Πολίτης στην Αυγή : Δεν θα πεθάνουμε ποτέ κ@@φ@λα νεκροθάφτη - Χάσαμε μια μάχη- Ας μη χάσουμε τον πόλεμο

β) πώς θα είναι πιο ενωτικό το κόμμα σε όλα τα όργανά του, αλλά και αμεσότερα με τον λαό του 62% που μας έχει κατά πολύ ξεπεράσει (=εξωστρέφεια και άνοιγμα στη Δημοκρατία), και γ) πώς να καταστρώσουμε ένα σχέδιο μικρών ή μεγαλύτερων ανατροπών της νέας συμφωνίας, για το πώς δηλαδή κι από ποια λαγούμια του ασφυκτικού τρίτου Μνημονίου θα το "δυναμιτίζουμε" όσο μπορούμε, για να στηθούμε σιγά - σιγά, αλλά σταθερά στα πόδια μας.

*Του Νίκου Πολίτη στην «Αυγή»

Πόσο χρόνο θα χρειαστούμε ώστε να είμαστε ετοιμοπόλεμοι ενάντια στην εχθρική Ευρώπη;

Σε όλα αυτά, πρώτος "τακτικός" στόχος είναι να μην πέσει η κυβέρνηση σαν ώριμο φρούτο, ούτε από "εξωγενείς", αλλά ούτε, κυρίως, από ενδογενείς παράγοντες.

Μας "έλαχε" να είμαστε (θυμηθείτε) η πρώτη αριστερή κυβέρνηση στη μεταπολεμική Ευρώπη, που όσο πάει "κλίνει" όλο και πιο δεξιά και νεοφιλελεύθερα. Αν πέσουμε τώρα, η κατρακύλα θα 'ναι πανευρωπαϊκή. Θα χάσουμε όλους τους ιδεολογικούς μας συμμάχους. Χρειάζεται, λοιπόν, το κόμμα να 'ναι ενωμένο, αλλά και πλουραλιστικό. Ώς τώρα, στον ΣΥΡΙΖΑ ζούμε τον πλουραλισμό των απόψεων μ' έναν τρόπο που θα τον έλεγα "τυπικού" αλληλοσεβασμού της "άλλης" άποψης. Δεν μας ενοχλεί. Τα λέμε δημόσια, τα δημοσιεύουμε στα περιοδικά μας, τα διαδικτυακά μας κ.λπ. Ναι. Αλλά τώρα πρέπει οι διάφορες απόψεις να αλληλεπιδρούν, ν' ανακατεύονται, να κονταροχτυπιούνται διαλεκτικά και να προκύπτει, όταν, η ανανεωμένη ιδεολογική κατεύθυνση ή πρακτική. Δεν περισσεύει, λοιπόν, κανείς και καμιά άποψη.

Τη φράση του Πουλαντζά πως "ο σοσιαλισμός ή θα είναι δημοκρατικός, ή δεν θα υπάρξει" την έχουμε συχνά σαν "καραμέλα" στα χείλη. Ας την προσπαθήσουμε πραγματικά. Το πρώτο, βέβαια, είναι η ενότητα σε πολεμικούς καιρούς και η ικανότητα να ξεχωρίζουμε γρήγορα τον κύριο στόχο και στην κατά μέτωπο μάχη, και στην "εκ του συστάδην".

Στην ουρά για το 50άρικο, ακούστε τι άκουσα τις προάλλες από δύο μάλλον 40άρικες φωνές πίσω μου: "Ρε συ, γάτες οι συριζαίοι", "Τι γάτες ρε, αφού υπογράψανε", "Ναι, αλλά όλη η Ευρώπη τους πήρε πια χαμπάρι, ενώ ο δικός μας και παραδέχτηκε την πίεση, και μας είπε ότι όλα αυτά δεν τα θέλει. Οι άλλοι τώρα, οι πέντε χρόνια ναι, πήραν τη γραμμή του καροτσάτου ναι σε όλα, όπως ξέρουν. Οι μόνοι που είχαν πρόβλημα ήταν κάποιοι που δεν ξέρουν αν θα μπορέσουν να πάρουν μέτρα για τον κόσμο", "Ε, και πού βλέπεις εσύ τις γάτες;", "Τώρα, λοιπόν, πέρασαν με τα δικά τους ναι, αλλά κάθε φορά που η κυβέρνηση θα προσπαθεί με τα ισοδύναμα να κάνει φιλολαϊκή πολιτική, τα χτεσινά ναι θα 'ναι όχι, ενώ τα όχι, θα 'ναι ΝΑΙ. Γάτες σου λέω".

Εγώ, πάλι, είπα μέσα μου: "Από το στόμα σου και στου ΣΥΡΙΖΑ τ' αυτί".

Αλλά εκείνοι συνέχισαν: "Κι αν δεν είναι έτσι κι αρχίσουν τα παραιτούμαι; Ή τα εγώ αν διαφωνούσα, θα παρέδινα την έδρα; Ή χρειαζόμαστε ανασχηματισμό ή εκλογές;", "Ε, τότε θα μοιάσουν σε ό,τι πολεμούν".

Δεν θα πεθάνουμε ποτέ κ...φ...λα νεκροθάφτη.

ΥΓ. Μην προσπαθείτε να μαντέψετε ανάμεσα στις γραμμές την "τάση" ή τη "συνιστώσα" μου. Δεν υπάρχουν παρά μόνο τα γραφόμενα.