STORIES

Ένα ζευγάρι από την Ελλάδα, του οποίου η αγάπη για τη φυσική ομορφιά του κόσμου και τις μοναδικές εμπειρίες που προσφέρουν τα μακρινά ταξίδια, τους οδήγησε στην απόφαση να περάσουν τους επόμενους 6 μήνες της ζωής τους διασχίζοντας την Μαύρη Ήπειρο.

Καθώς οι 100 ημέρες πένθους για τη συμπλήρωση 20 χρόνων από τη γενοκτονία στη Ρουάντα βρίσκονται στο μέσον τους, σπαρακτικές ιστορίες βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Πρωταγωνιστές τους οι νέοι της χώρας, οι οποίοι ονειρεύονται το μέλλον κουβαλώντας τόσο τα σωματικά όσο και τα ψυχικά σημάδια της τραγωδίας.

Χάρη σε έναν φαφούτη βασιλιά του 18ου αιώνα, απολαμβάνουμε σήμερα ένα μεθυστικό γλυκό. Οι μεταβολές που υπέστη στο μεταξύ ήταν μόνο προς το καλύτερο.

Η ανακάλυψη εξετάζεται με σοβαρότητα, παρότι το Ανώτατο Αιγυπτιακό Συμβούλιο Αρχαιοτήτων μετρά περί τις 140 ανεπιτυχείς υποθέσεις για τη θέση του τάφου του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Κι αυτό, επειδή η συγκεκριμένη τοποθεσία αναφέρεται σε πηγές.

Η παραμυθένια ιστορία για την Sniffer την αλεπού και τον Τinni τον σκύλο συνεχίζεται...

Είναι Τρίτη 13 Αυγούστου 1968, ξημερώματα. Η αλεξίσφαιρη λιμουζίνα του Παπαδόπουλου, με τη συνοδεία μοτοσικλετών και αυτοκινήτων της Ασφάλειας, κατευθύνεται από τη βίλα του Ωνάση στο Λαγονήσι προς την Αθήνα. Είναι η καθημερινή καλοκαιρινή διαδρομή του δικτάτορα.

Η ιστορία τους ξεκινά στις αρχές της δεκαετίας του ’70 όταν ο επιχειρηματίας Horst Branstatter ανέθεσε στον Hans Beck, διευθυντή του τμήματος Ανάπτυξης, να δημιουργήσει ένα παιδικό παιχνίδι, το όποιο να είναι μικρό, άρα και φθηνό, και να εξελίσσεται συνέχεια.

Όταν η Κάρολ Μπάντι γνώρισε τον Νταγκ Κλαρκ, πίστεψε ότι βρήκε τον έρωτα της ζωής της. Ήταν ψηλός, νέος, μιλούσε γαλλικά και είχε ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο.

Θεωρήθηκε διαβολικό σημάδι. Αντιμετωπίστηκε ως αρρώστια, που έπρεπε να αντιμετωπιστεί με ξύλο και δεμένο χέρι. Έγινε αντικείμενο χλευασμού σε παλαιότερους πολιτισμούς. Και τελικά, χρειάστηκαν πολλοί αιώνες για να αποκατασταθεί η αριστεροχειρία.

Μια χαρακτηριστική ματιά στον τρόπο που γνωρίζονται, βγαίνουν ραντεβού, ερωτεύονται και παντρεύονται οι βορειοκορεάτες προσφέρει το άρθρο του Χι Μιν Κανγκ, ενός βορειοκορεάτη που τελικά άφησε την Πιονγιάνγκ, στην εφημερίδα Guardian.

Στον Μεσαίωνα οι εκκλησίες γίνονταν το «καταφύγιο» ερωτευμένων ζευγαριών. Σύμφωνα με την καθηγήτρια Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα, Ρουθ Μάζο Κάρας, οι ναοί τότε ήταν κάτι σαν το πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου!

Το Ολοκαύτωμα, όπως πιθανώς θα γνωρίζετε, διαπράχθηκε από ορισμένα από τα χειρότερα ανθρώπινα όντα της ιστορίας. Ωστόσο, εκτός από εκείνους οι οποίοι βρήκαν το δρόμο προς τα βιβλία- Χίτλερ, Γκέρινγκ και Χίμλερ-πολλοί διέφυγαν χωρίς γρατζουνιά, ελεύθεροι να ζήσουν την υπόλοιπη ζωής τους προσποιούμενοι ότι είναι ήπιας συμπεριφοράς μετανάσταστες, οι οποίοι μετακόμισαν στην Αργεντινή επειδή απλώς προτιμούσαν να τρώνε empanadas (κρεατοπιτάκια) και να παίζουν πόλο αντί να τρώνε λουκάνικα bratwurst και να ζουν σε μια χώρα όπου ανθεί η αυτοκινητοβιομηχανία.

Ευτυχισμένοι νύφες και γαμπροί κατέκλυσαν σήμερα το Ενετικό λιμάνι των Χανίων, λίγες ώρες πριν ανταλλάξουν όρκους αιώνιας πίστης, προκειμένου να φωτογραφηθούν με φόντο την απαράμιλλη ομορφιά του λιμανιού με επίσημη γαμήλια ενδυμασία.

1914, δημοσιεύτηκε στις γαλλικές εφημερίδες η εξής αγγελία: «Χήρος με δύο παιδιά, 43 χρονών, με ικανοποιητικό εισόδημα, σοβαρός και με γνωριμίες στην καλή κοινωνία, επιθυμεί να γνωρίσει χήρα με προοπτικές για γάμο».

"Μαθήματα ζωής"... "μεγαλείο ψυχής"... "παράδειγμα προς μίμηση"... αυτές και άλλες τόσο χιλιοειπωμένες εκφράσεις στερούνται κάθε νοήματος, μπροστά στους ανθρώπους για τους οποίους γράφτηκαν εξαρχής.

Πρόκειται για την Αυστραλή Ruth Frith που πέθανε σε ηλικία 104 ετών και η οποία πριν λίγα χρόνια είχε επισκεφθεί και την Αρχαία Ολυμπία.