Σταύρος Νιάρχος : O Έλληνας μεγιστάνας με τους 5 γάμους, τον μυστηριώδη θάνατο της Ευγενίας στη Σπετσοπούλα - Μετά θάνατον το Ίδρυμά του παράγει σημαντικότατο έργο (αφιέρωμα)

Ο Σταύρος Σ. Νιάρχος γεννήθηκε στις 3 Ιουλίου του 1909 στην Αθήνα. Ήταν γιος του Σπύρου Νιάρχου και της Ευγενίας Κουμαντάρου.
Σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και το 1929 ξεκίνησε  να εργάζεται στην οικογενειακή επιχείρηση αλευρόμυλων.



Αντιλαμβανόμενος το σημαντικό κόστος μεταφοράς του εισαγόμενου σιταριού, ο Νιάρχος συνειδητοποίησε το οικονομικό όφελος που θα μπορούσε να αποκομίσει ως ιδιοκτήτης των πλοίων που εκτελούσαν τις μεταφορές. Ως εκ τούτου, αγόρασε τα πρώτα έξι φορτηγά πλοία του κατά τη διάρκεια της μεγάλης οικονομικής ύφεσης του Μεσοπολέμου.



Ο Σταύρος Νιάρχος υπηρέτησε στο Ελληνικό Ναυτικό κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Συμμετείχε στις συμμαχικές  επιχειρήσεις στη  Νορμανδία,  όπου και του απονεμήθηκαν, μεταξύ άλλων τιμητικών διακρίσεων, ο  Ταξιάρχης του Τάγματος του Φοίνικος το 1977, ο Ταξιάρχης του Τάγματος του Γεωργίου του Α΄ και ο Ταξιάρχης του Τάγματος των Αγίων Γεωργίου και Κωνσταντίνου. Ενώ ο Νιάρχος υπηρετούσε στο Ελληνικό Ναυτικό, οι συμμαχικές δυνάμεις μίσθωσαν το πρώτο πλοίο του, το οποίο και καταστράφηκε κατά τη διάρκεια του πολέμου.



Μετά το πέρας αυτού, ο Νιάρχος χρησιμοποίησε τα χρήματα της ασφάλειας ως κεφάλαιο για να επεκτείνει το στόλο του. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, ξεκίνησε η παρουσία του ως σημαντικού παράγοντα στο χώρο του διεθνούς εμπορίου. Για πολλά χρόνια, ο Σταύρος Νιάρχος ήταν ιδιοκτήτης του μεγαλύτερου εμπορικού στόλου στον κόσμο, καθώς η εταιρεία του διαχειριζόταν πάνω από 80 δεξαμενόπλοια και άλλα πλοία.

 

Το 1956, ο Νιάρχος αποφάσισε να ιδρύσει και να λειτουργήσει τα Ελληνικά Ναυπηγεία, την πρώτη ιδιωτική επένδυση τέτοιας μορφής στην Ελλάδα, που αποτέλεσε και το μεγαλύτερο ναυπηγείο στη Μεσόγειο. Το 1985, τα Ελληνικά Ναυπηγεία περιήλθαν στο Δημόσιο, αλλά η δέσμευση του Σταύρου Νιάρχου απέναντι στην Ελλάδα εξακολουθεί να αποτελεί μέχρι σήμερα απόδειξη της σημασίας που μπορεί να έχει η ιδιωτική επένδυση προς όφελος της οικονομικής ζωής της χώρας.  Επίσης το 1955 έκανε τη βασική επένδυση για τη δημιουργία των Διυλιστηρίων Ασπροπύργου, τα οποία κρατικοποιήθηκαν το 1976.



Ο Σταύρος Νιάρχος συνέλαβε τη σημασία τού να σκέφτεται και να δρα κανείς σε παγκόσμιο επίπεδο πολλά χρόνια προτού ο όρος «παγκοσμιοποίηση» αρχίσει να χρησιμοποιείται ευρέως. Οι επιχειρήσεις του ξεκίνησαν από τον τόπο της καταγωγής και γέννησής του, την Ελλάδα, αλλά τα επιτεύγματά του αναδείχθηκαν διεθνώς.



