Story of the day: Πως ο Σταύρος και η Ελισάβετ, δύο Κρητικόπουλα μεταναστών γνωρίστηκαν μέσω ταχυδρομείου και το συνοικέσιο κατέληξε σε γάμο πριν από 48 χρόνια! (φωτό)

Ίσως να είναι και η μοναδική περίπτωση στα χρονικά, που το συνοικέσιο άρχισε να «χτίζεται» στο Μόναχο, έφτασε με το… ταχυδρομείο στην Κρήτη, ολοκληρώθηκε στο Κάτω Βαλσαμόνερο Ρεθύμνου και το ζευγάρι τελικά, ευλογήθηκε «ενώπιον Θεού και ανθρώπων» στην εκκλησία του χωριού. Και ήταν ημέρα Κυριακή, και το ημερολόγιο έδειχνε 24 Απριλίου του 1966!

Το αντρόγυνο έζησε 39 χρόνια μαζί, αγαπημένα και ειρηνικά, έφερε στη ζωή τρία παιδιά, και πριν εφτά χρόνια περίπου, «ο καλοκρατούμενος και δουλευταράς» Σταύρος Τυλιπάκης «έφυγε» για το χωρίς γυρισμό ταξίδι. Μένει, πλέον, ως μια ευχάριστη ανάμνηση στην οικογένεια που άφησε και στην κοινωνία, γράφει ο Μανώλης Παντινάκης στο madeincreta.gr

Είναι από τις ιστορίες της ζωής που δεν επαναλαμβάνονται, όμως… γίνονται ταινίες! Τότε, λοιπόν, στα μέσα της δεκαετίας του ’60, οι κοινωνίες πάλευαν ακόμη να σταθούν στα πόδια τους από τα δεινά του πολέμου, του εμφύλιου σπαραγμού και των πολιτικών αναταραχών.

Η Γερμανία… παρακαλούσε τους Έλληνες εργάτες για να τους… δώσει ένα ξεροκόμματο, θεωρώντας τους και πάλι υποταγμένους! Και τα καραβάνια των Κρητικών μετανάστευαν για να δουλέψουν στις φάμπρικες και στα εργοστάσια, να δώσουν ξανά το αίμα τους, και να συγκεντρώσουν τα βασανισμένα μάρκα για να ζήσουν οι φαμίλιες που τους έστειλαν στην προσφυγιά…

Σήμερα, ο πατριάρχης του σογιού και πατέρας της νύφης Γιώργης Καλλιτσουνάκης, στα 93 του χρόνια

Σήμερα στο Κάτω Βαλσαμόνερο, ένα χωριό τριακοσίων ψυχών στα δυτικά του Ρεθύμνου, η Ελισάβετ Καλλιτσουνάκη- Τυλιπάκη, μια ατόφια Κρητικιά με τα παραδοσιακά γνωρίσματα, πρώτο πρόσωπο στην ιστορία του συνοικεσίου δια… αλληλογραφίας, εξακολουθεί να σερβίρει στο καφενείο της με τις μουριές στην πιάτσα, τους καφέδες και τις τσικουδιές στους χωριανούς και τους επισκέπτες, αλλά και να εξυπηρετεί κάθε ντόπιο και περαστικό…

Η ΠΡΟΤΑΣΗ ΕΓΙΝΕ ΣΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΑ…

Το 1964 ο φαμελίτης Γιώργης Καλλιτσουνάκης, που το σόι του σήμερα κάνει ένα… ολόκληρο χωριό, μεγαλύτερο και από αυτά που παραμένουν ακόμη ζωντανά, αλλά βρίσκονται στην… εντατική, «χτυπημένος» από τη φτώχια, αναγκάστηκε να μεταναστεύσει στο Μόναχο, για «να θρέψει το σπίτι του». Ένα χρόνο σε αυτοκινητοβιομηχανία γύρισε «με άδεια», όμως δεν επέστρεψε, αν «και με παρακαλούσαν οι Γερμανοί να γιαείρω».

