''Δεν βγαίναμε έξω & δεν ψωνίζαμε ρούχα, παπούτσια'':Ένας Έλληνας μετανάστης σε επιστολή- κόλαφο

Όπως εξηγεί στόχος του ήταν να αναζητήσει μία καλύτερη ζωή για τον ίδιο και την οικογένειά του. Ο συντάκτης της επιστολής, σύμφωνα με τον ΣΕΒ, έχει σπουδές στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο και MSc σε Marketing Communications και είναι πολύ καλός μουσικός με πτυχίο πιάνου, θεωρητικών και σύνθεσης. Έκανε αίτηση και πήρε πράσινη κάρτα στον Καναδά ως μουσικός. Η σύζυγός του έχει επίσης πτυχίο και μεταπτυχιακό και είναι δημόσιος υπάλληλος. Το ζευγάρι είναι γονείς δύο ανήλικων παιδιών κάτω των 6 ετών.

Διαβάστε την επιστολή:

«Χαίρετε! Είναι αρκετοί αυτοί που με ρωτούν γιατί επέλεξα να φύγω από την Ελλάδα, είτε αυτοί βρίσκονται στην Ελλάδα είτε στον Καναδά.
Η συζήτηση αυτή ξεκίνησε αρκετό καιρό πριν κάνω το βήμα και δεν ξεκίνησε από εμένα αλλά από αρκετούς γνωστούς και φίλους οι οποίοι έφυγαν πρώτοι...
Ουσιαστικά, αν και οι σκέψεις που με οδήγησαν σε αυτό είναι δεκάδες, αν τις οργανώσεις, καταλήγουν σε έναν και μόνο λόγο ο οποίος δεν είναι άλλος από την Οικονομική Προοπτική...
Τι σημαίνει αυτό; Ότι οι προοπτικές της ελληνικής οικονομίας έκαναν εξαιρετικά αμφίβολη την ευτυχία μου και κυρίως αυτή της οικογένειάς μου.

Μαζί με τη σύζυγό μου εργαζόμαστε ανελλιπώς από τις αρχές του 2000. Προσωπικά, μέχρι τις 17 Ιουνίου 2016, τελευταία μου ημέρα στην εταιρεία από την οποία έφυγα, δεν είχα ούτε μία ημέρα ανεργίας από το Μάιο του 2003. Με μόνη εξαίρεση το σπίτι που αποφασίσαμε να χτίσουμε το 2007-2012 και για το οποίο επιβαρυνθήκαμε από ένα στεγαστικό δάνειο το οποίο για το 2010-2015 ήταν εξαιρετικά βαρύ, τα έξοδά μας, πέραν των απαραίτητων, ήταν ελάχιστα.

Δεν βγαίναμε έξω. Δεν ψωνίζαμε ρούχα, παπούτσια, καλλυντικά, κοσμήματα. Είχαμε ελαχιστοποιήσει τη χρήση του αυτοκινήτου. Προσωπικά μετακινούμουν κυρίως με τα Μ.Μ.Μ. και το αυτοκίνητο το χρησιμοποιούσα μόνο για να έχω πρόσβαση σε αυτά. Επίσης, μετά την επιμήκυνση του στεγαστικού δανείου που κάναμε, το σπίτι μάς στοίχιζε πολύ λιγότερο το μήνα από οποιοδήποτε ενοίκιο το οποίο σήμαινε ότι σε βάθος χρόνου αποτελούσε την απόλυτα φθηνότερη λύση στο θέμα κατοικίας.

Τα μόνα μας έξοδα ήταν κάποια λίγα εξαρτήματα υπολογιστή και μια τηλεόραση για να έχουμε έναν τρόπο ψυχαγωγίας στο σαλόνι μας αφού δεν βγαίναμε έξω. Υπολογίζω ότι στην πενταετία 2010-2015 το σύνολο του ποσού αυτού ήταν περίπου 2500€. Πέραν αυτού τα μόνα μας έξοδα ήταν Super Market, βενζίνες, τηλέφωνο (minimum - δεν είχαμε συμβόλαιο κινητού) και Δ.Ε.Η.
Γενικά, όλες μας οι αποφάσεις ήταν οι απόλυτα οικονομικότερες... Ακόμα κι αυτές που δεν ήταν, είχαν γίνει με την προοπτική ότι μακροπρόθεσμα θα μας εξοικονομούσαν χρήματα όπως και έγινε.

