Συγκλονίζει ο Α. Παπαχελάς: To εύκολο είναι να χαρακτηρίζεις ρατσιστές κάποιους ανθρώπους, το δύσκολο απλά να τους ακούσεις...

Για να βγούμε λίγο από τη γυάλα μας! Σοκαρίστηκαν πολλοί από την αντίδραση των Γάλλων, τις θεωρίες συνωμοσίας και τα ένστικτα που ξύπνησε η καταστροφή της Παναγίας των Παρισίων. Δεν θα έπρεπε. Ενα σημαντικό κομμάτι του γαλλικού λαού βιώνει πρωτόγνωρες πιέσεις και αβεβαιότητες. Ηδη ένιωθε ότι ένας παλιός και «ασφαλής» κόσμος, τον οποίο είχε συνηθίσει, καταρρέει.

Γράφει ο Αλέξης Παπαχελάς στην Καθημερινή

Βίωνε τη φτωχοποίηση. Εβλεπε τα ιστορικά σατό και οινοποιεία να περνούν σε χέρια Κινέζων και να μετονομάζονται με προσφιλείς κινεζικές ονομασίες. Ενιωθε τη μεταναστευτική πίεση, που είναι πάρα πολύ έκδηλη στο Παρίσι, αλλά και σε όλη τη γαλλική επαρχία. Και ταυτόχρονα, του έλειπε μια στιβαρή ηγεσία, που να του μιλάει όχι μόνο στο μυαλό αλλά και στην καρδιά για το πώς μπορεί να ξεφύγει από αυτά τα αδιέξοδά του.

Οταν, λοιπόν, βλέπουν αυτοί οι πολίτες το πιο ιστορικό σύμβολο της Γαλλίας να καίγεται και να καταρρέει, λογικό δεν είναι να ξυπνήσει μέσα τους φόβος για το μέλλον, για το ποια είναι η χώρα τους και πού πάει; Ακόμη και για το αν αυτό που ήξεραν ως Δύση διαλύεται μπροστά στα μάτια τους;

Οσοι ζούμε από την «άλλη όχθη» δεν καταλαβαίνουμε μερικές φορές τι γίνεται γύρω μας. Ή, χειρότερα ακόμη, το σνομπάρουμε. Το πλήρωσαν ακριβά αυτό πολλές δυτικές ελίτ τα τελευταία χρόνια.

Περνούσα προσφάτως από μια πάλαι ποτέ μεσοαστική περιοχή, στην οποία και μεγάλωσα. Σε μερικά μπαλκόνια έβλεπες ελληνικές σημαίες, μία εδώ και μία παρακάτω. Ενας φίλος που ήταν μαζί μου σχολίασε πως «τίποτα ακραίοι θα είναι». Είναι πολύ εύκολο να τους σβήσεις έτσι από τον χάρτη.

Αυτοί οι άνθρωποι ένιωσαν, όμως, τα τελευταία δέκα χρόνια ότι από νοικοκύρηδες αστοί έγιναν νεόπτωχοι. Δεν μπορούν να μετακομίσουν. Τα διαμερίσματά τους δεν αξίζουν σχεδόν τίποτα πια.

Εκεί όπου υπήρχε το παραδοσιακό αστικό ζαχαροπλαστείο λειτουργεί τώρα ένα μαγαζί με την ονομασία Kabul Grill. To εύκολο είναι να τους χαρακτηρίσεις ρατσιστές ή ό,τι άλλο, αν παραπονεθούν για όσα βιώνουν.

Δεν είναι, όμως, υποχρεωμένοι να έχουν διαβάσει Χαράρι ή Κίγκαν για να καταλάβουν ορθολογικά τι παίζεται παγκοσμίως γύρω τους, ούτε τους προετοίμασε κάποιος για το νέο σκηνικό. Η σημαία που έχουν στο μπαλκόνι είναι μια κραυγή αγωνίας.

Μπορείς να την ακούσεις και να προσπαθήσεις να μιλήσεις με αυτόν τον κόσμο. Μπορείς και να τη χαρίσεις στους εμπόρους του μίσους και της ψεύτικης ελπίδας, πως όλα μπορεί να ξαναγίνουν όπως παλιά...

Για να είμαι σαφής, δεν πιστεύω ότι πρέπει να χαϊδέψεις αυτιά ή βάρβαρα ένστικτα που γεννιούνται μέσα από τα αδιέξοδα όσων έχουν μείνει πίσω, εγκλωβισμένοι και χωρίς καμία θετική προσδοκία για το μέλλον τους.

Το χειρότερο που μπορείς να κάνεις, πάντως, είναι να τη σνομπάρεις και να την ειρωνευθείς...