Γεωργακοπούλου: «Ο Ζακ δεν έπρεπε να πεθάνει - Έξυπνος, ευγενικός, ωραία Ελληνικά και Αγγλικά, τα βράδια ντυνόταν κορίτσι κι έβγαινε τσάρκα»

Γράφει η Ρούλα Γεωργακοπούλου στην «Athens Voice»:

Να μην στρώνουμε τις φράσεις μας, να μη σηκώνουμε το γραπτό μας στον καθρέφτη. Αυτό είναι το σωστό. Ασύντακτα, ανορθόγραφα, σουρνάμενα, άοπλα, σαν το τρέκλισμα του Ζακ Κωστόπουλου από τον πάγκο του κοσμηματοπωλείου μέχρι τη βιτρίνα που διαπέρασε με το σώμα του αναζητώντας απελπισμένα οδό διαφυγής. Εκεί όμως τον περίμεναν οι φλανέρ της πλατείας. Οι «εμείς», τα τέρατα της φύσεως, αυτοί που σκοτώνουμε με κλωτσιές στο κεφάλι αν πιάσουμε κανέναν να κλέβει υπό την επήρεια, χωρίς συνεργούς και καλάσνικοφ.

Ήμουν κι εγώ φίλη του Ζακ στο Facebook, ανταλλάσσαμε like και καμιά φορά μηνύματα. Εκείνος με είχε διαλέξει, δεν θυμάμαι πια για ποιόν λόγο. Μου άρεσε αυτό το παιδί. Πρώτα απ όλα γιατί ήταν έξυπνο, ευγενικό, διαυγές, έγραφε ωραία ελληνικά, εξαιρετικά αγγλικά και αναφερόταν στο γεγονός ότι ήταν οροθετικός με μια ειλικρίνεια που δεν είχα δει ποτέ μου. Πέρασε πολλά πρωινά σαν ακτιβιστής προπαγανδίζοντας την χρήση του προφυλακτικού, την συχνή εξέταση, την σχολαστική τήρηση της θεραπείας, μοίρασε φυλλάδια, έγραψε σε έντυπα.

Τα απογεύματα έβγαζε βόλτα το σκύλο του, τον Σνούπυ. Ο «Σνούπης» όπως έλεγε ο ίδιος χαϊδολογώντας τον. Και τα βράδια, κάποια βράδια ντυνόταν κορίτσι κι έβγαινε τσάρκα, γιατί έτσι του άρεσε. Μια φορά έγραψε ένα παραπονεμένο στάτους γιατί άκουγε ωραίες μουσικές από το απέναντι σπίτι που είχαν πάρτυ κάτι πιτσιρίκια. Πιάσανε κουβέντα από το μπαλκόνι κι εκείνα τον κάλεσαν να πάει κι αυτός. Αμέσως η μπαλκονόπορτα έκλεισε, τα ρολά κατέβηκαν και οι γονείς ξερίζωσαν τ’ αυτιά των παιδιών τους. Γιατί η κανονικότητα δεν αντέχει τα αγόρια που ενίοτε τους αρέσει να ντύνονται κορίτσια και να κάνουν το κέφι τους σε ντραγκ προγράμματα. Σάμπως το σώμα, το ρημάδι το σώμα, μπορεί να την αντέξει αυτή την εναλλαγή χωρίς μια τόση δα αποδοχή από τους άλλους; Και λέω ορισμένες φορές: καλύτερη η εξάρτηση, αυτή η ψευδοαγάπη αφού δεν υπάρχει αληθινή.

Για την κηδεία του νεαρού Ζακ Κωστόπουλου θα περίμενα έναν μεγάλο ξεσηκωμό σαν κι αυτόν της 6ης Δεκεμβρίου χωρίς όμως σπασίματα, φωτιές και μολότοφ. Έναν ξεσηκωμό μόνον με επίμονα βλέμματα, μια μεγάλη διαδήλωση ματιών πάνω σε κτίρια και σπίτια, μέχρι να πέσουν όλα τους σαν σκόνη απ’ την ντροπή τους.