Τα ροζέ ταιριάζουν στην άνοιξη: Το κρασί της μόδας & της απόλαυσης από εδώ και πέρα‏

Πριν από λίγα χρόνια τα ροζέ κρασιά ήταν στο περιθώριο. Αυτή η αίσθηση πλέον έχει ξεπεραστεί κατά πολύ. Ευτυχώς, όλο και λιγότεροι είναι αυτοί που  πιστεύουν ότι το τριανταφυλλί κρασί προκύπτει από την… ανάμειξη λευκού και κόκκινου ή ακόμα και ότι για την παραγωγή του χρησιμοποιούνται δεύτερης διαλογής σταφύλια. Τα ροζέ τα τελευταία χρόνια ανεβάζουν όλο και πιο έντονες στροφές ποιότητας και καταλαμβάνουν ολοένα και μεγαλύτερο τμήμα σε λίστες εστιατορίων και κάβες. Το αρωματικό τους προφίλ ταιριάζει γάντι με την άνοιξη (και το καλοκαίρι, φυσικά). Με αφορμή  τις πρώτες ζεστές  μέρες και τη γιορτινή περίοδο που πλησιάζει, συγκεντρώσαμε πληροφορίες για τα ροζέ κρασιά που  είναι στην καλύτερη φάση τους και διεκδικούν τη θέση τους στο ανοιξιάτικο τραπέζι.  

Στα βήματα του ροζέ

Το λαμπερό χρωματικά κρασί πέρασε από διάφορα στάδια για να φτάσει σήμερα να βρίσκεται στην υψηλή θέση που ανταποκρίνεται στις δυνατότητές του. Ξεκίνησε από το περιθώριο, έχοντας μικρή αποδοχή από τους οινόφιλους, και σιγά σιγά έφτασε να βλέπει περίπου στα ίσα το λευκό και το ερυθρό και σε πολλές περιπτώσεις να αποτελεί την  εναλλακτική πρόταση ανάμεσά τους. Πολλά στερεότυπα ξεπεράστηκαν: από τους τρόπους παραγωγής του μέχρι τις λαθεμένες εντυπώσεις για την ποιότητα του. Πλέον, στους περισσότερους είναι ξεκάθαρο ότι πρόκειται για έναν αυτόνομο τύπο κρασιού με τη δική του διαδικασία παραγωγής.  

Τα χαρακτηριστικά

Το ροζέ προέρχεται από οινοποίηση ερυθρών ποικιλιών, κατά την οποία η επαφή των στεμφύλων με τον μούστο διαρκεί πολύ λιγότερο χρόνο σε σχέση με την ερυθρή οινοποίηση. Πολλές είναι οι ποικιλίες που επιλέγονται. Στην περίπτωση των ελληνικών, εκτός από τις κλασικές Αγιωργίτικο και Ξινόμαυρο, συναντάμε το Κοτσιφάλι, τον Λημνιώνα, το Μοσχοφίλερο, το Μοσχάτο Αμβούργου, αλλά και πιο σπάνιες ποικιλίες, όπως είναι το Μαύρο Μεσενικόλα, ο Αυγουστιάτης και το Βραδυανό. Τα κρασιά που προκύπτουν έχουν χαρακτήρα και καλύπτουν μια  μεγάλη γκάμα, που καλύπτει  όλα τα γούστα. Εντοπίζουμε πολύ καλά ξηρά κρασιά, αλλά υπάρχουν εξίσου αξιόλογες ετικέτες ημίξηρων, ημίγλυκων και, ακόμα περισσότερο, αφρωδών.  Σε ό,τι αφορά την οργανοληπτική τους πλευρά, είναι πολύ γενναιόδωρα. Στη μύτη σκάνε αρώματα φρούτων, λουλουδιών και βοτάνων. Φλερτάρουν συνήθως με νότες τριαντάφυλλου, βιολέτας, γιασεμιού, κερασιού, βατόμουρου, ροδάκινου, μήλου, μπανάνας, βερίκοκου, ροδιού, λίτσι, ανανά και μέντας. Στο στόμα, ο φρουτώδης χαρακτήρας γαργαλάει τον ουρανίσκο.    

Αν στα παραπάνω χαρίσματα προσθέσουμε το ελκυστικό χρώμα τους -που κινείται ανάμεσα στο σομόν, το τριανταφυλλί, το ροδί, το πορτοκαλί και το ρουμπινί- και το γεγονός ότι απολαμβάνονται δροσερά, είναι απόλυτο κατανοητό γιατί η άνοιξη, και αργότερα το καλοκαίρι, είναι η εποχή τους. Ήρθε, λοιπόν, το κατάλληλο timing να συγκεντρώσουμε στο τραπέζι των δοκιμών μερικές από τις πιο αντιπροσωπευτικές ετικέτες με βάση τις ελληνικές ποικιλίες.  Ένας ακόμα λόγος, που έχει συμβάλει κατά πολύ και στην άνοδό τους, είναι η εξαιρετική προσαρμοστικότητα που έχουν με την κουζίνα. Θα λέγαμε ότι είναι πασπαρτού, κάνοντας επιτυχημένα ζευγάρια με πολλά πιάτα. Ταιριάζουν ιδανικά με τα λαδερά, παίζουν εξ ίσου καλά στα θαλασσινά και στα κρέατα και αγαπάνε japanese και fusion κουζίνες. Και βέβαια, έχουν θέση και δίπλα στις πασχαλινές γευστικές συνήθειες.