23 χρόνια χωρίς τον πολυτάλαντο Αλέκο Σακελλάριο-Ο πρωτοπόρος σκηνοθέτης κωμωδιών και συνθέτης σπουδαίων επιτυχιών, «έφυγε» στις 28 Αυγούστου 1991

Φέτος κλείνουν εκατό χρόνια από τη γέννηση του Αλέκου Σακελλάριου και είκοσι δύο χρόνια από την εκδημία του (13 Νοεμβρίου 1913- 29 Αυγούστου 1991). Τι είναι αυτό που τον κάνει κλασικό στο είδος του; Συνοπτικά θα λέγαμε: πρόσφερε αφειδώς γέλιο, αυτή την πολύτιμη «βιταμίνη» χαράς και αισιοδοξίας με το πηγαίο και φινετσάτο χιούμορ του στη σάτιρα, στην κωμωδία, στην επιθεώρηση, όπως γράφει ο Γιώρογς Βιδάλης στην Ελευθεροτυπία.



* Απευθυνόταν σ' όλο τον κόσμο και ιδιαίτερα στο λαϊκό άνθρωπο, διαθέτοντας το σπουδαίο χάρισμα της απλότητας και της αμεσότητας, που τείνει να εξαφανιστεί.

* Κατέγραψε παραδόσεις και νοοτροπίες, διακωμωδώντας και σατιρίζοντας τη συμπεριφορά του Ελληνα, τα ελαττώματα και προτερήματά του (φτωχοί, καταφερτζήδες, τίμιοι, μπαγαπόντηδες, μικροαστοί, τζιτζιφιόγκοι, ευκατάστατοι, λεφτάδες, όλοι έχουν τη θέση τους στην πλούσια «πινακοθήκη» των χαρακτήρων του).

* Το ότι οι ταινίες του είχαν νοστιμάδα, παίζονται και ξαναπαίζονται στα τηλεοπτικά κανάλια προσφέροντας ανάσες γέλιου με τις παροιμιώδεις ατάκες τους, με τα αναπάντεχα μπερδέματα και τη γάργαρη πλοκή τους, χωρίς να λείπει η ανθρωπιά, η συγκίνηση, το κοινωνικό σχόλιο.

 


 Δύο μεγάλες κινηματογραφικές επιτυχίες του: «Τα κίτρινα γάντια» με Γιάννη Γκιωνάκη, Νίκο Σταυρίδη και «Ενα βότσαλο στη λίμνη» με Ιλυα Λιβυκού, Βασίλη Λογοθετίδη
Δύο μεγάλες κινηματογραφικές επιτυχίες του: «Τα κίτρινα γάντια» με Γιάννη Γκιωνάκη, Νίκο Σταυρίδη και «Ενα βότσαλο στη λίμνη» με Ιλυα Λιβυκού, Βασίλη Λογοθετίδη
* Ενας άνθρωπος... ορχήστρα, που διέπρεψε ως θεατρικός συγγραφέας, σεναριογράφος, σκηνοθέτης, στιχουργός, χρονογράφος, ευθυμογράφος, δημιουργός τηλεοπτικών εκπομπών. Αθηναίος, αυτοδημιούργητος, αυτόφωτος. Γοητευτικός ομιλητής, απαράμιλλος χιουμορίστας. Ευγενικός και απλός, με το χαμόγελο στα χείλη, ενίοτε και με την αγαπημένη του... φυσαρμόνικα.



Τι να πρωτοθυμηθείς από τα 180 θεατρικά έργα του (αρκετά απ' αυτά τα μετέφερε και τα σκηνοθέτησε στον κινηματογράφο) και τις 70 ταινίες του (έργα και σενάρια που έγραψε είτε μόνος του είτε με τον αντάξιο συνεργάτη του Χρήστο Γιαννακόπουλο). Ενδεικτικά:

