"Μαμά, μαμά, μαμά": Η εξομολόγηση μιας μητέρας για την αθέατη πλευρά της μητρότητας

 Θα σας μιλήσω για τα βαθύτερα συναισθήματα μιας γυναίκας που γίνεται μητέρα, έτσι ξαφνικά. Γιατί όσο συνειδητά κι αν έχεις αποφασίσει να κάνεις παιδί, δεν μπορείς ποτέ να ξέρεις τι σε περιμένει.
Από την στιγμή της γονιμοποίησης του ωαρίου όλα όσα ήξερες για τον εαυτό σου, το σώμα σου και την ψυχή σου αρχίζουν να αλλάζουν. Εσύ που ήσουν δραστήρια, τώρα νυστάζεις και είσαι μονίμως κουρασμένη.
Παρόλα αυτά, όλες οι δραστηριότητές σου πρέπει να γίνουν κανονικά και όλοι περιμένουν να είσαι στα ουράνια και ευτυχισμένη.
Δεν τολμάς να παραπονεθείς για τη μόνιμη ναυτία και τους εμετούς γιατί αμέσως σε θεωρούν γκρινιάρα και απαιτητική. Στα αυτιά σου ηχεί συνέχεια η φράση «Α, η μητρότητα θέλει θυσίες!»
Το σώμα αλλάζει με έναν τρόπο αδιανόητο για σένα μέχρι τώρα. Είναι σαν να έχει καταπιεί μια μπάλα που κουνιέται, τα πόδια σου είναι πρησμένα σαν μπαλόνια, τα δάχτυλά σου δε λυγίζουν, κοιτάς το πρόσωπό σου στον καθρέφτη και δεν το αναγνωρίζεις. Μοιάζεις λες και σε έχουν τσιμπήσει μέλισσες.
Δυσκολεύεσαι να κινηθείς, κουράζεσαι με το παραμικρό, ό,τι και να φορέσεις μοιάζεις εντελώς χάλια, ένα σωρό πόνοι εμφανίζονται και σε ανησυχούν: στην κοιλιά, στη μέση, στην πλάτη, στα πόδια, στα χέρια. Οι ορμόνες χορεύουν κλακέτες και η διάθεσή σου αλλάζει αυθαίρετα, και κυμαίνεται από την απόλυτη ευτυχία μέχρι την απόλυτη δυστυχία μέσα σε λίγα λεπτά, χωρίς να επηρεάζεται καθόλου από τη δική σου βούληση.

Όταν φτάνει η στιγμή του τοκετού, είσαι τρομοκρατημένη και με αγωνία. Λογικό είναι αλλά όλοι σε έχουν πρήξει για το πόσο φυσική είναι η διαδικασία και πόσο έτοιμη είσαι από την ώρα που γεννήθηκες για αυτό. Ότι τό χουν κάνει εκατομμύρια γυναίκες πριν από σένα. Λες και αυτό κάνει τους πόνους πιο ανεκτούς και την διαδικασία πιο εύκολη.
Θα έλεγα ότι οι επίτοκες είναι η πιο αδικημένη κατηγορία περιπτώσεων προς περίθαλψη. Επειδή πρόκειται για μια φυσική διαδικασία, κανείς δεν τις παρηγορεί όπως θα πρεπε.
Είτε γεννήσεις φυσιολογικά, είτε με καισαρική το σώμα σου υφίσταται τεράστιες αλλαγές. Οφείλεις να φέρεις εις πέρας τη διαδικασία με γενναιότητα και ψυχραιμία. Δεν έχει σημασία πώς νιώθεις. Πρέπει να αντεπεξέλθει, όσο κι αν πονάς, όσες ώρες κι αν περάσουν, όσο δύσκολα κι αν είναι. Αφού είναι στη φύση σου βρε!
Όταν με το καλό ολοκληρωθεί ο τοκετός, τότε είναι που αρχίζουν τα δύσκολα. Το σώμα σου είναι γεμάτο πληγές, ράμματα, πληγωμένες θηλές από το μωρό που δεν ξέρει ακόμη να θηλάσει. Πονάς όταν κάθεσαι, πονάς όταν σηκώνεσαι, πονάς όταν πας τουαλέτα, πονάς όταν περπατάς, πονάς όταν κοιμάσαι.
Οι απαιτήσεις για την ευτυχία και την αποτελεσματικότητά σου καλά κρατούν.
Επιστρέφοντας σπίτι από το μαιευτήριο ξεκινά η πραγματική δυσκολία. Για τα τρία πρώτα περίπου χρόνια, η νέα μητέρα πραγματικά ξεχνάει ποια είναι.

Όλη η συνέχεια εδώ - infokids.gr