Story: Η αληθινή ιστορία του Mohed Altrad - κατάφερε από το τίποτα να δημιουργήσει μια αυτοκρατορία να να μπει στην λίστα του Forbes! (φωτό)

Για να μπορούν να γιορτάζουν τα γενέθλιά του τα παιδιά του αποφάσισαν να ορίσουν ως ημέρα γενεθλίων του την 9η Μαρτίου, όσον αφορά την χρονιά της γέννησής του επέλεξε μια όταν έφτασε στο Μονπελιέ της Γαλλίας, το 1948 του φάνηκε ως η κατάλληλη χρονιά. Ο Altrad δεν μιλούσε γαλλικά και ως μετανάστης σε μια ξένη χώρα δεν ήξερε κανέναν και έμαθε να επιβιώνει με ένα γεύμα την ημέρα.
Σήμερα το όνομά του είναι γνωστό σε όλο το Μονπελιέ, αφού επαναλαμβάνεται άπειρες φορές στους ασημί τοίχους του σταδίου ράγκμπι της τοπικής ομάδας, που πρόσφατα μετονομάστηκε για τον Altrad και την ομώνυμη εταιρία του. Από τη θέση του ιδιοκτήτη ο Altrad, φορώντας ένα μπλε παλτό που τονίζει τα γκρίζα σγουρά μαλλιά του, κοιτάζει τις κενές θέσεις του σταδίου, που συνήθως φιλοξενούν περίπου 15.000 θεατές. "Είναι παράξενο" λέει "Συνήθως οι άνθρωποι έχουν τα ονόματά τους σε πράγμα όταν έχουν πια αλλάξει ζωή".

Της Εύας Κιόρρι - News247.gr

Το κοινωνικό καθήκον τον καλούσε. Το 2011 ο δήμαρχος του Μονπελιέ αποφάσισε να επισκεφθεί τον πλουσιότερο κάτοικο της πόλης, ζητώντας του να εγγυηθεί την οικονομική επάρκεια της τοπικής ομάδας ράγκμπι, έτσι ο Altrad, που δεν είχε παρακολουθήσει ποτέ στη ζωή του αγώνα, αποφάσισε να την αγοράσει. Τώρα οι νέοι ιδιοκτήτες της ομάδας δεν χάνουν ούτε αγώνα, φέροντας στο σακάκι μια κόκκινη καρφίτσα ένα σύμβολο της Λεγεώνας της Τιμής , ισοδύναμο του ιππότη της Γαλλίας, που έλαβε το 2005.
Φαίνεται πως ο Altrad αποτελεί τον Horatio Alger της Γαλλίας, καθώς κατάφερε να ξεπεράσει την ταπεινή ΑΡΧΗ του και να δημιουργήσει την εταιρία του Altrad Group, που προμηθεύει σκαλωσιές και να τη μετατρέψει σ'έναν κολοσσό με τα έσοδα να ξεπερνούν το 1 δισεκατομμύριο. Οι σκαλωσιές ένα χαμηλής τεχνολογίας πολύτιμο εργαλείο για τις κατασκευές, που έχει όμως τις ρίζες του στην αρχαία Αίγυπτο, τον βοήθησε να κερδίσει μια θέση στη λίστα των πλουσιότερων ανθρώπων του κόσμου.

Η εταιρεία δεν αρκέστηκε στις σκαλωσιές αλλά ανέλαβε και την προμήθεια άλλων οικοδομικών υλικών. Μετά από περίπου 25 χρόνια ο Altrad είδε τα έσοδα της εταιρίας να αυξάνονται και τις πωλήσεις να διπλασιάζονται τα τελευταία πέντε χρόνια. Ο ίδιος κατέχει το 80% των μετοχών, που η αξία τους ξεπερνά το 1 δισεκατομμύριο ευρώ εξασφαλίζοντας του μια θέση στη λίστα FORBES.
Η εταιρία του δραστηριοποιείται σε περισσότερες από 100 χώρες, ακόμη και στην Αμερική, ωστόσο οι περισσότεροι πελάτες του βρίσκονται στην Ευρώπη και κυρίως στη Γαλλία. Γεγονός που χρίζει το ίδιο και την περιουσία του σε φάρο της οικονομίας και στον αντίποδα μια χώρα που φωνάζει “Je Suis Charlie”, μετά το μακελειό στο Παρίσι και με τους Γάλλους αραβικής καταγωγής να πασχίζουν με τη φτώχεια.
Ο Altrad προχωράει μόνο μπροστά. Όταν έφτασε στη Γαλλία, τον υποδέχθηκαν με μια σειρά από αντιαραβικά και ρατσιστικά επίθετα, καθώς η αλγερινή επανάσταση ήταν πολύ φρέσκια στη μνήμη των νέων του συμπατριωτών. Έμαθε τόσο καλά Γαλλικά που εξελίχθηκε σε μυθιστοριογράφο, τότε έχτισε μια παγκόσμια εταιρία σε μια χώρα που γνωρίζει πως το στήριγμα της οικονομίας απαιτεί ένα επιχειρηματικό άλμα. Έτσι ξεκίνησε μια επιχείρηση που έπαιξε βασικό ρόλο στην διατήρηση της γαλλικής αρχιτεκτονικής, που είναι τόσο συνυφασμένη με τη ψυχή των Γάλλων, όπως και το μπορντό και οι μπαγκέτες.

