Story of the day: Η συγκινητική ιστορία της Ιωάννας Λεβαντή που ζει εδώ και 24 χρόνια με την καρδιά μιας 17χρονης - Η αγωνία έως ότου χειρουργηθεί από τον Μ. Γιακούμπτ και τον Σ. Θεοδωρόπουλο

Είναι γλυκός και φιλόξενος άνθρωπος. Η αγωνία που βιώνει επί 25 χρόνια για τη ζωή της δεν έσβησε ούτε στιγμή το χαμόγελο από τα χείλη της. Δεν κατάφερε να «νικήσει» την αισιοδοξία της. Η κυρία Ιωάννα Λεβαντή είναι η δεύτερη Ελληνίδα που υποβλήθηκε σε μεταμόσχευση καρδιάς το 1989 στο γνωστό Νοσοκομείο Χέρφιλντ του Λονδίνου από τον διάσημο καρδιοχειρουργό σερ Μαγκντί Γιακούμπ. Η πρώτη μεταμοσχευμένη ασθενής «έφυγε» πολύ γρήγορα...
Η κυρία Λεβαντή βραβεύθηκε στις 8 Μαρτίου από τον υπουργό Υγείας κ. Αδωνι Γεωργιάδη για το θάρρος της και την αγάπη της στη ζωή σε εκδήλωση που διοργάνωσε ο Σύλλογος Βαρέων Καρδιοπνευμονοπαθών Ασθενών στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Το βραβείο το αφιέρωσε στους άγνωστους δότες και στις οικογένειές τους.  
«Αν δεν υπήρχαν αυτοί οι άνθρωποι να δωρίσουν το καρδιακό μόσχευμα, εγώ σήμερα δεν θα ζούσα. Γι' αυτό αφιέρωσα τη βραδιά σε αυτούς τους υπέροχους, δυνατούς ανθρώπους, τους οποίους σέβομαι απεριόριστα» λέει, νιώθοντας ότι τα λόγια είναι λίγα για να εκφράσουν τα συναισθήματά της. Μέσα της χτυπά καρδιά 17χρονης. «Ηταν το μόνο που κατάφερα να μάθω, ότι η καρδιά μου ανήκε σε ένα 17χρονο κορίτσι που είχε χτυπήσει σε τροχαίο. Πόση δύναμη χρειάστηκαν οι γονείς της για να πάρουν αυτή την απόφαση...».
Και εκείνη ήταν τότε μόλις 24 ετών. Είχε ολοκληρώσει τις σπουδές της στη Σχολή Βρεφοκομίας των ΤΕΙ, στο Κέντρο Βρεφών «Η Μητέρα», και εργαζόταν εκεί ως καθηγήτρια. Τα καλύτερα χρόνια της ζωής της, όπως λέει, λόγω της λατρείας που είχε στα παιδιά. Παράλληλα ήταν οδηγός στους προσκόπους. Και ξαφνικά εμφανίστηκε το πρόβλημα. «Είχαμε πάει εκδρομή, έπιασε βροχή και κρύωσα. Επαθα πνευμονία. Μπήκα στο νοσοκομείο. Μου είπαν ότι κάτι πίεζε το στομάχι. Τρόμαξα! Νόμιζα ότι ήταν όγκος. Τελικά αυτό που πίεζε ήταν η καρδιά» θυμάται.



