ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Ο Ντίνος Κουτσολιούτσος γράφει στο www.reporter.gr για την δική του εμπειρία από την αντιμετώπιση του σεξουαλικού του προσανατολισμού από τον κόσμο:

Κάποτε μια φωτογράφος, η Αμερικανίδα Νάταλι Μπέρινγκ, μου είχε διηγηθεί μια ιστορία για την Αντζελίνα Τζολί. Η Νάταλι κάλυπτε τότε τα φωτογραφικά γυρίσματα της ταινίας «Λάρα Κροφτ» στην Καμπότζη. Εκεί γνώρισε για πρώτη φορά την ηθοποιό. Η σταρ δεν έκανε καλή εντύπωση στη Νάταλι. Της φάνηκε κακομαθημένη και ημιμαθής. Ωστόσο, σε μια συζήτησή τους σε ένα διάλειμμα, η ηθοποιός φάνηκε προβληματισμένη. Η Νάταλι τη ρώτησε αν υπήρχε κάποιο θέμα με τα γυρίσματα, αλλά η Τζολί είχε άλλα στο μυαλό της. «Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι υπήρχαν παιδιά που πεινούσαν έτσι», της είπε. «Τόση δυστυχία στον κόσμο, και εμείς δεν κάνουμε τίποτε». Ήταν η πρώτη φορά που η Τζολί αντίκριζε τέτοιες εικόνες και είχε πραγματικά πάθει σοκ.

Ένας μακροπρόθεσμος ανοδικός κύκλος ξεκινά όταν οι μακροπρόθεσμοι αγοραστές υπερτερούν των βραχυπρόθεσμων πωλητών. Στο ελληνικό χρηματιστήριο δεν έχουμε δει ακόμη μακροπρόθεσμους αγοραστές. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων και οι βασικοί μέτοχοι παραμένουν αδρανείς εν αναμονή της επιβεβαίωσης της σταθεροποίησης της κατάστασης.

Εγκαινιάστηκε χθες η 10η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης. Δεν είχα σκοπό να γράψω κάτι από την πρώτη μέρα, παρά ένα συνολικό στο τέλος. Αλλά συνέβη κάτι που καλό είναι να δημοσιοποιηθεί.

Η αμερικανική «αδυναμία εξεύρεσης ημερομηνίας», την οποία αποκάλυψε χθες Το Βήμα, για μία συνάντηση του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά με τον Αμερικανό πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα και η εκ νέου αναβολή ενός ταξιδιού του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ, αποτελεί την πιο αρνητική για την Ελλάδα είδηση των τελευταίων μηνών. Είδηση η οποία όμως, δυστυχώς, ήταν και λίαν αναμενόμενη. Κι αυτό, σε μία στιγμή που ο πρωθυπουργός της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν γίνεται δεκτός κατά τρόπο εντυπωσιακό στις ΗΠΑ.

Υπάρχει ένα παλιό ανέκδοτο για έναν καουμπόη στην Άγρια  Δύση που δεν είχε δει ποτέ του τραίνο. Βρέθηκε να περπατά πάνω στις γραμμές και όταν έφτασε το τραίνο από πίσω, αντί να βγει από τις γραμμές άρχισε να τρέχει. Όσο άκουγε πίσω το χαρακτηριστικό τσαφ-τσουφ της ατμομηχανής  και το σφύριγμα του τραίνου να πλησιάζει, τόσο ταχύτερα έτρεχε. Κάποια  στιγμή σκόνταψε και έπεσε έξω από τις γραμμές και το τραίνο πέρασε δίπλα κι έφυγε...

Επισκέπτομαι συχνά για τη δουλειά μου τα κατεχόμενα στην Παλαιστίνη. Θα ‘λεγες ότι, λόγω δημοσιογραφίας, τηλεόρασης και παλαιστινιακών, αλλά και ισραηλινών ντοκιμαντέρ, είμαι εξοικειωμένος με το Παλαιστινιακό. Ωστόσο, αυτό που ζήσαμε, με άλλους πέντε συναδέλφους από την Ευρώπη και την Αμερική, το Σάββατο 11 Μαΐου, σε ένα ερειπωμένο χωριό έξω από στην Ιερουσαλήμ, δεν ξέρω αν περιγράφεται με όσα θα διαβάσετε.