Επίσης, να σημειώσω ότι κάποιες αγορές που είχα κάνει σε μουσικά όργανα πριν το 2007, μας απέφεραν χρήματα αφού κατάφερα και τα πούλησα περισσότερο απ' όσο τα είχα αγοράσει... Με τα χρήματα αυτά περάσαμε τον εξαιρετικά δύσκολο χειμώνα του 2012 (με το πετρέλαιο στα ύψη και το επίδομα θέρμανσης μόνο για τα πολύ χαμηλά εισοδήματα).
Πέραν του στεγαστικού, δεν είχαμε κανένα απολύτως χρέος σε πιστωτικές κάρτες ή καταναλωτικά δάνεια ή ό,τι άλλο.

Παρ' όλ' αυτά, παρά τα χρόνια σπουδών, παρά το γεγονός ότι και οι δύο δεν ήμασταν ποτέ άνεργοι για 15 χρόνια, παρά τις καλές θέσεις εργασίας που είχαμε και παρά τα εξαιρετικά λίγα έξοδα που κάναμε, οι οικονομίες μας, στο σύνολό τους, ήταν κάτω από 300€.
Είναι εύκολο για κάποιον να πει: "Δεν είναι δυνατόν. Δεν μπορεί. Κάτι κάνουν λάθος..." Το ίδιο ακριβώς λέγαμε κι εμείς στους εαυτούς μας για πάρα πολλά χρόνια. Όμως, μετά από μια απλή ανάλυση εσόδων-εξόδων σε ένα excel, η διαφορά του οικογενειακού μας εισοδήματος από τα έξοδά μας ήταν της τάξεως των 300€ το μήνα, τα οποία εξανεμίζονταν στο πρώτο μη τακτικό έξοδο όπως ο ΕΝ.Φ.Ι.Α., το Πετρέλαιο Θέρμανσης, το Ασφαλιστήριο του Σπιτιού, τα Τέλη Κυκλοφορίας, το Ασφαλιστήριο Αυτοκινήτου, τα Έξοδα Συντήρησης Αυτοκινήτου. Φαντάζομαι ότι παρατηρήσατε ότι τα ποσά που αναφέρω είναι μικρά όμως όταν και το οικογενειακό σου εισόδημα είναι μικρό και τα μικρότερα μη τακτικά έξοδα δημιουργούν
πρόβλημα...

Παρατηρώντας λοιπόν το οικονομικό μας παρελθόν και κάνοντας μια αντίστοιχη προέκτασή του/πρόβλεψη στο μεσοπρόθεσμο μέλλον, καταλαβαίναμε ότι τώρα που υποτίθεται ότι περνάμε τις πιο παραγωγικές μας ηλικίες και υποτίθεται ότι είναι ώρα να κάνουμε κάποιες οικονομίες, δεν υπήρχε καμία απολύτως πιθανότητα να εξοικονομούσαμε ένα σοβαρό ποσό μέχρι να συνταξιοδοτηθούμε, ενώ δεν θα μπορούσαμε να προσφέρουμε και καμία σοβαρή οικονομική ενίσχυση για τις σπουδές των παιδιών μας. Πόσο μάλλον να μπορέσουμε να παρέχουμε στα παιδιά μας μια οικονομική βοήθεια για το ξεκίνημά τους όπως μας παρείχαν οι δικοί μας γονείς.

Άρα λοιπόν, όπως έγραψα και στο ξεκίνημα, το σκεπτικό ήταν απλό, και μοιάζει με την απόφαση που θα έπαιρνε μία μικρού μεγέθους επιχείρηση: αν θεωρούσαμε ότι τα πράγματα θα συνέχιζαν να πηγαίνουν όπως πήγαιναν μέχρι τώρα, έστω και με μικρή βελτίωση που μάλλον ήταν και είναι απίθανη, το οικονομικό μας μέλλον, και κατά συνέπεια και τα υπόλοιπα, ήταν εξαιρετικά δυσοίωνο.

Κι όλ' αυτά χωρίς να υπολογίσουμε απρόβλεπτα άσχημα οικονομικά γεγονότα (βλ. Καλοκαίρι 2015 ή π.χ. πιθανή κατάρρευση του συνταξιοδοτικού) ή το ενδεχόμενο κάποιου σοβαρού προβλήματος υγείας...

Τέλος να σημειώσω ότι η δική μας κατάσταση ήταν προφανώς πολύ ευτυχέστερη από αυτή άλλων νοικοκυριών με οικογένειες όπου είτε ο ένας είτε και οι δύο είναι μακροχρόνια άνεργοι... Ο καθένας μας μπορεί να κάνει τους ανάλογους συνειρμούς για τη δική τους
οικονομική κατάσταση.

Για οποιαδήποτε διευκρίνιση, απορία ή αντίρρηση ευχαρίστως να συζητήσουμε...

Φιλικά».