Top Woman η Έφη Μπαρτατίλα - Οδηγεί τριαξονικό & ''σπάει'' τα ταμπού σε ένα κατεξοχήν ''αντρικό'' επάγγελμα!

Η Έφη Σκουρολιάκου-Μπαρτατίλα, μια τέτοια περίπτωση είναι. Από νοικοκυρά που μεγάλωνε παιδιά, ανέβηκε στο φορτηγό και έσπασε τα ταμπού, κέρδισε εμπιστοσύνες, έφυγε γρήγορα μπροστά, κι απέδειξε ότι τίποτα δεν είναι μόνο έτσι όταν θέλεις και μπορείς!

Η μοναδική στη Ρόδο φορτηγατζού, κατά το κοινώς λεγόμενο, σύζυγος του Νίκου Μπαρτατίλα, τον έχει το δυναμισμό πάνω της, μα έχει και μια συστολή το βλέμμα της, ένδειξη υγιής και αποτέλεσμα ίσως των χτυπημάτων της μοίρας που ήταν δυνατά και καθοριστικά αφού μέσα σε δύο χρόνια ενώ έχασε την αδελφή της σε τροχαίο, έχασε σε τροχαίο και τον 17χρονο γιό της! Η τραγική ειρωνεία της μοίρας είναι πως και στις δύο περιπτώσεις είχε εμπλοκή ένα φορτηγό!

Πήγα εκεί  που δούλευε να τη συναντήσω, λίγες μέρες μετά τη γιορτή της γυναίκας, που δεν συμβολίζει τίποτα πια δεν περιλαμβάνει καν εκείνα τα άσκοπα ξενύχτια των γυναικών για να τη γιορτάσουν!

Κατέβηκε από το τετραξωνικό, μου χαμογέλασε και είδα πως για κάποιους ανθρώπους όλα είναι δυνατά!

Πώς έγινε και ανεβήκατε να οδηγήσετε φορτηγό, μιλήστε μου για την ιστορία σας πριν απ’ αυτό;
Στη Ρόδο ζούμε ως οικογένεια από το 1989. Είμαι από τη Λιβαδειά. Ο σύζυγός μου ο Νίκος ήταν στα χωματουργικά από τότε, εγώ ήμουν στο σπίτι με τα παιδιά. Από το 1991 ξεκίνησε να αυξάνεται η δουλειά μας αφού στη Ρόδο τότε γινόταν μεγάλη ανοικοδόμηση και σιγά-σιγά τα μηχανήματα έφτασαν να γίνουν πολλά, τα παιδιά μεγάλωσαν, εγώ άρχισα να εργάζομαι σε ξενοδοχεία, αλλά όταν πήραμε το πρώτο φορτηγό ανέβηκα εγώ, κι έτσι από το 1997 οδηγώ φορτηγό.

Έτσι ξαφνικά, είχατε κάποια εμπειρία στα μεγάλα οχήματα;
Επειδή στην Λειβαδιά από μικρό παιδί έχω κάνει και αγροτικές δουλειές, οδηγούσα τρακτέρ από 10 χρονών και αγροτικά μηχανήματα, το φορτηγό μπορώ να πω ότι ήταν η εξέλιξη αυτής της… πορείας (γελάει).

Πώς ήταν η πρώτη φορά που είδατε το δρόμο από τόσο ψηλά;
Μου φάνηκε ότι είναι πολύ ψηλά, φοβόμουν, τι να πούμε τώρα… Ευτυχώς το πρώτο διάστημα ερχόταν μαζί μου ο σύζυγός μου ως συνοδός και με βοηθούσε σε δυσκολίες που παρουσιάζονταν. Σε βουλιάγματα, τραβήγματα, να σε τραβήξουν δηλαδή με συρματόσχοινα για να βγει το φορτηγό… Το χειμώνα συμβαίνει πολύ συχνά αυτό. Άλλη μια μεγάλη δυσκολία για μένα τότε ήταν που μόλις ξεκίνησα άρχισαν να βάζουν σε εφαρμογή το νόμο να σκεπάζεται το φορτίο. Ο νόμος υπήρχε, αλλά τότε άρχισαν να γράφουν με πρόστιμα και ανέβαινα πάνω στην καρότσα να σκεπάζω με το μουσαμά ό,τι φορτίο είχα. Και καλά να ήταν χώμα γιατί αν ήταν κλαδιά, βάτοι και άλλα σχετικά ήταν ακόμα πιο δύσκολο για μένα. Τα τελευταία χρόνια, ευτυχώς, αυτοματοποιήθηκε το σύστημα σκέπασης.

