Η μεγάλη συνέντευξη για όλα με τον ωραίο, ταλαντούχο σεφ Άκη Πετρετζίκη: ''Ναι είμαι single''

Το Kitchen Lab του Άκη Πετρετζίκη είναι πολύ διαφορετικό από τις προηγού­μενες φορές. Ένα μεγάλο χριστουγεννιά­τικο δέντρο υποδέχεται όποιον περνά την είσοδο, φωτάκια σε όλα τα παράθυρα και μέσα στο χώρο, ξύλινοι τάρανδοι, γλειφιτζούρια μπαστουνάκια και μπισκο­τάκια με τη μορφή του Ρούντολφ και γεύση κανέλας ακουμπισμένα στο με­γάλο ξύλινο μοναστηριακό τραπέζι του σαλονιού. «Για να κερνάμε όποιον έρχε­ται» μου λέει ο Άκης, που ξεπροβάλλει στο χώρο με τη χαρά μικρού παιδιού στο πρόσωπό του. «Εδώ είναι το δεύτερο σπίτι μου! Μη σου πω ότι περνάω τις πε­ρισσότερες ώρες της ημέρας εδώ, παρά στο κανονικό μου σπίτι. Εδώ ηρεμώ, μα­γειρεύω, πειραματίζομαι, δημιουργώ». Τα γύρω ράφια του χώρου είναι γεμάτα από το πρώτο του βιβλίο. «Αυτό πρέπει να το δεις. Ήταν το μεγάλο μου όνειρο! Το δού­λεψα τόσο πολύ καιρό, ώστε το βιβλίο μάς βγήκε όπως ακριβώς το θέλαμε. Πε­ρίμενα πέντε χρόνια για να έρθει η κατάλ­ληλη στιγμή και, όταν αποφασίστηκε, δουλέψαμε δύο χρόνια για να βγει». Το ξεφυλλίζουμε και κολλάμε στις τόσες πολλές διαφορετικές συνταγές. Από το «πώς να φτιάξεις γρήγορο λικέρ φρά­ουλα, σπιτικό φιστικοβούτυρο, μανιτα­ρόπιτα και τα δικά σου ζυμαρικά», μέχρι «γύρο χοιρινό» και «πειρατικό κοτό­πουλο». «Ήθελα να υπάρχουν συνταγές που να είναι οικονομικές, χρηστικές, όχι πολύ δύσκολες, να μπορούν να τις φτιά­ξουν όλοι και, φυσικά, έκρυψα μέσα τους πολλές τεχνικές μαγειρικής, ώστε να τις εφαρμόσουν όλοι». Ακουμπάει το βιβλίο στο τραπέζι και το βλέμμα του φεύγει για λίγο. «Πού το αφιέρωσες;». «Στην ομάδα μου εννοείται! Μαζί τα περάσαμε όλα, μαζί δουλέψαμε και κάναμε τις φωτογρα­φίσεις σε πολλά μέρη της Ελλάδας, αλλά και στην Αγγλία. Μακάρι να με αξιώσει ο Θεός να βγάλω κι άλλα βιβλία στο μέλ­λον, αλλά αυτό θέλει πολλή δουλειά!».

