«Έγινα 27 φέτος, μεγάλωσα απότομα σε μια οικογένεια που μου προκάλεσε περισσότερο κακό, παρά καλό» (φωτό)

«Αισθάνομαι πως μεγάλωσα απότομα. Σε μια οικογένεια που όταν ήμουν μικρός μου προκάλεσε περισσότερο κακό παρά καλό».

Παρακάτω παραθέτουμε μια κατάθεση ψυχής ενός ασθενούς με ψυχική ασθένεια, ο οποίος γράφει στην ομάδα του PsychologyNow

Έγινα 27 φέτος. Μόνο και μόνο αυτή η σκέψη είναι αρκετή για να με κάνει να ζαλιστώ. Αισθάνομαι πως μεγάλωσα απότομα. Σε μια οικογένεια που όταν ήμουν μικρός μου προκάλεσε περισσότερο κακό παρά καλό. Με μια μάνα που δε μου έδωσε τη στοργή που χρειαζόμουν όχι μόνο για να αναπτυχθώ, αλλά απλά και μόνο για να επιβιώσω.

Με ένα πατέρα που ήταν κακοποιητικός επανειλημμένα απέναντι μου. Με μια αδελφή που δεν μου επέτρεπε να σταθώ στα πόδια μου με τον πιο απλό τρόπο: ήταν μεγάλο διαβολάκι. Με πείραζε διαρκώς, κάτι που κατέληγε άσχημα για μένα.

Δεν έχει σημασία το πώς για μένα τώρα. Σε ένα περιβάλλον που αποδείχτηκε επιβλαβές για μένα. Με μια μερίδα των δασκάλων να μου φέρεται υποτιμητικά απέναντι μου, να είναι προσβλητικοί, ή ακόμα να μου έχουν ασκήσει σωματική βία πάνω μου χωρίς να έχουν βιώσει καμία απολύτως συνέπεια. Δεν εύχομαι να πάρω εκδίκηση για αυτά που μου έχουν κάνει. Απεναντίας. Απλώς δεν πίστεψα ποτέ μου σαν παιδί ότι είχα κάποιον να με υποστηρίξει. Να με αγκαλιάσει. Να μου πει πως όλα θα πάνε καλά, ακόμα και αν αυτό είναι ψέματα…

Όλα αυτά πήραν το δρόμο τους επάνω μου. Ποτέ μου δεν αισθάνθηκα υγιής. Ούτε σωματικά (γιατί πάντα σχεδόν ήμουν υπέρβαρος), ούτε ψυχολογικά. Δεν θα ξεχάσω ποτέ μου την εξής σκηνή: είναι αργά το βράδυ, περασμένα μεσάνυχτα. Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Δεν είναι η πρώτη φορά άλλωστε. Τα τελευταία βράδια είναι έτσι. Κρύα όπως ο χειμωνιάτικος καιρός που είναι έξω. Και το ίδιο άδεια. Κενά. Χωρίς κανένα να γνωρίζει τι γίνεται έξω. Ή και μέσα (μου). Σηκώνομαι από το κρεβάτι. Κατευθύνομαι προς την κουζίνα.

Εκεί υπάρχει πάντα ένα λαμπάκι που σπάει τη παγωνιά του σκοταδιού. Κάθομαι και σκέφτομαι. Μου αρέσει να το κάνω αυτό. Να φιλοσόφω, να συλλογίζομαι. Ωστόσο δεν είναι έτσι τα βράδια μου και ειδικά σήμερα. Προσπαθώ να επιβιώσω. Να πάω για ύπνο για να αντιμετωπίσω τις καθημερινές μου προκλήσεις. Ο εσωτερικός μου πόνος γίνεται δυσβάσταχτος. Ανοίγω το συρτάρι της κουζίνας που έχει τα μαχαιροπίρουνα και τραβάω ένα μαχαίρι. Το φέρνω απέναντι από το στήθος μου και σκέφτομαι στα σοβαρά να πάρω τον πόνο από τη ζωή μου μακριά. Ή μάλλον τη ζωή μου. Ή και τα δύο. Οποίο έρθει πρώτο.

