''Άξιος διάδοχος του Γιώργου'' - Ένα άρθρο του Στέφανου Κασιμάτη

Tου Στέφανου Κασιμάτη / kassimatis@kathimerini.gr

Υπάρχει ένας τύπος ανθρώπου, τον οποίον οι πάντες γύρω του θεωρούν έξυπνο -με την κοινώς νοούμενη έννοια του όρου-, ενώ συγχρόνως τον έχουν ικανό ανά πάσα στιγμή για τη μεγαλύτερη ανοησία. Τέτοιος τύπος είναι ο πρόεδρος ο Βαγγέλης ο Βενιζέλος. Θυμηθείτε μόνον πώς κατέστρεψε τον υποτιθέμενο περίπατό του προς την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ το 2007, εξαιτίας της παράλογης και αμετροεπούς αντίδρασής του σε ένα περιστατικό, το οποίο θα είχε ξεχαστεί το πολύ τη μεθεπομένη, αν εκείνος δεν είχε αντιδράσει. Και αν δεν αρκεί μόνον αυτό, θυμηθείτε την τραγική αφέλεια της απόπειράς του να επιβληθεί «ως συνταγματολόγος» στο Συμβούλιο των Υπουργών Οικονομικών της Ε.Ε.

Υπό το πρίσμα αυτό, δεν θα μου προξενούσε μεγάλη κατάπληξη αν, με κάποιο τρόπο του οποίου τα αποτελέσματα δεν θα επιδέχονταν αμφισβήτηση (υπνωτισμός, ορός της αλήθειας, waterboarding κ.ά.), διαπιστωνόταν ότι ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έσπευσε να παρουσιάσει το «χαμένο» USB με τους μεγαλοκαταθέτες της Ελβετίας μόνο και μόνο για να τη σπάσει στον Στουρνάρα. Να είδε, δηλαδή, ότι οι Financial Times ρώτησαν τον υπουργό Οικονομικών για ένα θέμα το οποίο ο τελευταίος αγνοούσε και να σκέφθηκε: «Α, να μια ωραία ευκαιρία να του δείξω εγώ!» Γιατί όχι; Oπως προ εβδομάδος, όταν έστειλε τους... Πρωτόπαπα και Κουτρουμάνη στο υπουργείο Οικονομικών για ενημέρωση και έπειτα διαμαρτυρόταν ότι η ενημέρωση ήταν ελλιπής.

Δεν τα λέω αυτά αστειευόμενος· τα λέω μάλλον μεταξύ σοβαρού και αστείου. Ακριβώς επειδή όσο περισσότερο βλέπουμε τον Β. τον Βενιζέλο να λειτουργεί πολιτικά εκτός του προστατευτικού πλαισίου της Μεταπολίτευσης, τόσο εμφανέστερο γίνεται ότι, όπως πολύ συχνά συμβαίνει και με τα παιδιά μιας ορισμένης ηλικίας, έτσι και με τον πρόεδρο δεν είναι ποτέ σαφής η γραμμή που χωρίζει το αστείο από το σοβαρό. Διότι ειλικρινά αναρωτιέμαι μήπως αστειεύεται όταν καταγγέλλει ως «απόπειρα αποσταθεροποίησης της χώρας» την κριτική που του ασκείται για τους χειρισμούς στο επίμαχο θέμα της λίστας. Ανεξαρτήτως της όποιας αξίας των στοιχείων που υπάρχουν στην περιλάλητη λίστα, ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι το χειρότερο που μπορεί να κάνει με αυτήν ένα αναξιόπιστο πολιτικό κατεστημένο είναι να την κρύψει. Γιατί τότε ο καθένας δικαιούται να φαντάζεται όποιον δράκο θέλει. Πώς μπορεί, λοιπόν, να παριστάνει ο Β. ο Βενιζέλος ότι δεν το καταλαβαίνει αυτό; Για να κλείσω όμως με κάτι το θετικό, από την υπόθεση αυτή ο σημερινός πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ τουλάχιστον αναδεικνύεται άξιος διάδοχος του Γιώργου...