Ο γαμπρός Σταύρος Τυλιπάκης γύρισε από την Γερμανία και μπήκε πάλι στη ζωή του χωριού…

Μέσα σε αυτό τον ένα χρόνο της παραμονής του, αιφνιδίως τον πλησίασε ο συγχωριανός του Σταύρος Τυλιπάκης, 35 χρόνων, που και αυτός εργάζονταν στη Γερμανία και του… έσκασε το μυστικό: «Ήρθενε και μου ζήτηξενε την κοπελιά και μου λέει: «Να μου δώσεις θες την Ελισάβετ;» Του λέω, λέει «Να σου τη δώσω!» Έπεψα γράμμα στη γυναίκα μου και τση έγραφα για το συνοικέσιο», θυμάται ο υπερήλικας σήμερα στα 93 του χρόνια…

Ήταν χρόνια «πέτρινα» τότε και τα ήθη, ιδιαίτερα στα χωριά, άκρως συντηρητικά. Ο άντρας του σπιτιού στις κρητικές οικογένειες, ήταν ο απόλυτος κυρίαρχος και, πλέον, σε αυτόν υποτάσσονταν οι πάντες, ακόμη και στις… επιλογές των προσώπων με τα οποία οι κόρες τους θα δημιουργούσαν οικογένειες.

Αποφάσιζαν γι αυτές και χωρίς… αυτές, επειδή, τότε, στις διαπραγματεύσεις της συζυγίας  υπήρχαν και οι προίκες που αποτελούσαν τους
τυλιπάκη ελισάβετ σταύρος έρωτας αρραβώνας ταχυδρομείο πρώτους όρους των συζητήσεων. Αναχρονιστικές αντιλήψεις στην πλειοψηφία και σε ένα φεουδαρχικό περιβάλλον, που οι συνθήκες υποχρέωναν τα παιδιά να υπακούουν στις αποφάσεις των γονέων.

Η υποδοχή της νύφης από τον γαμπρό στο Κάτω Βαλσαμόνερο Ρεθύμνου, 48 χρόνια πριν

Γι'αυτό και η Ελισάβετ Καλλιτσουνάκη- Τυλιπάκη λέει σήμερα ότι μπορεί η απόφαση  να πάρθηκε χωρίς να ερωτηθεί για ένα καίριο ζήτημα που την αφορούσε προσωπικά, όμως τότε επέδειξε «σεβασμό και αγάπη στον πατέρα μου», που «για μας πάλευε στην προσφυγιά να ζήσουμε και να αποκατασταθούμε τα πέντε αδέρφια και το σπίτι μας». Άλλωστε, τονίζει, «θα επέλεγε ένα άνθρωπο να μου τον δώσει αν δεν τον γνώριζε;» διερωτάται.

Θα αποδέχονταν, ωστόσο, μια παρόμοια επιλογή σήμερα; Είναι κάθετη: «Φυσικά και δεν θα μπορούσα να την αποδεχτώ. Και δεν αναφέρομαι στο πρόσωπο του μακαρίτη του άντρα μου, που έζησα μαζί του 39 χρόνια, όμορφα και αγαπημένα. Ήταν καλός και δουλευταράς, ότι έβλεπαν τα μάτια του έκαναν τα χέρια του, δεν έχω παράπονο, αλλά μην ξεχνάμε ότι ήταν και η προίκα στη μέση! Τότε οι γαμπροί γύρευαν προίκες και εμείς ήμασταν φτωχοί άνθρωποι. Καταλαβαίνω απόλυτα τη στάση του πατέρα μου, ύστερα ήμασταν και πολλά αδέρφια και θα έπρεπε να προικίσει τις τρεις αδερφές…»

«ΑΜΑ ΞΕΤΕΛΕΨΕΙ ΚΑΛΑ ΘΑ ‘ΝΑΙ…»

