12 δυσάρεστες αλήθειες για την κοινωνία - Θα σε κάνουν να αμφισβητήσεις τα πάντα

Ζούμε σε έναν όμορφο αλλά χαοτικό και με πολλές απαιτήσεις κόσμο. Ο σημερινός σύγχρονος πολιτισμός έχει ανοίξει πολλές πόρτες παρέχοντας μας ανεκτίμητες ευκαιρίες, αλλά με ποιο κόστος;

Η αληθινή πτώση της σημερινής κοινωνίας μπορεί να μην είναι ξεκάθαρη με την πρώτη ματιά. Γιατί; Υπάρχουν αρκετές «αλήθειες» και «πραγματικότητες» που έχουμε αποδεχθεί ως φυσιολογικές που στην πραγματικότητα καλύπτουν τις μεγαλύτερες δυσκολίες μας. Μέχρι τουλάχιστον να σκάψουμε κάτω από την επιφάνεια και να δούμε αυτές τις πραγματικότητες λεπτομερώς.

Είμαστε πραγματικά χαρούμενοι και κινούμαστε προς μια θετική κατεύθυνση ή απλώς αποδεχόμαστε μια τοξική και αρνητική κουλτούρα, συμβιβαζόμενοι με λιγότερα;

Παρακάτω βρίσκονται 12 δυσάρεστες «αλήθειες» που αποδεχόμαστε ως «φυσιολογικές» στην σημερινή κοινωνία:

1. Πόλεμος και θυσία

Σε ποιο σημείο της ιστορίας μας αποφασίσαμε πως είναι εντάξει για κάποιον να πεθαίνει θυσιάζοντας τον εαυτό του για μια διαφωνία μεταξύ δύο χωρών; Όσοι επιλέγουν να πολεμήσουν και να διακινδυνεύσουν την ζωή τους, αυτό είναι ένα πράγμα (αν και κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι μας έχουν πλύση εγκεφάλου για να συμφωνήσουμε), αλλά τι γίνεται με τις αθώες ζωές που χάνονται; Υπάρχει μια ολόκληρη ιστοσελίδα αφιερωμένη στην καταμέτρηση των πτωμάτων στο Ιράκ, που δείχνει ότι υπάρχουν 182.769-205.191 «τεκμηριωμένοι θάνατοι λόγω βίας». Ωστόσο, ταυτόχρονα αν περπατούσες στο ιρακινό έδαφος και άρχιζες να πυροβολείς τους πολίτες, αυτό θεωρείται δολοφονία. Πότε αποφασίσαμε ότι υπάρχει διαφορά;

2. Αγώνας καινοτομίας

Υπήρχε μια εποχή που επιστημονική πρόοδος και η τεχνολογική καινοτομία γιορτάζονταν ως ένας τρόπος για να προωθηθεί η κοινωνία στο σύνολο της. Δεν εφεύρισκες κάτι μόνο για προσωπικό σου κέρδος, αλλά για να κάνεις τον κόσμο ένα καλύτερο μέρος. Σήμερα όμως, στην καπιταλιστική μας κοινωνία, αυτός ο στόχος έχει αλλάξει εντελώς. Αγωνιζόμαστε για την ιδιοκτησία, την αναγνώριση και το οικονομικό όφελος ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι κάποια πράγματα στερούνται από αυτούς που τα χρειάζονται περισσότερο. Εν τω μεταξύ, οι πιο ευάλωτοι της κοινωνίας μας συνεχίζουν να αγωνίζονται και να υποφέρουν γνωρίζοντας ότι τα μέσα που μπορούν να τους βοηθήσουν υπάρχουν, απλώς είναι μακριά τους. Τι συνέβη με την ανθρωπιά μας;

3. Αυξανόμενοι διαχωρισμοί

Η κοινωνίας μας συνεχώς αναδεικνύει την έννοια της ισότητας και την μάχη μας για να την πετύχουμε, αλλά η αλήθεια είναι πως έχουμε χωριστεί με τόσους πολλούς τρόπους ώστε είναι πιθανό να μην την πετύχουμε ποτέ. Δεν μιλώ μόνο για τον διαχωρισμό μεταξύ ανδρών και γυναικών ή για των διαχωρισμό μεταξύ των φυλών. Απλώς κοιτάξτε την διάταξη της χώρας μας. Έχουμε καθιερώσει σύνορα στους νομούς, έχουμε δώσει ονόματα στις πόλεις μας και η καθεμιά έχει τα δικά της διοικητικά όργανα και κανόνες. Παρόλο που μπορεί αυτό να συμβαίνει για να διευκολυνθούμε, τελικά μας χωρίζει και μας κάνει πιο εύκολο το να πούμε «δεν είναι δικό μου πρόβλημα» αντί να μας ενώσει ως έθνος.