Στέκομαι για λεπτά ολόκληρα. Τελικά αυτό τελειώνει καλά. Τραβάω το μαχαίρι από τη θέση που το έχω φέρει και το αφήνω. Το βάζω ξανά στο συρτάρι και πηγαίνω με γοργό βηματισμό στο κρεβάτι μου. Ξαπλώνω και τελικά με παίρνει ο ύπνος. Είμαι 8 χρονών!

Η εφηβεία μου ήταν κάπως καλύτερη. Με αρκετούς φίλους, με καλή απόδοση στο σχολείο. Ωστόσο το φάντασμα πάλι με πρόφτασε. Στα 16 μου έτη αρχίζω να πέφτω ψυχολογικά. Δεν διαβάζω, δεν κάνω μπάνιο για εβδομάδες. Δεν περιποιούμαι τον εαυτό μου σε μια ηλικία που ξεκινά το «ζευγάρωμα». Που το ένα φύλο εξετάζει σχολαστικά το άλλο. Αυτό δεν θα έχει καλή κατάληξη για μένα. Έπειτα και μόνο από μια βασανιστική τριετία, λόγω των πανελλαδικών εξετάσεων, κάνω την πρώτη μου σχέση.

Δυστυχώς δεν κράτησε πολύ αυτό. Η κοπέλα που ήταν στη σχέση μαζί μου αναγκάστηκε να με εγκαταλείψει, παίρνοντας μια πολύ δύσκολη απόφαση από μέρους της. Μετά από εβδομάδες που την απέφευγα! Ντρεπόμουν να είμαι μαζί της, δεν μου άρεσε, όμως ήθελα πολύ να έχω μια κοπέλα. Για μένα μίλησε το μυαλό και όχι η καρδιά…

Πέφτω σε μια κατάσταση αδράνειας. Το φάντασμα συνεχίζει να με περιβάλλει. Παίρνει τη μορφή του θρήνου για τη χαμένη μου ευκαιρία να νιώσω ευτυχισμένος (ή μάλλον όχι). Για 3 χρόνια «περιπλανιέμαι» κάπου στη Αθήνα. Σχόλη-σπίτι, σπίτι-σχολή. Δίνω λίγα μαθήματα, αλλά τα περισσότερα τα περνάω. Και εδώ έρχεται το τέλος ενός κεφαλαίου που ήταν το προοίμιο για ότι θα ακολουθούσε…

Πριν από 4 χρόνια, με αφορμή διάφορα γεγονότα, γνωρίζω μια πολύ όμορφη γυναίκα με πολύ χαρισματική προσωπικότητα. Δεν γνωρίζω ακόμα ότι έχει αγόρι, αν και όταν το μαθαίνω με στεναχωρεί αρκετά. Όχι για κείνη, για μένα. Με αυτή τη γυναίκα (δεν μπορώ να δώσω αναληθές όνομα, όποτε θα μείνει ανώνυμη) έρχομαι αρκετά κοντά (και πάλι λόγω των δεδομένων γεγονότων).

Σε μια περίοδο όπου όλα φαίνονται δύσκολα, ξαφνικά αναλαμβάνω και εγώ αρκετές σημαντικές πρωτοβουλίες, αρχίζω να γίνομαι πιο δραστήριος, να γίνομαι στα κρυφά ο ήρωας του εαυτού μου, χωρίς να μου το αναγνωρίζω. Αρχίζω σιγά-σιγά να την ερωτεύομαι, να τη φαντάζομαι ως τον άγγελο που θα έρθει να με σώσει, που θα μου δώσει τη μητρική στοργή που δεν είχα ποτέ μου. Ανιδιοτελώς και αβίαστα. Άλλωστε, με έναν άνθρωπο που έχω επτά χρόνια διαφοράς αυτή την αγάπη θα λάβω…

Η ψυχική μου υγεία κατακρημνίζεται. Πέφτει και αυτή από το γκρεμό. Όπως θα ευχόμουν να πέσω και εγώ από το κενό. Ειδικότερα, αφού έχω διακόψει τις σχέσεις μου μαζί της και με τους καινουργιους μου φίλους, πέφτω σε μια πολύ δύσκολη φάση της ζωής μου. Ξάπλωμα στο κρεβάτι ολημερίς και ολονυχτίς, ακούγοντας μουσική. Τα σημάδια χειροτερεύουν.

