Μια παρανοϊκή ενέργεια το δημοψήφισμα, έλυσε τους κόμπους - Τώρα κοιτάς τον ΣΥΡΙΖΑ χωρίς να είσαι στην δραχμή - Γ. Αναστασάκος

 Η γκρίζα μονολιθικότητα της Ευρώπης -ανάμεσα σε λιτότητα και πραγματικότητα- έσπασε. Τώρα μπορείς να αποδέχεσαι την Ευρώπη χωρίς να ταυτίζεσαι με τον Σόιμπλε. Τώρα μπορείς να κοιτάς προς τον ΣΥΡΙΖΑ χωρίς να είσαι με τη δραχμή, χωρίς να ταυτίζεσαι με τον Βαρουφάκη ή την Κωνσταντοπούλου. Και οι δυο, ΕΕ και ΣΥΡΙΖΑ, έκαναν ένα βήμα προς τα αυτονόητα του άλλου, χάρη στην ολική επαναφορά του Α. Τσίπρα. Άλλαξε και κινήθηκε όταν προκάλεσε με το δημοψήφισμα, κυριάρχησε με το ΟΧΙ, και φοβήθηκε με την έξοδο από ΕΕ. Απέδειξε ότι δεν είχε σχέδιο για δραχμή, αλλά ούτε και συναίσθηση, συνείδηση πως πέντε μήνες άνοιγε επικίνδυνα τον δρόμο της.

Γράφει ο Γιάννης Αναστασάκος στο protagon.gr

Πολιτικά, τα σενάρια και οι επιλογές έχουν αναλυθεί, και μέχρι την Τετάρτη τα περισσότερα θα γίνουν. Η απο-δραχμοποίηση της κυβέρνησης είναι κάτι σαν προαπαιτούμενο για να αρχίσει να γεφυρώνεται το χάσμα εμπιστοσύνης με την Ευρώπη. Και για να αρχίσει επιτέλους η διακυβέρνηση. Από τα πιο σκληρά, συμβολικά μέτρα θα είναι η ανάκληση των νόμων που βιάστηκαν να καταθέσουν οι υπουργοί της δραχμής -Στρατούλης, Λαφαζάνης- και της  διαπλοκής- Κατρούγκαλος, Κουρουμπλής. Η συμφωνία είναι και βαριά και πολύ δύσκολη στην εφαρμογή. Καταρχήν εκτός από τα επί των συντάξεων μέτρα, τα υπόλοιπα θα έχουν θέμα εισπραξιμότητας. Άλλα, όπως ο ΦΠΑ, λόγω ένδειας κι άλλα από ανεδαφικότητα, όπως τα έσοδα από διαγωνισμούς ή η προκαταβολή 100% του φόρου για επιχειρήσεις.

Το πιο κρίσιμο παραμένει η συνεργασία. Είναι ζήτημα αν από το υπάρχον πολιτικό προσωπικό της κυβέρνησης, όχι μόνον τους υπουργούς, υπάρχουν δυο χούφτες άνθρωποι που να μπορούν να συνεννοηθούν με την τρόικα,  με τεχνοκρατική και πολιτική επάρκεια. Συνεννοηθούν, δεν σημαίνει σαμποτάρουν, δεν σημαίνει ούτε και υποτάσσονται. Σημαίνει αντιμετωπίζουν σαν ίσο προς ίσο με στοιχεία κι επιχειρήματα. Γιατί, όπως παντού, έτσι και στο προσωπικό των «θεσμών», οι ικανοί είναι μετρημένοι, οι μέτριοι πλειοψηφία και οι ανεπαρκείς αρκετοί. Είναι κι αυτό αποδραχμοποίηση. Το να πετάξουμε από πάνω μας το κόμπλεξ του φτωχού και παραβατικού και κρυψίνοα υπαλλήλου ή πολιτικού. Είναι νέα εθνική περηφάνια που δεν την είχαμε πριν την κρίση. Να προβάλλουμε, δηλαδή, την πραγματικότητα του πολιτικού τεχνοκράτη, που συνδυάζει την ικανότητα σχεδιασμού μιας πολιτικής  με την δυνατότητα εκτίμησης των οικονομικών αλλά και κοινωνικών συνεπειών της.

Εάν δεν αντιμετωπίζεις συνεργατικά την τρόικα αλλά τους βάζεις εκ προοιμίου αγέρωχα απέναντι, παράγεται διπλό κακό. Δεν προχωρούν μεταρρυθμίσεις και προκαλούνται άδικα ισοδύναμα μέτρα περικοπών. Τα στερεότυπο του πονηρού Έλληνα και του στυγνού γραφειοκράτη κυριαρχούν και η συνεργασία μετατρέπεται σε παιχνίδι ισχύος. Εκεί ακόμη κι ο ανόητος, και δεν είναι λίγοι, υπάλληλος της τρόικα, μπορεί να εκβιάσει ολόκληρη την κυβέρνηση. Αυτό ήταν συνήθης πρακτική στην προηγούμενη διακυβέρνηση.

Παιζόταν ένα στείρο, εχθρικό κρυφτούλι που κατέληγε σχεδόν πάντα στο μπλοκάκι του Σαμαρά και στους εκβιασμούς των αξιολογήσεων. Αυτό το παζάρι κορυφής ονομαζόταν πολιτική διαπραγμάτευση. Και κατέληγε σχεδόν πάντα, αναγκαστικά, σε υποχώρηση της κυβέρνησης, απλά γιατί ήταν σε αδύναμη θέση. Υπήρξαν λίγες, μετρημένες εξαιρέσεις. Στις συγκοινωνίες της Αθήνας, στα γενόσημα φάρμακα, στην Εγνατία οδό, σε θέματα του υπουργείου διοικητικής μεταρρύθμισης.

Η φθορά που έχει προκαλέσει η 5μηνη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δυσκολεύει ακόμη περισσότερο την κατάσταση. Οι ισχυρές αντιστάσεις πελατειακού χαρακτήρα σε αλλαγές είτε στην οικονομία είτε στη διοίκηση θα έχουν και έντονο, πραγματικό κοινωνικό περιεχόμενο. Η επιδείνωση της κρίσης, ιδιαίτερα μετά το κλείσιμο των τραπεζών, απειλεί με εξαφάνιση επαγγελματικές ομάδες και επιχειρήσεις.

Πώς να καταργήσεις τα προνόμιά τους; Κάποιοι πρέπει να κάνουν τη δουλειά. Σκληρά, αποφασιστικά, έντιμα, απεγνωσμένα. Μακάρι να υπάρχουν και στον ΣΥΡΙΖΑ αρκετοί, γιατί στην προηγούμενη διακυβέρνηση δεν περίσσευαν. Μακάρι κυρίως να επικρατήσει  η πολιτική βούληση της αξιοκρατίας και όχι της πελατειακής ποσόστωσης ώστε οι ικανοί να αναδειχθούν και να αφεθούν να δουλέψουν.

Μέχρι στιγμής ο ΣΥΡΙΖΑ διορίζει επιμελώς συγγενείς και φίλους, συνεχίζοντας την ένδοξη παράδοση των περισσότερων κυβερνήσεων. Όσες συζητήσεις κι αν γίνονται για την κυβέρνηση -συνεργασίας, ειδικού σκοπού, οικουμενική κ.λπ.- αν δεν αλλάξει η νοοτροπία της δραχμής, δηλαδή του πελατειακού κρατισμού, θα αποτύχουμε σύντομα και με θόρυβο.