Made in Greece ο Σπύρος Χάλαρης, ο Έλληνας illustrator της Prada και του Vanity Fair ζει στη Νέα Υόρκη - Στην κορυφή μόλις 26 ετών 

 Στο πελατολόγιό του περιλαμβάνονται διάσημες φίρμες και καταστήματα, όπως Prada, Tom Ford, Salvatore Ferragamo, Harrods, Shiseido, Sephora, Marks & Spencers, Bloomingdale’s,  Printemps,  Aesop, RES/REI Eyewear. Αλλά και έντυπα όπως The Sunday Times, Vanity Fair, Vogue UK, Elle, Telegraph. Μέχρι και στη σόουμπιζ έχει φτάσει η... χάρη του. Ηταν εκείνος που έφτιαξε το λογότυπο για την περσινή θεατρική παράσταση «Shakespeare in Love», που ανέβηκε στο Γουέστ Εντ του Λονδίνου, έπειτα από ανάθεση της Walt Disney. Και είναι μόλις 26 ετών!

Όπως αναφέρει η kathimerini.gr, ο Σπύρος Χάλαρης ζει τα τελευταία χρόνια στη Νέα Υόρκη, αλλά η φήμη του έχει φτάσει στη χώρα μας μέσω Λονδίνου, Μιλάνου και Παρισιού, χάρη στις πολλές και «ηχηρές» συνεργασίες του. Θεωρείται ένας από τους πιο ανερχόμενους διεθνώς illustrators. Αναρωτήθηκα πώς τα κατάφερε τόσο σύντομα να βρεθεί στην κορυφή μιας αγοράς άκρως απαιτητικής και ανταγωνιστικής και τον αναζήτησα. Μιλήσαμε στο τηλέφωνο. Ηταν στο στούντιό του στο Μπρούκλιν, ετοίμαζε δύο editorials -για τον οίκο BVLGARI και για την ιαπωνική Vogue- και ακουγόταν ιδιαίτερα ευδιάθετος. «Πρώτον γιατί επικοινωνώ με την πατρίδα, δεύτερον γιατί ο φετινός χειμώνας στη Νέα Υόρκη είναι απίστευτα γλυκός και τρίτον γιατί έρχονται τα Χριστούγεννα», μου είπε. «Δεν είναι αρκετοί αυτοί οι λόγοι να αισθάνομαι χαρούμενος;»

«Η Νέα Υόρκη είναι πόλη που “θρέφεται” από τη νεότητα»

Παιδί μιας μάλλον τυπικής αθηναϊκής αστικής οικογένειας -ο πατέρας του επιχειρηματίας με δραστηριοποίηση στο εμπόριο οίνου, η μητέρα του δημόσια υπάλληλος-, μεγάλωσε στη Γλυφάδα. Πιτσιρικάς ονειρευόταν να γίνει... αστροναύτης. Τίποτα λιγότερο. «Βέβαια, όσο περνούσαν τα χρόνια, αυτό το όνειρο απομακρυνόταν ολοένα και περισσότερο. Δεν ήμουν τόσο καλός μαθητής, το παραδέχομαι. Εχω, όμως, ένα προσόν: καταλαβαίνω ποια είναι τα πλεονεκτήματα και ποια τα μειονεκτήματά μου. Και δουλεύω με ό,τι έχω, με τα δικά μου ταλέντα». Ενα από αυτά τον οδήγησε στον ΑΚΤΟ, για σπουδές graphic design. «Δεν λέω ότι από παιδί ήμουν διαρκώς με ένα μολύβι στο χέρι, αλλά, ναι, μου άρεσε να σχεδιάζω».

