«Προοδευτική σημασία»: Ένας κίνδυνος που δεν αφορά τη ΝΔ αλλά το ΚΙΝΑΛ: Άρθρο του Γιώργου Χειλάκη

Ορισμένα πράγματα δεν περιμένουμε να μας τα πουν τώρα οι δημοσκοπήσεις.

Γράφει ο Γιώργος Χειλάκης στο protothema.gr

Τα έχουν πει καιρό, όπως τα λένε και όλες οι εκλογικές αναμετρήσεις σε συνδικάτα, συλλόγους και επαγγελματικούς φορείς. Ούτε στο Μέγαρο Μαξίμου περιμένουν να μάθουν τα βασικά. Γνωστά τους είναι και επιχειρούν -από καιρό- να διαμορφώσουν την στρατηγική τους με βάση αυτά. Μπορεί ορισμένα μεσαία στελέχη και ανυποψίαστοι βουλευτές να αιθεροβαμονούν πιστεύοντας ότι το παιχνίδι παίζεται ακόμα. Προφανώς είναι από εκείνους που έχουν μείνει με την εντύπωση ότι η «Προοδευτική Συμμαχία» που επιχειρεί να στήσει το κυβερνητικό επιτελείο περισσότερο και το κομματικό επιτελείο λιγότερο, γίνεται για να έρθει η νίκη απέναντι στην Νέα Δημοκρατία. 

Υποθέτω ότι κανένα από τα στελέχη της λεγόμενης γέφυρας δεν έχει τέτοιες αυταπάτες. Οι περισσότεροι -αν όχι όλοι- γνωρίζουν ότι η φασαρία γίνεται για να εγκατασταθεί ο ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως ο κ. Τσίπρας στο επίκεντρο της πολιτικής ζωής. Για να γίνει αυτό απαιτείται να μετακινηθεί το κυβερνών κόμμα προς τα κεντροαριστερά. 

Να συμπιέσει το ΚΙΝΑΛ και να κυριαρχήσει στον συγκεκριμένο χώρο, κατοχυρώνοντας την θέση του ενός πόλου στον διπολισμό που αναπόφευκτα δημιουργείται. Το θέμα λοιπόν είναι η εγκατάσταση του ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως του Αλέξη Τσίπρα στον έναν πόλο. Η κ. Γεννηματά και οι παλιότεροι στο ΠΑΣΟΚ αντιλήφθηκαν έγκαιρα τι πρόκειται να επιχειρηθεί. Πρώτος διδάξας ήταν ο Αντρέας Παπαντρέου και το ΠΑΣΟΚ. Ετσι, πριν από περίπου σαράντα χρόνια, ο χώρος του λεηλάτησε την ανανεωτική Αριστερά αλλά κυρίως εξαφάνισε την Ενωση Κέντρου και τα παράγωγά της. 

Αν δεν πρόκυπτε εκείνη η εξαφάνιση το ΠΑΣΟΚ και ο αρχηγός του δεν θα εγκαθίδρυαν μια κυριαρχία που κράτησε ως το 2010 και θα ίσχυε μέχρι και σήμερα αν δεν πρόκυπταν η δεινή οικονομική κρίση και τα μνημόνια. Η δίκη προθέσεων δεν προσφέρει τίποτα σε μια πολιτική περιγραφή για αυτό και δεν βρίσκω ενδιαφέρον το ερώτημα για το αν ο κ. Τσίπρας και οι στενοί συνεργάτες του (όχι αναγκαστικά μέσα από τον ΣΥΡΙΖΑ) είχαν αυτό το σχέδιο από τότε (εκλογές του 2012) που η κοινωνία έκλεισε το μάτι στο κόμμα του. Το σίγουρο είναι πως από την πολιτική πιρουέτα που έγινε το καλοκαίρι του 2015 το σχέδιο αυτό μπήκε σε εφαρμογή. 

Στη Νέα Δημοκρατία το αντιμετώπισαν με όρους του 1981 όταν ο Αντρέας άρχιζε να προσαρμόζει την πολιτική του επί το… ευρωαντλατικότερο κι ο Ευάγγελος Αβέρωφ έβλεπε μπροστά του «χούντα» , «αριστεριστές» και «τρομοκράτες». Του ήταν αδύνατο να πιστέψει πως κάποιοι… παρείσακτοι πήραν την εξουσία και κυβερνούν χωρίς να μηχανορραφούν εναντίον τους οι αμερικάνοι σύμμαχοι όπως έκαναν στην μετεμφυλιακή Ελλάδα. Κάπως έτσι αντιμετωπίζουν τώρα τον ΣΥΡΙΖΑ, οι πολιτικοί επίγονοι του μακαρίτη στην Νέα Δημοκρατία. Από τον κ. Τσίπρα και τις «ελαττωματικές» ιδέες του δεν κινδυνεύει ούτε η Δημοκρατία ούτε το καθεστώς. Ενας κίνδυνος υπάρχει ο οποίος δεν αποφεύγεται. Στο ένα δίπολο της πολιτικής ζωής να «εγκατασταθεί» ο ΣΥΡΙΖΑ. 

Κίνδυνος που δεν αφορά την Νέα Δημοκρατία αλλά το ΚΙΝΑΛ το οποίο έγκαιρα τον διέβλεψε αλλά δεν μπόρεσε να τον αποφύγει. Ο κ. Τσίπρας αφού, με κάθε τρόπο που του ζητήθηκε, έδωσε τα διαπιστευτήρια νομιμοφροσύνης στους δανειστές και την ατλαντική συμμαχία πήρε την έξωθεν καλή μαρτυρία. Η «Προοδευτική Συμμαχία» του επιτρέπει σήμερα να μετακινηθεί με ασφάλεια προς τον άξονα του πολιτικού φάσματος. Μαζί του έχει το πλεονέκτημα της νεότητας. Κι αν αύριο-μεθαύριο το απαιτήσουν οι συνθήκες με όχημα την «Προοδευτική Συμμαχία» μπορεί να ξεφορτωθεί και το κόμμα του σκυλεύοντας ότι τυχόν έχει περισσέψει στην ανήμπορη και ξελιγωμένη για λίγα ψίχουλα εξουσίας «κεντροαριστερά» των κ.κ. Λοβέρδου και Βενιζέλου…