Αν και ήταν κυρίως γνωστός από τις δραστηριότητές του στο χώρο της ναυτιλίας, οι πολλαπλές και διαφορετικές επιχειρηματικές του δραστηριότητες βρέθηκαν στο επίκεντρο της παγκόσμιας οικονομίας από την εποχή της σύστασης του «Ομίλου Νιάρχου», το 1939, μέχρι και το θάνατό του, στις 16 Απριλίου του 1996. Ο Σταύρος Νιάρχος αναγνωρίστηκε ως ένας από τους πιο καινοτόμους και επιτυχημένους επιχειρηματίες του 20ού αιώνα.




Η κληρονομιά του συνεχίζεται και στον 21ο αιώνα, με την σύσταση του Ιδρύματος  που φέρει το όνομά του. Με δράση τόσο στην  Ελλάδα,  όσο και στο εξωτερικό, το Ίδρυμα ξεκίνησε την κοινωφελή του δράση το 1996, αντλώντας έμπνευση από την αφοσίωση του Νιάρχου προς την Ελλάδα και τον Ελληνισμό, καθώς και από την ιδιαίτερη ευαισθησία που επεδείκνυε στους τομείς της παιδείας, της κοινωνικής πρόνοιας, της υγείας, των τεχνών και του πολιτισμού. 



Το Ίδρυμα Στάυρος Νιάρχος είναι ο χορηγός και αποκλειστικός χρηματοδότης του έργου κατασκευής της Νέας Λυρικής σκηνής και Εθνικής Βιβλιοθήκης στο Φαληρικό Δέλτα, ενώ πρόσφατα πλειοδότησε στην δημοπρασία για το Κύπελλο του Σπύρου Λούη, "επαναπατρίζοντας" το.

Προσωπική ζωή



Η προσωπική ζωή του Σταύρου Νιάρχου υπήρξε αρκετά περιπετειώδης. Αρχικά παντρεύτηκε την Ελένη Σπορίδη, κόρη ναυάρχου, ενώ το 1939 πραγματοποίησε δεύτερο γάμο με την Μελπομένη Κάππαρη, κόρη καραβοκύρη της Σύρου. Το 1947 νυμφεύθηκε την Ευγενία Λιβανού, κόρη του εφοπλιστή Σταύρου Λιβανού και μαζί της απέκτησε τέσσερα παιδιά. Το 1965 παντρεύεται με πολιτικό γάμο την Αμερικανίδα Σαρλότ Φορντ, δισέγγονη του ιδρυτή της ομώνυμης αυτοκινητοβιομηχανίας, με την οποία απέκτησε μία κόρη.



Το 1970 η τέως σύζυγός του Ευγενία Λιβανού βρέθηκε νεκρή στο ιδιόκτητο νησί του στην Σπετσοπούλα. Παρ' ότι βρέθηκαν ίχνη ξυλοδαρμού, οι αρχές αποφάνθηκαν ότι ο θάνατός της προκλήθηκε απο υπερβολική κατανάλωση βαρβιτουρικών. Ένα χρόνο αργότερα έκανε και πέμπτο γάμο, καθώς παντρεύτηκε την αδελφή της Ευγενίας Λιβανού, Τίνα Λιβανού (πρώην σύζυγο του Αριστοτέλη Ωνάση), η οποία πέθανε το 1974.



Η συλλογή έργων τέχνης του, ήταν μια από τις σπουδαιότερες διεθνώς. Ανάμεσα στα έργα της συλλογής του ξεχωρίζει μια πολύ ακριβή αυτοπροσωπογραφία του Πάμπλο Πικάσο (Yo, Picasso), του 1901, που ανήκει στην μπλε περιόδο του καλλιτέχνη. Άλλοι σημαντικοί πίνακες είναι κάποιοι του Βίνσεντ βαν Γκογκ, καθώς και ο πίνακας του Πωλ Γκωγκέν, Cavaliers sur la plage, του 1902. Την συλλογή συμπλήρωσε αργότερα ο γιος του Φίλιππος, με έργα όπως το Red Marilyn και το Green Car Crash (Green Burning Car I) του Άντι Γουόρχολ.