Στο δρόμο πως σας αντιμετώπιζαν οι άντρες, μια μακρομαλλούσσα μελαχρινή… Πόσο σας αποδέχτηκαν οι συνάδελφοι;
Ήταν βέβαια περίεργο γι αυτούς να βλέπουν όπως λέτε, μια μακρομαλλούσσα να κουμαντάρει τετραξονικό. Όλα τα βλέμματα ήταν πάνω μου και πειράγματα από τους άντρες είχα και στο δικό μας χώρο και στο δρόμο από τους άλλους οδηγούς. Κάποιοι οδηγοί με σταματούσαν και με ρωτούσαν αν έχω δίπλωμα… Μου ζητούσαν να τους το δείξω, κι αν έχω, θα σκίσουν το δικό τους, όπως μου έλεγαν. Όταν τους έδειχνα το δίπλωμα σταματούσαν την κουβέντα γιατί πριν τόσα χρόνια τουλάχιστον δεν ήταν εύκολο αυτό για μια γυναίκα. Θεωρούσαν ότι είμαι παράνομη στο δρόμο. Και στο δάσκαλο που πήγα για δίπλωμα Γ΄ κατηγορίας δεν του φάνηκε περίεργο γιατί ήμουν κι η πρώτη που είχε βγάλει δίπλωμα για χιλιάρα μηχανή, οπότε με είχε μάθει.

Μεγάλη εξοικείωση έχετε με τα …μηχανοκίνητα!
Σκοπός είναι να μη φοβάσαι. Xειρίζομαι όλα τα χωματουργικά δηλαδή φορτωτή, περιστρεφόμενη, φορτωτάκι, JCB…

Οδοστρωτήρα όχι ακόμα;
Και οδοστρωτήρα, όλα τα χωματουργικά.

Οι συνάδελφοί σας φορτηγατζήδες πως σας αντιμετώπισαν;
Πέρασαν χρόνια για να με αποδεχτούν, εκεί ήταν η μάχη. Μια μέρα ο σύζυγός μου με είχε συστήσει σε ένα φορτηγατζή ως «συνάδελφο»  και η απάντηση η δική του ήταν: «έ, όχι και συνάδελφος…»!

Τώρα πια σας δίνουν τη σειρά τους για να φορτώσετε ως γυναίκα ή δεν υπάρχουν αυτά;
Κανείς δε δίνει τη σειρά  του. Δεν έχει σημασία στο χώρο το δικό μας αν είσαι γυναίκα, θα περιμένεις τη σειρά σου, δεν υπάρχουν ευγένειες σ΄ αυτό. Τώρα όλοι με αποδέχονται, μου βγάζουν το καπέλο.

Είναι σκληρή η καθημερινότητά σας!
Είναι ευθύνη, είναι σαν να οδηγείς μία βόμβα. Είναι 11 μέτρα μήκος μέσα στο δρόμο, μ΄ ένα φορτίο μεικτοβαρές 33 τόνων (σύνολο φορτηγό-φορτίο). Πρέπει να είσαι συγκεντρωμένη, πειθαρχημένη και επειδή η καμπίνα των φορτηγών αυτών είναι κλειστή η επαφή με το γύρω χώρο και το πίσω μέρος του δρόμου γίνεται μόνο με τους δύο καθρέφτες, του οδηγού και του συνοδηγού. Η μόνη πολυτέλεια που παρέχω στον εαυτό μου είναι η ευρυχωρία της καμπίνας μου η οποία είναι καμπίνα μεγάλων αποστάσεων, νταλίκας δηλαδή και έχει πολλά εξτρά.

Επομένως ο οδηγός μεγάλου οχήματος έχει το νου του στο πίσω μέρος τους δρόμου!
Πίσω είναι ο φόβος και πρέπει να τον ελέγχεις το δρόμο με τους καθρέφτες γιατί πολλές φορές δεξιά σου προσπερνούν τα μηχανάκια. Τα μηχανάκια είναι το πιο επικίνδυνο στο δρόμο.

Έτσι χάσατε εσείς το γιό σας, με μηχανάκι από ένα φορτηγό!
Το 2005 έχασα το γιό μου 17 χρονών. Τον είχαμε μαζί μας το Βασίλη, στη δουλειά. Σκοτώθηκε με το μηχανάκι. Είχα σχολάσει, ήμασταν στο σπίτι, είχε πάει βόλτα να δει τους φίλους του και τον πήρα τηλέφωνο να’ ρθει για δουλειά. Την ώρα που ερχόταν να πάρει το φορτωτάκι να πάει για δουλειά έγινε το μοιραίο. Μου τηλεφώνησαν, μου είπαν ότι τραυματίστηκε, έτρεξα, είδα το παιδί μου πεσμένο στην άσφαλτο.

