Η κατάθεση ψυχής μιας 16χρονης έφηβης: «Ο αγώνας μου με την βουλιμία» - Ο χωρισμός που την «οδηγούσε» στο ψυγείο (φωτό & βίντεο)

Πρόσφατα αναγκάστηκα να βουτήξω σε μερικά ανέγγιχτα μέρη της ασταθούς μνήμης μου και έπεσα σε μία φάση ζωής όπου είδα τον εαυτό μου να αγωνίζεται με την εικόνα του σώματος μου. Ως κορίτσι ηλικίας 16,5 ετών τότε, περιτριγυρισμένο από διάσημους και σούπερμοντελ και ανθρώπους που μιλούσαν και συμπεριφέρονταν σαν αυτούς, ήθελα να αναπαράγω το σώμα τους και τις διατροφικές τους συνήθειες και να τα βάλω στη δική μου ζωή.

Αυτή η μεμονωμένη, άχρηστη ιδέα μου ήρθε μετά από τόσα χρόνια και αναρωτήθηκα γιατί δεν είχα σκεφτεί να χάσω βάρος όλο αυτό το διάστημα, ειδικά όταν τόσο καιρό με ενοχλούσαν και με πείραζαν τα ξαδέλφια και η οικογένειά μου, που μερικές φορές μου έλεγαν ότι πρέπει να χάσω βάρος.

Η σκέψη της απώλειας βάρους σταθεροποιήθηκε μέσα μου και εκείνη την στιγμή είπα στην μαμά μου ότι ήθελα να ξεκινήσω να πηγαίνω στο γυμναστήριο. Ήταν πολύ χαρούμενη ακούγοντας το τεμπέλικο παιδί της να της λέει μία ωραία ιδέα. Για τις επόμενες εβδομάδες, η μαμά και εγώ πηγαίναμε μαζί στο γυμναστήριο, μέχρι που τα παράτησε. Αλλά παρέμεινε έκπληκτη με το γεγονός ότι εξακολουθούσα να επιδιώκω να χάσω βάρος.

Σιγά-σιγά άρχισα να αλλάζω τις διατροφικές μου συνήθειες, προσπαθώντας να αποφύγω να διαβάζω αργά τη νύχτα ή να τρώω μπροστά στην τηλεόραση. Ήταν σαν η καρδιά μου να μου έδωσε τη δύναμη να θυσιάσω τόσα πολλά για αυτή την επιθυμία να είμαι σε φόρμα, να είμαι υγιής άνθρωπος. Ήταν δύσκολο, στην αρχή, να εγκαταλείψω το ασταθές πρόγραμμα ύπνου μου και τις ανθυγιεινές διατροφικές συνήθειες μου.

Αλλά πριν το συνειδητοποιήσω, έτρωγα υγιεινά, αποφεύγοντας όλα τα είδη πρόχειρου φαγητού και πήγαινα στο γυμναστήριο χωρίς να αισθάνομαι ίχνος τεμπελιάς μέσα μου. Ήμουν τόσο χαρούμενη που έβλεπα τη νέα μου ζωή ως έναν άνθρωπο που άλλαζε δραστικά.

Σίγουρα είχα μέρες όπου ένιωθα απογοητευμένη όταν δεν έβλεπα τα αποτελέσματα που ήθελα. Περνούσα ώρες κοιτάζοντας στον καθρέφτη και αναρωτιώμουν αν θα μπορούσα να δω πραγματικά κάποια αλλαγή στο σώμα μου. Αλλά ξεπέρασα αυτές τις σκέψεις με θετική αυτοδιάθεση και συνέχισα.

Μέσα σε ένα διάστημα τριών μηνών, με κάποια σοβαρή αποφασιστικότητα, ο Θεός μου χορήγησε το σώμα που πάντα λαχταρούσα. Με ώθησε να δουλέψω ακόμα περισσότερο και να παραμείνω σε φόρμα. Οι άνθρωποι άρχισαν να με βλέπουν διαφορετικά στο σχολείο. Με αποκαλούσαν σέξι, κάτι που ποτέ δεν πίστευα ότι κάποιος θα με αποκαλούσε, ένας χαρακτηρισμός που σκέφτηκα ότι αφορούσε αποκλειστικά μοντέλα και ηθοποιούς.

