''Αλλαγή ή έξοδος από τον αναπτυγμένο κόσμο'' - Ένα άρθρο του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου

του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου         

Μία επίσκεψη στην Γερμανία, μαζί με άλλους 15 συναδέλφους, διοργανωμένη από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και τα γραφεία του σε Βερολίνο και Αθήνα, μάς επιβεβαίωσε μια σειρά από ιδέες που αποτελούσαν υπόθεση εργασίας.

Κατ’ αρχήν, ανταλλάσσοντας απόψεις με σημαντικές πολιτικές προσωπικότητες –όπως, για παράδειγμα, ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου κ.Μάρτιν Σουλτς, ο αντιπρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας των Φιλελευθέρων κ.Φλόριαν Τόνκαρ, ο ευρωβουλευτής κ.Γιώργος Χατζημαρκάκης και ο εκπρόσωπος τύπου των Χριστιανοδημοκρατών κ.Μίκαελ Στούμπγκεν– μάς έγινε αντιληπτή η απόλυτη θέληση της Γερμανίας να στηρίξει την Ελλάδα, να τής συμπαρασταθεί στην ευρωπαϊκή της πορεία και να επενδύσει σε αυτήν. Θεμελιακή προϋπόθεση για όλα αυτά είναι η Ελλάδα να σεβαστεί τις υπογραφές της, τόσο αναφορικά με την Ευρώπη όσο και με τις δανειακές της συμβάσεις.

«Δεν αρνούμεθα να βοηθήσουμε την Ελλάδα, ούτε βεβαίως θέλουμε την έξοδό της από την ευρωζώνη. Αυτό που ζητάμε είναι να γίνουν σεβαστές οι συμφωνίες. Και οι τελευταίες αφορούν ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις, που δεν γίνονται. Υπό αυτή την έννοια, μια πρώτη μεταρρύθμιση θα ήταν η δημιουργία ευνοϊκού και σταθερού για τις επενδύσεις κλίματος και θεσμικού πλαισίου, τα οποία σήμερα δεν υπάρχουν… Αν η Ελλάδα δεν αλλάξει ριζικά την δημόσια διοίκησή της και δεν καταπολεμήσει την γραφειοκρατία και την διαφθορά της, οι θυσίες που επιβάλλονται στον ελληνικό λαό θα αποδειχθούν μάταιες και εξοντωτικές για τους πολίτες», μάς είπε κατ’ ιδίαν ο κ.Μάρτιν Σουλτς.

Και, όπως διαπιστώσαμε, σίγουρα γνωρίζει από πρώτο χέρι τα απερίγραπτα χάλια της δημόσιας διοίκησης και της πλήρους μη συμβατότητάς της με τις ευρωπαϊκές δημόσιες διοικήσεις, ακόμα και αυτές των πρώην κομμουνιστικών χωρών που σήμερα είναι μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αρκεί να δει κανείς πώς δουλεύουν οι δημόσιες διοικήσεις στην Πολωνία, την Σλοβακία και τις χώρες της Βαλτικής και θα διαπιστώσει αμέσως του λόγου το αληθές. Εξάλλου, είναι χαρακτηριστική η άποψη του Γερμανού συναδέλφου Ρότγκερ Κίντερμαν, ο οποίος μάς είπε ότι «η ελληνική περίπτωση μοιάζει εντυπωσιακά με την αντίστοιχη της Ανατολικής Γερμανίας όταν αυτή βγήκε από την σαραντάχρονη και πλέον κομμουνιστική διαχείριση».

Αρνητικά σχολιάζεται επίσης και το γεγονός των καθυστερήσεων εισόδου της κοινοτικής εννόμου τάξεως στο εσωτερικό δίκαιο της χώρας μας, 31 χρόνια μετά την ένταξή της στην ευρωπαϊκή οικογένεια. «Αυτό και μόνον το γεγονός είναι αποτρεπτικό για την πραγματοποίηση επενδύσεων στην Ελλάδα και, από την άλλη πλευρά, επιβαρύνει τον προϋπολογισμό σας με πρόστιμα που κάποτε θα κληθεί να πληρώσει», τόνισε ο Γερμανός καθηγητής Ρολάν Γκραχάϊ, ειδικός σε ευρωπαϊκά θέματα.

Είναι συνεπώς σαφές ότι η χώρα μας βρίσκεται σε ένα πολύ κρίσιμο σταυροδρόμι. Διότι, πέρα από την αδυναμία της να δανειστεί από τις αγορές, δεν έχει πλέον και την δυνατότητα να αποφύγει τις υποχρεώσεις της με διάφορες υποσχέσεις και άλλα θλιβερά παρόμοια. Με απλά λόγια, δεν μπορούμε πλέον να κοροϊδεύουμε. Όπως έγραψε και ο συνάδελφος Αντώνης Φουρλής, οι πολιτικοί δεν μπορούν πια να κρύπτονται για να αποφεύγουν το κόστος των διαρθρωτικών αλλαγών, διορίζοντας γυιους και θυγατέρες. Οι φοροφυγάδες πρέπει κάποια στιγμή να λογοδοτήσουν και τα κάθε λογής λαμόγια να τιμωρηθούν. Αν όλα αυτά δεν γίνουν, εδώ και τώρα, υπάρχει και ο άλλος δρόμος: Να απαιτήσουμε εμείς οι πολίτες την εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων και των διαρθρωτικών αλλαγών, παίρνοντας στα σοβαρά, για μια φορά, τις συμβουλές των εταίρων μας και όχι τα δήθεν καλοπιάσματα από όσους υπόσχονται εύκολες λύσεις. Άλλωστε, έτσι κι αλλιώς, τον λογαριασμό θα τον πληρώσουμε –τον πληρώνουμε ήδη!

Είναι, δηλαδή, καιρός να αποφασίσουμε αν θα παραμείνουμε στον αναπτυγμένο κόσμο ως σοβαρό, αξιόπιστο και ισότιμο μέλος του ή θα επιλέξουμε τον δρόμο της τριτοκοσμικού τύπου Ανατολής –απ’ όπου, ίσως, κάποτε επίσης …εκδιωχθούμε.