Δύσπνοιες, ανηδονία, σωματικός πόνος, αϋπνίες, η λίστα συνεχίζεται. Πανικοβάλλομαι. Περνώ τηλέφωνο το κοντινότερο Κέντρο Ψυχικής Υγείας του δήμου μου. Δεν μου το σηκώνουν. Πηγαίνω στη Πρόνοια. Με κατευθύνουν στο ΚΨΥ που τηλεφωνούσα προηγουμένως. Πηγαίνω στα Επείγοντα ενός ψυχιατρικού νοσοκομείου. Αφού έρθω αντιμέτωπος με μια άσχημη αντιμετώπιση, με στέλνουν πίσω στο ΚΨΥ. Τελικά ζητάω την βοήθεια της μάνας μου, που μου κλείνει ραντεβού (μετά από 3 μήνες το ραντεβού, που ποιος ζει ποιος πεθαίνει τότε!). Η ψυχική μου υγεία δεν περιμένει όμως τόσο.

Πολύ σύντομα, με τους γονείς μου να λείπουν από το σπίτι, φτάνω οριακά από τον ψυχικό πόνο να πάρω ένα σχοινί και να κρεμαστώ από τα κάγκελα του μπαλκονιού του σπιτιού μου! Δεν με ένοιαζε ποιος θα έλεγε τι, απλώς ήθελα να σταματήσω να πονάω!

Μετά από πολύ δισταγμό, παίρνω τηλέφωνο τη γυναίκα που είχα γνωρίσει και κανόνισα μια έξοδο μαζί της. Σκοπός μου ήταν να την αποχαιρετήσω (όπως και της το εκμυστηρεύτηκα μετά από καιρό), καθώς σχεδίαζα να αυτοκτονήσω με ασπιρίνες. Κάτι άλλαξε όμως μέσα μου με το που το έκλεισα το τηλέφωνο. Δεν ήθελα να τη χάσω! Ήταν ο άνθρωπος μου! Συναντηθήκαμε από κοντά, και αφού της εξήγησα τη συμβαίνει, μου προσέφερε απλόχερα τη βοήθεια της.

Τα τηλεφωνήματά της πριν και μετά από αυτή τη συνάντηση, και το καθαρό ενδιαφέρον της ήταν αυτά που με έκαναν να αισθάνομαι ότι υπάρχει κάποιος εκεί έξω που με νοιάζεται, κάτι που ήταν πολύτιμο δώρο για μένα. Χάρη σε αυτό, κατάφερα να παραμείνω ζωντανός στα «χρόνια» της υπομονής όπου κανείς άλλος δε με θυμήθηκε, και με το πέρας του τριμήνου να ξεκινήσω ψυχοθεραπεία. Αν και τελικά κατέληξα με άλλο ψυχοθεραπευτή…

Οφείλω να πω ότι, μετά από δυόμισι χρόνια ψυχοθεραπείας και φαρμακευτικής αγωγής αισθάνομαι πολύ καλύτερα. Μπορώ να γελάω, να τραγουδάω, να κάνω πλάκα, να ονειρεύομαι, μπορώ να κάνω όλα αυτά που μου είχε στέρησει η κατάθλιψη! Έχω καταφέρει να επιβιώσω πολλές πρωτόγνωρες καταστάσεις: lockdown, πανδημία, απώλεια αγαπημένων μου φίλων και δυστυχώς και της καλύτερης μου φίλης που ανέφερα παραπάνω, καθώς τσακωθήκαμε άγρια και για την οποία ξέρω ότι έχει περάσει πολύ χειρότερη παιδική ηλικία, και όπως λέει και ο ψυχολόγος μου που τον εμπιστεύομαι περισσότερο από όλους, και θα παραφράσω εδώ, «πληγώνει για να μην πληγωθεί».

