Δημήτρης Καμπουράκης: Μήπως η χαοτική λειτουργία, είναι σύμφυτη της κυβερνητικής ιδεολογίας; Μήπως στόχος η ναρκοθέτηση του επόμενου; 

Τα Εξάρχεια είναι η μια πλευρά ενός νομίσματος που τελικά (παραδόξως) μοιάζει να έχει δέκα πλευρές. Η επίθεση, ο ξυλοδαρμός και το κλέψιμο του οπλισμού λιμενικών και εισαγγελέων που κυνηγούσαν ναρκωτικά μέσα στην διάσημη πια συνοικία, μπορεί μεν να είναι κάτι πραγματικά εξωφρενικό, αλλά δυστυχώς δεν είναι μεμονωμένο και σπάνιο όπως θέλει να το παρουσιάζει η κυβέρνηση. Δείχνει την υπαρκτή τάση κύκλων ή ομάδων να αυτονομούνται από το έννομο κράτος και να φτιάχνουν δικές τους νησίδες, θεωρώντας ότι αυτό είναι απολύτως εφικτό να επιτευχθεί.

Γράφει ο Δημήτρης Καμπουράκης στο marketnews.gr

Το ίδιο είναι και η απόφαση του ΚΑΣ για τον Πειραιά και τις επενδύσεις της Cosco στο λιμάνι. Δεν έχω το παραμικρό πρόβλημα να βρεθεί ένας τρόπος συμβίωσης της αρχαίας και της σύγχρονης πόλης, ίσα-ίσα που το θεωρώ αναγκαία συνθήκη για οποιοδήποτε είδος ανάπτυξης. Έχω όμως πρόβλημα με το γεγονός ότι ένας επιστημονικός φορέας που επί δεκαετίες δεν είχε ασχοληθεί με το θέμα, νιώθει ξαφνικά απόλυτη ελευθερία αυτονόμησης από την εθνική στρατηγική επενδύσεων και κινητοποιεί δίχως τον παραμικρό ενδοιασμό τους μηχανισμούς του για να την ακυρώσει.

Τελικά, σε τούτη τη χώρα όλα φαίνεται να λειτουργούν αυτόνομα, με δικές τους στρατηγικές, δίχως τον παραμικρό έλεγχο, δίχως κεντρική κατευθυντήρια γραμμή. Έχουμε μια χώρα που ενώ παλεύει να ξεφύγει από τα γρανάζια μιας πελώριας και μακροχρόνιας οικονομικής κρίσης, αντί να συσπειρώνεται σ’ έναν στόχο και να τον πετυχαίνει, διαχωρίζεται σε πολλά μικρά αφεντικά που παλεύουν να μεγαλώσουν το τιμάριο τους. Και προφανώς, το κεντρικό κράτος, η νομοθετική και εκτελεστική εξουσία νιώθει απολύτως αδύναμη να αντιστρέψει αυτή την κατάσταση.

Είναι τόσο εξωφρενική η αδυναμία και η αναποτελεσματικότητά της, που δικαίως κάποιος τρίτος παρατηρητής σκέπτεται ότι κάτω από το απαξιωμένο κυβερνητικό χαλί τα σαμαράκια φτιάχνονται όχι κατά λάθος αλλά επί τούτου. Ένα λάθος είναι ανεκτό, δυο λάθη είναι υποφερτά, τρία είναι ενοχλητικά, αλλά όλα μαζί καταντούν να αποτελούν στρατηγική. Ποια στρατηγική μπορεί να είναι αυτή; Ποιος μπορεί να πει με βεβαιότητα; Μήπως η χαοτική λειτουργία της πολιτείας είναι σύμφυτη της κυβερνητικής ιδεολογίας; Πιθανόν. Μήπως ο στόχος είναι η  ναρκοθέτηση του επόμενου που καταφανώς έρχεται; Διόλου δεν αποκλείεται.

Και για να είμαστε ειλικρινείς, δεν μας πολυενδιαφέρει να μάθουμε τους λόγους. Τα αποτελέσματα αυτού του μπάχαλου θέλουμε να αποτρέψουμε επιτέλους.