Καθώς μιλάμε, ο Άκης ετοιμάζει εσπρέσο και φέρνει να δοκιμάσουμε από τη μηλόπιτα που έφτιαξε. Κάπου εκεί, μας διακόπτουν τρία παιδιά για τα κάλα­ντα. Ο Άκης τα κερνάει μπισκοτάκια, τους δίνει χρήματα και βγάζουν όλοι μαζί φωτογραφίες. «Έλεγα κι εγώ τα κάλαντα όταν ήμουν μικρός. Έως και όταν μεγά­λωσα αρκετά, για να πω την αλήθεια. Δεν ήθελα να χάσω τα χρήματα που βγάζαμε με την παρέα μου εκείνη την εποχή. Ήταν καλό χαρτζιλίκι!». Έζησε όλα του τα παιδικά και εφηβικά χρόνια στη Θεσσα­λονίκη, τελείωσε εκεί το σχολείο, μπήκε σε μια σχολή λογιστικής και κάπου εκεί ήρθε η ανατροπή στη ζωή του. «Μεγά­λωσα καλά, δεν μπορώ να πω. Ήμουν λίγο καγκουράκος. Με τα σκουλαρίκια μου, τα μηχανάκια, τις παρέες. Όταν έβαζα στόχο να κάνω κάτι, δεν πά’ να μου έλεγαν όλοι “όχι”, εγώ θα το έκανα. Παρ’ όλα αυτά, δεν υπήρξα αλήτης, είχα σεβα­σμό στην οικογένειά μου. Δεν τους δυ­σκόλεψα, ούτε τους παίδεψα. Αν τους ρωτήσεις, θα σου πουν ότι ήμουν εντάξει παιδί. Οι δικοί μου ήθελαν να σπουδάσω και έτσι πήγα στη σχολή λογιστικής, αλλά δεν ήταν αυτό που ήθελα. Γι’ αυτό και ασχολήθηκα ενεργά με τη μαγειρική. Σπούδασα και μετά έφυγα στην Αγγλία και δούλεψα για τεσσεράμισι χρόνια εκεί. Δεν ήταν καθόλου εύκολα για μένα. Όχι τόσο στο να προσαρμοστώ, αλλά στο να βιώσω το δύσκολο κλίμα που επικρατεί μέσα στις κουζίνες. Υπάρχουν νεύρα, ένταση, χρειάζεται πειθαρχία και ταχύ­τητα. Αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να δου­λέψω σε εστιατόριο. Έχει πάρα πολλές απαιτήσεις και όταν το έκανα επί δύο χρόνια στο εστιατόριο του Michel Rοux, ήμουν επτά ημέρες την εβδομάδα εκεί. Θα έρθει, όμως, η ώρα που θα το ξανα­κάνω». Κι αυτή είναι η απάντησή του στα κακόβουλα σχόλια ότι είναι «καθαρά τη­λεοπτικός μάγειρας», όπως είχαν δηλώ­σει πρόσφατα κάποιοι από τους συναδέλφους του. «Το να σε χαρακτηρί­ζουν “τηλεοπτικό” δεν είναι κακό, γιατί τηλεόραση κάνουμε, κακά τα ψέματα. Δεν το είδα σαν επίθεση, ο καθένας μπο­ρεί να πει ό,τι θέλει, δεν με πειράζει. Όταν έρθει το κατάλληλο timing, θα ξα­ναδουλέψω σε εστιατόριο και θα ξανα­βγάλω βιβλίο. Όπως έγινε και φέτος με τις εκπομπές. Τόσα χρόνια δεν είχα δική μου εκπομπή και τώρα έχω δύο. Προφα­νώς, τώρα ήταν η σωστή ώρα. Δεν βιάζο­μαι να τα κάνω όλα μαζί!».

Η καθημερινή εκπομπή του, Κάν’ το Όπως ο Άκης, γνωρίζει μεγάλη επιτυχία και πολλές φο­ρές είναι πρώτη στη ζώνη της. «Πάμε πολύ καλά, αλλά δεν το βλέπω ανταγω­νιστικά. Είναι κάτι εντελώς διαφορετικό απ’ ό,τι προβάλλεται εκείνη την ώρα στα άλλα κανάλια, οπότε λογικό είναι μια με­ρίδα του κόσμου να μας προτιμά. Σέβο­μαι τις εκπομπές των άλλων καναλιών που παίζουν απέναντί μας και μπορώ να σου πω ότι, αν έβλεπα τηλεόραση εκείνη την ώρα, σίγουρα δεν θα έχανα τον Φώτη και τη Μαρία. Για μένα ο Σεργουλόπου­λος και η Μπακοδήμου κάνουν μία εκ­πομπή που βασίζεται στο χιούμορ, με όλη τη σημασία της λέξης. Είναι καλο­προαίρετοι, δεν προσβάλλουν κανέναν και γελάς με όσα λένε. Τους χαίρομαι πραγματικά!». Όπως χαίρεται πολύ όταν συγκεντρώνεται με την ομάδα του και βλέπουν τη Λίστα του Άκη, τη δεύτερη εκπομπή του, που προβάλλεται στο prime time του Mega. Τι διαφορετικό έχει από τις τόσες εκπομπές μαγειρικής που έχουν κατακλύσει τις οθόνες μας; «Για μένα έχει διαφορετική σκηνοθετική προ­σέγγιση, δείχνουμε και την ανθρώπινη πλευρά και μαγειρεύουμε με τον κόσμο. Όμως πρέπει να πω κι ένα παράπονο. Όποτε παρακολουθώ ρεπορτάζ στην επαρχία, νιώθω άβολα, γιατί πάντα βλέ­πεις το δημοσιογράφο να πηγαίνει έχο­ντας την απαίτηση να του μιλήσει ο κάτοικος στο χωριό, λες και είναι ανώτε­ρός του. Αυτό με ενοχλεί, γιατί κι εγώ από επαρχία είμαι και δεν αισθάνομαι κατώ­τερος από τους άλλους, γι’ αυτό και όπου πάμε, προσεγγίζουμε τον κόσμο με με­γάλη ευγένεια». Θα ήθελε να κάνει κι άλλα πράγματα στην τηλεόραση; «Εννο­είς εκπομπή που δεν έχει σχέση με τη μαγειρική; Δεν νομίζω ότι μπορώ! Μπλο­κάρω και χάνω τα λόγια μου. Μόνο όταν πιάνω το μαχαίρι και είμαι πίσω από τον πάγκο λύνομαι και γίνομαι ο εαυτός μου!».