4. Τα ζώα είναι κατώτερα όντα

Εμείς, ο ανθρώπινος πληθυσμός, έχουμε τόση μεγάλη εκτίμηση για τον εαυτό μας που πιστεύουμε ότι είμαστε «ανώτεροι» από το υπόλοιπο ζωικό βασίλειο. Ποιος το αποφάσισε αυτό εκτός από τον εαυτό μας και την απληστία μας; Οι πράξεις μιλούν πιο δυνατά από τα λόγια… βασανίζουμε τα ζώα σε εργαστήρια κάνοντας τα πειραματόζωα. Κάπου στην διαδρομή ξεχάσαμε ότι αυτά τα όντα μπορούν να αισθανθούν τον πόνο όπως κι εμείς. Το γεγονός ότι δεν μιλούν την γλώσσα μας και δεν μπορούν επομένως να εκφραστούν δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να τα παίρνουμε στα σοβαρά.

5. Καταστρέφουμε τους άλλους για να ανέβουμε εμείς

Σε ποιο σημείο αποφασίσαμε ότι ο καλύτερος δρόμος προς την επιτυχία είναι να καταστρέψουμε τους αντιπάλους μας για να φανούμε καλύτεροι αντί να βελτιώσουμε τον εαυτό μας; Αντί να προωθήσουμε έναν πολιτισμό όπου γινόμαστε ο καλύτερος εαυτός μας, έχουμε επιτρέψει να δημιουργήσουμε έναν κόσμο όπου οι πολιτικοί, οι διευθυντές και όσοι έχουν εξουσία πετυχαίνουν σε βάρος εκείνων που περιμένουν να τους εμπιστευτούν και να τους ακολουθήσουν. Δημιουργήσαμε έτσι μια απίστευτα τοξική κουλτούρα. Κοιτάξτε τους παγκόσμιους ηγέτες μας, είναι πραγματικά ένα παράδειγμα που πρέπει να ακολουθήσουμε;

6. Η ψευδαίσθηση του πλούτου και της ελίτ

Εμείς, ως κοινωνία, έχουμε αποδεχθεί ότι η ύπαρξη των πλούσιων είναι ένα πραγματικό μέτρο επιτυχίας και ευτυχίας. Κοιτάμε αυτά που έχουμε και αυτά που θέλουμε να αποκτήσουμε ενώ δεν παρατηρούμε το πραγματικό μέτρο του πλούτου- την ικανότητα να φροντίζουμε για τους πιο ευάλωτους του κόσμου. Πολλοί από αυτούς που ανήκουν στην ελίτ του κόσμου κάθονται στο σπίτι τους θαυμάζοντας την περιουσία τους ενώ περίπου 844 εκατομμύρια άνθρωπο δεν έχουν πρόσβαση σε καθαρό και πόσιμο νερό.

7. Ψεύτικη σύνδεση

Με την άνοδο της τεχνολογίας, των κινητών τηλεφώνων και του διαδικτύου, είμαστε περισσότερο συνδεδεμένοι με τον κόσμο σε παγκόσμια κλίμακα από ποτέ, αλλά είμαστε πραγματικά συνδεδεμένοι; Ειδικοί έχουν αποκαλύψει ότι η ίδια η τεχνολογία που πρέπει να βελτιώνει την επικοινωνία και την σύνδεση μας με τους γύρω μας, την καταστρέφει. Κρυβόμαστε πίσω από τις οθόνες μας και αποσυνδεόμαστε από τον κόσμο, παραμένοντας κρυμμένοι στην δική μας προσωπική φούσκα. Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην έλλειψη της επαφής πρόσωπο με πρόσωπο, αρνούμενοι να κάνουμε μια πραγματικά ανθρώπινη συζήτηση. Είμαστε περισσότερο «μόνοι» σήμερα από ότι ήμασταν πριν αποκτήσουμε τον κόσμο στα χέρια μας.

