“Πόσο καλή θα ήταν η ζέστη του καλοκαιριού, χωρίς το κρύο του χειμώνα;” Τζων Στάϊνμπεκ, (στο βιβλίο «Tαξίδια με τον Τσάρλυ»)

Να μια ωραία στάση ζωής που θα επικροτούσε και ο Στάϊνμπεκ! Τώρα που έχουμε αρχίσει να ξεκουραζόμαστε και ενώ είμαστε ακόμη σε διακοπές, διάφορα ερωτήματα μας αποσπούν την προσοχή, όπως: «Γιατί να τελειώνουν οι διακοπές; Επιστροφή στα ίδια…».

Ζούμε στο παρόν.

Τα ερωτήματα-«ενοχλήσεις» που μας έρχονται ενώ χαλαρώνουμε, είναι επειδή, λόγω «τρεξίματος» και άγχους, έχουμε μάθει να αποφεύγουμε να ερχόμαστε σε επαφή…με το παρόν!

Χάνουμε τη στιγμή λοιπόν, και αναλωνόμαστε σε υποθέσεις. Ας ξέρουμε πάνω-κάτω ποιά καθημερινότητα μας περιμένει μετά το πέρας μιας ξέγνοιαστης περιόδου όπως είναι το καλοκαίρι, δεν είναι σωστό να προκαταβάλλουμε καταστάσεις. Το μέλλον, είναι αβέβαιο και για τα κακά και για τα καλά. Αυτό, πρέπει να το αποδεχτούμε. Επομένως, αυτή τη στιγμή, δουλειά μας είναι να κοιτάμε την παραλία, το ηλιοβασίλεμα, να απολαμβάνουμε την παρέα του/της συντρόφου μας ή των δικών μας ανθρώπων!

Είπαμε για ευτυχία, όχι για βαρεμάρα…

Ένα από τα λάθη που επιτρέπουμε στον εαυτό μας να κάνουμε, είναι να τον αφήνουμε να βάζει μονόχρωμες ταμπέλες σε καταστάσεις. Είτε υπέροχες, είτε δυσάρεστες. Είτε θα λέμε «τέλεια», είτε θα λέμε «απαίσια». Για καλή μας τύχη, τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα και πιο πολύχρωμα!

Μπορούμε να ξεκινήσουμε υγιείς σκέψεις, από πολύ απλά πράγματα. Τη φορά που απολαμβάνουμε περισσότερο το νερό, είναι η ώρα που διψάμε πολύ. Η έλλειψη, αυξάνει την απόλαυση όταν ικανοποιηθεί η ανάγκη μας. Κατά έναν περίεργο τρόπο, το «κακό» μας βοηθάει να απολαύσουμε το «καλό». Αυτό, δε σημαίνει ότι πάμε «γυρεύοντας» σε περιορισμούς κτλ. Πάντως οι ειδικοί, το ονομάζουν «αναβολή ηδονής-απόλαυσης». Χωρίς τη συννεφιά, δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε την ομορφιά της ηλιοφάνειας. Αφήστε που καμιά φορά, τη συννεφιά την νοσταλγούμε κιόλας!

Ανάμεσα στα δύο άκρα…

Δε ζούμε στο παρελθόν. Στις διακοπές, και όσο ακόμη αυτές κρατούν, το μόνο που πρέπει να θυμόμαστε είναι πόσο πολύ τις επιθυμούσαμε. Μην τις αναλώνουμε στο τι έρχεται ή στο τι πέρασε. Ανάμεσα από το παρελθόν και το μέλλον, βρίσκεται το παρόν. Ανάμεσα στους υπερβολικούς ενθουσιασμούς και στις έντονες απογοητεύσεις, υπάρχει η ψυχραιμία. Ανάμεσα στην αναμονή ότι όλα θα πρέπει να λειτουργούν ρολόι ή στην απαισιόδοξη οπτική ότι «όλα στο τέλος θα χαλάσουν», υπάρχει η συγκρατημένη αισιοδοξία! Μόλις νιώσουμε απελπισία, καταλαβαίνουμε την αξία του να γεμίζουμε ελπίδες, σύμφωνα με το tsemperlidou.gr.

Αφού αναγνωρίσουμε τις δύο αυτές ακραίες καταστάσεις, μπορούμε να καταλάβουμε την αξία του ενδιάμεσου χώρου που είναι πολύ περισσότερο μαγικός από όσο νομίζουμε! Κάπου εκεί, βρίσκεται η ευτυχία! Ανάμεσα στις εναλλαγές χειμώνων και καλοκαιριών! Όταν είμαστε ήρεμοι από αυτή τη γνώση, μπορούμε να καταλάβουμε καλύτερα το ρητορικό ερώτημα του Στάϊνμπεκ και να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να αφεθεί στις στιγμές που μας χαρίζει το παρόν!