Κι αυτό είναι άλλο ένα χαρακτηριστικό που τον διακρίνει. Όπως και το χιούμορ. Για να μην αναφέρω την ατάκα που λέει συχνά γελώντας, το «Οχ, Παναγία μου!». «Μου αρέσει να κάνω πλάκα, να αστειεύ­ομαι με όλους. Πολλές φορές το κάνω κι από αμηχανία, όταν δεν έχω να πω κάτι ή όταν έχω και θέλω να το κρύψω». Ο Άκης, ως κλασικός Ιχθύς, είναι πολύ ευ­αίσθητος. «Υπάρχουν φορές που τα κρα­τάω όλα μέσα μου, που λέω ένα αστείο και τελειώνω το θέμα εκεί. Όταν όμως πάω σπίτι, μπορεί να “πέσω” και να με πάρει από κάτω. Δεν μοιράζομαι εύκολα τα προβλήματά μου, προτιμώ να τα λύνω μόνος μου. Γιατί να επιβαρύνω τους άλ­λους; Κι όταν με παίρνει από κάτω, κά­που εκεί σκέφτομαι πόσο τυχερός είμαι που υλοποιώ τα όνειρά μου. Τι παράπονο να έχω;». Χωρίς να υποτιμά τη δουλειά και τις προσπάθειές του, αποδίδει το με­γαλύτερο μέρος της επιτυχίας του στην τύχη. «Υπήρξα πολύ τυχερός, ό,τι και να λέμε. Άλλοι μάγειρες, πολύ σπουδαίοι, δουλεύουν τριάντα και σαράντα χρόνια και δεν καταφέρνουν να διακριθούν ή να γίνουν γνωστοί ή ακόμα να βγάλουν κι ένα βιβλίο. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν εί­ναι καλοί. Γι’ αυτό νιώθω τυχερός και ευ­γνώμων, γιατί νιώθω ότι μου έχουν προσφερθεί όλα! Άντε, το μόνο που μου λείπει είναι ο ύπνος, γιατί κοιμάμαι τέσ­σερις ή πέντε ώρες την ημέρα». Όπως κάνει τα τελευταία χρόνια, όπως έκανε και χθες που κοιμήθηκε στις 2.00 και ξύ­πνησε στις 6.00 το πρωί. «Όταν γυρίζω από το εργαστήριο στο σπίτι μου, κάθο­μαι στον υπολογιστή, δίνω οδηγίες στην ομάδα μου, τους συντονίζω, βλέπω συ­νταγές, παίρνω ιδέες και κοιμάμαι αργά. Αλλά έχω συνηθίσει έτσι που 5.30, το πολύ 6.00, είμαι όρθιος. Κάνω μπάνιο, τρώω το πρωινό μου, τσεκάρω τις δου­λειές και τις υποχρεώσεις που έχω να κάνω και μετά δίνω μία ώρα κενό στον εαυτό μου για να χαλαρώσει λίγο στον καναπέ πριν φύγω. Αυτό κάνω πάντα».
Αυτό έκανε και σήμερα το πρωί, όταν βγήκε από το σπίτι του στην Αγία Παρα­σκευή, όπου μένει, και είδε πάνω στη μηχανή του σπασμένα αυγά. «Σ’ το λέω και γελάω, αλλά δεν είναι αστείο πια. Από τότε που έγινα γνωστός, είναι κάποιος που σχεδόν κάθε μέρα μού πετάει αυγά στο καπό του αυτοκινήτου και στη μη­χανή. Αυγά και σκουπίδια. Να φαντα­στείς ότι πρέπει να αλλάξω αυτοκίνητο και το σκέφτομαι, γιατί θα το καταστρέ­ψει κι αυτό, όπως έκανε με το προηγού­μενο! Αλλά θα τον πιάσω, πού θα πάει; Ο τύπος πρέπει να με μισεί, σου λέω. Ο κόσμος απλά με σταματάει στο δρόμο και μου μιλάει. Ως εκεί. Δεν υπάρχουν ακραίες αντιδράσεις».