8. Η σκληρή αλήθεια για την εκπαίδευση

Πόσοι από εμάς μεγάλωσαν πιστεύοντας ότι για να πετύχουν στην ζωή πρέπει να πάρουν καλούς βαθμούς και να πάνε στο πανεπιστήμιο; Αυτή η πεποίθηση έχει γίνει ευρέως αποδεκτή εδώ και δεκαετίες, κι όμως τα δεδομένα δεν λένε το ίδιο. Πολλοί απόφοιτοι πανεπιστημίων σήμερα είναι άνεργοι ενώ αυτοί που επέλεξαν να ακολουθήσουν επαγγέλματα άλλων τομέων ακμάζουν. Πολλά από αυτά που μάθαμε στο σχολείο δεν χρησιμοποιούνται καν στον κόσμο ενώ το εκπαιδευτικό σύστημα δεν καταφέρνει να καλλιεργήσει τις σημαντικότερες δεξιότητες που χρειάζονται στην ζωή και που θα μας βοηθήσουν να προχωρήσουμε.

9. Η θρησκεία είναι μια δικαιολογία

Όταν ζητάς από κάποιον να σου εξηγήσει την βάση της θρησκείας, τις περισσότερες φορές θα σου αναφέρει μια όμορφη εξήγηση για την αγάπη, την αποδοχή, την ηθική, το ευρύτερο καλό και την ειρήνη. Ωστόσο, αυτές οι πεποιθήσεις έχουν στρεβλωθεί με τέτοιο τρόπο ώστε σήμερα χρησιμοποιούμε την θρησκεία για να δικαιολογήσουμε τις περισσότερες κτηνωδίες όπως το μίσος, την βία, τις διακρίσεις, τον πόλεμο και την εθνοκάθαρση. Επιτρέπουμε να εξηγείται το μίσος από την θρησκεία υποστηρίζοντας ότι προσπαθούμε να φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο.

10. Ισορροπία της εξουσίας με διεθνείς πολιτικές

Συχνά, πείθουμε τον εαυτό μας ότι οι διεθνείς πολιτικές εφαρμόζονται όχι μόνο για να ωφελήσουν την χώρα μας αλλά και για να προστατεύσουν και να βελτιώσουν την ζωή των ανθρώπων σε όλο τον κόσμο- αλλά ξανασκεφτείτε το. Ρίξτε μια ματιά στην τρέχουσα κατάσταση του παγκόσμιου εμπορίου. Οι μεγαλύτερες και ισχυρότερες χώρες αυξάνουν τις τιμές του εμπορίου και τα τιμολόγια για το συμφέρον τους ενώ οι μικρότερες χώρες παλεύουν να «μπουν στο παιχνίδι» με όλες αυτές τις αλλαγές. Δηλαδή, οι μεγάλες χώρες πετυχαίνουν σε βάρος των μικρότερων αναφέρει το Αwaken.

11. Η υπερκατανάλωση είναι κάτι φυσιολογικό

Κάνοντας μια αναδρομή στην ζωή των προγόνων μας παρατηρούμε ότι αυτή η κοινωνία υπερκατανάλωσης δεν θεωρούνταν πάντα φυσιολογική. Αντιθέτως, οι πρόγονοι μας καλλιεργούσαν το δικό τους φαγητό και ζούσαν χωρίς πολλές από τις σύγχρονες ανέσεις μας. Καθώς η μοντέρνα τεχνολογία έχει διευκολύνει την ζωή μας και όλα είναι διαθέσιμα πλέον έχουμε πέσει σε ένα μοτίβο «ανάγκης» και θέλουμε τα πάντα. Το αποτέλεσμα; Βρισκόμαστε στην μέση μιας αυξανόμενης επιδημίας παχυσαρκίας σήμερα, μιας τάσης που δεν πρόκειται να αλλάξει από μόνη της μέχρι να μάθουμε την έννοια της μετριοπάθειας.

12. Ο ανταγωνισμός των γονέων πληγώνει τα παιδιά

Κάποτε ο πετυχημένος γονέας καθοριζόταν από την υγεία και την ευτυχία του παιδιού του. Ωστόσο, στη σημερινή κοινωνία έχουμε αλλάξει δραματικά αυτόν τον στόχο. Οι γονείς ανταγωνίζονται για το ποιος έχει αγοράσει τα καλύτερα ρούχα για το παιδί του ή για το ποιος ακολουθεί τις περισσότερες τάσεις. Το αποτέλεσμα αυτής της αλλαγής είναι ότι πλέον στόχος έγινε ο γονέας και όχι το παιδί. Ποιον ωφελεί αυτό; Το γονέα και μόνο αυτόν, ενώ τα παιδιά δεν παίρνουν την προσοχή που τόσο απεγνωσμένα χρειάζονται για να ευδοκιμήσουν.