Story: Ο 78χρονος ''ζωγράφος'' Βασίλης Δημητρίου έγινε πρώτο θέμα στους New York Times για τις χειροποίητες αφίσες του στον κινηματογράφο Αθήναιον - ο τελευταίος των Μοϊκανών... (Φωτό)

Ο Βασίλης Δημητρίου είναι γνωστός στους Αθηναίους που βλέπουν σινεμά: αν όχι ο ίδιος, οπωσδήποτε η δουλειά του. Είναι ο τελευταίος άνθρωπος που ζωγραφίζει ακόμα με το χέρι τα εικαστικά των ταινιών που στολίζουν τη μαρκίζα των κινηματογράφων κι εξακολουθεί να το κάνει, στο Αθήναιον 3D Digital των Αμπελοκήπων. 

Τώρα τον κ. Δημητρίου γνωρίζει και το αμερικανικό κοινό: οι New York Times του αφιέρωσαν ένα υπέροχο κείμενο, στο φύλλο της Πέμπτης, με τον τίτλο «In Athens, the Last Man Standing» και απεριόριστο θαυμασμό. Το άρθρο μάλιστα, γραμμένο από τη Λιζ Ολντερμαν στο τμήμα Art & Design, περιγράφει την πρόσφατη αφίσα του «Λύκου της Wall Street»: «Το ύφος θυμίζει τις vintage κινηματογραφικές αφίσες, αγγίζει τα νουάρ του ’40 και διαποτίζει τον κ. ΝτιΚάπριο με μια μυστηριώδη γοητεία που παλιότερα θα ταίριαζε στον Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ.»

φωτογραφία Ειρήνη Βουρλούμη

Οπως αφηγείται στους New York Times, ο Βασίλης Δημητρίου, στα 78 χρόνια του σήμερα, ζωγραφίζει κινηματογραφικούς αστέρες, σχεδόν κάθε βδομάδα, από τα 15 του, χωρίς σταματημό. Είναι ο τελευταίος καλλιτέχνης στην Ελλάδα που φτιάχνει χειροποίητες μαρκίζες για σινεμά κι ένας από τους ελάχιστους στην Ευρώπη. «Η ζωγραφική βρίσκεται διαρκώς στο μυαλό μου,» λέει ο Βασίλης Δημητρίου. «Οταν τελειώσω μια αφίσα και τη βάλω στο σινεμά, συγκινούμαι ακόμα που ξέρω ότι ο κόσμος θα τη δει και θα νιώσει τη μαγεία., αναφέρει το flix.gr

φωτογραφία Ειρήνη Βουρλούμη

Παρότι το αριστερό του χέρι είναι πια λιγότερο ικανό, λόγω του Πάρκινσον, ο Βασίλης Δημητρίου δουλεύει αδιάκοπα. Κάθε αφίσα του παίρνει περίπου τρεις με τέσσερις ημέρες κι ετοιμάζει μία με δύο κάθε βδομάδα για το Αθήναιον, με το οποίο συνεργάζεται εδώ και 40 χρόνια. Μεγαλώνοντας στην Κυψέλη στη διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου, ο Δημητρίου είχε πάθος με τη ζωγραφική από παιδάκι: καθώς το χαρτί και οι μπογιές ήταν δυσεύρετα, ζωγράφιζε με κιμωλίες στο πεζοδρόμιο – προφητικά για τη μετέπειτα καριέρα του. Μετά τον πόλεμο, τακτικά μαζί με τους επίσης απένταρους φίλους του σκαρφάλωναν σε δέντρα για να βλέπουν κλεφτά ταινίες στο θερινό σινεμά της γειτονιάς τους. Ο ιδιοκτήτης είδε κι απόειδε και του πρότεινε να ζωγραφίζει εκείνος τις αφίσες για την αίθουσα, με αντάλλαγμα να βλέπει τις ταινίες τζάμπα. Η ικανότητα και η φήμη του σύντομα τον έφεραν να συνεργάζεται με 10 σινεμά στην Αθήνα. «Εκείνη ήταν η χρυσή εποχή του κινηματογράφου,» λέει ο Δημητρίου. «Οι άντρες πήγαιναν σινεμά με κοστούμι και γραβάτα κι οι κυρίες φορούσαν όμορφα φορέματα. Γινόταν διάλειμμα και το μισό σινεμά πήγαινε στο φουαγιέ για να πιεί κάτι και να κουβεντιάσει την ταινία. Αυτά δεν υπάρχουν πια.» Αλλά ο Βασίλης Δημητρίου έχει ακόμα πολλά κουράγια μέσα του: «Οσο μπορώ να ζωγραφίζω, θα το κάνω. Οταν σταματήσω ν’ αναπνέω. Τότε θα σταματήσω να ζωγραφίζω.»

Διαβάστε ολόκληρο το θέμα των New York Times για τον Βασίλη Δημητρίου εδώ και δείτε παρακάτω τις συνοδευτικές φωτογραφίες της Ειρήνης Βουρλούμη.