Story of the day: Αυτά είναι τα «Κυτταρόπουλα»- Νέα παιδιά που νίκησαν τον καρκίνο κρατούν συντροφιά στους ασθενείς-Γνωρίστε τα, σήμερα, Παγκόσμια Ημέρα Κατά του Καρκίνου

Τα κύτταρα στον άνθρωπο πολλές φορές τρελαίνονται. Τρελαίνονται και παίζουν παιχνίδια επικίνδυνα. Τα «Κυτταρόπουλα» γνώρισαν από πρώτο χέρι τα παιχνίδια αυτά σε παιδική ηλικία. Και τώρα στέκονται στο πλευρό όλων αυτών των νέων παιδιών που ρίχνονται στη μάχη. Σαν ένα «Κύτταρο» που πολλαπλασιάζεται με αγάπη, όπως γράφει το Lifo.gr.

«Εμείς, που ως παιδιά ή έφηβοι είχαμε καρκίνο, δημιουργήσαμε τον σύλλογο αυτό και του δώσαμε το όνομα "Κύτταρο" εξαιτίας του κυττάρου εκείνου που άλλαξε την υγεία μας και τη ζωή μας. Η επίσημη ίδρυσή μας χρονολογείται στα τέλη του 2007. Πυρήνας του "Κυττάρου" υπήρξε μια Ομάδα Νέων που συμμετείχε στις δράσεις και στις εκδηλώσεις της Φλόγας, του συλλόγου Γονιών Παιδιών και Εφήβων με Νεοπλασματική Ασθένεια» αναφέρει η Αιμιλία Τσίρου, πρόεδρος του Συλλόγου.  



Σε μικρή ηλικία κοίταξε στα μάτια τον καρκίνο και τον νίκησε. «Ο καρκίνος μου έμαθε να ελπίζω, να επιμένω, να αγαπώ και να αγωνίζομαι. Η μάχη μαζί του είναι μια τιτανομαχία. Ο αγώνας είναι άνισος, ειδικά για έναν άνθρωπο στα πρώτα βήματα της ζωής του. Με συγκινεί ότι σε αυτόν τον "πόλεμο" έχουμε καταφέρει ο καρκίνος να καταλήγει συνήθως ηττημένος και 3 στα 4 παιδιά να γίνονται καλά» αναφέρει. Η ίδια συντονίζει τις περισσότερες δράσεις των τελευταίων ετών.

Στόχος η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη παρουσία στο πλευρό των νέων «μαχητών». «Επισκεπτόμαστε τον Ξενώνα της Φλόγας, ο οποίος φιλοξενεί τις οικογένειες από την επαρχία κατά τη διάρκεια της θεραπείας του παιδιού/ εφήβου, απογευματινές ώρες και ανάλογα με την ηλικία και τη διάθεση όλων παίζουμε και συζητάμε. Κατά καιρούς επισκεπτόμαστε και τα παιδιά που νοσηλεύονται στο Νοσοκομείο. Οι δραστηριότητές μας περιλαμβάνουν εκτός από τις τακτικές επισκέψεις στα παιδιά που τώρα νοσούν, διοργάνωση ενημερωτικών διαλέξεων και σεμιναρίων, συμμετοχή σε συνέδρια, εθνικά ή διεθνή, συνεργασία με άλλους φορείς και συλλόγους καθώς και σύσταση επιτροπών και ομάδων για την ανάλυση και διευθέτηση συγκεκριμένων προβλημάτων.



Στόχος, άλλωστε, της όμορφης παρέας είναι πέρα από τη συμπαράσταση και τη δημιουργική απασχόληση η ενημέρωση και η διαφώτιση των μελών του ευρύτερου κοινωνικού περιβάλλοντος σχετικά με τον καρκίνο της παιδικής και εφηβικής ηλικίας, τα προβλήματα που δημιουργούνται στα παιδιά, τους εφήβους και τις οικογένειες τους, καθώς και η προάσπιση ηθικών, κοινωνικών, επαγγελματικών και ιατρικών συμφερόντων των ενηλίκων που έχουν νοσήσει.

Ενεργό μέλος της παρέας είναι και ο Παναγιώτης Σφαέλος. «Η δική μου περιπέτεια ξεκινάει στα 6 μου χρόνια. Τότε που μία εξέταση έδειξε μία σοβαρή μορφή καρκίνου σε προχωρημένο στάδιο. Θυμάμαι τα πάντα από εκείνη την περίοδο. Κυρίως την τυχαία διάγνωση. Έπαιζα πάλη με τον πατέρα μου και όταν με ακουμπούσε στην κοιλιά κοβόταν η αναπνοή μου. Στην αρχή ο γιατρός υποστήριζε ότι απλά γαργαλιόμουν. Ευτυχώς κάναμε υπέρηχο και είδαμε το πρόβλημα. Μετά ακολούθησαν τα προβλεπόμενα. Χειρουργείο, θεραπείες. Προσωπικό δίδαγμα από όλη αυτήν την περιπέτεια είναι ότι αξίζει να παλέψεις ακόμα και όταν είναι οι πιθανότητες είναι εναντίον σου. Υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο να βγεις μεγάλος νικητής. Η ζωή είναι πολύτιμη και εύθραυστη. Φροντίσουμε να την απολαμβάνουμε και να φροντίζουμε τους υπόλοιπους. Αυτή είναι και η αιτία συμμετοχής μου στο Κύτταρο. Είμαι εδώ για να βοηθήσω ανθρώπους που έχουν ό,τι νίκησα στο παρελθόν».  