Ο Altrad έχει να επισκεφθεί τη Συρία από το 1972, όταν αποφάσισε να επισκεφθεί τον αποξενωμένο πατέρα του, "Γρήγορα κατάλαβα ότι δεν μπορώ να γυρίσω", θυμάται "Να γυρίσω που; Το εισιτήριό μου ήταν χωρίς επιστροφή",τονίζει. "Αν διαβάσεις άρθρα για μένα, πάντα γράφουν 'Είναι Γάλλος Συριακής καταγωγής', γιατί πρέπει να το αναφέρουν  αυτό;", αναρωτιέται.
Μάλιστα, η ανάγκη να απομακρυνθεί όσο το δυνατόν περισσότερο από το παρελθόν τον κάνει να μιλά σπάνια για αυτό. Στην τρυφερή ηλικία των τεσσάρων ετών έχασε τη μητέρα του, την οποία ο πατέρας του είχε βιάσει, από μια σοβαρή ασθένεια. Ο πατέρας του, που ήταν ένα ισχυρός αρχηγός της φυλής, τον αποκήρυξε, ο αδελφός του Altrad , ο οποίος ζούσε με τον πατέρα τους , έχασε τη ζωή του από τις καταχρήσεις.
 

Η σχέση του με το παρελθόν

Έτσι μικρός Mohed ανατράφηκε από τη γιαγιά του σε μια σκηνή στην έρημο να περιπλανιέται με τη φυλή, που κύρια ασχολία της ήταν τα αιγοπρόβατα και οι καμήλες. Η γιαγιά του Altrad αρνήθηκε να τον αφήσει να πάει στο σχολείο, επιμένοντας ότι οι βοσκοί δεν είχαν καμία σχέση με τα βιβλία. Ωστόσο εκείνος την αψήφησε και πήγαινε κάθε μέρα στο σχολείο, ακόμη και αν χρειαζόταν να περπατήσει χιλιόμετρα ξυπόλητος στους αμμόλοφους για να φτάσει. Ο ίδιος πίστευσε πως η εκπαίδευση άξιζε τον κόπο και τις θυσίες, μάλιστα όπως αναφέρει ήταν στο περιθώριο ακόμη και των προτύπων των Βεδουίνων και γι' αυτό οι συμμαθητές του κορόιδευαν.

"Ήταν το ένστικτο, ήξερα ότι ήμουν καταδικασμένος και η μόνη μου ευκαιρία ήταν το σχολείο", θα πει ο ίδιος.
Στα επτά του ο πατέρας του εμφανίστηκε στη ζωή του και του αγόρασε ένα ποδήλατο ένα σπάνιο θησαυρό στην έρημο. Το πρώτο του επιχειρηματικό εγχείρημα ήταν να νοικιάζει το ποδήλατο σε άλλα αγόρια, ενώ χρησιμοποιούσε τα χρήματα για να αγοράσει σχολικά είδη.
Λίγα χρόνια αργότερα πήγε να ζήσει με έναν συγγενή κοντά Raqqa, τη σημερινή έδρα του Ισλαμικού Κράτους. Κατάφερε να πάρει το απολυτήριό του αποφοιτώντας πρώτος και κέρδισε μια υποτροφία για σπουδές στη Γαλλία από τη συριακή κυβέρνηση. 
"Δεν είχα σπουδαία όνειρα εκείνη την εποχή, μόνο τη φιλοδοξία να μην αποδεχτό το πεπρωμένο μου", δηλώνει ο Altrad.
Το 1969 έφτασε στο Μονπελιέ, μια πόλη κοντά στα παράλια της Μεσογείου και ανάμεσα στα σύνορα της Γαλλίας με την Ισπανία. Χρειάστηκε μερικούς μήνες για να μάθει τη γλώσσα, λίγο αργότερα άρχισε να σπουδάζει φυσική και μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο του Μονπελιέ, καταλαβαίνοντας μόνο το ένα δέκατο από όσα εξηγούσαν οι καθηγητές.
Στις αρχές της δεκαετίας του 70' μετακόμισε στο Παρίσι όπου έκανε διδακτορικό στη πληροφορική, εκεί γνώρισε και τη μέλλουσα γυναίκα του που σπούδαζε στο ίδιο πανεπιστήμιο. Παράλληλα με τις σπουδές του εργάστηκε ως μηχανικός σε εταιρία τεχνολογικών συστημάτων, η οποία τον βοήθησε να αποκτήσει της προϋποθέσεις για να πάρει τη γαλλική ιθαγένεια.
Αργότερα, πέρασε τέσσερα χρόνια στο Αμπού Ντάμπι, όπου εργαζόταν για την εθνική εταιρεία πετρελαίου, λόγω των χαμηλών φορών κατάφερε να βάλει στην άκρη μερικές εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια, μέχρι που το συμβόλαιό του έληξε το 1984. Έτσι, επέστρεψε στο Παρίσι, όπου μαζί με τρεις φίλους του δημιούργησε και πούλησε ένα λογισμικό για φορητούς υπολογιστές. Σύντομα, κέρδισε 600.000 δολάρια τα οποία δεν ήξερε τι να τα κάνει.
Τον Αύγουστο του 1985, ενώ βρισκόταν σε διακοπές με τη σύζυγό του στην ιδιαίτερη πατρίδα της το Florensac, ένα γείτονας τον ρώτησε αν θα τον ενδιέφερε να αποκτήσει μια χρεοκοπημένη εταιρία που κατασκεύαζε σκαλωσιές. Η εταιρία που είχε περίπου 200 εργαζόμενους έχανε κάθε χρόνο εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια, με το χρέος της στις τράπεζες να συσσωρεύεται. Παρόλο που δεν είχε ιδέα για αυτόν τον κλάδο, αφού δεν γνώριζε καλά καλά τη λέξη "σκαλωσιά" στα γαλλικά αποφάσισε να αγοράσει την εταιρεία μαζί με τον Richard Alcock , τον Βρετανό φίλο από το Αμπού Ντάμπι, που ήταν και συνεργάτης του στο λογισμικό των υπολογιστών. Ο Altrad κατείχε το 90% των μετοχών της εταιρίας.

