα γνωρίζετε σίγουρα ότι η Ικαρία είναι πολλά παραπάνω. Με μια φράση, είναι η παλιά, αυθεντική, νησιωτική Ελλάδα.