Πώς αντέξατε μετά απ΄ αυτό;
Η δουλειά για μένα έγινε πιο μεγάλη ανάγκη. Ήθελα να φεύγω από το σπίτι, ήταν διέξοδος, τα πάντα και στη δουλειά μου θύμιζαν κάτι. Έπρεπε να στηρίξω το σύζυγό μου που ήταν σε κακή ψυχολογική κατάσταση, τον άλλο μου γιό που ήταν φοιτητής… Η γυναίκα έχει πολλούς ρόλους και μεγάλη ευθύνη και για το καλό και για το κακό. Δύο χρόνια πριν είχα χάσει την αδελφή μου σε τροχαίο. Έπεσαν με το αυτοκίνητο με το γαμπρό μου πίσω από μια νταλίκα, κι η αδελφή μου σκοτώθηκε επιτόπου. Όταν σκοτώθηκε το δικό μου παιδί κατάλαβα ακριβώς τον πόνο της μάνας μας.

Δεν περιμένει κανείς ν’ ακούσει κάτι τέτοιο βλέποντάς σας!
Ο καθένας, λέει, το Γολγοθά που περνάει δεν τον ξέρει κανείς. Η διαφυγή για μένα ήταν να πάω στη δουλειά, να πάω στο φορτηγό που ήμουν μόνη μου, να κλάψω όπως θέλω εγώ, το ξέσπασμα που θέλω εγώ να κάνω.

Από τι ώρα το πρωί είστε στο φορτηγό;
 Από τις 7 το πρωί, καμιά φορά κι από τις πέντε το ξημέρωμα. Τώρα η εποχή είναι δύσκολη, αλλά παλιότερα υπήρχε πολύ δουλειά στο άνοιγμα της σεζόν. Τώρα δεν υπάρχουν πια αυτά.

Το περιμένατε ότι θα φτάνατε να είστε η μοναδική στη Ρόδο σ΄ ένα αντρικό επάγγελμα;
Τα πράγματα τα κάνουμε εμείς, δηλαδή οι ανάγκες μας τα κάνουν.

Μαζί με το σύζυγό σας είστε οι πρώτοι που τρέχετε στις φωτιές, στις πλημμύρες με όλα τα μηχανήματά σας, χρόνια τώρα, αν και δεν είστε καν Ροδίτες!
Το θεωρούμε αυτονόητο. Εμείς αποφασίσαμε να μείνουμε στη Ρόδο και γιατί είχε δουλειές πολλές τότε και για το περιβάλλον της και τις ομορφιές της, οπότε κάθε φορά που ξεσπά μια φωτιά, που γίνεται μια πλημμύρα, ένα φυσικό φαινόμενο, το θεωρούμε καθήκον μας να τρέξουμε αμέσως να βοηθήσουμε με όποιο μέσο έχουμε. Ειδικά το δικό μου φορτηγό το οποίο γίνεται δωδεκάτονο  βυτίο νερού και μετατρέπεται σε δότη πυροσβεστικών οχημάτων ή πυροσβεστικό. Ο σύζυγός μου κι εγώ ανήκουμε από το 2008 στην Εθελοντική Ομάδα Πρόληψης Καταστροφών (ΕΟΠΚ CB).

Θυμάστε κάποια φωτιά που μπορεί να κινδυνέψατε κιόλας;
Θυμάμαι τη φωτιά στο Βάτι,  που μας έφτασε στα δύο μέτρα. Εκεί φοβήθηκα. Το 2008 στη μεγάλη φωτιά των Λαέρμων ήταν μια γυναίκα πιλότος σε καναντέρ, μία γυναίκα πυροσβέστης, οδηγός πυροσβεστικού οχήματος, κι εγώ με το φορτηγό-βυτίο. Από κει δεν φύγαμε καθόλου επτά, οκτώ, δέκα μέρες, όσο χρειάστηκε για να σβήσει η φωτιά.

Αυτή η ζωή που κάνετε κ. Έφη είναι αντρική!
Σωστά, ζω σαν άντρας μεταξύ αντρών, κι έχω κι όλες τις ευθύνες που έχει μια γυναίκα στην οικογένεια.

Πηγή: rodiaki.gr