Η "εικονική πραγματικότητα" των ευρωπαϊκών τραπεζών - Μια ανάλυση των αποτελεσμάτων των τελευταίων stress tests

Η πρώτη ήταν να κάνει τον σωστό έλεγχο με τα διεθνώς γνωστά πρότυπα και η δεύτερη να κάνει έναν πολύ «νερωμένο» έλεγχο για τα προσχήματα. 

* Γράφει ο Κάσσανδρος (www.kassandros.gr)

Προτίμησε την δεύτερη επιλογή και έτσι μάθαμε αυτό που ξέρουμε από χρόνια, δηλαδή ότι η Monte Paschi έχει χρεωκοπήσει, ότι πολλές Ιταλικές και άλλες Τράπεζες είναι κοντά και ότι μεγάλες συστημικές Τράπεζες, όπως οι Deutsche Bank, Barclays, Societe Generale, Commerzbank,  είναι στο όριο (?!) και ο Τραπεζικός κλάδος χειμάζεται. 

Είναι χαρακτηριστικό ότι για πρώτη φορά δεν δηλώθηκε επισήμως ποιες Τράπεζες απέτυχαν και ποιες επέτυχαν.

Δεν χειμάζεται ο Τραπεζικός Κλάδος, η Ευρώπη έχει χρεωκοπήσει. Οι Τράπεζες είναι ο μεγάλος διασωληνωμένος ασθενής που πρέπει να παραμείνει ζωντανός για να μην καταρρεύσει η ζωή όλων μας.

Για να γίνει αντιληπτή η ανεπαρκής κεφαλαιοποίηση των Ευρωπαϊκών Τραπεζών ,αρκεί να παρατηρηθεί πόσο κοντά στην ανεπάρκεια βρίσκεται η κεφαλαιοποιήση τους, έστω και με αυτά απατηλά stress tests, στο ανωτέρω γράφημα.

Όπως επισήμαναν αυτή την εβδομάδα οι Financial Times, οι Ευρωπαϊκές Τράπεζες δεν θα είναι ποτέ πια οι ίδιες. Οι λόγοι είναι απλοί:

-Πολλά κόκκινα δάνεια
-Πολύ χαμηλά περιθώρια 
-Αδύναμη κεφαλαιοποιήση
-Χαμηλές καταθέσεις

Η πολιτική χαμηλών επιτοκίων των Κεντρικών Τραπεζών και κυρίως της ΕΚΤ, η οποία εγγυάται έτσι  ζημίες για όλες σχεδόν τις Ευρωπαϊκές Τράπεζες ,θα συνεχισθεί και μετά το 2017.

Ο λόγος είναι απλός. Αν δεν συνεχιστεί , τα κρατικά ομόλογα θα καταρρεύσουν και μαζί τους θα καταρρεύσουν η ΕΚΤ, στην οποία αυτά  έχουν δοθεί ως εγγυήσεις χρηματοδότησης, οι Τράπεζες που τα κατέχουν και οι αποταμιεύσεις, που θα χαθούν, διότι τα γενικά χρέη που έχουν δημιουργηθεί ,κρατικά και ιδιωτικά, είναι αδύνατο να εξυπηρετηθούν.

Όταν παλαιότερα διδάσκονταν η Τραπεζική στους δευτεροετείς φοιτητές, τους εξηγούσαν γιατί μια Τράπεζα δεν μπορεί να δανείζει περισσότερο από το 85% των καταθέσεων της. Αυτό σταδιακά έφτασε στο 150% και σε ορισμένες περιπτώσεις και το 200%, διότι οι Τράπεζες δανείζονταν, παρακάμπτοντας τους κανονισμούς, με σιωπηλή συναίνεση των αρχών,  εκδίδοντας δικά τους ακάλυπτα ομόλογα, τιτλοποιώντας δάνεια, αρκετά από τα οποία ήταν τοξικά ,για να κερδοσκοπήσουν  από την διαφορά των επιτοκίων και με άλλους τρόπους.

Όταν με την κρίση του τού 2007 που άρχισε με χρηματοοικονομικά προϊόντα ,δεν μπόρεσε να εξυπηρετηθεί μεγάλος αριθμός δανείων ,οι Τράπεζες άρχισαν να καταρρέουν και άρχισε η τεχνητή στήριξη.

 
Αυτός είναι ο κύριος λόγος για τον οποίο "σώθηκε" το Ελληνικό Κράτος. Τα ιδιωτικά, κυρίως ευρωπαϊκά , τραπεζικά δάνεια προς αυτό, έγιναν κρατικά των υπολοίπων κρατών της Ευρωζώνης, συνθήκες πρωτοφανούς λιτότητας επιβλήθηκαν στην Ελλάδα και στην περισσότερη Ευρώπη και έκτοτε οι Τράπεζες δεν μπορούν να ανακάμψουν.

Οι Τράπεζες και οι Τραπεζίτες δεν είναι αθώοι. Ήξεραν καλά τι δάνειζαν και τι  κατέστρεφαν για τα προσωπικά  τους bonus. Αλλά αυτοί οι θεσμοί  και τα άτομα που τους υπηρετούν έχουν μόνο στόχο την κερδοσκοπία . Η βαρύτερη ευθύνη είναι αυτή των Κυβερνήσεων πού δεν θέλησαν και δεν θέλουν ακόμη να διακόψουν το πάρτι.