Oλα για την παιδεία

Μήνυμα προς τη «Συντέλεια» του ΣΚΑΪ, μετά το τέλος της εκπομπής: «Τίποτα για την παιδεία (sic) θα πείτε;» Μα τι περισσότερο να πούνε, αφού τα είπε όλα με έξι λέξεις ο αποστολέας του μηνύματος;

Το ΠΑΣΟΚ μέσα μας

Eλαβα από φίλο της στήλης το κάτωθι: «Αγαπητέ, αφού “όλοι μαζί τα φάγαμε” και αφού, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ήμασταν “όλοι μαζί ΠΑΣΟΚ” την τελευταία τριακονταετία, ακολουθώ τον Γιάννη Ραγκούση στον δρόμο που χάραξε: παραιτούμαι και εγώ από το ΠΑΣΟΚ που έχω μέσα μου, όπως όλοι μας. Εσύ;» Με την εύστοχη ειρωνεία του, ο αναγνώστης θίγει την ουσία του προβλήματος μας: παρά την υπέροχη και αξιέπαινη προσπάθεια που καταβάλλει η σημερινή ηγεσία του ΠΑΣΟΚ για την εξάλειψή του, θα χρειαστούν χρόνια για να υποχωρήσει η νοοτροπία που δημιούργησε. «Δώσε μου μια γενιά και η Σοβιετική Eνωση θα είναι δική σου», φέρεται να είπε κάποτε ο διαβόητος Λαβρέντι Μπέρια στον Στάλιν. Το ΠΑΣΟΚ την είχε αυτή τη γενιά ολόκληρη. Να δούμε πώς θα ξεμπλέξουμε...

Μια ταπεινή πρόταση

Oχι ότι ο μακαρίτης ο Τουργκούτ ήταν κανένα ομορφόπαιδο, ούτε κι ότι μου πέφτει λόγος. Oμως ο πειρασμός είναι μεγάλος για να αντισταθώ. Επ’ ευκαιρία, λοιπόν, της έρευνας που διεξάγεται στην Τουρκία για τα αίτια του θανάτου του Οζάλ, το 1993, είδα μια φωτογραφία του μακαρίτη και της συζύγου του από τις διακοπές τους σε παραθαλάσσιο θέρετρο, όπου αμφότεροι εικονίζονται με ενδυμασία ανάλογη. Διερωτώμαι, ως εκ τούτου, μήπως θα ήταν σκόπιμο να διερευνηθεί και το ενδεχόμενο της αυτοκτονίας...

Miserabile visu

Οικτρό και αξιοθρήνητο το θέαμα του ΑΓΕΕΘΑ στρατηγού Μ. Κωσταράκου να προσπαθεί να κατευνάσει με την ντουντούκα τους καταληψίες του Πενταγώνου. Αλλά και τι να έκανε; Πώς να αποκρούσει την εισβολή υπό τους καπετάνιους Κουρουμπλή και Χαλβατζή, όταν το μόνο που είχε στη διάθεσή του ήταν οι τσάτσοι του Τάγματος Διοικήσεως ΓΕΕΘΑ; Μήπως να έστελνε ένα απεγνωσμένο «τουίτ-τουίτ-τουίτ»; (Διότι, δεν ξέρω αν το γνωρίζετε, αλλά οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις διαθέτουν αρχηγό με λογαριασμό στο... Τουίτερ! Γεγονός το οποίο ενδεχομένως συνιστά παγκόσμια πρωτοτυπία...) Πάλι καλά να λέμε που η ντουντούκα του αρχηγού λειτουργούσε - κάτι είναι κι αυτό. Πάντως, υποθέτω ότι χθες ο «κόκκινος Πάνος» Παναγιωτόπουλος ήταν, για μία ημέρα, «κατακόκκινος Πάνος». Τουλάχιστον έτσι θα όφειλε να ήταν. Από την ντροπή για τα όσα συνέβησαν στο υπουργείο...

Πηγή: kathimerini.gr