Τα Χριστούγεννα για τη Διονυσία Σακελλαρίου έχουν ξεχωριστή σημασία. Κάποιες γιορτινές μέρες πριν από χρόνια οι εξετάσεις έδειξαν ότι δε θα αλλάξει τον χρόνο στο σπίτι της αλλά σε κάποιο νοσοκομείο. «Θυμάμαι ότι πριν πάμε στον γιατρό να δει τι έχω δεν άκουγα καλά, κουραζόμουνα με το παραμικρό και ήθελα να κοιμάμαι πάρα πολύ. Έτσι λοιπόν η μητέρα μου αποφάσισε να με πάει στο νοσοκομείο να δει τι συμβαίνει καθώς ο παιδίατρος μας δεν μπορούσε να δώσει μία εξήγηση. Στο Αγλαΐα Κυριακού οι εξετάσεις έδειξαν οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία.



Από εκείνη τη στιγμή ξεκίνησε ένας καινούριος κόσμος για εμένα μακριά από το σχολείο, από τη γειτονιά και την κοινωνία. Δεν ήξερα τι να κάνω και πώς να φερθώ. Θυμάμαι πως ήθελα όπως κάθε άλλο παιδί να παίξω αλλά δεν μπορούσα. Υπήρχαν καλές ημέρες, υπήρχαν και οι "δύσκολες". Έτσι τις χαρακτήριζε η μαμά μου. Ένα βράδυ της λέω "μαμά θέλω να παίξω αλλά δεν μπορώ". Εκείνη μου είπε "κοιμήσου τώρα και αύριο το πρωί θα παίξεις". Όταν ξύπνησα λοιπόν είχε κρεμάσει όλα τα παιχνίδια γύρω μου να τα βλέπω. Ήταν όλα εκεί. Τα κουζινικά, οι κούκλες, ο τυχερός ευχούλης μου! Εκείνη την ημέρα έμαθα να παίζω διαφορετικά, να κάνω υπομονή και να αγωνίζομαι. Όπως έλεγε και η μαμά "έχουμε δρόμο ακόμα"». Στο τέλος του δρόμου το φως του δωματίου έδωσε τη θέση του στο φυσικό φως του ήλιου και η Διονυσία ετοιμάζεται να ζωγραφίσει και άλλους ουρανούς. «Σαν πρώην ασθενείς γνωρίζουμε την πραγματική ψυχολογία ενός παιδιού με νεοπλασματική ασθένεια και μπορούμε να τα στηρίξουμε καθώς ενστικτωδώς δημιουργείται μία οικειότητα ανάμεσά μας. Βλέποντας τα σημάδια στο σώμα μας από τα ιατρικά εργαλεία που χρησιμοποιήθηκαν για τις θεραπείες μας αναγνωρίζουν στο πρόσωπό μας ότι έχουμε περάσει αυτό που ζουν τώρα. Ότι είμαστε τα αδέρφια τους και το "Κύτταρο" το παντοτινό τους σπίτι».   Η ίδια μαζί με άλλα Κυτταρόπουλα επισκέπτεται συχνά όλους τους νέους μαχητές και αφηγείται ιστορίες. Πολλές ιστορίες.



«Μια μέρα που είχα πάει στον ξενώνα για την εβδομαδιαία επίσκεψη στον παιχνιδότοπο κατέβηκαν 6 παιδιά να παίξουμε. Θα κάναμε ένα μίνι θεατρικό έργο και ψάχναμε τους πρωταγωνιστές. Αρχίσαμε λοιπόν να ζωγραφίζουμε με μαρκαδόρους τους χαρακτήρες μας. Τον κύριο παστίτσιο, την κυρία γεμιστή, τον κύριο πατατοκέφαλο κτλ. Κάποια στιγμή έρχεται ένα από τα κορίτσια και μου ψιθυρίζει στο αυτί για να μην την ακούσουν τα άλλα παιδιά: "Διονυσία γίνεται αυτά που ζωγραφίζεις να τα παραγγείλουμε κρυφά και να τα φάμε; Κι ας παίξουν τα άλλα παιδιά. Εμένα δεν με πειράζει". Της λέω: "Ελενίτσα γιατί θέλεις να γίνει αυτό"; Και αυτή όλο μυστικότητα μου λέει "εδώ όπως ξέρεις δεν μπορούμε να φάμε ότι θέλουμε". Όσο παράξενο και αν ακούγεται συγκινήθηκα τόσο πολύ γιατί το απλό κάποιες φορές είναι και το πιο δύσκολο». Η Αιμιλία, ο Παναγιώτης και η Διονυσία βγήκαν νικητές από τη δική τους μάχη. Ένα ζωντανό παράδειγμα σε όλους όσους ρίχνονται τώρα στο ρινγκ ότι «ακτίνες» δεν έχουν μόνο τα νοσοκομεία αλλά και ο ήλιος. Και τα Κύτταρα αγαπούν τον ήλιο.