Έγινα πολύ δημοφιλής στο σχολείο και σύντομα άρχισαν να με παρατηρούν αρκετά αγόρια. Το αγόρι με το οποίο ήμουν ερωτευμένη μου είπε μάλιστα ότι ήμουν υπέροχη και με ρώτησε αν ήθελα να βγούμε ραντεβού.

Εκείνο το βράδυ, όταν ήρθα σπίτι, σκέφτηκα πάλι όλο το θέμα της απώλειας βάρους και θυμήθηκα ότι κανένας δεν με παρατήρησε όταν ήμουν ένα υπέρβαρο σπασικλάκι. Η εικόνα που είχαν για εμένα είχε αλλάξει στο πι και φι.

Αν και ήμουν χαρούμενη που δεχόμουν πολλή προσοχή, δεν την είχα συνηθίσει, το μέρος της «θετικής εικόνας σώματος» μου (το οποίο κατανάλωνε μόνο το 10% της συνολικής εικόνας του σώματός μου) διατηρούσε επιφυλάξεις. Άκουγα έναν ψίθυρο μέσα μου ότι όλη αυτή η ιδέα ήταν απλά μια πορεία προς ένα περιττό προσωπείο, ότι δεν θα τελείωνε καλά γιατί οι άντρες που θα έρχονται στη ζωή μου, θα με αγαπούσαν μόνο για το σώμα μου.

Αυτή η σκέψη δεν κρατούσε πολύ. Το πρωί ήμουν πίσω στη συνήθη ρουτίνα μου να γυμνάζομαι και να εντυπωσιάζω τους ανθρώπους όταν περνούσα μπροστά τους. Σύντομα βρέθηκα σε μια σχέση που περιλάμβανε πολλές εντάσεις, αφήνοντάς με να νιώθω μοναξιά και κατάθλιψη γιατί αγαπούσα αυτόν τον άνθρωπο και σκεφτόμουν ότι με αγαπούσε κι εκείνος. Όμως αποδείχθηκε ότι έψαχνε κάτι καθαρά σωματικό και είχε αρχίσει να βγαίνει ραντεβού μαζί μου, μόνο και μόνο επειδή με έβρισκε σεξουαλική. Και μαθαίνοντας το αυτό από άλλους που τους το είπε, με άφησε διαλυμένη και μέσα στη μοναξιά.

Για μήνες μετά το χωρισμό, απομονώθηκα στον εαυτό μου, έχασα τους φίλους μου, μισούσα τον εαυτό μου επειδή ερωτεύτηκα τον λάθος άντρα και είχα για συντροφιά τα υγρά από τα δάκρυα μαξιλάρια μου.

Ένιωθα σαν να είχα δώσει εντελώς την καρδιά μου σε ένα άτομο που νοιαζόταν μόνο για το σώμα μου. Κανείς δεν είχε νοιαστεί για μένα όταν ήμουν υπέρβαρη, σκέφτηκα.

Η κατάθλιψη που πέρασα με οδήγησε να περάσω τον περισσότερο χρόνο μου μέσα στους τέσσερις τοίχους της κρεβατοκάμαράς μου. Δεν πήγαινα στο γυμναστήριο, αλλά πέρασα τη φάση του χωρισμού, τρώγωντας. Οι διατροφικές συνήθειες στις οποίες έπεσα, πυροδότησαν τη σκέψη ότι έτρωγα και δεν γυμναζόμουν, κάτι που ισοδυναμούσε με λίπος.

Επειδή πέρασα το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου μου περιπλανόμενη στις σκέψεις μου, άρχισα να σκέφτομαι τρόπους που θα μπορούσα να φάω και να μην πάρω βάρος. Σύντομα άρχισα να απευθύνομαι σε ανθυγιεινά τρόφιμα που μου έδιναν ευχαρίστηση και στη συνέχεια να κάνω εμετό αυτό που είχα φάει από φόβο, μήπως παχύνω πάλι.

Αυτά τα επεισόδια της λαίμαργης κατανάλωσης και του εμετού, συνεχίστηκαν για περίπου ένα χρόνο μέχρι να βρω ότι αυτό που έκανα ήταν μία διατροφική διαταραχή. Οι γονείς μου, οι οποίοι ανησυχούσαν πολύ και ανησυχούσαν για την πάθησή μου, με παρότρυναν να κάνω συνεδρίες με ψυχολόγο. Ήμουν απρόθυμη να πάω στην αρχή, αλλά δεν ήθελα να τους αναστατώσω. Είχαν σταθεί δίπλα μου μετά το χωρισμό και έτσι αποφάσισα να πάω.