Η κυβέρνηση αποφάσισε να επιστρατεύσει τους καθηγητές. Είναι μία πράξη ακατανόητη. Κανονικά θα έπρεπε να τους αφήσει να απεργήσουν και να μην τους δώσει άλλοθι. Να μην γίνουν οι εισαγωγικές εξετάσεις για τα Πανεπιστήμια. Έτσι κι αλλιώς όλο το σύστημα βρίσκεται σε απαξία εδώ και καιρό. Η Παιδεία έχει χρεοκοπήσει σε αυτή την χώρα πριν την Οικονομία.

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ των εφημερίδων της Κυριακής, οι κύριοι Τάκης Μπάλτάκος και Δημήτρης Σταμάτης κρατούν στο «ψυγείο» το νομοσχέδιο του υπουργού Δικαιοσύνης, κ. Αντώνη Ρουπακιώτη, για τρεις λόγους:

Θυμάμαι ακόμα έναν καθηγητή της Φυσικής στο Λύκειο, που δεν είναι πια στη ζωή , να με ενθαρρύνει όταν έβλεπα μπροστά μου, αντί για άσκηση, ένα βουνό. Έναν μαθηματικό που μου έδειξε το δρόμο για να βλέπω τη Γεωμετρία ως την τέλεια άσκηση της λογικής. Και μια φιλόλογο που, αν και δεν ήμουν στη δέσμη της, επέμενε να μου εξηγεί πως δεν υπάρχει σημαντικότερο πολιτικό κείμενο από τον Επιτάφιο. Οι καθηγητές του Δημόσιου σχολείου χρόνια τώρα φωτίζουν το δρόμο των παιδιών, τους κρατάνε στ΄ αλήθεια από το χέρι τους , τους διδάσκουν πώς να μην σταματήσουν ποτέ να διεκδικούν τη γνώση.

Οι πανελλαδικές εξετάσεις είναι ένα τέρας. Υποβαθμίζουν το έργο των εκπαιδευτικών και καταδικάζουν τους μαθητές σε μια προσχηματική σχέση με την παιδεία.

Αν ο κ. Σαμαράς καταφέρει να δαμάσει το «παλαιοκομματικό χούι», να βρει τον τρόπο έκφρασης ενός πειστικού «στόρι» για τη χώρα και να βάλει τα ισχυρά συμφέροντα στη θέση που τους αρμόζει, θα κερδίσει πολύ περισσότερους «πόντους υστεροφημίας», οι οποίοι αποτελούν και το πολυτιμότερο αγαθό στην πολιτική.

Είδα το βίντεο στο διαδίκτυο. Καβγάς N. Σηφουνάκη, ως ΠΑΣΟΚ-ανήρ εναντίον Σ. Γαληνού ως ΑΝΕΞ. ΕΛΛΗΝΕΣ-ανήρ. Με μάγεψε! Είναι μορφή τέχνης. Artistic performance. Ένα εξαιρετικό δείγμα ρεαλιστικής, με ακροβασίες, υπερ-ρεαλιστικής απεικόνισης της αλήθειας. Πιο ωμής από ωμής. Εξηγούμαι.

Η σχέση των γονέων με τις εισαγωγικές εξετάσεις είναι μια πτυχή της όλης διαδικασίας διόλου δευτερεύουσα ή αμελητέα. Οι γονείς πρωταγωνιστούν.

Υπήρξαν επιχειρηματίες που παρακαλούσαν να επιστρέψουμε στην δραχμή, ελπίζοντας ότι εκείνη την ώρα θα έσβηνε ένα μεγάλο μέρος των χρεών τους. Κόμματα και πολιτικοί που επένδυσαν στην ώρα που ο ελληνικός λαός θα ζούσε μόνο με το δελτίο. Όλοι αυτοί έχουν πλέον ένα βασικό πρόβλημα προσανατολισμού: Η χώρα έχει αυξήσει τις πιθανότητές της να αφήσει πίσω της τα συντρίμμια της κρίσης.