Μετά από δυόμισι χρόνια που έχω διαγνωστεί με κατάθλιψη, μετά από μια άνιση μάχη για τη ψυχική μου ασθένεια, που μου έκλεψε τη ζωή! Αισθάνομαι πως ζω μια δεύτερη ζωή, καλύτερη από την πρώτη, και αν κι αυτό θα ακουστεί αντιφατικό, το οφείλω στη κατάθλιψη.

Εάν ο ψυχολόγος μου δεν με έχει μάθει πώς να αφουγκράζομαι τον εαυτό μου, να καλέσω στο σπίτι μου την ψυχική μου ασθένεια, να τη φιλέψω και να την αφήσω να μου πει την ιστορία της, τους κρυφούς της πόθους και τα πάθη της, θα ζούσα μια μισή, ανούσια ζωή. Και για αυτό είμαι ευγνώμων!

Είμαι ευγνώμων επίσης και για όλους όσους με βοήθησαν σε αυτήν την δύσκολη διαδρομή! Από την μητέρα μου και την αδερφή μου, που είμαστε οι καλύτεροι φίλοι, την φίλη μου, που δεν διασταυρώνει το βλέμμα της με το δικό μου, που με μισεί, αλλά θέλω να την σφίξω στην αγκαλιά μου, να της πω πως είναι το πιο γλυκό πλασματάκι στο κόσμο και να της πω πως της οφείλω τη ζωή μου, και αν ανταλλάξαμε και οι δύο βαριές κουβέντες (που το κάναμε) δεν πειράζει, ακόμα κι αν δεν μπορώ από τον ψυχολογικό πόνο μου από αυτό το βίαιο «χωρισμό» να είμαι στο ίδιο χώρο μαζί της, και το ψυχολόγο μου, που μαζί του αισθάνομαι ότι ενηλικιώθηκα, ότι άλλαξα ρότα στη ζωή μου, και στον οποίο χρωστάω αυτή τη δεύτερη ζωή! Και θα επαναλάβω!

Όπως είπε και ο Robin Williams, ένας από τους αγαπημένους μου ηθοποιούς, που αντιμετώπιζε προβλήματα ψυχικής υγείας ή αλλιώς κατάθλιψη (νομίζω) και αυτοκτόνησε, σε μια του ταινία, επίσης αγαπημένη μου ταινία (νομίζω πως ήταν η ταινία Patch Adams), «I HAVE LOST EVERYTHING AND I HAVE GAINED EVERYTHING!» [έχασα τα πάντα και κέρδισα τα πάντα!].

Μπορεί που και που ασφαλώς να αισθάνομαι μόνος μου, αλλά ξέρω πως θα βρω μια καλή κοπέλα για να γίνει γυναίκα μου και εγώ να γίνω άντρας της, θα κάνω πολλούς καλούς φίλους που θα είμαστε για μαζί για μια ζωή, και αφού κάνω όλα αυτά, θα δουλέψω, θα βγάλω κάποια χρήματα και θα ασχοληθώ με την εκμάθηση… ενός μουσικού οργάνου! Είμαι πολύ αισιόδοξος για το μέλλον μου. Και τώρα που δεν με περιορίζει η κατάθλιψη ούτε διανοητικά ούτε με οποιονδήποτε άλλο τρόπο, μπορώ να τα κάνω όλα αυτά πραγματικότητα!

Σε ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σου. Ελπίζω και εύχομαι σε σένα και σε οποιονδήποτε εκεί έξω παλεύει με τους δικούς του δαίμονες το εξής: Εύχομαι να είσαι καλά. Αλλά ακόμα και αν δεν είσαι, είναι εντάξει. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να νιώθουμε ευτυχισμένοι όλη την ώρα. Όποια και να είναι η άποψη μου όμως, θέλω να ξέρεις ότι δεν είσαι μόνος σου!