Οι γιατροί τής συνέστησαν να ακολουθήσει φαρμακευτική αγωγή, «και βλέπουμε...». Επί τρεις μήνες μπαινόβγαινε στο νοσοκομείο με προβλήματα. Το καλοκαίρι αποφάσισε να πάει στο νησί της, στο νησί της μητέρας της, στην Ανδρο. «Μια μέρα λιποθύμησα. Ευτυχώς ήταν δίπλα ο πατέρας μου. Μου έδωσε χαστούκι και συνήλθα. Ηρθαμε στην Αθήνα, μπήκα στο νοσοκομείο, στην Εντατική, όπου έπαθα πέντε ανακοπές. Ο γιατρός μου βρήκε το πρόβλημα: διατατική μυοκαρδιοπάθεια. "Θα πας στο εξωτερικό για μεταμόσχευση" μου είπε. Ετσι κι έγινε...».
Μαζί με τη μητέρα της έφυγε για το Λονδίνο. Το ΙΚΑ δεν είχε ακόμη εγκρίνει τη δαπάνη και όλα τα έξοδα καλύφθηκαν από τον εργοδότη του πατέρα της. «Πήγαμε στο Λονδίνο χωρίς να ξέρουμε τίποτα. Εκεί όμως υπήρχαν πολλοί δικοί μας άνθρωποι από την Ανδρο, οι οποίοι μάς βοήθησαν πολύ. Μέσα στην ατυχία μου υπήρξα πολύ τυχερή. Χωρίς αυτούς τι θα έκανα;».
Ενώ βρισκόταν στο Λονδίνο έμαθε για τον κ. Μαγκντί Γιακούμπ και τον στενό συνεργάτη του κ. Στέργιο Θεοδωρόπουλο. «Ηταν λίγο καιρό αφότου έφυγε από το Χέρφιλντ ο Ανδρέας Παπανδρέου. Δεν τον πρόλαβα». Το ραντεβού και με τους δύο καρδιοχειρουργούς κανονίστηκε. «Ο πρώτος που με είδε ήταν ο Γιακούμπ. Ηταν 12 τα μεσάνυχτα. Είδε τις ακτινογραφίες, όλες τις εξετάσεις, με εξέτασε και μου είπε ότι θέλω νέα καρδιά. Με παρέπεμψε στον Στέργιο Θεοδωρόπουλο. Με εξέταζε μιάμιση ώρα, σχεδόν όσο κράτησε η χειρουργική επέμβαση...».
Στις 18 Φεβρουαρίου 1989 και ενώ βρισκόταν στο Λονδίνο χτύπησε το τηλέφωνο. Στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν η σύζυγος του κ. Θεοδωρόπουλου. Την ενημέρωσε ότι βρέθηκε μόσχευμα. Η ημέρα του μεγάλου χειρουργείου είχε φθάσει.
«Την ημέρα που μας φώναξαν για να γίνει το χειρουργείο, ήρθε ένας γιατρός από τη Θεσσαλονίκη, ο οποίος παρακολούθησε την επέμβαση» θυμάται η μητέρα της, η κυρία Αδαμαντία, και συνεχίζει: «Βγαίνοντας από το χειρουργείο ήρθε και μου είπε: "Μια καρδιά-κούκλα βάλαμε στην κόρη σου. Είναι μια χαρά, αλλά δεν θα τη δεις απόψε". Μπορούσα να περιμένω; Επιασα τις νοσοκόμες και μπήκα· έφτασα έξω από την Εντατική. Ηταν ψηλό το παραθυράκι και δεν έφθανα. Εγώ όμως έβαλα ένα καφάσι, σκαρφάλωσα και την είδα. Εκείνη τη βραδιά άσπρισαν τα μαλλιά μου. Ρυτίδωσα...».
Η επέμβαση κράτησε μία ώρα και τρία τέταρτα. «Οταν ξύπνησα στην Εντατική, δεν πίστευα ότι είχα κάνει επέμβαση. Δεν ένιωθα πόνο. Σαν να μην είχα κάνει τίποτα. Το μόνο που κατάλαβα ήταν ότι χτυπούσε και πάλι καλά η καρδιά μου. Δεν το πίστευα. Είπα: Δεν είναι η δική μου καρδιά. Δεν μπορεί...». Ο Μαγκντί Γιακούμπ διαβεβαίωσε τις δύο γυναίκες ότι όλα θα πάνε καλά.  
Στο νοσοκομείο έμεινε 18 ημέρες για παρακολούθηση και τρεις μήνες στη Βρετανία. Επί έναν χρόνο πηγαινοερχόταν. Στη συνέχεια επισκεπτόταν τη Βρετανία κάθε εξάμηνο, ώσπου τέθηκε σε λειτουργία το Ωνάσειο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο.
Εναν χρόνο αφότου έκανε την επέμβαση, το 1990, η κυρία Λεβαντή επισκέφθηκε στην Αθήνα την Ελληνίδα που υποβλήθηκε πρώτη σε μεταμόσχευση καρδιάς. «Εκλαιγε. "Τον πρώτο χρόνο θα περάσεις καλά και μετά θα έχεις προβλήματα". Σκοτείνιασα μόλις μου το είπε. Αρχισα να κλαίω κι εγώ. Ενημέρωσα τον κ. Θεοδωρόπουλο. Μου είπε να μην ακούω τίποτα: "Για να σε σεβαστεί το μόσχευμα, πρέπει να το σεβαστείς και εσύ, και αυτό σημαίνει να έχει καλή ψυχολογία και καλή αντιμετώπιση". Τον άκουσα. Τώρα που τα θυμάμαι όλα αυτά, αναρωτιέμαι πώς πέρασαν 25 χρόνια. Στην αρχή, μέχρι να φύγω για Λονδίνο, μου έλεγαν ότι μετά την επέμβαση θα ζω σε μια γυάλα. Οτι θα ζήσω πέντε χρόνια. Μπορεί να είχαν δίκιο οι άνθρωποι. Εγώ το πήρα ελαφριά. Ούτε μάσκα φόρεσα. Μία εβδομάδα μετά την επέμβαση και ενώ νοσηλευόμουν στο Χέρφιλντ, χιόνισε. Με άφησαν να βγω στα χιόνια. Μου έλεγαν ότι θα ζήσω πέντε χρόνια, ζω 25 και νιώθω καλά».