Μετά από ένα μήνα, δεν είχα δει ακόμα θετικά αποτελέσματα. Έβλεπα τον εαυτό μου να συνεχίζει τον φαύλο κύκλο τρώγοντας και «καθαρίζοντας», παρ’ όλο που συνειδητοποίησα ότι όχι μόνο δεν τραυμάτιζα τον εαυτό μου σωματικά παραδιδόμενη στις σκέψεις μου για την κακή εικόνα του σώματος μου, αλλά πλήγωνα και τους ανθρώπους γύρω μου. Αν και ένα μέρος μου αναζητούσε τη σωτηρία από αυτή τη λεγόμενη διαταραχή, δεν θα μπορούσα να αντισταθώ, καθώς συνέχιζα να τρώω τόσα παγωτά και κέικ και στη συνέχεια να κάνω εμετό.

Ένιωθα αξιοθρήνητη και χάλια. Αυτή η φάση μετά το χωρισμό συνεχίστηκε, με άσχημα αποτελέσματα. Αυτή ήταν η πρώτη σχέση μου και νόμιζα ότι τον αγαπούσα τόσο πολύ. Η σκέψη ότι έδωσα τόσα πολλά για ένα άτομο, που αποδείχθηκε ότι ήταν σαν ένας άνεμος που ξερίζωσε τα λεπτά άχυρα από τους σπόρους, ήταν καταθλιπτικό.

Ήταν δύσκολο για τους γονείς μου να με βλέπουν να κλαίω κάθε μέρα και να αντιμετωπίζουν το θυμό μου μετά το χωρισμό, αν και πάντοτε με βοηθούσαν να προσπαθώ να κάνω όλες τις σωστές επιλογές στην πορεία.

Θυμήθηκα την ενθουσιασμό μου, καθώς ετοιμαζόμουν να βγω μαζί του. Ενώ είχαμε σχέση, οι βαθμοί μου έπεσαν από το άριστα στη βάση καθώς ήμουν πολύ απασχολημένη να διαβάσω αφού έστελνα μηνύματα ή περίμενα μηνύματα του. Θυμήθηκα να τον υπερασπίζομαι στους γονείς μου, να τους παρακούω, λέγοντας οδυνηρά λόγια, κάνοντας ό,τι μπορούσα να δω αυτόν τον τύπο ο οποίος, μετά από όλο το χάος, με άφησε εσωτερικά διαλυμένη.

Η οικογένειά μου, όμως, με στήριξε μέσα από αυτή τη δύσκολη στιγμή. Ήξερα ότι αν και «δραπέτευσα» από το σπίτι μου για να συναντήσω αυτόν τον τύπο, ότι παραδόθηκα στα μανιασμένα συναισθήματα μου για να συναντήσω τους ανθρώπους που σκεφτόμουν ότι ήταν οι καλύτεροι φίλοι μου, η οικογένειά μου ήταν εκείνη που με περίμενε όταν ήρθα πίσω, που ήταν εκεί για μένα καθώς αγωνιζόμουν μήνες μέσα στα δύσκολά μου.

Μήνες μετά το χωρισμό, η μαμά μου ήταν εκείνη που με έβαλε να κάνω δουλειές, να διαβάσω και που με βοηθούσε με τις οικιακές εργασίες, προτρέποντάς με να κάνω ό,τι μπορούσα για να βοηθηθώ να βγάλω από το μυαλό μου τον πόνο μου. Για πρώτη φορά σε τέσσερις μήνες, έκανα παραγωγικά πράγματα και ένιωθα καλά γι’ αυτά. Εκείνη τη μέρα, θυμάμαι ότι έφαγα τρία ολόκληρα, υγιεινά γεύματα και δεν έκανα καθόλου εμετό.

Εβδομάδες αργότερα, άρχισα να σκέφτομαι τη διαταραχή μου. Ο κύκλος της λαίμαργης κατανάλωσης και του εμετού, δεν σταμάτησε εντελώς, παρ’ όλο που ένιωθα λιγότερο καταθλιπτική και πιο παραγωγική. Είχα περιορίσει αυστηρά τη διατροφή μου, οπότε είχα λιγούρες κατά περιόδους και κάθε φορά που έκανα εμετό, φαινόταν ότι οι λιγούρες αυξάνονταν.