Ο Άκης δεν έχει πλέον καθόλου ελεύ­θερο χρόνο, αφού όλη του η μέρα είναι γεμάτη υποχρεώσεις. «Έχω χαθεί από την οικογένειά μου, από τους φί­λους μου, από όλους. Ευτυχώς οι δικοί μου άνθρωποι δεί­χνουν κατανόηση!». Και με την προσωπική ζωή τι γί­νεται; «Ένας μάγειρας δύ­σκολα έχει προσωπική ζωή. Δεν μπορείς να απο­λαύσεις αργίες, γιορτές, Χριστούγεννα, Πάσχα. Πάντα είσαι σε μια κουζίνα με 50 βαθμούς, ενώ οι άλλοι βρίσκονται έξω, διασκεδάζουν και χαμογελούν. Αυτή είναι η φύση της δουλειάς μας». Μου δίνει μια πρώτης τάξης πάσα για να του υπενθυ­μίζω τις δηλώσεις του περί γάμου και οικογένειας. «Φυσικά και θέλω να κάνω οικογένεια και θα κάνω τα πάντα για να τα συνδυάσω σωστά, αλλά δεν είναι ακόμα η ώρα. Προτεραιότητα έχει η δου­λειά μου».

Αφού φτάσαμε στο προσωπικό κομ­μάτι, τον ρωτάω ευθέως για το τέλος της σχέσης του με την Demy, μετά από τριά­μισι χρόνια, όπως αναφέρουν τα τελευ­ταία δημοσιεύματα. Δεν επιβεβαιώνει ούτε διαψεύδει τίποτα. Για ποιο λόγο, άλλωστε; Σε μια δυνατή σχέση τριάμισι χρόνων –με μια κοπέλα που, μέχρι πρό­τινος, δήλωνε πολύ ερωτευμένος κι εκείνη το ίδιο– δεν μπορείς να προδια­γράψεις τίποτα. Δέθηκαν πολύ και πέρα­σαν πολλά. Μαζί. Κι αυτό είναι που μετράει. Κανείς δεν ξέρει λοιπόν –ούτε οι ίδιοι– αν το τέλος θα είναι οριστικό. Ο χρόνος θα δείξει. Γιατί ο χρόνος έχει το δικό του μέτρημα. Ο ίδιος είναι ξεκάθα­ρος σε ένα πράγμα: «Δεν θέλω να μιλήσω για αυτό. Δεν υπάρχει λόγος. Σέβομαι τη Δήμητρα και δεν θέλω να αναφερθώ σε όλα αυτά που με ρωτούν. Και στην πα­ρουσίαση του βιβλίου μου, όπου είχαν έρθει δημοσιογράφοι και με ρωτούσαν, δεν είπα κάτι κι ούτε πρόκειται να πω. Ο κόσμος δεν με ρωτάει για τα προσωπικά μου, μόνο για τις συνταγές».

Το βλέμμα του σκοτεινιάζει λίγο και το στρέφει χαμηλά. Τον κοιτάζω και μου χαμογελά αινιγματικά, φτιάχνο­ντας το σακίδιό του. Βγαίνουμε μαζί έξω, ο Άκης ανεβαίνει στη μηχανή του και φεύγει για να προλάβει τα επόμενα ραντεβού του.

Πηγή: Πρώτο Θέμα