Σε ιστορικές στιγμές ο θρίαμβος από την καταστροφή απέχει ελάχιστα- Ας μην τον επιβεβαιώσουν

Τα «πώς» και τα «γιατί» δεν έχουν σημασία αυτή τη στιγμή. Θα αναλυθούν τις επόμενες ημέρες.

*Του Γιωργου Καρέλια στο Protagon.gr

Σήμερα μένουμε στον εκλογικό θρίαμβο του ΟΧΙ, προσπαθώντας να ανιχνεύσουμε αν αυτό προοιωνίζεται θετικές ή αρνητικές εξελίξεις για τη χώρα.

Περισσότερο και από τον θρίαμβο αυτόν κάθε αυτόν μεγαλύτερη σημασία μπορεί να έχει η διαχείρισή του. Ο κ. Τσίπρας είχε όλο το βράδυ της Κυριακής για να απολαύσει τον θρίαμβό του. Και έχει 48 ώρες, κατά τη δική του δήλωση, για να φέρει τη συμφωνία που υποσχέθηκε. Για να συμβεί αυτό πρέπει να συντρέχουν δύο προϋποθέσεις. Πρώτον, να το θέλει ο ίδιος. Και δεύτερον να το θέλουν οι άλλοι ηγέτες της ευρωζώνης.

Θεωρούμε ότι στην πρώτη προϋπόθεση η απάντηση είναι «ναι, ο Τσίπρας το θέλει», παρά την πεντάμηνη καθυστέρηση, παρά το παραπλανητικό ερώτημα του δημοψηφίσματος και παρά τις υποψίες ότι όλα αυτά υποκρύπτουν το Plan B για τη δραχμή. Για τη δεύτερη προϋπόθεση, θα περιμένουμε τις εξελίξεις της Δευτέρας 6 Ιουλίου. Όμως, ήδη οι έξωθεν αντιδράσεις δεν είναι ενθαρρυντικές. Ειδικά οι αντιδράσεις από τη Γερμανία είναι απογοητευτικές, αλλά προβλέψιμες. Εκλαμβάνουν το ΟΧΙ ως το πρώτο βήμα για την έξοδο της Ελλάδας. Δεν είναι κάτι νέο, το έλεγαν και πριν από το δημοψήφισμα.

Αν οι Γερμανοί δεν αλλάξουν την προ δημοψηφίσματος στάση τους, ο κ. Τσίπρας θα έχει μπροστά του μια κακή επιλογή και μια καταστροφική εξέλιξη. Η κακή επιλογή θα είναι η επίτευξη μιας συμφωνίας άρον άρον. Η καταστροφική επιλογή θα είναι η άρνηση Ευρωπαίων για οποιαδήποτε συζήτηση και συμφωνία.

Ο κ. Τσίπρας μπορεί να χορεύει με το 62% του δημοψηφίσματος. Και ο χορός μπορεί να κρατήσει λίγες μέρες, αφού οι εγχώριοι αντίπαλοί του είναι αποδυναμωμένοι. Στο εσωτερικό, λοιπόν, ο κ. Τσίπρας είναι πανίσχυρος. Μένει να μεταφέρει αυτή τη δύναμη στις Βρυξέλλες, στο Βερολίνο, στο Παρίσι ή όπου αλλού χρειαστεί. Και αυτή η δύναμη του 62% πρέπει να αποδειχθεί ικανή να αλλάξει την πολιτική της σημερινής Ευρώπης προς την κατεύθυνση που η ελληνική κυβέρνηση θέλει.

Αν αυτή η δύναμη του 62% αποδειχθεί τόσο ικανή, ο κ. Τσίπρας θα πάει στις Βρυξέλλες και θα επιστρέψει με συμφωνία κατά της λιτότητας, χωρίς υψηλότερους φόρους, χωρίς μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις και με νέα ρύθμιση του χρέους. Αν το πετύχει, ο χορός με το 62% θα κρατήσει πολύ.

Αν το 62% δεν αποδειχθεί τόσο ισχυρό, ο κ. Τσίπρας θα επιστρέψει είτε με μια χειρότερη συμφωνία είτε χωρίς καθόλου συμφωνία. Στην περίπτωση αυτή ο χορός με το 62% μπορεί να είναι κάτι σαν Κούγκι, που ονειρεύεται ο συν-θριαμβευτής Καμένος ή κάτι σαν τον χορό του Ζαλόγγου.

Σε ιστορικές στιγμές, λένε ότι ο θρίαμβος από την καταστροφή απέχει ελάχιστα. Ας μην τον επιβεβαιώσουν.