Αποφοιτώντας, το 2010, βρέθηκε αντιμέτωπος με τη σκληρή ελληνική πραγματικότητα: κρίση και ανεργία. Η αγορά είχε βαλτώσει, οι περισσότερες διαφημιστικές εταιρείες -όσες δεν είχαν χρεοκοπήσει- είχαν πατήσει... pause στις αναθέσεις. Ο Σπύρος αποφάσισε να φύγει για την Αγγλία, για σπουδές με ειδίκευση στο fashion illustration στο University of the Arts του Λονδίνου. Στο δεύτερο έτος των σπουδών του, το 2011, ήρθε η πρώτη ανάθεση, από τους οργανωτές του London Fashion Week: ο σχεδιασμός προωθητικού υλικού για το Mayfair Hotel. «Θα είμαι ειλικρινής: δεν ήταν από τις δουλειές που κάνουν έπειτα το τηλέφωνό σου να χτυπά μανιασμένα με νέες προτάσεις συνεργασίας. Ηταν, όμως, εκείνη που μου έδωσε αυτοπεποίθηση και κουράγιο να συνεχίσω, να το παλέψω». Με το ηθικό μου αναπτερωμένο, την επόμενη χρονιά έκανα το μεγάλο βήμα: πέρασα τον Ατλαντικό και εγκαταστάθηκα στη Νέα Υόρκη»!

«Ετσι όπως τα αφηγείσαι, τα κάνεις όλα να ακούγονται απίστευτα εύκολα», τον πειράζω! «Οχι, δεν ήταν. Στην πραγματικότητα πήρα ένα μεγάλο ρίσκο. Αλλά ήμουν τυχερός, γιατί, αν εξαιρέσεις τη δυσκολία της προσαρμογής σε προσωπικό επίπεδο, στα επαγγελματικά όλα πήγαν κατ’ ευχήν». Πόσο εύκολα εμπιστεύονται σε μια μητρόπολη όπως η Νέα Υόρκη έναν νεαρό -και μέχρι πρότινος άγνωστο- Ελληνα illustrator εταιρείες και έντυπα τέτοιου βεληνεκούς; «Η Νέα Υόρκη είναι διαφορετική από την Ευρώπη σε επίπεδο κουλτούρας, συμπεριφοράς των ανθρώπων και αγοράς. “Θρέφεται” από τη νεότητα, σε όλα τα επίπεδα. Είναι ανοιχτή σε νέες ιδέες, σε φρέσκα πράγματα. Κανείς δεν θα πει για έναν επαγγελματία “είναι νέος, ας μη διακινδυνεύσουμε τη φήμη μας μαζί του”. Θα δουν τη δουλειά σου και με βάση αυτή θα σε κρίνουν. Είναι το μόνο που τους ενδιαφέρει».

Τον ρωτώ αν έχει δεχτεί κάποια πρόταση συνεργασίας από την Ελλάδα αυτά τα χρόνια που διαπρέπει στο εξωτερικό. «Ούτε μία φορά! Δεν το βρίσκω παράλογο ούτε ανεξήγητο. Από τη μια είναι η κρίση που έχει περιορίσει τις δουλειές. Κι από την άλλη, οι υποψήφιοι πελάτες φοβούνται ότι ίσως είμαι απρόσιτος ή πολύ ακριβός ή και τα δύο. Υπάρχει ένα... κράτημα».

Τι του λείπει περισσότερο από την Ελλάδα; «Οι δικοί μου άνθρωποι, φυσικά, η οικογένεια και οι φίλοι μου, και το οικείο περιβάλλον της Αθήνας. Βέβαια, και αυτό αλλάζει ολοένα και περισσότερο, αφού “χτίζω” μια νέα οικειότητα με τη Νέα Υόρκη, μέρα με τη μέρα. Αλλωστε, δεν έχω ρίξει μαύρη πέτρα πίσω μου! Προσπαθώ να έρχομαι στην πατρίδα τουλάχιστον μία φορά κάθε χρόνο. Κι έπειτα, είμαι τυχερός. Ζω σε μια πόλη όπου μπορώ, ακόμη και τον Ιανουάριο ή τον Φεβρουάριο, με -10° C και 2 μέτρα χιόνι, να πάω στην Αστόρια και να φάω τηγανητά μπαρμπούνια! Τι άλλο να ζητήσω;»