Ο χρόνος που περνάω στο μπάνιο, κάνοντας εμετό, είναι οδυνηρός, αλλά έχει γίνει σχεδόν μέρος της καθημερινής μου ρουτίνας. Είναι σαν να αγωνίζομαι για το σώμα μου, κάτι που ακούγεται ειρωνικό, γιατί κάθε φορά που κάνω εμετό, ενισχύοντας την αντίληψή μου για την απώλεια βάρους με το να αφαιρώ θερμίδες, τραυματίζω το σώμα μου.

Παρά την κατανόηση ότι αυτό που κάνω είναι λάθος και επιβλαβές, δεν μπορώ να το σταματήσω. Είμαι σε μια συνεχή μάχη με τους φόβους μου. Το σώμα μου θέλει να αγαπώ τον εαυτό μου, ανεξάρτητα από το πως είμαι. Αλλά το μυαλό μου συνεχίζει να με ενθαρρύνει να σκέφτομαι αυτά τα τέλεια μοντέλα.

Η επιστήμη πιθανώς μας λέει ότι το μυαλό συντονίζει το σώμα και δουλεύουν χέρι-χέρι, αλλά αισθάνομαι ότι στην περίπτωσή μου, το μυαλό και το σώμα λειτουργούν με διαφορετικό τρόπο. Μερικές φορές, μάλιστα, αισθάνομαι ότι το μυαλό μου είναι «κακό», ότι σκέφτεται διάφορους τρόπους για να βλάψει το αθώο μου σώμα, ότι είμαι σαν νεύρο που μεταφέρει πληροφορίες από το μυαλό και ενεργεί πάνω σε αυτό, μολονότι επηρεάζει το σώμα μου αρνητικά. Αισθάνομαι σαν να είμαι καταπιεσμένη από τις δυνάμεις του νου και δεν μπορώ να πω αυτό που σκέφτομαι ή να προστατέψω το σώμα μου από τη ζημιά.

Αλλά δεν αισθάνομαι πάντα έτσι. Κάνω και καλές σκέψεις για να βοηθήσω ανθρώπους ή να κάνω κάτι για κάποιον. Όταν πρόκειται στο θέμα του φαγητού όμως, το σώμα και το μυαλό μου μοιράζονται διαφορετικές απόψεις και βρίσκονται σε συνεχή αντιδικία. Νιώθω πιο χαλαρή όταν κοιμάμαι. Επικρατεί ηρεμία, όταν το μυαλό και το σώμα είναι ήσυχα και δεν παλεύουν μεταξύ τους.

Ένα ενδιαφέρον πράγμα που έχω παρατηρήσει μέσα από τον αγώνα μου είναι ότι, αν και έχω κακή εικόνα για το σώμα μου, έχω πολύ αυτοεκτίμηση. Πάντα αναρωτιόμουν γιατί. Η εικόνα του σώματος και η αυτοεκτίμηση πηγαίνουν μαζί, έτσι δεν είναι; Αλλά όταν οι άνθρωποι μου λένε ότι δεν είμαι όμορφη, χαμογελώ και λέω: Για σένα ίσως δεν είμαι όμορφη, αλλά για τους πολλούς ανθρώπους γύρω μου, είμαι ένα αστέρι. Έτσι αντιδρώ πια στα αρνητικά σχόλια.

Αλλά πίσω στο σπίτι, όταν είμαι μόνη και κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη ή αναρωτιέμαι στο τραπέζι, αν πρέπει να φάω ή όχι, ξανασκέφτομαι. Είμαι πραγματικά ένα αστέρι στα μάτια μου, αναρωτιέμαι; Δεν στοχεύω να νιώσω υπερηφάνεια ή αλαζονία, απλά να έχω μια μικρή θετική συζήτηση. Αλλά όταν η απάντηση είναι αρνητική, αρχίζει και πάλι ο κύκλος της λαίμαργης κατανάλωσης και του «καθαρισμού». Και ο αγώνας μου συνεχίζεται.

Πηγή: goodtherapy.org

Απόδοση – Επιμέλεια: PsychologyΝow.gr

Διαβάστε ακόμα: 

Διαβάστε ακόμα: Φιλοξενούμενος ή Οικοδεσπότης; - 10 κανόνες για να μην φτάσετε να λέτε: «Ο επισκέπτης είναι σαν το ψάρι - Μετά από 3 μέρες αρχίζει να βρωμάει!»