Story of the day: Ο Βασιλάκης Δοσούλας θυμάται: «Μου έδεσαν τα κομμένα μέλη με ζώνες»

Ο Βασίλης Δοσούλας θυμάται το τραγικό ατύχημα που είχε με την οικογένειά του στο Τολό και περιγράφει άγνωστες συνταρακτικές λεπτομέρειες.

Κάπου ανοιχτά στο Τολό ψάρευε με τον πατέρα του και τον θείο του. Ξαφνικά ένα ιπτάμενο δελφίνι πήγε  καταπάνω τους με 32 κόμβους. Οι έλικες του υδροπτέρυγου ακρωτηριάζουν τα δυο πόδια και το δεξί χέρι του 10χρονου τότε Βασίλη, το οποίο οι γιατροί κατάφεραν να «συγκολλήσουν» στο ΚΑΤ λίγες ώρες μετά.




 «Όταν είδαμε να έρχεται καταπάνω μας το δελφίνι, πηδήξαμε στη θάλασσα. Εμένα με βρήκε με το κεφάλι μέσα στο νερό να κρατιέμαι από τη σημαδούρα. Με χτύπησε. Είναι το τελευταίο πράγμα που Θυμάμαι. Όπως μου είπαν μετά, με έβαλαν σε μια βάρκα και μου έδεσαν τα κομμένα μέλη με ζώνες. Οι δύτες στη συνέχεια βούτηξαν για να βρούνε τα πόδια και το χέρι μου. Κατάφεραν να εντοπίσουν το χέρι, να είναι καλά οι άνθρωποι. Βρήκαν το ένα πόδι, αλλά ήταν σε άθλια κατάσταση. Όλα έγιναν σε μια στιγμή. Μετά με έβαλαν στην καρότσα ενός αγροτικού και με πήγαν στο νοσοκομείο. Όσον καιρό βρισκόμουν στην εντατική, δεν ήξερα τι είχε συμβεί. Δεν με άφηναν καν να πάω τουαλέτα. Όταν άλλαξα κρεβάτι και δωμάτιο, τότε κατάλαβα. Ψύχραιμος ρώτησα «Τώρα τι θα κάνουμε;». Ακολούθησε το ταξίδι στην Αμερική, στο ,κέντρο αποκατάστασης. Μια μεγάλη εμπειρία. Έτσι το είδα. Εκεί γνώρισα ξεχωριστούς ανθρώπους. Έχω κάνει φίλους με τους οποίους ακόμα και σήμερα κρατάμε επαφή» περιγράφει στο People.



Σήμερα ο Βασίλης είναι 30 χρόνων, φοιτητής στη σχολή πολιτικών μηχανικών, κατασκευάζει χειροποίητες δερμάτινες τσάντες και δραστηριοποιείται επιχειρηματικά μαζί με τους δύο καλύτερους του φίλους σ' ένα εστιατόριο που έχει ως βάση τα μανιτάρια.
Την περίοδο που ήταν στο νοσοκομείο, φοβήθηκε; «Ο οργανισμός μου μ' ένα μαγικό τρόπο έβαλε σε λειτουργία ένα μηχανισμό που έσβησε όλα αυτά τα συναισθήματα. Πόνος, φόβος, στενοχώρια δεν υπάρχουν. Φοβία; Φοβία βέβαια θυμάμαι ότι είχα πάντα με το νερό, γενικότερα με τους καρχαρίες. Πάντα νόμιζα ότι έχει καρχαρίες. Τελικά μου επιτέθηκε δελφίνι... (γέλια)»  Πιστεύει στον Θεό; «Πιστεύω, αλλά έχω κι εγώ τις αναζητήσεις μου. Καλώς ή κακώς, σαν άνθρωποι είμαστε αδύναμοι και χρειάζεται από κάπου να πιαστούμε. Η μητέρα μου, τη μέρα του ατυχήματος, είχε δει στον ύπνο της ότι κάτι άσχημο θα συμβεί και ξύπνησε αναστατωμένη. Και η γιαγιά μου αργότερα είδε ότι με έσωζε ο άγιος Σώζων, που μέχρι τότε δεν ήξερε ότι υπάρχει τέτοιος άγιος. Τον είδε σε όραμα να μπαίνει μέσα στο σπίτι και να της λέει ότι θα σώσει το παιδί. Πιστεύω ότι η φύση έχει προνοήσει και για τη ζωή και για το θάνατο. Μπορεί να ακούγεται σκληρό, αλλά είναι η αλήθεια.»



Υπάρχουν πράγματα που θα ήθελε να κάνει και λόγω των πρόσθετων μελών δεν μπόρεσε; «Θα ήθελα να κάνω κάποια πράγματα όπως, για παράδειγμα, να οδηγήσω μηχανή, να κάνω σκι (που και αυτό, αν το γούσταρα πραγματικά, θα το έκανα) ή να ασχοληθώ με κάποια πολεμική τέχνη. Όμως δεν είναι πράγματα που μου έχουν λείψει. Έχω παίξει ποδόσφαιρο, μπάσκετ, βόλεϊ, πινγκ πονγκ, ήμουν σε ομάδες, όπως, για παράδειγμα, στην ομάδα κολύμβησης του Παναθηναϊκού. Όποτε βρίσκω χρόνο, κάνω ταξίδια. Θέλω να γυρίσω όλο τον κόσμο! Βαριέμαι εύκολα, θέλω να κάνω πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Παιδάκι είμαι ακόμα, καταλαβαίνεις... (γέλια)»