«Σ’ έναν απρόσμενο χώρο, στο μετρό του Συντάγματος θα βρεθεί και πάλι η Εθνική Λυρική Σκηνή παρουσιάζοντας, αυτή τη φορά, μια ολόκληρη όπερα! Ο λόγος για τη «La Boheme» του Πουτσίνι που θα παρουσιαστεί την Κυριακή 12 Μαΐου (στις 18.00) στον χώρο πολλαπλών χρήσεων του σταθμού». Αυτό διαβάζουμε στον Τύπο. Κάτι περισσότερο από ενδιαφέρον.

Η Morgan Stanley προτείνει στους πελάτες της να αγοράσουν ελληνικά ομόλογα και η Ελλάς γιορτάζει. Ανοήτως, δυστυχώς. Γιατί ανοήτως; Επειδή η συμβουλή της Morgan Stanley έχει λογική βάση μεν αλλά, παράλληλα, είναι καθ΄ όλα συμβατή με την πρόβλεψη ότι η ελληνική οικονομία θα συνεχίσει να βουλιάζει, εντείνοντας περισσότερο την κοινωνική καθίζηση. Να το πω διαφορετικά: Αν εργαζόμουν για τη Morgan Stanley, την ίδια συμβουλή θα έδινα στους πελάτες της (δηλαδή, να εντάξουν και κάποια ομόλογα του ελληνικού δημοσίου, για τρεις ή τέσσερις μήνες). Κι αυτό παρά τις μελανές μου προβλέψεις τόσο για την ελληνική όσο και για την Ευρωζωνική, εν γένει, οικονομία.

Θαύμαζα τον Φρανσουά Μιτεράν κι όταν εξελέγη για πρώτη φορά, στις 10 Μαΐου 1981, κατέβηκα να γιορτάσω μαζί με τα πλήθη στην πλατεία της Βαστίλης. Ο Μιτεράν υπήρξε ένα από τα ινδάλματά μου: δεν ήταν λαϊκιστής (λόγου χάρη, υποσχέθηκε ότι θα καταργήσει τη θανατική ποινή μολονότι η πλειοψηφία των Γάλλων δεν είχε πεισθεί), σεβόταν τον εαυτό του, δεν έχασε ούτε για μια στιγμή τη σοβαρότητά του. Όσοι τον διαδέχτηκαν ήταν, συγκριτικά, φαιδρά άτομα: ο Ζακ Σιράκ - παρά μια μορφή καλοσύνης που τον χαρακτηρίζει - ο Νικολά Σαρκοζί, ο Φρανσουά Ολάντ. Ωστόσο, στη Γαλλία, όπως σε όλες τις θεσμικές κοινωνίες, η προσωπικότητα του ηγέτη, αν και επηρεάζει την καθημερινή αισθητική, ελάχιστα παρεμβαίνει στην πορεία της οικονομίας. Κι εδώ έγκειται το χρόνιο πρόβλημα της Γαλλίας.

Ενώ η δόξα λυσσομανούσε γύρω του και η Ελλάδα εμπέδωνε το όνομά του και το καταχωρούσε στους «ήρωες», ο Νίκος Γκάλης είχε να διαχειριστεί την ψυχική νόσο της πρώτης συζύγου του. Μια συνέντευξή της, σε μια εφημερίδα της τότε εποχής, ήταν αρκετή να μας κάνει όλους να ψυχανεμιστούμε ότι κάτι δεν πήγαινε καθόλου καλά με την Τζένη. Η είσοδός της σε νευρολογική κλινική επιβεβαίωσε τις φήμες.

Δύσκολα μπορεί κάποιος να χαρακτηρίσει τις 2.000 μονάδες του Γενικού Δείκτη σαν προορισμό, γιατί μοιάζουν περισσότερο με  την αφετηρία. Αυτό βέβαια μακροπρόθεσμα όταν το τοπίο θα έχει ξεκαθαρίσει.