Ο Δημήτρης Καλλιτσουνάκης ένα από τα πέντε αδέλφια της οικογένειας, παλαιός κοινοτάρχης στο χωριό

Αφού, λοιπόν, δια του… ταχυδρομείου ανακοινώθηκε και στη μια οικογένεια και στην άλλη από το Μόναχο η απόφαση πατέρα και γαμπρού, ακολούθησε η πρώτη φάση του επικείμενου γάμου στο Κάτω Βαλαμόνερο, μεταξύ του Σταύρου και της Ελισάβετ. Εν είδει αρραβώνα, η μητέρα, του απόντος στην ξενιτειά γαμπρού, Αναστασία και τα παιδιά της, επισκέφθηκαν στο σπίτι της οικογένειας Καλλιτσουνάκη την Ελισάβετ και της φόρεσαν στο δάκτυλο το δακτυλίδι. Με αυτό τον τρόπο, όπως συνηθίζεται από παλαιά στην Κρήτη, «δένει» η απόφαση και «το καπάρο» έχει θέση… συμβολαίου!

Ώσπου μια μέρα, και αφού είχαν προηγηθεί … συνομιλίες του ζευγαριού με τα «γράμματα του ταχυδρομείου» της εποχής, χτύπησε το ένα και μοναδικό στο χωριό τηλέφωνο, και ζητήθηκε η Ελισάβετ, τότε στα 17 της χρόνια. «Πήγα», αφηγείται η ίδια, «όμως δεν μπόρεσα να μιλήσω, ήταν τα τηλέφωνα που πότε δούλευαν και πότε όχι, γιατί κάποια βλάβη μεσολάβησε. Ήταν ο Σταύρος από τη Γερμανία…»

Τις επόμενες μέρες, με το λεωφορείο της γραμμής έφτασε στην πόλη του Ρεθύμνου για να επισκεφτεί συγγενικό του πρόσωπο στο νοσοκομείο του Ρεθύμνου που νοσηλεύονταν. Στο πρακτορείο, λοιπόν, που κατέβηκε, ανέλπιστα και χωρίς να γνωρίζει την επιστροφή του, τον είδε να την αναμένει.

Αυτή η πρώτη επαφή της έχει μείνει από τις πλέον εκπληκτικές στιγμές της υπόθεσης: «Τότε, πάνε και κοντά πενήντα χρόνια, ο κόσμος ήταν πολύ προσεκτικός και με αυστηρά ήθη και συμπεριφορές στις γυναίκες. Με πλησίασε ο Σταύρος και έβαλε τα χέρια στη μέση μου και εγώ, γνωρίζοντας, βρέθηκα σε δύσκολη θέση και προσπάθησα να αποτρέψω αυτή τη σκηνή. Αυτός, βέβαια, στη Γερμανία διαφορετικά τα έβλεπε και θεωρούσε πως το ίδιο θα μπορούσε να συμβαίνει και στην Κρήτη, όμως δεν ήταν έτσι, γιατί και το «αγκαζέ» στο ζευγάρι το έβλεπαν ως  ύποπτο! Βλέποντας μας, λοιπόν, ένας γέρος που ήταν κοντά, άκουσα και είπε: «Άμα ξετελέψει καλά θα ‘ναι!» Θέλω να πω, πώς αντιμετώπιζε ο κόσμος αυτές τις χειρονομίες…»

Κι όμως… «ξετέλεψενε»! Και το συνοικέσιο που ήλθε με το… ταχυδρομείο το 1964 από το Μόναχο ολοκληρώθηκε. Η Ελισάβετ σήμερα απολαμβάνει την ευτυχία που της χαρίζουν παιδιά και εγγόνια και περνά τον καιρό της κοντά στα μέλη του σογιού και στο σοφό άρχοντα πατέρα της, τον πατριάρχη της ζωής Γιώργη Καλλιτσουνάκη…