Η αγάπη για τα παιδιά

«Πώς να κάνω οικογένεια...»
Το γεγονός ότι ζει καλά όλα αυτά τα χρόνια η κυρία Ιωάννα Λεβαντή το αποδίδει πρώτα απ' όλα στον Θεό, «μετά στην επιστήμη και μετά στην αγάπη μου για τη ζωή και την οικογένειά μου».
Σήμερα ζει με τους γονείς της και μεγαλώνει, μαζί με την αγαπημένη αδερφή της, τη δίχρονη ανιψιά της. Δική της οικογένεια δεν έκανε. «Στην Ελλάδα μου έδιναν πέντε χρόνια ζωής. Στην Αγγλία μου είπαν ότι όσο ζήσω θα ζήσω καλά. Πώς να κάνω οικογένεια; Αν ήξερα ότι θα ζήσω 25 χρόνια δεν θα είχα κάνει ένα αλλά πέντε παιδιά. Τόσο πολύ τα αγαπάω. Σκεφθείτε ότι έναν χρόνο μετά τη μεταμόσχευση εργάστηκα πάλι ως βρεφονηπιοκόμος στον Δήμο Αθηναίων. Εργάστηκα για τρία χρόνια αλλά με σταμάτησαν οι γιατροί διότι πάθαινα λοιμώξεις».
Τα τελευταία επτά χρόνια η κυρία Λεβαντή κάνει αιμοκαθάρσεις. Τα πολύ δυνατά φάρμακα που λαμβάνει μετά τη μεταμόσχευση κατέστρεψαν τους νεφρούς της. Είναι σε λίστα αναμονής μοσχεύματος, αλλά δεν παραπονιέται ούτε λεπτό. «Με έχουν φωνάξει οκτώ φορές τα επτά χρόνια που κάνω αιμοκαθάρσεις και τελευταία στιγμή διαπιστώνεται ότι δεν μπορεί να γίνει η μεταμόσχευση. Συμβαίνουν αυτά, τι να κάνουμε... Σκέφτηκα ότι ξανακέρδισα τη ζωή μου και αυτό είναι το τίμημα. Δεν πειράζει. Σημασία έχει ότι ζω, και ζω καλά».

Πηγή: tovima.gr - Φυντανίδου Έλενα