Αυτό που κάνουν ότι δεν βλέπουν οι Κυβερνήσεις ,το βλέπουν καθαρά οι αγορές.

Οι περισσότερες τραπεζικές μετοχές έχουν χάσει πάνω από το 60% της αξίας τους ένα σχέσεις με το 2007 ,η Deutsche Bank το 88%,η δε μετοχή της Unicredito έχει σταματήσει να είναι χρηματιστηριακά διαπραγματεύσιμη λόγω της τεράστιας πτώσης της.

Την περασμένη εβδομάδα απεβλήθησαν από τον Stoxx 50 η Deutsche Bank  και η Credit Swiss λόγω ανεπαρκούς κεφαλαιοποίησης για τον δείκτη αυτόν.
Οι Τράπεζες δεν μπορούν να ανακάμψουν διότι οι αγορές δεν διακινδυνεύουν επενδύσεις σε τραπεζικές μετοχές. Ο λόγος είναι ότι οι τραπεζικές μετοχές πλέον είναι η χειρότερη επένδυση από όλες τις επιλογές από το 2007 και μετά όπως φαίνεται και από το κατωτέρω γράφημα των Financial Times. 

Η πτώση των τραπεζικών μετοχών είναι η δεύτερη χειρότερη στην Ευρώπη στην Γερμανία όπου, μετά την Πορτογαλία που έχουν σχεδόν μηδενιστεί , η πτώση είναι 86% μεσοσταθμικά και ακολουθούν κοντά η Ιταλία  και η Βρετανία, χωρίς καμμιά ευρωπαϊκή χώρα να έχει τραπεζικό σύστημα άξιο επένδυσης.   Τίθεται προφανώς το ερώτημα που θα βρεθούν τα χρήματα για την απαραίτητη κεφαλαιοποίηση όλων  αυτών των Τραπεζών και πόσα χρειάζονται.

Το ποσό που απαιτείται για τα ελάχιστα αναγκαία Κεφάλαια των 51 μεγάλων Ευρωπαϊκών Τραπεζών είναι περί τα 900 δις ευρώ σύμφωνα με ιδιαίτερα αξιόπιστη μελέτη των διακεκριμένων διεθνών Οικονομολόγων Καθηγητών Sachsa Steffens (ZEW),Viral Atcharya (NYU),Diane Pierret (Univ. de Lausanne) που παρουσίασαν διεθνώς οι Financial Times και στην Ελλάδα Το Κεφάλαιο,

Αυτή είναι η πραγματικότητα και όχι αυτή που παρουσιάστηκε από την Ευρωπαϊκή Τραπεζική Αρχή.

Στην Γερμανία το έλλειμμα κεφαλαίων των συστημικών μόνο Τραπεζών αντιπροσωπεύει το 250% του αθροίσματος της αξίας των μετοχών τους και των χαμηλής εξασφάλισης ομολόγων τους, στην Γαλλία αντιπροσωπεύει το 162% και στην Ιταλία το 100% αντιστοίχως. 

Οι Τράπεζες συνεπώς έχουν μαθηματικά ήδη χρεωκοπήσει σε όλη την Ευρώπη.

Δεν υπάρχει ελπίδα να ανακάμψουν στο ορατό μέλλον για δύο βασικούς λόγους:

1.Τα αρνητικά επιτόκια κρατάνε τις δυνητικές καταθέσεις και το κέρδος από την διαφορά επιτοκίων μακριά από τις Τράπεζες.

2.Οι αποταμιευτές δεν εμπιστεύονται αλλά κυρίως δεν έχουν καταθέσεις για τις Τράπεζες .

Πρόσφατη μελέτη της McKinsey αποδεικνύει ότι το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού είναι φτωχότερο σήμερα από το 2005.

Στις ΗΠΑ αυτό αντιπροσωπεύει το 81% του πληθυσμού, στην Βρετανία το 70% ,στην Ολλανδία το 70%,στην Γαλλία το 63% και στην Ιταλία το 97%!. Ας μην εξετάσουμε Ελλάδα, Ισπανία ,Πορτογαλία κ.λ.π.

Η Ανάπτυξη μεταπολεμικά στηρίχθηκε αρχικά στις αποταμιεύσεις και την κατανάλωση των νοικοκυριών. Κατόπιν στηρίχθηκε στον δανεισμό και την κατανάλωση των νοικοκυριών.

Τώρα που η κατανάλωση μειώθηκε και οι Τράπεζες δεν μπορούν να δανείσουν,  η Ανάπτυξη, μικρότερη από 1% στην Ευρώπη, στηρίζεται, πολύ αναιμικά ,μόνο από την  "δημιουργία" χρήματος από τις Κεντρικές Τράπεζες.

Αυτό μπορεί να παρομοιαστεί με το εξής:
Κάνουμε ένα μακρύ ταξίδι με ένα αυτοκίνητο του οποίου τα λάστιχα χάνουν αέρα. Κάθε λίγο βάζουμε στα λάστιχα αέρα με μία αντλία και συνεχίζουμε το ταξίδι για μερικά χιλιόμετρα μέχρις ότου ξαναχρειαστεί να βάλουμε στα λάστιχα αέρα.

Κάποια στιγμή ή τα "λάστιχα" θα διαλυθούν ή η "αντλία" θα χαλάσει. 

Τότε η παγκόσμια οικονομία θα " μείνει από λάστιχο".

Πηγή: www.kassandros.gr