Το παιδί μας θέλει να κοιμάται στο κρεβάτι μας. Να το επιτρέπουμε;

Θεωρούν δηλαδή πως είναι καλό τα παιδιά να κοιμούνται μαζί με τους γονείς τους ώστε να νιώθουν περισσότερη ασφάλεια και να ικανοποιούνται άμεσα οι ανάγκες τους από τους γονείς τους. Αυτό είναι κάτι που, στην αρχή τουλάχιστον, εξυπηρετεί και τους γονείς αφού γίνεται πιο εύκολη η διαδικασία του θηλασμού αλλά και πιο ξεκούραστος και συνεχής ο ύπνος για όλη την οικογένεια. 

Αυτό το κίνημα ήρθε ενδεχομένως σαν απάντηση σε αυστηρές τεχνικές ύπνου όπως η τεχνική ελεγχόμενου κλάματος. Σε αυτές τις τεχνικές, ο γονιός αφήνει το παιδί να κλάψει και δεν πλησιάζει ούτε παίρνει αγκαλιά το παιδί, παρά στέκεται από μία απόσταση και ζητά από το παιδί σταθερά να κοιμηθεί.

Πρόκειται για μια τεχνική που συχνά βοηθά τα παιδιά να προσαρμοστούν και να μάθουν να κοιμούνται μόνα τους αλλά, από την άλλη, είναι μια τεχνική αρκετά σκληρή τόσο για τα παιδιά που νιώθουν ότι οι γονείς τους τα εγκαταλείπουν και δεν τα φροντίζουν, όσο και για τους γονείς που δυσκολεύονται να την εφαρμόσουν με σταθερότητα και συνέπεια. 

Ίσως τελικά και οι δύο μέθοδοι να είναι αρκετά ακραίες και να χρειάζεται να βρεθεί μια ισορροπία. Το παιδί είναι πράγματι σημαντικό να νιώθει ότι δεν είναι μόνο, ότι έχει τους γονείς του κάθε στιγμή και ότι είναι εκεί για να το φροντίσουν και να το προστατεύσουν από οποιαδήποτε απειλή.

Όταν όμως ένας γονιός επιτρέπει στο παιδί του να κοιμηθεί στο κρεβάτι του για να νιώθει περισσότερη ασφάλεια, κατά κάποιο τρόπο επιβεβαιώνει στο παιδί πως πράγματι υπάρχει απειλή και μόνο δίπλα του είναι προστατευμένο. Επίσης, ένα παιδί που μαθαίνει να νιώθει ασφάλεια και να κοιμάται καλά μόνο όταν είναι με τους γονείς του, πολύ δύσκολα θα φύγει από εκείνους μεγαλώνοντας, κάτι που θα δυσκολέψει και θα κουράσει τους γονείς. 

Είναι καλύτερα λοιπόν, ο γονιός να μπορεί να είναι κοντά στο παιδί συναισθηματικά αλλά να μπορεί να του προσφέρει τη στοργή και τη φροντίδα με άλλους τρόπους και όχι μέσα από τον ύπνο. Είναι καλό οι γονείς να φροντίζουν για μια σταθερή και ήρεμη προετοιμασία ύπνου και να κοιμίζουν το παιδί στο δικό του δωμάτιο.

Αν το παιδί ξυπνήσει, τρομάξει και πάει στο κρεβάτι των γονιών -κάτι πολύ συνηθισμένο και υγιές- χρειάζεται ο ένας γονιός να πάει κοντά του, να το επιστρέψει στο κρεβάτι του, να το χαϊδέψει, να το παρηγορήσει, να του δείξει πως δεν κινδυνεύει πραγματικά αποδεχόμενος όμως το συναίσθημά του και να το βοηθήσει να αποκοιμηθεί ξανά. Σταδιακά, αυτή η ανακούφιση μπορεί να έρχεται από μία… απόσταση.

Ο γονιός μπορεί να ζητήσει από το παιδί να επιστρέψει μόνο στο κρεβάτι του ή να το παρηγορήσει μιλώντας του από το δικό του δωμάτιο, χωρίς να σηκωθεί και να πάει κοντά του. 
Με αυτό τον τρόπο το παιδί παίρνει πράγματι στήριξη από τους γονείς του, δε νιώθει μόνο και εγκαταλειμμένο αλλά προστατεύεται από το πλαίσιο της οικογένειας.

Ταυτόχρονα όμως, ενισχύεται η αυτονόμηση του παιδιού, το παιδί αντιλαμβάνεται τα όρια του εαυτού του και «ξεχωρίζει» από τους γονείς του χωρίς να απειλείται η σχέση τους. Επίσης, με αυτό τον τρόπο αντιλαμβάνεται την έννοια του ζευγαριού. «Η μαμά και ο μπαμπάς κοιμούνται στο ίδιο κρεβάτι γιατί είναι ζευγάρι και μόνο τα ζευγάρια κοιμούνται μαζί».

Το παιδί, καταφέρνει έτσι να εμπιστευτεί τον εαυτό του με έναν σταθερό και ήρεμο τρόπο, να αναπτύξει τις δεξιότητες και τα ταλέντα του παίρνοντας ασφάλεια και εμπιστοσύνη από τους γονείς του.

Κλεοπάτρα Τσουχνικά
Ψυχολόγος – Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας (MSc)
Στη Γραμμή 11525 και το Συμβουλευτικό Κέντρο για γονείς, παιδιά και εφήβους του «Μαζί για το παιδί»