Παλεύεις να επιβιώσεις κάθε μέρα εκεί έξω στο κόσμο, που έχει γίνει για σένα ασήκωτος! Αυτό σε κάνει ένα ήρωα! Και όχι μόνο για μένα! Για πολύ πολύ κόσμο, που αν και δε σε ξέρει από κοντά, ωστόσο σε νοιάζεται και σε αγαπάει όπως εγώ, και είναι πολύ περήφανος όπως αισθάνομαι και εγώ για εσένα! Σε παρακαλώ, μείνε μαζί μας! Σήκωσε το τηλέφωνο και κάλεσε κάποιον δικό σου άνθρωπο, ζητώντας τη βοήθεια του! Δεν είσαι αδύναμος εάν παραδεχτείς ότι χρειάζεσαι βοήθεια.

Αντιθέτως, η μεγαλύτερη δύναμη ενός ανθρώπου είναι στο ότι μπορεί να αναζητά για βοήθεια όποτε αισθάνεται ότι την έχει ανάγκη, ή όπως μου αρέσει να λέω, η δύναμη του ανθρώπου βρίσκεται στους αριθμούς πάνω από το ένα! Άσχετα εάν είναι δύο ή δέκα! Και αυτά τα αναφέρω επειδή θέλω μείνεις μαζί μας! Μαζί μου! Θέλω να μάθει ο κόσμος ότι και εσύ είσαι ένα υπέροχο, ένα αξιαγάπητο και πολύ τρυφερό πλασματάκι, που αξίζει να αγαπήσει και να αγαπηθεί! Διαφορετικά, υπάρχουν οι γραμμές για την πρόληψη της αυτοκτονίας 1018 που μπορείς να πάρεις και ελπίζω να σε βοηθήσουν.

Θέλω να προσέχεις τον εαυτό σου όσο καλύτερα μπορείς! Και εγώ σου υπόσχομαι ότι θα είμαι στο πλευρό σου, πανηγυρίζοντας την κάθε σου νίκη! Μπορεί τώρα να φαίνεται το μέλλον δυσοίωνο, ωστόσο θα έρθει ο καιρός που και εσύ θα βγεις από το σκοτεινό τούνελ στο φωτεινό ξέφωτο! Και εσύ θα γελάσεις και θα είσαι ευτυχισμένος όπως είμαι και εγώ αυτή τη στιγμή που σου γράφω! Αυτό ούτε εγώ το πίστευα, μέχρι που το βίωσα. Δεν μπορώ να σου εγγυηθώ το πότε, όμως θα σου εγγυηθώ ότι θα γίνει. Και αυτό για να το νιώσεις χρειάζεται να είσαι ζωντανός.

Είσαι πολύ δυνατός άνθρωπος και αυτό είναι αλήθεια! Ξέρω ότι όποια και να είναι η μπόρα, στο τέλος θα περάσει. Και ο ήλιος θα σε βρει με περισσότερη δύναμη, με ασύγκριτη αυτοπεποίθηση, με άλλου επιπέδου σοφία και συμπόνια! Ή αλλιώς όπως λέει και ο Phil Anselmo των Pantera «A new level of confidence and power» [Ένα νέο επίπεδο αυτοπεποίθησης και δύναμης]! Σε ευχαριστώ πολύ που διάβασες την δικιά μου ιστορία, και ανυπομονώ να διαβάσω με την σειρά μου την δικιά σου! Σε φιλώ γιατί σε αγαπώ!

Σου εύχομαι υγεία και ευτυχία.

Διαβάστε ακόμα: 15 σωματικά συμπτώματα του στρες που δεν πρέπει να αγνοούμε – Μπορούν να μας δημιουργήσουν μέχρι και αυτοάνοσα (φωτό)

Διαβάστε ακόμα: Η επιλογή του «ιδανικού» συντρόφου ξεκινά από τη σχέση με τον εαυτό μας – Αυτές είναι οι 5 ερωτήσεις που θα μας κάνουν να καταλάβουμε πολλά!