«Οι Γερμανοί ξανάρχονται», «Ενα βότσαλο στη λίμνη», «Ούτε γάτα ούτε ζημιά», «Δεσποινίς ετών 39», «Ενας ήρωας με παντούφλες» με τον Βασίλη Λογοθετίδη. «Η καφετζού», «Η θεία από το Σικάγο», «Η κυρά μας η μαμμή» με Γεωργία Βασιλειάδου. «Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο», «Λατέρνα, φτώχεια και γαρύφαλλο» με Μίμη Φωτόπουλο, Βασίλη Αυλωνίτη, Τζένη Καρέζη. «Αλλοίμονο στους νέους» με Δημήτρη Χορν. «Ο Ηλίας του 16ου» με Κώστα Χατζηχρήστο. «Τα κίτρινα γάντια» με Νίκο Σταυρίδη, Μίμη Φωτόπουλο, Γιάννη Γκιωνάκη. «Ο φίλος μου ο Λευτεράκης» με Ντίνο Ηλιόπουλο. «Θα σε κάνω βασίλισσα» με Θανάση Βέγγο. «Μια Ιταλίδα στην Κυψέλη» με Μάρω Κοντού.



«Το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο», «Χτυποκάρδια στο θρανίο», «Η Αλίκη στο Ναυτικό», «Η κόρη μου η σοσιαλίστρια» με Αλίκη Βουγιουκλάκη και Δημήτρη Παπαμιχαήλ. «Το δόλωμα», «Η σωφερίνα» με Βουγιουκλάκη και Αλέκο Αλεξανδράκη. «Υπάρχει και φιλότιμο», «Ο σπαγγοραμένος», «Ο στρίγγλος που έγινε αρνάκι» με Λάμπρο Κωνσταντάρα. «Η θεία μου η χίπισσα», «Η κόμισσα της Κέρκυρας» με Ρένα Βλαχοπούλου.

Τι να θυμηθείς από την αστείρευτη στιχουργική του γκάμα, αφού έγραψε πάνω από χίλια τραγούδια. Τραγούδια σπάνιας ευαισθησίας, γλυκόπικρα και χιουμοριστικά, που καλύπτουν τέσσερις δεκαετίες (1930, '40, '50, '60) και ακούγονται από γενιά σε γενιά έως σήμερα. Ενδεικτικά:



Με τον συνθέτη Κώστα Γιαννίδη: «Θα ξανάρθεις», «Λες και ήταν χτες». Με τον Μιχάλη Σουγιούλ: «Ασ' τα τα μαλλάκια σου», «Ασε τον παλιόκοσμο να λέει» και σε συνεργασία με τον Χρ. Γιαννακόπουλο: «Το τραμ το τελευταίο», «Αλα, άνοιξε κι άλλη μπουκάλα», «Μπέμπα», «Βρε Μανώλη τραμπαρίφα», «Ρε πώς μπατιρίσαμε».

Με τον Γιάννη Σπάρτακο: «Θα σε πάρω να φύγουμε» (σε συνεργασία με τον Δημήτρη Ευαγγελίδη). Με τον Νίκο Γούναρη: «Ενα βράδυ που 'βρεχε» (σε συνεργασία με τον Χρ. Γιαννακόπουλο). Με τον Γιώργο Μουζάκη: «Το μονοπάτι». Με τον Εντουάρντο Μπιάνκο: «Μοναξιά είσαι η πιο σκληρή παρέα».



Με τον Μάνο Χατζιδάκι: «Γαρύφαλλο στ' αυτί», «Πες μου μια λέξη», «Αχ βρε παλιομισοφόρια», «Εχω ένα μυστικό», «Τράβα μπρος». Με τον Σταύρο Ξαρχάκο: «Υπομονή». Με τον Γιώργο Ζαμπέτα: «Δημήτρη μου, Δημήτρη μου», «Σήκω χόρεψε συρτάκι».

Η Ελευθεροτυπία τον είχε επισκεφθεί δυο φορές λίγους μήνες πριν φύγει από τη ζωή. Νοσηλευόταν στο νοσοκομείο, έχοντας στο πλάι του συνεχώς την τρίτη σύζυγό του, την Τίνα. «Πώς είστε, κύριε Σακελλάριε;» τον είχε ρωτήσει ο δημοσιογράφος Γιώργος Βιδάλης την πρώτη φορά. «Ανάσκελα!» ήταν η απάντησή του. Και τη δεύτερη με πικρό χιούμορ μας είχε πει: «Μου γνέφουν τα κυπαρίσσια».

Με αφορμή τα εκατό χρόνια από τη γέννησή του ελπίζουμε να τιμήσουν τη μνήμη του, αν όχι το υφυπουργείο Πολιτισμού, τουλάχιστον το Εθνικό Θέατρο ή το ΚΘΒΕ.