"Ήταν ένα προαίσθημα, είδα ότι το προϊόν ήταν πολύ χρήσιμο, δεδομένου ότι οι σκαλωσιές είναι απαραίτητες σε κάθε τομέα, όπως τις Κατασκευές, τα διυλιστήρια και τα αεροδρόμια", αναφέρει.
Αμέσως στρώθηκε στη δουλειά και έδωσε στους εργάτες του να καταλάβουν πως το αφεντικό είχε πάρει πολύ σοβαρά το ρόλο του. "Τους είπα ότι είχα βάλει όλα τα χρήματα που είχα κερδίσει τα τελευταία πέντε χρόνια. Έτσι σκέφτηκαν «Πιστεύει σε μας»".
Μέσα σε ένα χρόνο η εταιρεία κατάφερε να εξασφαλίσει ένα μικρό κέρδος και να εξάγει στην Ισπανία και την Ιταλία. "Ποτέ δεν μιλούσε για τις φιλοδοξίες του", θυμάται ο Alcock "Ο στόχος ήταν απλά να μεγαλώσει την επιχείρηση."
Αυτή του η φιλοδοξία συνάντησε εμπόδια όταν ο Altrad αποφάσισε να αγοράσει μια γαλλική εταιρία που έφτιαχνε χειρουργικά γάντια, "Πολύ γρήγορα , κατάλαβα ότι ήταν ένα λάθος", λέει "Η δύναμη μας είναι να είμαστε συγκεντρωμένοι στην βασική μας επιχείρηση". Έτσι, πούλησε την εταιρία και αγόρασε μπετονιέρες , εργαλεία κατασκευής και άλλα προϊόντα που θα προσέλκυαν τους πελάτες του.

Ωστόσο, εξαιτίας της ύφεσης των πρώτων ετών  τις δεκαετίας του 1990, η νεοσύστατη εταιρία έχασε το ένα τέταρτο των εσόδων της σε, μόλις, έξι μήνες. Αυτό που την έσωσε ήταν το γεγονός ότι ο Altrad είχε αντιληφθεί το πρόβλημα και προχώρησε σε μείωση του εργατικού δυναμικού.
Προσπαθώντας να ξεπεράσει την κρίση ο Altrad ήρθε αντιμέτωπος με ένα ακόμη πρόβλημα όταν διαπίστωσε ότι οι τράπεζες δεν θα προχωρούσαν στον δανεισμό ενός επιχειρηματία Συριακής καταγωγής χωρίς εμπειρία στον κλάδο, παρά τους αριθμούς που καταγράφονταν στο ισολογισμό. Επομένως, αναγκάστηκε να επεκτείνει την επιχείρησή του με τον ίδιο τρόπο που την ξεκίνησε. Γρήγορα προχώρησε στην εξαγορά μικρότερων ανταγωνιστικών επιχειρήσεων που απειλούνταν με χρεοκοπία και τις μετέτρεπε σε πηγή κέρδους. "Πάλεψα πολύ εκείνη την περίοδο  και σπατάλησα πολύ χρόνο, επειδή δεν με εμπιστεύονταν", αναφέρει.

Όλη η συνέχεια εδώ - news247.gr

Πηγή: Forbes